عباس براتی پور
عباس براتی پور (1322 ه. ش) یکی از شاعران معاصر است.
| عباسعلی براتی پور | |
|---|---|
 | |
| زادروز | 1322 ه. ش تهران |
| محل زندگی | تهران |
| سبک نوشتاری | کلاسیک |
| کتاب‌ها | «بهت نگاه»، «غم دلدار»، «چشم بیمار»، «زمزمه‌ی مستی»- «وعده‌ی دیدار»، «بر تربت خورشید» و «زمزمه‌ی هستی» |
زندگینامه
عباسعلی براتی پورکه به نام عباس براتی پور شهرت یافته به سال 1322 ه. ش در تهران متولد شد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در زادگاه خود به انجام رسانید و در رشته‌ی ریاضی دیپلم گرفت. وی به سال 1341 به استخدام نیروی هوایی در آمد.
براتی پور از اواخر دوران تحصیل در دبیرستان به شعر و شاعری پرداخت، و از مطالعه‌ی دواوین شعر اساتید متقدّم غافل نبود گاهی به سرودن اشعاری در مدح و منقبت خاندان رسالت می‌پرداخت.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی رسما و به طور جدّی به سرودن شعر همت گماشت و با شرکت در مجالس و محافل ادبی فعالیّت خود را گسترش داد و در حال حاضر به عنوان دبیر جلسات حوزه‌ی هنری تبلیغات اسلامی و عضو شورای شعر خدمت می‌کند.
براتی پور در شعر به سبک کلاسیک کار می‌کند و در قالب‌های مختلف به نظم شعر می‌پردازد. مجموعه شعرهای او عبارتند از:
«بهت نگاه»، «غم دلدار»، «چشم بیمار»، «زمزمه‌ی مستی»- «وعده‌ی دیدار»، «بر تربت خورشید». [۱] و «زمزمه‌ی هستی» در سوگ امام خمینی با همکاری محمد علی مردانی و خانم سیمیندخت وحیدی.
اشعار
حرّ و دستار
| من ماندم و کوه شرمساری | من ماندم و دشت بیقراری | |
| من ماندم و کوله‌باری از درد | من ماندم و اشک و آه و زاری | |
| سر در قدمت نهم که «حُرّم» | تا بر سر من قدم‌گذاری | |
| شرمنده و زار و ناتوانم | آیا ز دلم خبر نداری؟ | |
| گر توبه‌ی من قبول افتد | آسوده شوم ز شرمساری | |
| با سرخی خون خود بشویم | رخسار خود از گناه‌کاری | |
| بخشید امام و رخصتش داد | شد عازم رزم و جان سپاری | |
| جان داد به راه عشق و بگرفت | جا در ملکوت قرب باری | |
| چون دید فتاده خُودَش از سر | خون از سر و روی اوست جاری | |
| بست از ره مرحمت به فرقش | دستار به رسم یادگاری |
| رفتی و از دل برون شد، صبر و قرار و توانم | ای روشنای دل من، تاریک شد دیدگانم | |
| گفتم که در سایه‌سار، قدّ رسایش نشینم | افسوس افتاد بر خاک، آن سرو و آن سایه‌بانم | |
| گم گشت ره پیش چشمم، آوخ کزین درد جانکاه | می‌سوزم و هر دم آید، دود دل از استخوانم | |
| بگذار تا صورتم را، بر روی ماهت گذارم | بگذار تا اشک حسرت، بر خاک پایت فشانم | |
| این سوی این پیکر پاک، افتاده بر بستر خاک | آن سوی استاده دشمن، کرده‌ست آهنگ جانم | |
| ای سرو قامت، به پا خیز، با خصم کافر درآویز | من تاب هجران ندارم، بنگر به قدّ کمانم | |
| ای آسمان سخاوت، ای معنی استجابت | خاموش کن با نگاهت، در سینه آتش فشانم | |
| بردار سر تا ببینم، چشمان خورشیدی‌ات را | رحمی کن ای نور دیده، رحمی که من ناتوانم | |
| ای شبه پیغمبر من، ای نوجوان اکبر من | بشکسته بال و پر من، ای مرغ بی‌آشیانم | |
| ای غم برو از بر من، بردار دست از سر من | بگذار تنها بگریم، بگذار تنها بمانم [۲] |
| سوزی نهان ز داغ غمت دارم ای حسین | باشد گواه، دیده‌ی خونبارم ای حسین | |
| افتاده‌ام ز پا و دل از دست داده‌ام | دستم بگیر گرچه گنهکارم ای حسین | |
| راهی نما به سوی خود ای قبله‌گاه عشق | از زندگی ز شوق تو بیزارم ای حسین | |
| در بند غم اسیرم و راهی نمی‌برم | چشم انتظار لحظه‌ی دیدارم ای حسین | |
| چشم امید سوی تو دارم به اشک و آه | تا جلوه‌ای کنی به شب تارم ای حسین | |
| مگذار تا بر آب کشم نقش وصل تو | بگذار سر به پای تو بگذارم ای حسین | |
| در آرزوی روی تو از بس گریستم | از گیه مانده، دیده‌ی افگارم ای حسین | |
| جانی که در تن است مرا ز اعتبار دوست | حاشا که جز به راه تو بسپارم ای حسین | |
| باشد نظر به لطف تو فردای محشرم | کس نیست جز تو یار و مددکارم ای حسین |
رباعی
| برکَند دل از جهان و تقدیم تو کرد | خون ریخت ز دیدگان و تقدیم تو کرد | |
| چون تیر به مشک خورد و رفت آب ز دست | بر دست نهاد جان و تقدیم تو کرد |
| تا ماه اسیر پنجه‌ی غم شده بود | خورشید، سیاهپوش ماتم شده بود | |
| طوفان زده، کشتی نجات امّت | بشکسته کنار نهر علقم شده بود |