مصطفی قاضی نظام
مصطفی قاضی نظام (1307 ه.ش) یکی از شاعران معاصر است.
| مصطفی قاضی نظام | |
|---|---|
| زادروز | 1307 ه. ش |
| کتاب‌ها | «مظهر حق» |
| تخلص | «قاضی» |
زندگینامه
مصطفی قاضی نظام متخلّص به «قاضی» فرزند مرحوم ادیب العلماء علی، به سال 1307 ه. ش در تهران متولد شد. دوره تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در تهران به اتمام رسانید سپس وارد راه‌آهن و هنرستان آن گردید و مدت 25 سال در آن اداره مشغول به کارهای فنی گردید و بعد از بازنشستگی به مدت شش سال به عنوان حسابدار در بانک ملت خدمت کرد، و سپس از کار اداری کناره‌گیری نمود.
قاضی از سن 15 سالگی مشغول به سرودن شعر گردید. او طبعی روان دارد و در انجمن ادبی ایران که شادروان استاد ناصح آن را اداره می‌کرد و دیگر انجمن‌های ادبی تهران شرکت داشت. در حال حاضر مدیر انجمن ادبی حلال مشکلات علی (ع) می‌باشد، و روزگار را با شور و حال خویش می‌گذراند.
آثار
قاضی دارای چندین کتاب شعر و نثر که بیشتر آن جنبه‌ی مذهبی دارد می‌باشد و یک جلد آن در سال 1350 شمسی به نام «مظهر حق» به چاپ رسیده است. وی در هر سبکی شعر می‌سراید و اشعار غزلیاتش در 32 حروف فارسی است.
اشعار
شعر 1
| دل من به مِهرِ مهی شد مُسخّر | که چهرش بُوَد رَشک مهر مُنوَّر | |
| کُنَد خنده رویش به خورشید و بر مه | زند طعنه مویش به مُشک و به عَنبر | |
| چو خورشید رویش به بینم چو ذره | کُنَد رَقص روحم ز عشرت به پیکر | |
| به بزمی که وی نیست در پهلوی من | به من هیچ عشرت نگردد مُیَسّر | |
| بمدح دُرِّ دُرِّج تمکین و حشمت | حسینِ علی خسرو بنده پرور | |
| خلیلِ جلیلِ رَسول مُکرّم | سلیلِ نبیلِ بتولِ مُطَّهر | |
| شهِ ملک هستی که بر درگه وی | نَهد سر پی سجده چرخ مُدوَّر | |
| رسد بر ملک عزت و فخر بی‌حد | ملک هم نهد بر قدوم و رَهش سر | |
| نسیمی که خیزد ز کوی نکویش | شَوَد صحن گیتی ز بویش مُعطّر | |
| شب و روز خیلِ مَلک بهر خدمت | بکویش مقیمند چون حلقه بر در | |
| بطوفِ حریم عظیمش فرشته | بشوق و شعف نیز می‌گُسترد پَر | |
| شده هفت دوزخ ز قهرش مُجَسم | شده هشت جنت ز مهرش مُصوَّر | |
| پی بوسه بر درگهش هر خدیوی | کُنَد چون سپهر برین پشت چنبر | |
| کسی کو زند بوسه بر مَرقد وی | شفیع گُنه گرددش روز محشر | |
| ز بهر کسی که کُنَد طوفِ کویش | شَوَد طرفه قصری بجَنّت مُقرّر | |
| کسی کو به دل نیست مهر رخِ وی | به تن گرددش، هر سرِ موی نشتر | |
| کسی کو کند گریه بهرش به محشر | نصیبش شَوَد جَنّت و شَهدِ کوثر | |
| چه گویم ز جسمی که غلتید در خون | قَدِ وی که بُد رَشک سرو و صنوبر | |
| به روی زمین فرش گشتش ز کینه | تنی کو به عرشِ برین بود زیور | |
| زدندش ز کینه سرش نوکِ نیزه | زدندش به پهلو گهی نیش خنجر | |
| نبودش به تن بوسه گه چون محلی | ز جورِ عدویِ لعینِ ستمگر | |
