حسین اسرافیلی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «حسین اسرافیلی فرزند اکبر، به سال 1330 ه. ش در تبریز دیده به جهان گشود. تحصیلات ا...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۱۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۵ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
حسین اسرافیلی فرزند اکبر، به سال 1330 ه. ش در تبریز دیده به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی را در مراغه گذراند و با انتقال خانواده به تهران دنباله‌ی تحصیلات را در تهران ادامه داد و در رشته‌ی زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران لیسانس گرفت.
'''حسین اسرافیلی''' (زاده ١٣٣١ ه.ش) شاعر معاصر ایرانی است.{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام                    =حسین اسرافیلى
| تصویر                  =حسین اسرافیلی.jpg
| توضیح تصویر            =
| نام اصلی              =
| زمینه فعالیت          =شعر و ادبیات
| ملیت                  =ایرانی
| تاریخ تولد            =١٣٣١ ه.ش
| محل تولد                =تبریز
| والد                =
| تاریخ مرگ              =
| محل مرگ                =
| علت مرگ                =
| محل زندگی              =
| مختصات محل زندگی        =
| مدفن                  =
|در زمان حکومت          =
|اتفاقات مهم            =
| نام دیگر              =
|لقب                    =
|بنیانگذار              =
| پیشه                  =
| سال‌های نویسندگی        =
|سبک نوشتاری            =
|کتاب‌ها                =تولد در میدان، آتش در خیمه‌ها، در سایه‌ی ذوالفقار، عبور از صاعقه، مردان آتش‌نهاد، گزیده ادبیات معاصر شماره ۵، آتش در گلو، آیینه‌های شعله‌ور (شعر نو)
|مقاله‌ها                =
|نمایشنامه‌ها            =
|فیلم‌نامه‌ها              =
|دیوان اشعار            =تولد در میدان، آتش در خیمه‌ها، عبور از صاعقه و مردان آتش‌نهاد
|تخلص                    =
|فیلم‌(های) ساخته بر اساس اثر(ها)=
| همسر                    =
| شریک زندگی            =
| فرزندان                =
|تحصیلات                  =متوسطه
|دانشگاه                =
|حوزه                  =
|شاگرد                  =
|استاد                  =
|علت شهرت              =
| تأثیرگذاشته بر        =
| تأثیرپذیرفته از        =
| وب‌گاه                  =
|گفتاورد                =
|امضا                  =
}}
==درباره‌ی شاعر==
حسین اسرافیلی فرزند اکبر، به سال ١٣٣١ ه.ش در تبریز دیده به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی را در مراغه گذراند و با انتقال خانواده به تهران دنباله‌ی تحصیلات را در تهران ادامه داد و در رشته‌ی زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران لیسانس گرفت.


اسرافیلی از سال 46 تا 54 در نیروی هوایی به کار اشتغال داشت و سپس در بخش خصوصی مشغول به کار گردید و هم اکنون با 30 سال سابقه‌ی کار بازنشسته شده است.
وی فعالیت‌های شعری خود را از سال ٥٤ آغاز نمود که نخستین دفتر شعری خود را با نام «تولد در میدان» در همان سال انتشار داد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی از اولین افراد تشکیل دهنده‌ی حوزه‌ی هنری اندیشه‌ی اسلامی بود. مرحوم اوستا و استاد مشفق کاشانی و استاد محمود شاهرخی مشوق و راهنمای او در کار شاعری بوده‌اند.  


وی فعالیت‌های شعری خود را از سال 54 آغاز نمود که نخستین دفتر شعری خود را با نام «تولد در میدان» در همان سال انتشار داد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی از اولین افراد تشکیل دهنده‌ی حوزه‌ی هنری اندیشه‌ی اسلامی بود. مرحوم اوستا و استاد مشفق کاشانی و استاد محمود شاهرخی مشوق و راهنمای او در کار شاعری بوده‌اند. از اسرافیلی تاکنون دفاتر شعری:
==آثار==
وی بیشتر تمایل دارد در زمینه‌ی کلاسیک کار کند که در تمام ابعاد این زمینه چون مثنوی، غزل، رباعی و چهارپاره اشعاری را سروده است. وی همچنین در زمینه شعر نو هم فعال است.


«آتش در خیمه‌ها»، «در سایه‌ی ذو الفقار»، «عبور از صاعقه»، «مردان آتش نهاد» و «گزیده ادبیات معاصر شماره 5»، به بازار نشر راه پیدا کرده است. آخرین دفتر شعری ایشان «آتش در گلو» نام دارد، علاوه بر آن 20 مجموعه از اشعار شاعران دیگر را نیز جمع‌آوری نموده است. اسرافیلی بیشتر تمایل دارد در زمینه‌ی کلاسیک کار کند که در تمام ابعاد این زمینه چون مثنوی، غزل، رباعی و چهارپاره طبع‌آزمایی کرده است. وی شعر نو هم می‌گوید که دفتر شعری با نام «آیینه‌های شعله‌ور» از او به زیور طبع آراسته گردیده است.
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=511825&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author تولد در میدان]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2434516&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author آتش در خیمه‌ها]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=520820&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author در سایه‌ی ذو الفقار]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=499942&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author عبور از صاعقه]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=716346&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author مردان آتش‌نهاد]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=502983&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author گزیده ادبیات معاصر شماره ۵]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=672267&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author آتش در گلو]
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=4866166&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author آیینه‌های شعله‌ور] (شعر نو)


