محمد شرمی
حاج محمد شرمی کاشانی از شاعران معاصر ایرانی است.
| حاج محمد شرمی کاشانی | |
|---|---|
| زادروز | 1285 ه. ش کاشان |
| مرگ | 1371 ه.ش مشهد |
| کتاب‌ها | «خمسه شرمی»، «پرچمدار کربلا»، «طوفان البکا»، «زاد الصراط»، «زُبدة الرثا»، «تضمین خاقانی» و «تضمین دوازده بند محتشم کاشانی». |
زندگینامه
حاج محمد شرمی کاشانی فرزند ید اللّه در سال 1285 ه. ش در کاشان متولد شد و در اسفند سال 1371 شمسی در مشهد درگذشت و در حبیب بن موسی پشت مشهد به خاک سپرده شد.
آثار او: «خمسه شرمی»، «پرچمدار کربلا»، «طوفان البکا»، «زاد الصراط»، «زُبدة الرثا»، «تضمین خاقانی» و «تضمین دوازده بند محتشم کاشانی».
اشعار
بازار عشق
| آنان که با اراده جهان زیر و رو کنند | از غیر حق هر آنچه بود غیر از او کنند | |
| چون هم سخن شوند به دشمن و یا به دوست | حاشا که بی‌رضایت حق گفتگو کنند | |
| مردان راه حق که خریدار محنت‌اند | در هر دو کون فایده از هر دو سو کنند | |
| نوشندگان جام بلا در مقام قرب | گه نوش از پیاله و گاه از سبو کنند | |
| در بزم دوست تشنه‌ی فیضند و بی‌درنگ | سیراب ز آب خنجر دشمن، گلو کنند | |
| بازار عشق را همه کس نیست مشتری | آن دسته رسته‌اند که کار نکو کنند | |
| یکتا دلیل عشق کسی بود کز علوّ | نیکان به خاک بوسی او آرزو کنند | |
| مقتل ز خون خنجر خود کرد لاله‌گون | می‌خواست عاشقان، همه زان خاک، بو کنند | |
| بی‌شک به نامه‌ی عملش مُهر مهر است | قومی که بی‌سؤال به فردوس رو کنند [۱] | |
| چون تیر خصم خنجر آن طفل پاره کرد | از حال رفت و بر پدر خود نظاره کرد | |
| زان یک نگاه زد به دل قدسیان شرار | اما به قلب شاه فزون‌تر، شراره کرد | |
| یعنی که ای پدر دگرم غصه‌ات مباد | پیکان جور بر عطشم خوب چاره کرد | |
| شه خواست تا به راحتی، آن طفل جان دهد | قنداق وی از سر شمشیر پاره کرد | |
| پاشید خون حلق علی را به آسمان | افلاک را، ز قطره‌ی خون پر ستاره کرد | |
| یک قطره خون حنجر او بر زمین نریخت | سلطان دین سپاسگزاری دوباره کرد | |
| تا روی سینه‌ی پدر آن طفل جان سپرد | وانگه حسین تهنیت بی‌شماره کرد | |
| کای دوست این تو، وین محک، این امتحان من | در کار عاشقانه مبادا استشاره کرد | |
| من عاشقام؛ به دست من اینک سند بود | با خود خود گواهیم این شیرخواره کرد | |
| دارم هنوز جان اگرم سوخت بال و پر | پروانه را ز شمع، نشاید کناره کرد | |
| ای داغ با حسین چه کردی که ذو الجلال | از مصدرش به تسلیت او اشاره کرد | |
| کای بنده‌ام ز تشنگی اصغرت مسوز | او در بهشت جای، به قصر الاماره کرد | |
| شش ماهه‌ات نشسته به دامان مُرضعه | پستان از او گرفت و جلوس هماره کرد | |
| شاه از رباب روی حرم آمدن نداشت | پنهان به خاک کُشته آن ماه پاره کرد | |
| «شرمی» بپای گلبن آن نوگل حسین | لب بر ترانه باز و فغان چون هزاره کرد [۲] |
منابع
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1156-1157.