| نکردند بر وی ترّحم گروهی | که بودند دشمن به دین پیمبر | |
| ملک نوحه کرد و فَلک شد به خجلت | چو شمرِ ستمگر بُریدش ز تن سر | |
| چو زینب تن وی به خون دید غرقه | سیه گشت روزش چو لیلِ مُکدَّر | |
| ز بندش پی بند شد، قطع دستی | که بخشنده‌ی سیم بودی و هم زر | |
| چنین ظلم بی‌حدّ و مر به یک تن | به عمرش ندیده سپهر مُعَمَّر | |
| به جز در همین بیت (قاضی) مُسَلم | الف نیست در این قصیده سراسر |
| دل من به مِهرِ مهی شد مُسخّر | که چهرش بُوَد رَشک مهر مُنوَّر | |
| کُنَد خنده رویش به خورشید و بر مه | زند طعنه مویش به مُشک و به عَنبر | |
| چو خورشید رویش به بینم چو ذره | کُنَد رَقص روحم ز عشرت به پیکر | |
| به بزمی که وی نیست در پهلوی من | به من هیچ عشرت نگردد مُیَسّر | |
| بمدح دُرِّ دُرِّج تمکین و حشمت | حسینِ علی خسرو بنده پرور | |
| خلیلِ جلیلِ رَسول مُکرّم | سلیلِ نبیلِ بتولِ مُطَّهر | |
| شهِ ملک هستی که بر درگه وی | نَهد سر پی سجده چرخ مُدوَّر | |
| رسد بر ملک عزت و فخر بی‌حد | ملک هم نهد بر قدوم و رَهش سر | |
| نسیمی که خیزد ز کوی نکویش | شَوَد صحن گیتی ز بویش مُعطّر | |
| شب و روز خیلِ مَلک بهر خدمت | بکویش مقیمند چون حلقه بر در | |
| بطوفِ حریم عظیمش فرشته | بشوق و شعف نیز می‌گُسترد پَر | |
| شده هفت دوزخ ز قهرش مُجَسم | شده هشت جنت ز مهرش مُصوَّر | |
| پی بوسه بر درگهش هر خدیوی | کُنَد چون سپهر برین پشت چنبر | |
| کسی کو زند بوسه بر مَرقد وی | شفیع گُنه گرددش روز محشر | |
| ز بهر کسی که کُنَد طوفِ کویش | شَوَد طرفه قصری بجَنّت مُقرّر | |
| کسی کو به دل نیست مهر رخِ وی | به تن گرددش، هر سرِ موی نشتر | |
| کسی کو کند گریه بهرش به محشر | نصیبش شَوَد جَنّت و شَهدِ کوثر | |
| چه گویم ز جسمی که غلتید در خون | قَدِ وی که بُد رَشک سرو و صنوبر | |
| به روی زمین فرش گشتش ز کینه | تنی کو به عرشِ برین بود زیور | |
| زدندش ز کینه سرش نوکِ نیزه | زدندش به پهلو گهی نیش خنجر | |
| نبودش به تن بوسه گه چون محلی | ز جورِ عدویِ لعینِ ستمگر | |
| نکردند بر وی ترّحم گروهی | که بودند دشمن به دین پیمبر | |
| ملک نوحه کرد و فَلک شد به خجلت | چو شمرِ ستمگر بُریدش ز تن سر | |
| چو زینب تن وی به خون دید غرقه | سیه گشت روزش چو لیلِ مُکدَّر | |
| ز بندش پی بند شد، قطع دستی | که بخشنده‌ی سیم بودی و هم زر | |
| چنین ظلم بی‌حدّ و مر به یک تن | به عمرش ندیده سپهر مُعَمَّر | |
| به جز در همین بیت (قاضی) مُسَلم | الف نیست در این قصیده سراسر |
شعر 2
| سرو کجا، قامت رسای ابو الفضل | ماه کجا، جلوه‌ی لقای ابو الفضل | |
| می‌دهد از رنج و غم به دنیی و عقبی | در دل هر کس بود، ولای ابو الفضل | |
| ای دل عاشق، طلب کن از ره اخلاص | جرعه‌ای از چشمه‌ی صفای ابو الفضل | |
