کجاوه
پرش به ناوبری
پرش به جستجو
کجاوه، محمل، هودج، عمارى، نشیمن و جایگاهى است که بر شتر و استر بار کنند و در هر طرفى یکى بنشیند. نشیمن روپوش دار می‌باشد.[۱]
در منابع و مقتلها آمده است که امام سجاد(ع) را در طول سفر اسارت، بر شتر بى‌جهاز و کجاوه نشانده بودند.یا آنکه زنان و کودکان اهل بیت، بر کجاوه‌ها نشسته بودند. [۲] در بعضى نقلها آمده‌است که چون در کوفه سر اباعبداللّه(ع) را پیشاپیش سرها آوردند و چشم زینب بر آن سر تابان افتاد،پیشانى خود را به جلوى محمل زد و خون از زیر مقنعه‌اش بیرون آمد و خرقه‌اى طلبید تا آن را ببندد. شعر«یا هلالا لمّا استتمّ کمالا...»را نیز آنجا خواند. [۳]
منبع
- جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۶۶-۳۶۷.