==اشعار==


'''اشتیاق خطر؛ (به نام علمدار بزرگ کربلا):'''
===اشتیاق خطر؛ (به نام [[علمدار]] بزرگ کربلا)===
{{شعر}}
{{شعر}}


خط ۱۵: خط ۷۱:


{{ب| می‌نماید نگاه بازپسین‌|که دگر نوبت علمدار است  }}
{{ب| می‌نماید نگاه بازپسین‌|که دگر نوبت علمدار است  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| در نگاهش نشسته حرمت عشق‌|تا چه فرمایدش دوباره امام }}
{{ب| در نگاهش نشسته حرمت عشق‌|تا چه فرمایدش دوباره امام }}


{{ب| شوق پیکار می‌زند فریاد|مرد را تا حضور سرخ قیام  }}
{{ب| شوق پیکار می‌زند فریاد|مرد را تا حضور سرخ قیام  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| کرد بی‌خوف عرصه‌ی پیکار|زی خطر تا لگام باره گرفت }}
{{ب| کرد بی‌خوف عرصه‌ی پیکار|زی خطر تا لگام باره گرفت }}


{{ب| کودکان مانع سوار شدند|خیمه را شیونی دوباره گرفت  }}
{{ب| کودکان مانع سوار شدند|خیمه را شیونی دوباره گرفت  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| دهنه‌ی اسب را گرفته به دست‌|می‌فشارد دو مشت را از خشم: }}
{{ب| دهنه‌ی اسب را گرفته به دست‌|می‌فشارد دو مشت را از خشم: }}


{{ب| کیست آیا علم به دوش کشد|نهراسد دگر، نبندد چشم؟  }}
{{ب| کیست آیا علم به دوش کشد|نهراسد دگر، نبندد چشم؟  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| دشت را جز سکوت پاسخ نیست‌|باز می‌خواندش به سوی سفر }}  
{{ب| دشت را جز سکوت پاسخ نیست‌|باز می‌خواندش به سوی سفر }}  


{{ب| دشت استاده همچنان خاموش‌|مرد اما در التهاب خطر  }}
{{ب| دشت استاده همچنان خاموش‌|مرد اما در التهاب خطر  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| ابروانی به هم گره خورده‌|سایبان دو چشم همت او }}
{{ب| ابروانی به هم گره خورده‌|سایبان دو چشم همت او }}


{{ب| آفتاب ایستاده شاهد رزم‌|حالیا گاه، گاه غیرت او  }}
{{ب| آفتاب ایستاده شاهد رزم‌|حالیا گاه، گاه غیرت او  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| مشکش از انتظار لبریز است‌|دوخته دیده را به راه فرات }}
{{ب| مشکش از انتظار لبریز است‌|دوخته دیده را به راه فرات }}


{{ب| پشت سر چشم تشنگانی چند|غرق در گریه، چون نگاه فرات }}  
{{ب| پشت سر چشم تشنگانی چند|غرق در گریه، چون نگاه فرات }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| کیست این کز غبار می‌آید؟|گرد میدان نشسته بر رویش }}
{{ب| کیست این کز غبار می‌آید؟|گرد میدان نشسته بر رویش }}


{{ب| تیغ با شیوه‌ی پدر بسته‌|غیرت مرتضی به بازویش  }}
{{ب| تیغ با شیوه‌ی پدر بسته‌|غیرت مرتضی به بازویش  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| اشتیاقش کشیده سوی خطر|سینه بر تیر و دشنه می‌ساید }}
 
{{ب| آفتابا تو نیز شاهد باش‌|کز لب آب، تشنه می‌آید  }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| می‌خروشد چنان که رعد به شب‌|دشت می‌لرزد از هیاهویش }}


{{ب| بانگ اللّه اکبرش جاری‌ست‌|از لب تشنه‌ی «بلی» <ref> اشاره به آیه ۱۷۲ سوره اعراف؛ «أَ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالُوا بَلی» آیا من پروردگار شما نیستم؟ همه گفتند: بلی!.</ref> گویش  }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| آن که دیروز دعوتش می‌کرد|اینک استاده تیغ کین در دست }}


{{شعر}}
{{ب| دست‌هایی که قصد بیعت داشت‌|حال با تیغ و دشنه پیوسته‌ست }}
{{ب| اشتیاقش کشیده سوی خطر|سینه بر تیر و دشنه می‌ساید }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| دیده‌ها دوخته به راه سوار|تا که باز آید از دل پیکار }}


{{ب| آفتابا تو نیز شاهد باش‌|کز لب آب، تشنه می‌آید }}
{{ب| تا نمازی دوباره بگزارند|خیمه‌ها با حضور آن سردار }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| دیده‌ی خیمه‌ها هراسان است‌|تا چه بازی کند قضا این بار }}


{{ب| با سلامت سوار برگردد|یا که اسبش رسد بدون سوار  }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| لاشخوران به کینه می‌نگرند|گوییا تک سوار افتاده‌ست }}


{{شعر}}
{{ب| شیر این بیشه در میان انگار|با تن زخمدار افتاده‌ست  }}
{{ب| می‌خروشد چنان که رعد به شب‌|دشت می‌لرزد از هیاهویش }}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
{{ب| گوییا تشنه کام عشق شده است‌|از لب تیغ و دشنه‌ها سیراب }}  