| هستی خود در ره عقیده فدا کرد | ای همه هستی من، فدای ابو الفضل | |
| در دل غمدیده‌ام، ولای حسین است | در سر شوریده‌ام، هوای ابو الفضل | |
| می‌رسد اینک به گوش دل هله بشنو | نغمه‌ی آزادی، از ندای ابو الفضل | |
| روز وفای به عهد در صف هیجا | گفت زمین و زمان ثنای ابو الفضل | |
| خصم به وحشت شد از رشادت عباس | دوست به حیرت شد از وفای ابو الفضل | |
| دست اگر شد جدا ز پیکر پاکش | هست به پا تا ابد لوای ابو الفضل |
شعر 3
شهادت اباالفضل (ع)
| خواهی اگر نشانه ز مردان نامدار | یادی کن از وفای ابو الفضل جان نثار | |
| گر آورد زمانه شجاعان بی‌شمار | هیهات مثل او دگر آید به روزگار | |
چشم جهان ندیده چو او پاک گوهری | ||
| هرجا که از جلالت او گفتگو کنند | لاهوتیان مقام ورا آرزو کنند | |
| آنانکه سوی درگه عباس رو کنند | دیگر کجا بهشت برین جستجو کنند | |
نه حسرتِ بهشت بَرند و نه کوثری | ||
| تا از کَفَش لوای حسینی سوا نبود | اردوی شاه را غمی از ماجرا نبود | |
| تا دستِ وی ز پیکر پاکش جدا نبود | زینب به درد و غصه و غم مبتلا نبود | |
زیرا که داشت همچو دلاور برادری | ||
| گردید تا که پیکر عباس غرق خون | افتاد از کَفَش علم و گشت سرنگون | |
| آمد بلرزه گُنبد گردونِ نیلگون | خیل مَلک ز پَرده نمودند سر برون | |
دیدند پاره‌پاره فتادست پیکری | ||
| آه از دمی که پرتو چشمان بو تراب | گفتا بیا به یاریم ای شاه با شتاب | |
| تا در بَرش رسید شهنشاه مُستطاب | مه را به خاکِ تیره نگون دید آفتاب | |
زان صحنه شاه کرد به پا شور محشری | ||
| آه از دمی که پرتو چشمان بو تراب | گفتا بیا به یاریم ای شاه با شتاب | |
| تا در بَرش رسید شهنشاه مُستطاب | مه را به خاکِ تیره نگون دید آفتاب | |
زان صحنه شاه کرد به پا شور محشری | ||
| گفتا که خم شد از غمِ هجرت مرا کمر | ای سرو راست دیده گشا و به من نگر | |
| آمد زمان وصل مرا و تو را به سر | آخِر تو را چگونه توانم کِشم به بَر | |
دستت ز تن جداست ز کین ستمگری | ||
| گفتا که خم شد از غمِ هجرت مرا کمر | ای سرو راست دیده گشا و به من نگر | |
| آمد زمان وصل مرا و تو را به سر | آخِر تو را چگونه توانم کِشم به بَر | |
دستت ز تن جداست ز کین ستمگری | ||
| گفتا که خم شد از غمِ هجرت مرا کمر | ای سرو راست دیده گشا و به من نگر | |
| آمد زمان وصل مرا و تو را به سر | آخِر تو را چگونه توانم کِشم به بَر | |
دستت ز تن جداست ز کین ستمگری | ||
| (قاضی) هر آنکه اشک فشاند به خاک او | یا توتیای دیده کند خاکِ پاک او | |
| یا شرح غم دهد ز تنِ چاک چاک او | آرد به یاد حالت اندوهناک او | |
دارد به صبح و شام دلِ پُر ز آذری | ||
| (قاضی) هر آنکه اشک فشاند به خاک او | یا توتیای دیده کند خاکِ پاک او | |
| یا شرح غم دهد ز تنِ چاک چاک او | آرد به یاد حالت اندوهناک او | |
دارد به صبح و شام دلِ پُر ز آذری | ||