مظلوم
مظلوم به معنای ستمدیده، از لقبهاى سیدالشهدا(ع) است که اغلب با نام او همراه است، یا حسین مظلوم(ع).
مفهوم
در زیارتنامه‌ها و احادیث،تکیه بر روى این لقب براى بیان ظالم بودن حکومت اموى و سپاهى است که در کربلا آن حضرت را به شهادت رساندند.هر چند آنان مى‌کوشیدند تا خود را تبرئه کنند و گناه کشته شدن را به گردن خود امام بیندازند، ولى مظلومیّت آن شهید، همواره مثل پرچمى در اهتزاز بوده است.
مفهوم مظلومیت در روایات
در حدیث امام باقر(ع) است: «انّ الحسین صاحب کربلا قتل مظلوما مکروبا عطشانا لهفانا» [۱] و در برخى تفاسیر،آیۀ «وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنٰا لِوَلِیِّهِ سُلْطٰاناً» (اسراء-۳۳) به شهادت آن حضرت تفسیر شده‌است. [۲] و همچنین آیۀ «وَ سَیَعْلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنْقَلَبٍ یَنْقَلِبُونَ» (شعراء-۲۲۵) به مظلومیّت اهل بیت تأویل گشته است. [۳] آیۀ «أُذِنَ لِلَّذِینَ یُقٰاتَلُونَ بِأَنَّهُمْ ظُلِمُوا» (حج-۳۹)نیز طبق روایات، دربارۀ حسین بن على(ع) است که یزید در پى کشتن او بود تا آنکه مظلومانه شهید شد.
امام صادق(ع) نیز در حدیثى امام زمان(عج) را خونخواه حسین(ع) معرفى مى‌کند.[۴] و دربارۀ آیۀ «أَسَرُّوا النَّجْوَى الَّذِینَ ظَلَمُوا» (انبیاء-۳)روایت است که: «الّذین ظلموا آل محمّد حقّهم». [۵] مظلومیّت اباعبدالله(ع) و ائمّه، شیعه را همواره در مسیر ظلم‌ستیزى و آمادگى براى جانبازى در رکاب انتقام‌گیرندۀ خون شهداى مظلوم کربلا،حضرت مهدى(عج) قرار مى‌دهد و کینۀ ظالم را در دلها مى‌پروراند.افراشتن پرچم مظلومیّت آل الله،محور تجمّع و تشکّل همۀ مظلومان و ستمدیدگان تاریخ بر محور امام مظلومان است.