{{ب| بانگ اللّه اکبرش جاری‌ست‌|از لب تشنه‌ی «بلی <ref> اشاره به آیه 172 سوره اعراف؛ «أَ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالُوا بَلی» آیا من پروردگار شما نیستم؟ همه گفتند: بلی!.</ref> گویش }}
{{ب| بانگی از قتلگاه می‌آید|«هان برادر، برادرت دریاب» <ref>سیری در مرثیه عاشورایی، ص ۳۳۸-۳۴۰.</ref>  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
 
===شُکوه آفرینش===


{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| آن که دیروز دعوتش می‌کرد|اینک استاده تیغ کین در دست }}
{{ب| اى حضور آسمان در جان خاک | یا حسین بن على، روحى فداک }}


{{ب| دستهایی که قصد بیعت داشت‌|حال با تیغ و دشنه پیوسته‌ست }}
{{ب| اى نماز عشق را تکبیر سرخ | آیت تطهیر را، تفسیر سرخ }}
{{پایان شعر}}


{{ب| اى جلال آسمان، شور زمین | معنى پوشیده در زیتون و تین }}


{{شعر}}
{{ب| اى به طور موسوى، روى حکیم | قبلۀ عرفان، صراط المستقیم }}
{{ب| دیده‌ها دوخته به راه سوار|تا که باز آید از دل پیکار }}


{{ب| تا نمازی دوباره بگزارند|خیمه‌ها با حضور آن سردار  }}
{{ب| اى شکوه آفرینش، اى یقین | آبروى مکتب، اى سالار دین }}
{{پایان شعر}}


{{ب| اى امام لاله‌هاى نینوا | آفتاب غرق خون در کربلا }}


{{شعر}}
{{ب| اى شکوه عشق، فخر کاینات | اى خجل از نام تو شطّ فرات }}
{{ب| دیده‌ی خیمه‌ها هراسان است‌|تا چه بازی کند قضا این بار }}


{{ب| با سلامت سوار برگردد|یا که اسبش رسد بدون سوار  }}
{{ب| اى جلال هرچه غیرت، هرچه مرد | قوّت بازوى قرآن در نبرد }}
{{پایان شعر}}


{{ب| وارث تیغ دو لب، خیبرگشا | یادگار فاطمه، وقت دعا }}


{{شعر}}
{{ب| اى حضور شور خون در مستى‌ام | شوکت شیرین باغ هستى‌ام }}
{{ب| لاشخوران به کینه می‌نگرند|گوییا تک سوار افتاده‌ست }}


{{ب| شیر این بیشه در میان انگار|با تن زخمدار افتاده‌ست  }}
{{ب| قوس محرابم، خم ابروى توست | خطّ «انْعَمْتَ علیهم» کوى توست }}
{{پایان شعر}}


{{ب| آب‌ها وقتى که توفان مى‌کنند | یاد آن لب‌هاى عطشان مى‌کنند }}


{{شعر}}
{{ب| گرچه باغت برگریز از دشمن‌ست | خواهرى دارى که روح گلشن است }}
{{ب| گوییا تشنه کام عشق شده است‌|از لب تیغ و دشنه‌ها سیراب }}  


{{ب| بانگی از قتلگاه می‌آید|«هان برادر، برادرت دریاب» <ref>سیری در مرثیه عاشورایی، ص 338- 340.</ref>  }}
{{ب| خواهرى دارى فراتر از شکوه | در مدیح او، زبانم الکن است }}
{{پایان شعر}}


{{ب| چون به نامش مى‌رسیم، درمانده‌ام | گریه‌ام، باران خون و شیون است }}


'''(بیاد سفیر حضرت سید الشهداء حضرت مسلم) (ع)'''
{{ب| زینجا دارى که چون تیغ على | خطبه‌اش حیرت فزاى دشمن است }}


'''هم تبار قبیله‌ی طوفان:'''
{{ب| زینبى دارى ستون خیمه‌ها | عالمى در سایه سارش ایمن است... }}
{{پایان شعر}}<br />
===هم تبار قبیله‌ی طوفان (بیاد سفیر [[امام حسین|حضرت سیدالشهداء]] [[مسلم بن عقیل|حضرت مسلم(ع)]])===
{{شعر}}
{{شعر}}


خط ۱۲۵: خط ۱۷۲:


{{ب| نامه‌ی کوفیان به خورجینش‌|همره شوق بیعت و پیمان  }}
{{ب| نامه‌ی کوفیان به خورجینش‌|همره شوق بیعت و پیمان  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| با شتاب از کناره می‌گذرد|چفیه و چهره‌اش غبار آلود }}
{{ب| با شتاب از کناره می‌گذرد|چفیه و چهره‌اش غبار آلود }}


{{ب| می‌رود همچو باد در دل دشت‌|نفس باره‌اش بخار آلود }}  
{{ب| می‌رود همچو باد در دل دشت‌|نفس باره‌اش بخار آلود }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| می‌کند سایه‌بان چشمانش‌|دست را همچو شاخه‌ی زیتون }}
{{ب| می‌کند سایه‌بان چشمانش‌|دست را همچو شاخه‌ی زیتون }}


{{ب| پیش از این در کرانه پیدا بود|سایه‌ی تکسوار آتش و خون  }}
{{ب| پیش از این در کرانه پیدا بود|سایه‌ی تکسوار آتش و خون  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| باز در حجم دشت می‌پیچد|گرد سم سپید رهوارش }}
{{ب| باز در حجم دشت می‌پیچد|گرد سم سپید رهوارش }}


