قاسم ‌بن‌ حبیب‌ ازدی‌

از ویکی حسین
نسخهٔ تاریخ ‏۱۶ فوریهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۰۹:۵۳ توسط Esmaeili (بحث | مشارکت‌ها)
پرش به ناوبری پرش به جستجو
مزار یاران امام حسین(ع).jpg
اطلاعات اصحاب امام حسین (ع)
نام کامل قاسم ‌بن‌ حبیب‌ بن ابی‌ بشر ازدی
محل زندگی کوفه
نقش های برجسته از یاران امام حسین (ع) و شهدای کربلا

قاسم ‌بن‌ حبیب‌ بن ابی‌ بشر ازدی، از اصحاب امام حسین(ع) است که در کربلا به شهادت رسید.

تبارشناسی

قاسم بن حبیب از اعراب قحطانی و یمنی‌الاصل که در کوفه می‌زیست.

نقش در واقعه کربلا

قاسم در کوفه خود را جزو لشکریان عمر بن سعد قرار داد تا بتواند برخلاف موانع عبیدالله بن زیاد به راحتی خود را به کربلا و به امام حسین (ع) برساند. [۱] او را قاسم بن بشیر نیز خوانده‌اند. [۲] شیخ طوسی قاسم را از جمله یاران امام حسین (ع) دانسته، اما به شهادت وی در کربلا تصریح نکرده است. [۳] برخی از علمای رجال نیز قاسم را از یاران امام حسین (ع) و از شهدای کربلا دانسته‌اند. [۴]

در زیارت رجبیه و زیارت ناحیه مقدسه به وی سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی قاسِمِ بنِ حَبیبِ الاَزدی»

منبع

پی نوشت

  1. ر.ک : رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: ۱۳۸۱ ﻫ ق.، ص۷۹؛ تنقیح المقال فی احوال الرجال، مامقانی، شیخ عبدالله، نجف: المطبعه الحیریه، ۱۳۵۲ ﻫ ق.، ج۲، ص۱۸؛ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ش. سماوی، محمد بن طاهر، تحقیق محمد جعفر طبنسی، مرکز الدراسات الاسلامیه لحرس الثوره.، ص۱۸۶؛
  2. تنقیح المقال فی احوال الرجال، مامقانی، شیخ عبدالله، نجف: المطبعه الحیریه،۱۳۵۲ ﻫ ق.، ج۲، ص۱۸.
  3. رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: ۱۳۸۱ ﻫ ق.، ص۷۹.
  4. ر.ک : رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: ۱۳۸۱ ﻫ ق.، ص۷۹؛ تنقیح المقال فی احوال الرجال، مامقانی، شیخ عبدالله، نجف: المطبعه الحیریه، ۱۳۵۲ ﻫ ق.، ج۳، ص۱۸؛ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، محمد مهدی شمس الدین، ترجمه سید ناصر هاشم زاده، تهران: شرکت چاپ و نشر بین الملل، ۱۳۸۷ ش. سماوی، محمد بن طاهر، تحقیق محمد جعفر طبنسی، مرکز الدراسات الاسلامیه لحرس الثوره.، ص۱۸۶؛ بحار الانوار الجامعه لدرر الائمه الاطهار (ع)، مجلسی، ملا محمد باقر، تهران: مکتبه الاسلامیه، ۱۳۶۲ ش.، ج۴۵، ص۷۳.