عبدالرحمن بن عبدالله ارحبی: تفاوت میان نسخه‌ها
T.ramezani (بحث | مشارکت‌ها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
T.ramezani (بحث | مشارکت‌ها) جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۶: | خط ۲۶: | ||
| نقش های برجسته = از یاران امام حسین (ع) | | نقش های برجسته = از یاران امام حسین (ع) | ||
}} | }} | ||
نسخهٔ ۵ آوریل ۲۰۱۸، ساعت ۱۱:۲۳
عبدالرحمن بن عبدالله بن کدن بن ارحب بن دعام بن مالک بن معاویه بن صعب بن رومان بن بکیر ارحبی همدانی، از تیره بنی ارحب از قبیله همدان و از اهالی کوفه بود. پدرش عبدالله از اصحاب پیامبر (ص) بود. عبدالرحمن مردی فداکار و پاک‌باز، شیفته و محب اهل‌بیت، شجاع و رزم‌آزموده بود. عبدالرحمن به همراه قیس بن مسهّر صیداوی و عمارة بن عبدالله سلولی از اعضای دومین دسته از فرستادگان کوفیان به سوی امام حسین (ع) بودند که در مکه به امام حسین (ع) پیوستند.
| اطلاعات اصحاب امام حسین (ع) | |
|---|---|
| نام کامل | عبدالرحمن بن عبدالله بن کدن بن ارحب بن دعام بن مالک بن معاویه بن صعب بن رومان بن بکیر ارحبی همدانی |
| محل زندگی | کوفه |
| نقش های برجسته | از یاران امام حسین (ع) |
نقش در واقعه کربلا
عبدالرحمان از مکه تا کربلا همراه امام حسین (ع) بود. در روز عاشورا پس از اذن امام حسین (ع) به میدان آمد و مبارزه کرد و رجز خواند: [۱]
رجزخوانی
صَبْراً عَلَی الاَسیاف‌ِ و الاَسِنَّه | ||
صَبراً عَلَیها لِدُخُول‌ِ الجَنَّه |
بر شمشیرها و نیزه‌ها صبر می‌کنیم و این تحمل و شکیبایی به جهت وارد شدن به بهشت است.
تا آنکه به شهادت رسید. او به هنگام شهادت 50 سال سن داشت. [۲] در زیارت رجبیه و زیارت ناحیه مقدسه به وی سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی عَبدالرَّحمنِ بنِ عَبدِ اللهِ بنِ الکدن الارحبی“
منبع
مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 365-366.
پی نوشت
- ↑ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، ص77.
- ↑ برای تفصیل بیشتر رک : الاخبار الطوال، ص229؛ انساب الاشراف، ج3، ص159؛ تاریخ طبری، ج5، ص352؛ رجال طوسی، ص77؛ مقتل الحسین خوارزمی، ج2، ص23؛ اللهوف، ص47؛ الانساب، ج1، ص159؛ مناقب آل ابی‌طالب، ج4، ص98؛ بحار الانوار، ج44، ص376، ج45، ص72؛ اعیان الشیعه، ج4، ص568؛ انصار الحسین (ع)، ص94؛ تذکرة الخواص، ص221؛ وسیله الدارین، ص165؛ تنقیح المقال، ج1، ص255؛ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، ص151؛ قاموس الرجال، ج4، ص76؛ ؛ حدائق الوردیه، ص104؛ نفس المهموم، ص151؛ اقبال الاعمال، ج3، ص79؛ فرسان الهیجاء، ج2، ص234.