{{ب| شیهه‌ی اسب رعد را ماند|می‌کشد تا مقام دیدارش  }}
{{ب| شیهه‌ی اسب رعد را ماند|می‌کشد تا مقام دیدارش  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
{{ب| آری می‌پاید آن دو چشم پلید|از شکاف نهان کوه، تو را }}
 
{{شعر}}
{{ب| آری می‌پاید آن دو چشم پلید|از شکاف نهان کوه، ترا }}


{{ب| سایه‌ای ایستاده دشنه به دست‌|به کمین، در میان کوه، ترا }}  
{{ب| سایه‌ای ایستاده دشنه به دست‌|به کمین، در میان کوه، تو را }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| گزمه‌های گرسنه می‌بویند|جای گام ترا، چنان کفتار }}
{{ب| گزمه‌های گرسنه می‌بویند|جای گام ترا، چنان کفتار }}


{{ب| با توام، با تو، ای شجاعت قوم‌|یاور عشق، ای پلنگ شکار }}
{{ب| با توام، با تو، ای شجاعت قوم‌|یاور عشق، ای پلنگ شکار }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
{{ب| دیرگاهیست تا نیاشفته است‌|طعم پیکار و تیغ، ذائقه را }}
 
{{شعر}}
{{ب| دیرگاهیست تا نیاشفته‌ست‌|طعم پیکار و تیغ، ذائقه را }}


{{ب| ابرهای عقیم، تشنه لبند|آتشین نعره‌های صاعقه را  }}
{{ب| ابرهای عقیم، تشنه لبند|آتشین نعره‌های صاعقه را  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| با تو این مرهم کدامین زخم‌|با تو این آتش کدام آه است؟ }}
{{ب| با تو این مرهم کدامین زخم‌|با تو این آتش کدام آه است؟ }}


{{ب| از کدامین سپیده می‌آیی‌|همره آفتاب، تیغ بدست  }}
{{ب| از کدامین سپیده می‌آیی‌|همره آفتاب، تیغ بدست  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| با تو عطشانی قبیله‌ی ماست‌|از لهیب کویر می‌آیی  }}
{{ب| با تو عطشانی قبیله‌ی ماست‌|از لهیب کویر می‌آیی  }}


{{ب| از لب چاک‌چاک تو پیداست‌|کز نمکراز پیر می‌آیی  }}
{{ب| از لب چاک چاک تو پیداست‌|کز نمک‌زار پیر می‌آیی  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| رایت عاشقی، بدوش سوار|می‌رسد خسته، تشنه، گردآلود }}
{{ب| رایت عاشقی، بدوش سوار|می‌رسد خسته، تشنه، گردآلود }}


{{ب| بر لبانش نشسته هرم کویر|چشم در انتظار چشمه و رود  }}
{{ب| بر لبانش نشسته هرم کویر|چشم در انتظار چشمه و رود  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
{{ب| می‌رسد مرد، لیک افسرده‌ است‌|آتش سینه‌های پر فریاد }}
 
{{شعر}}
{{ب| می‌رسد مرد، لیک افسرده‌ست‌|آتش سینه‌های پر فریاد }}


{{ب| بسته بر آفتاب، پنجره را|دست پندار «هرچه بادا باد»  }}
{{ب| بسته بر آفتاب، پنجره را|دست پندار «هرچه بادا باد»  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| گزمگان پلید می‌جویند|سایه‌ی مرد را، به دشنه و تیغ }}
{{ب| گزمگان پلید می‌جویند|سایه‌ی مرد را، به دشنه و تیغ }}


{{ب| خیل اهریمنان، که می‌دارند|آب را از لبان تشنه، دریغ  }}
{{ب| خیل اهریمنان، که می‌دارند|آب را از لبان تشنه، دریغ  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| قاصد کاروان بیداری‌|مردهای قبیله، در خوابند }}
{{ب| قاصد کاروان بیداری‌|مردهای قبیله، در خوابند }}


{{ب| بازگرد، ای سوار دریادل‌|کوفیان پای بست مردابند }}  
{{ب| بازگرد، ای سوار دریادل‌|کوفیان پای بست مردابند }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| اینک این مسلم است، خون آلود|در حصار ددان زشت آئین }}
{{ب| اینک این مسلم است، خون آلود|در حصار ددان زشت آئین }}


{{ب| دستها، بسته، و توانش نیست‌|می‌برندش فراز برج، به کین  }}
{{ب| دست‌ها، بسته، و توانش نیست‌|می‌برندش فراز برج، به کین  }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| می‌رود در میان جلادان‌|تا برآید فراز چوبه‌ی دار }}
{{ب| می‌رود در میان جلادان‌|تا برآید فراز چوبه‌ی دار }}


{{ب| می‌کند سوی مکه، مرد خطاب:|«کای حسین، ای امام، ای سردار» }}  
{{ب| می‌کند سوی مکه، مرد خطاب:|«کای حسین، ای امام، ای سردار» }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}{{شعر}}
 
{{ب| غیرتی نیست کوفه را، برگرد|بیعتی سست بود، و بشکسته است }}
 
{{شعر}}
{{ب| غیرتی نیست کوفه را، برگرد|بیعتی سست بود، و بشکسته‌ست }}


{{ب| آنکه می‌کرد دعوت خورشید|خدمت «شام» را کمر بسته‌ست <ref>تولد در میدان؛ ص 91- 96.</ref> }}
{{ب| آنکه می‌کرد دعوت خورشید|خدمت «شام» را کمر بسته است <ref>تولد در میدان؛ ص ۹۱-۹۶.</ref> }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
<br />


