اسحق‌ بن‌ حیوه حضرمی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۳۱: خط ۳۱:
[[رده: افراد]]
[[رده: افراد]]
[[رده: قاتلان کربلا]]
[[رده: قاتلان کربلا]]
[[رده: غارتگران]]
<references />{{navbox
<references />
|name = عاملان واقعه کربلا
|title = عاملان واقعه کربلا
 
|group1 = عاملان اصلی
|list1 = [[یزید بن معاویه]] {{*}} [[ابن زیاد]] {{*}} [[عمر سعد]]
 
|group2 = لشکر عمر بن سعد
|list2 = {{navbox | child
 
|group1 = فرماندهان
|list1 = [[شمر بن ذی الجوشن]] {{*}} [[عمرو بن‌ حجاج‌ زبیدی]] {{*}} [[شبث‌ بن ربعی تمیمی یربوعی ریاحی]]
 
|group2 = قاتلان
|list2 = [[سنان]] {{*}} [[شمر]] {{*}} [[خولی]] {{*}} [[حرمله]]
 
|group3 = تازندگان بر بدن امام
|list3 = [[هانی]] {{*}} [[اسحاق]]
 
|group4 = حاملان سر امام
|list4 = [[خولی]] {{*}} [[شمر]]
}}
|group5 = سایر
|list5 = [[حفص بن عمر]]
}}
[[رده:غارتگران کربلا]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۶ آوریل ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۰۷

مشخصات فردی
نام کامل اسحق‌ بن‌ حیوة‌ حَضرمی
نقش در واقعه کربلا
نقش‌های برجسته پس از شهادت امام حسین (ع)، پیراهن ایشان را ربود و بر بدن ایشان اسب تاراند.

اسحق‌ بن‌ حیوة‌ حَضرمی، یکی از سربازان عمر بن سعد بود که در کربلا حضور داشت.[۱]

نقش در واقعه کربلا[ویرایش | ویرایش مبدأ]

اسحق‌ بن‌ حیوة‌، پس از شهادت امام حسین (ع)، علاوه بر اینکه پیراهنش‌ را ربود،[۲]‌ بر بدن مطهر امام حسین (ع) نیز اسب تاراند.[۳] او نیز از ابن‌ زیاد جایزه‌ ناچیزی‌ گرفت.[۴]

مرگ[ویرایش | ویرایش مبدأ]

اسحق پس از واقعه کربلا در کوفه می‌زیست. او دچار بیماری پیسی شد[۵] و در هنگام قیام مختار ثقفی دستگیر گردید و همانند بقیه گروه ده نفره که بر بدن مطهر امام است تاراندند، کشته و بدنش با آتش سوزانده شد.[۶]

منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. - مروج الذهب، ج۳، ص۶۲؛ ارشاد، ج۲، ص۴۶۸؛ اللهوف، ص۵۳.
  2. - تاریخ طبری، ج۵، ص۴۵۴؛ مروج الذهب، ج۳، ص۶۲؛ ارشاد، ج۲، ص۴۶۸؛ اللهوف، ص۵۳.
  3. - تاریخ طبری، ج۵، ص۴۵۴-۴۵۵؛ مروج الذهب، ج۳، ص۶۲؛ ارشاد، ج۲، ص۴۷۰؛ الکامل فی التاریخ، ج۴، ص۸۰؛ تاریخنامه طبری، ج۴، ص۷۱۱.
  4. - اللهوف، ص۵۴.
  5. - تاریخ طبری، ج۵، ص۴۵۵؛ الکامل فی التاریخ، ج۴، ص۸۰.
  6. - ارشاد، ج۲، ص۴۷۰.