 
===فرود آفتاب===
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| فلک به چهره کشد از حیا نقاب مگر|وگرنه دید توان این همه عذاب مگر؟ }}
{{ب| فلک به چهره کشد از حیا نقاب مگر|وگرنه دید توان این همه عذاب مگر؟ }}
خط ۲۴۴: خط ۲۴۷:
{{ب| نماز عشق چنین غرقه خون نمی‌خوانند|وضو گرفته‌ای از چشم آفتاب مگر؟ }}
{{ب| نماز عشق چنین غرقه خون نمی‌خوانند|وضو گرفته‌ای از چشم آفتاب مگر؟ }}


{{ب| صلوة ظهر و تو در عرش می‌کنی پرواز|گرفته دست ملایک ترا رکاب مگر؟ }}
{{ب| صلوة ظهر و تو در عرش می‌کنی پرواز|گرفته دست ملایک تو را رکاب مگر؟ }}


{{ب| امیر قافله را، سر، به چوب نیزه چراست‌|زمانه لال شد از دادن جواب مگر؟  }}
{{ب| امیر قافله را، سر، به چوب نیزه چراست‌|زمانه لال شد از دادن جواب مگر؟  }}
خط ۲۵۴: خط ۲۵۷:
{{ب| دوان به سوی پدر کودکان آبله پای‌|گرفته‌اند از آنجا سراغ آب مگر؟ }}
{{ب| دوان به سوی پدر کودکان آبله پای‌|گرفته‌اند از آنجا سراغ آب مگر؟ }}


{{ب| فراز نیزه چه غوغای عالم افروزیست‌|فرود آمده تا نیزه آفتاب مگر؟ <ref>همان؛ ص 97 تا 99.</ref> }}
{{ب| فراز نیزه چه غوغای عالم افروزیست‌|فرود آمده تا نیزه آفتاب مگر؟ <ref>همان؛ ص ۹۷ تا ۹۹.</ref> }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}<br />


 
===[[یا حسین«ع»|یا حسین(ع)]]===
'''یا حسین (ع):'''
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| ای حضور آسمان در جان خاک‌|یا حسین ابن علی، روحی فداک }}
{{ب| ای حضور آسمان در جان خاک‌|یا حسین ابن علی، روحی فداک }}


خط ۲۷۶: خط ۲۷۶:
{{ب| ای منای حقّ را ذبح عظیم‌|ای صدای تازه از نای قدیم }}
{{ب| ای منای حقّ را ذبح عظیم‌|ای صدای تازه از نای قدیم }}


{{ب| ای شکوه عشق، فخر کاینات‌|ای خجل از نام تو شط فرات }}
{{ب| ای شکوه عشق، فخر کائنات‌|ای خجل از نام تو شط فرات }}


{{ب| ای جلال هرچه غیرت، هر چه مرد|قوّت بازوی قرآن در نبرد }}
{{ب| ای جلال هرچه غیرت، هر چه مرد|قوّت بازوی قرآن در نبرد }}
خط ۲۹۵: خط ۲۹۵:


{{ب| زینبی داری، ستون خیمه‌هاست‌|عالمی در سایه سارش ایمن است  }}
{{ب| زینبی داری، ستون خیمه‌هاست‌|عالمی در سایه سارش ایمن است  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| ای نمازت آبروی دین ما|خون تو آوازه‌ی آیین ما }}
{{ب| ای نمازت آبروی دین ما|خون تو آوازه‌ی آیین ما }}


خط ۳۲۹: خط ۳۲۶:
{{ب| تا عمود قامتش در خون تپید|بر افق، خورشید خطّ خون کشید }}
{{ب| تا عمود قامتش در خون تپید|بر افق، خورشید خطّ خون کشید }}


{{ب| کفر، بیعت با لب شمشیر کرد|قطعه‌قطعه عشق را تفسیر کرد }}
{{ب| کفر، بیعت با لب شمشیر کرد|قطعه‌ قطعه عشق را تفسیر کرد }}
{{پایان شعر}}
 




{{شعر}}
{{ب| ای حضور آسمان در جان خاک‌|یا حسین ابن علی! روحی فداک }}
{{ب| ای حضور آسمان در جان خاک‌|یا حسین ابن علی! روحی فداک }}


خط ۳۳۹: خط ۳۳۵:
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


 
===عطر [[عاشورا]]===
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| کیست این طاقت گرفت از ما، به خون غلتیدنش؟|خم شده هفت آسمان عشق، بر بوسیدنش }}
{{ب| کیست این طاقت گرفت از ما، به خون غلتیدنش؟|خم شده هفت آسمان عشق، بر بوسیدنش }}
خط ۳۵۱: خط ۳۴۷:
{{ب| کوه را ماند، فرا استاده در طوفان و باد|موج می‌پیچد به خود، در التهاب دیدنش }}
{{ب| کوه را ماند، فرا استاده در طوفان و باد|موج می‌پیچد به خود، در التهاب دیدنش }}


{{ب| ذو الفقاری بر کف و با صد دهان زخم و خون‌|می‌نماید غیرت حیدر، چنین چرخیدنش }}  
{{ب| ذوالفقاری بر کف و با صد دهان زخم و خون‌|می‌نماید غیرت حیدر، چنین چرخیدنش }}  
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
==منابع==
==منابع==


دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1465-1470.
*[[کاروان شعر عاشورا|محمدعلی مجاهدی، ''کاروان شعر عاشورا''، زمزم هدایت، ج۱، ص ۵۴۴-۵۴۵.]]
*[[دانشنامه‌ شعر عاشورایی‌ انقلاب‌ حسینی‌ در شعر شاعران‌ عرب‌ و عجم‌|دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌۲، ص: ۱۴۶۵-۱۴۷۰.]]


==پی نوشت==
==پی نوشت==
[[رده:ادبیات]]
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران معاصر]]
<references />{{شاعران}}
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران معاصر]]
[[رده:شاعران ایرانی]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۳ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۱۶

حسین اسرافیلی (زاده ١٣٣١ ه.ش) شاعر معاصر ایرانی است.

حسین اسرافیلى
حسین اسرافیلی.jpg
زمینهٔ کاری شعر و ادبیات
زادروز ١٣٣١ ه.ش
تبریز
ملیت ایرانی
کتاب‌ها تولد در میدان، آتش در خیمه‌ها، در سایه‌ی ذوالفقار، عبور از صاعقه، مردان آتش‌نهاد، گزیده ادبیات معاصر شماره ۵، آتش در گلو، آیینه‌های شعله‌ور (شعر نو)
دیوان سروده‌ها تولد در میدان، آتش در خیمه‌ها، عبور از صاعقه و مردان آتش‌نهاد
مدرک تحصیلی متوسطه

درباره‌ی شاعر[ویرایش | ویرایش مبدأ]

حسین اسرافیلی فرزند اکبر، به سال ١٣٣١ ه.ش در تبریز دیده به جهان گشود. تحصیلات ابتدایی را در مراغه گذراند و با انتقال خانواده به تهران دنباله‌ی تحصیلات را در تهران ادامه داد و در رشته‌ی زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران لیسانس گرفت.

وی فعالیت‌های شعری خود را از سال ٥٤ آغاز نمود که نخستین دفتر شعری خود را با نام «تولد در میدان» در همان سال انتشار داد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی از اولین افراد تشکیل دهنده‌ی حوزه‌ی هنری اندیشه‌ی اسلامی بود. مرحوم اوستا و استاد مشفق کاشانی و استاد محمود شاهرخی مشوق و راهنمای او در کار شاعری بوده‌اند.

آثار[ویرایش | ویرایش مبدأ]

وی بیشتر تمایل دارد در زمینه‌ی کلاسیک کار کند که در تمام ابعاد این زمینه چون مثنوی، غزل، رباعی و چهارپاره اشعاری را سروده است. وی همچنین در زمینه شعر نو هم فعال است.

اشعار[ویرایش | ویرایش مبدأ]

اشتیاق خطر؛ (به نام علمدار بزرگ کربلا)[ویرایش | ویرایش مبدأ]

بر در خیمه ایستاده سوار به اشارت که گاه پیکار است
می‌نماید نگاه بازپسین‌ که دگر نوبت علمدار است
در نگاهش نشسته حرمت عشق‌ تا چه فرمایدش دوباره امام
شوق پیکار می‌زند فریاد مرد را تا حضور سرخ قیام
کرد بی‌خوف عرصه‌ی پیکار زی خطر تا لگام باره گرفت
کودکان مانع سوار شدند خیمه را شیونی دوباره گرفت
دهنه‌ی اسب را گرفته به دست‌ می‌فشارد دو مشت را از خشم:
کیست آیا علم به دوش کشد نهراسد دگر، نبندد چشم؟
دشت را جز سکوت پاسخ نیست‌ باز می‌خواندش به سوی سفر
دشت استاده همچنان خاموش‌ مرد اما در التهاب خطر
ابروانی به هم گره خورده‌ سایبان دو چشم همت او
آفتاب ایستاده شاهد رزم‌ حالیا گاه، گاه غیرت او
مشکش از انتظار لبریز است‌ دوخته دیده را به راه فرات
پشت سر چشم تشنگانی چند غرق در گریه، چون نگاه فرات
کیست این کز غبار می‌آید؟ گرد میدان نشسته بر رویش
تیغ با شیوه‌ی پدر بسته‌ غیرت مرتضی به بازویش
اشتیاقش کشیده سوی خطر سینه بر تیر و دشنه می‌ساید
آفتابا تو نیز شاهد باش‌ کز لب آب، تشنه می‌آید
می‌خروشد چنان که رعد به شب‌ دشت می‌لرزد از هیاهویش
بانگ اللّه اکبرش جاری‌ست‌ از لب تشنه‌ی «بلی» [۱] گویش
آن که دیروز دعوتش می‌کرد اینک استاده تیغ کین در دست
دست‌هایی که قصد بیعت داشت‌ حال با تیغ و دشنه پیوسته‌ست
دیده‌ها دوخته به راه سوار تا که باز آید از دل پیکار
تا نمازی دوباره بگزارند خیمه‌ها با حضور آن سردار
دیده‌ی خیمه‌ها هراسان است‌ تا چه بازی کند قضا این بار
با سلامت سوار برگردد یا که اسبش رسد بدون سوار
لاشخوران به کینه می‌نگرند گوییا تک سوار افتاده‌ست
شیر این بیشه در میان انگار با تن زخمدار افتاده‌ست
گوییا تشنه کام عشق شده است‌ از لب تیغ و دشنه‌ها سیراب
بانگی از قتلگاه می‌آید «هان برادر، برادرت دریاب» [۲]

شُکوه آفرینش[ویرایش | ویرایش مبدأ]

اى حضور آسمان در جان خاک یا حسین بن على، روحى فداک
اى نماز عشق را تکبیر سرخ آیت تطهیر را، تفسیر سرخ
اى جلال آسمان، شور زمین معنى پوشیده در زیتون و تین
اى به طور موسوى، روى حکیم قبلۀ عرفان، صراط المستقیم
اى شکوه آفرینش، اى یقین آبروى مکتب، اى سالار دین
اى امام لاله‌هاى نینوا آفتاب غرق خون در کربلا
اى شکوه عشق، فخر کاینات اى خجل از نام تو شطّ فرات
اى جلال هرچه غیرت، هرچه مرد قوّت بازوى قرآن در نبرد
وارث تیغ دو لب، خیبرگشا یادگار فاطمه، وقت دعا
اى حضور شور خون در مستى‌ام شوکت شیرین باغ هستى‌ام
قوس محرابم، خم ابروى توست خطّ «انْعَمْتَ علیهم» کوى توست
آب‌ها وقتى که توفان مى‌کنند یاد آن لب‌هاى عطشان مى‌کنند
گرچه باغت برگریز از دشمن‌ست خواهرى دارى که روح گلشن است
خواهرى دارى فراتر از شکوه در مدیح او، زبانم الکن است
چون به نامش مى‌رسیم، درمانده‌ام گریه‌ام، باران خون و شیون است
زینجا دارى که چون تیغ على خطبه‌اش حیرت فزاى دشمن است
زینبى دارى ستون خیمه‌ها عالمى در سایه سارش ایمن است...


هم تبار قبیله‌ی طوفان (بیاد سفیر حضرت سیدالشهداء حضرت مسلم(ع))[ویرایش | ویرایش مبدأ]

دارد از گرد راه می‌آید هم تبار قبیله‌ی طوفان
نامه‌ی کوفیان به خورجینش‌ همره شوق بیعت و پیمان
با شتاب از کناره می‌گذرد چفیه و چهره‌اش غبار آلود
می‌رود همچو باد در دل دشت‌ نفس باره‌اش بخار آلود
می‌کند سایه‌بان چشمانش‌ دست را همچو شاخه‌ی زیتون
پیش از این در کرانه پیدا بود سایه‌ی تکسوار آتش و خون
باز در حجم دشت می‌پیچد گرد سم سپید رهوارش
شیهه‌ی اسب رعد را ماند می‌کشد تا مقام دیدارش
آری می‌پاید آن دو چشم پلید از شکاف نهان کوه، تو را
سایه‌ای ایستاده دشنه به دست‌ به کمین، در میان کوه، تو را
گزمه‌های گرسنه می‌بویند جای گام ترا، چنان کفتار
با توام، با تو، ای شجاعت قوم‌ یاور عشق، ای پلنگ شکار
دیرگاهیست تا نیاشفته است‌ طعم پیکار و تیغ، ذائقه را
ابرهای عقیم، تشنه لبند آتشین نعره‌های صاعقه را
با تو این مرهم کدامین زخم‌ با تو این آتش کدام آه است؟
از کدامین سپیده می‌آیی‌ همره آفتاب، تیغ بدست
با تو عطشانی قبیله‌ی ماست‌ از لهیب کویر می‌آیی
از لب چاک چاک تو پیداست‌ کز نمک‌زار پیر می‌آیی
رایت عاشقی، بدوش سوار می‌رسد خسته، تشنه، گردآلود
بر لبانش نشسته هرم کویر چشم در انتظار چشمه و رود
می‌رسد مرد، لیک افسرده‌ است‌ آتش سینه‌های پر فریاد
بسته بر آفتاب، پنجره را دست پندار «هرچه بادا باد»
گزمگان پلید می‌جویند سایه‌ی مرد را، به دشنه و تیغ
خیل اهریمنان، که می‌دارند آب را از لبان تشنه، دریغ
قاصد کاروان بیداری‌ مردهای قبیله، در خوابند
بازگرد، ای سوار دریادل‌ کوفیان پای بست مردابند
اینک این مسلم است، خون آلود در حصار ددان زشت آئین
دست‌ها، بسته، و توانش نیست‌ می‌برندش فراز برج، به کین
می‌رود در میان جلادان‌ تا برآید فراز چوبه‌ی دار
می‌کند سوی مکه، مرد خطاب: «کای حسین، ای امام، ای سردار»
غیرتی نیست کوفه را، برگرد بیعتی سست بود، و بشکسته است
آنکه می‌کرد دعوت خورشید خدمت «شام» را کمر بسته است [۳]


فرود آفتاب[ویرایش | ویرایش مبدأ]

فلک به چهره کشد از حیا نقاب مگر وگرنه دید توان این همه عذاب مگر؟
به کام فاجعه می‌ریزد آسمان و زمین‌ نشسته جغد بر این خانه‌ی خراب مگر؟
لهیب تشنگی از کودکان گرفته توان‌ کرامتی بکند همت سحاب مگر؟
لبان تشنه‌ی دریا دلان به فریاد است‌ خدای را، شده دریاچه‌ها، سراب مگر؟
نماز عشق چنین غرقه خون نمی‌خوانند وضو گرفته‌ای از چشم آفتاب مگر؟
صلوة ظهر و تو در عرش می‌کنی پرواز گرفته دست ملایک تو را رکاب مگر؟
امیر قافله را، سر، به چوب نیزه چراست‌ زمانه لال شد از دادن جواب مگر؟
سرت به نیزه اذان گفت، کاروان لرزید نشسته هیبت طوفان در این خطاب مگر؟
نگاهت از سر نی بیمناک طفلان است‌ گشاده بال به ره، باز اضطراب مگر؟
دوان به سوی پدر کودکان آبله پای‌ گرفته‌اند از آنجا سراغ آب مگر؟
فراز نیزه چه غوغای عالم افروزیست‌ فرود آمده تا نیزه آفتاب مگر؟ [۴]


یا حسین(ع)[ویرایش | ویرایش مبدأ]


ای حضور آسمان در جان خاک‌ یا حسین ابن علی، روحی فداک
ای نماز عشق را تکبیر سرخ‌ آیت تطهیر را تفسیر سرخ
ای جلال آسمان، شور زمین‌ معنی پوشیده در زیتون و تین
ای به طور موسوی، روح حکیم‌ قبله‌ی عرفان! صراط المستقیم
ای شکوه آفرینش، ای یقین‌ آبروی مکتب، ای سالار دین!
ای امام لاله‌های نینوا آفتاب غرق خون در کربلا
ای منای حقّ را ذبح عظیم‌ ای صدای تازه از نای قدیم
ای شکوه عشق، فخر کائنات‌ ای خجل از نام تو شط فرات
ای جلال هرچه غیرت، هر چه مرد قوّت بازوی قرآن در نبرد
وارث تیغ دو لب، خیبر گشا! یادگار فاطمه، وقت دعا!
ای حضور شور خون در مستی‌ام‌ شوکت شیرین باغ هستی‌ام
قوس محرابم، خم ابروی توست‌ خط «أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ» کوی توست
آب‌ها، وقتی که طوفان می‌کنند یاد آن لب‌های عطشان می‌کنند
گرچه باغت، برگریز از دشمن است‌ خواهری داری که روح گلشن است
چون به نامش می‌رسم، درمانده‌ام‌ گریه‌ام باران خون و شیون است
زینبی داری که چون تیغ علی (ع) خطبه‌اش حیرت فزای دشمن است
زینبی داری، ستون خیمه‌هاست‌ عالمی در سایه سارش ایمن است
ای نمازت آبروی دین ما خون تو آوازه‌ی آیین ما
آفتاب، آیینه‌ی خوناب توست‌ آسمان، پیشانی محراب توست
باغ‌ها را بویی از یاست بس است‌ تشنگان را نام عبّاست بس است
من نمی‌گویم که دست از دست داد چشم گفت و هرچه هست از دست داد
یک تجلّی دید و شد مدهوش او پر شد از بوی خدا، آغوش او
هرم آتش بود و زخم تیر و تیغ‌ آسمان شد سایه‌بانش- بی‌دریغ-
سجده‌ی خون، اختیارش را گرفت‌ این نماز، آخر قرارش را گرفت
از وفاداری، به تمکین ادب‌ رفت و از دریا برون شد تشنه‌لب
مشت آبی تا لبانش پر گشود غیرت امّا جلوه‌ی دیگر نمود
با لب زخم و عطش چون خنده کرد اشتیاق آب را شرمنده کرد
گرچه تیغ و دشنه‌هایش فرش بود دست‌هایش تکیه‌گاه عرش بود
خیمه را هرچند زخم افتاده بود بر عمود قامتش استاده بود
تیرباران چون به سویش پر گرفت‌ قامت شهبازی‌اش شهپر گرفت
تا نگردد چشم غیرت شرمگین‌ تیر را گفتا که بر چشمم نشین
تا عمود قامتش در خون تپید بر افق، خورشید خطّ خون کشید
کفر، بیعت با لب شمشیر کرد قطعه‌ قطعه عشق را تفسیر کرد
ای حضور آسمان در جان خاک‌ یا حسین ابن علی! روحی فداک
موج‌ها هرچه تلاطم می‌کنند پیش پایت خویش را گم می‌کنند

عطر عاشورا[ویرایش | ویرایش مبدأ]

کیست این طاقت گرفت از ما، به خون غلتیدنش؟ خم شده هفت آسمان عشق، بر بوسیدنش
سینه‌مان جز در حریم عاشقی پرپر نزد نازم این دل را و در سیلاب خون غلتیدنش
عطر عاشورا، چنان شولا به تن پیچیده است‌ صد چمن گل باز شد در حسرت بوییدنش
موسم این باغ را فصل خزان باور نبود باغبان می‌گرید از اندوه پرپر دیدنش
کوه را ماند، فرا استاده در طوفان و باد موج می‌پیچد به خود، در التهاب دیدنش
ذوالفقاری بر کف و با صد دهان زخم و خون‌ می‌نماید غیرت حیدر، چنین چرخیدنش

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. اشاره به آیه ۱۷۲ سوره اعراف؛ «أَ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالُوا بَلی» آیا من پروردگار شما نیستم؟ همه گفتند: بلی!.
  2. سیری در مرثیه عاشورایی، ص ۳۳۸-۳۴۰.
  3. تولد در میدان؛ ص ۹۱-۹۶.
  4. همان؛ ص ۹۷ تا ۹۹.