تل زینبیه: تفاوت میان نسخه‌ها

بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۶ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
تَلّ زَینبیّه مکانی مُشرف به [[قتل‌ گاه]] [[امام حسین (ع)]] است. در واقعه کربلا [[حضرت زینب (س)]] از بالای آن، حال برادرش (حسین بن علی) را به هنگام جنگ نظاره می‌کرد. این مکان، در غرب [[حرم امام حسین (ع)]] قرار دارد و [[زیارتگاه]] شیعیان است.
'''تَل زَینبیه''' مکانی مُشرف به قتل‌ گاه [[امام حسین (ع)]] است. در واقعه [[کربلا]] [[زینب (ع)|حضرت زینب (س)]] از بالای آن، حال برادرش ([[حسین بن على (ع)|حسین بن علی]]) را به هنگام جنگ نظاره می‌کرد. این مکان، در غرب [[حرم امام حسین (ع)]] قرار دارد و زیارتگاه شیعیان است.
==معنای تل==
==معنای تل==
تل، به معناى تپه، تودۀ خاک و ریگ است، پشتۀ بر آمده از زمین.  
تل، به معناى تپه، تودۀ خاک و ریگ است. پشته بر آمده از زمین ار تل می‌نامند.
 
==تل زینبیه در واقعه عاشورا==
==تل زینبیه در واقعه عاشورا==
سرزمین کربلا، ناهموار و داراى تل و تپّه بود. در حادثۀ کربلا، تلّ و تپه‌اى مشرف بر شهادتگاه شهداى کربلا بود و حضرت زینب (ع) بالاى آن مى‌آمد تا وضع برادرش امام حسین (ع) را در میدان نبرد، بررسى کند و جویاى حال او شود.  
سرزمین [[کربلا]]، ناهموار و داراى تل و تپّه بود. در حادثۀ کربلا، تلّ و تپه‌اى مشرف بر شهادتگاه [[شهدای کربلا|شهداى کربلا]] بود و [[زینب (س)|حضرت زینب (ع)]] بالاى آن مى‌آمد تا وضع برادرش امام حسین (ع) را در میدان نبرد، بررسى کند و جویاى حال او شود.  
==بنای تل==
==بنای تل==
در حال حاضر، بنایی به نام تل زینبیه در سمت جنوب غربی حرم امام حسین (ع) واقع شده است که به طور تقریبی پنج متر از کف صحن حرم بالاتر است و حدود 35 متر تا مقتل و قتل‌گاه فاصله دارد.[[ ''تراث الکربلا''، سلمان هادى طعمه، ص129.]] این مکان را به صورت اتاقی ساخته‌اند که با چند پله به آن راه است و گنبدی از کاشی آبی بر آن استوار است.[3] تجدید بنای تل زینبیه در این اواخر حدود سال 1398 قمری انجام شد. تجدید بناى تل زینبیّه در این اواخر، در سال 1398 قمرى بوده است. <ref>''تراث کربلا''، سلمان هادى طعمه، ص 129.</ref>
در حال حاضر، بنایی به نام تل زینبیه در سمت جنوب غربی [[حرم امام حسین (ع)]] واقع شده است که به طور تقریبی پنج متر از کف صحن حرم بالاتر است و حدود ۳۵ متر تا مقتل و قتل‌گاه فاصله دارد. <nowiki>''</nowiki> این مکان را به صورت اتاقی ساخته‌اند که با چند پله به آن راه است و گنبدی از کاشی آبی بر آن استوار است. تجدید بنای تل زینبیه در این اواخر حدود سال ۱۳۹۸ ه. ق انجام شد. تجدید بناى تل زینبیّه در این اواخر، در سال ۱۳۹۸ ه. ق بوده‌است. <ref>تراث کربلا، سلمان هادى طعمه، ص ۱۲۹.</ref>
 
==منابع==


*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=654837&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author جواد محدثی، ''فرهنگ عاشورا''، قم، معارف، ج۱، ص ۱۱۹-۱۲۰.]


==منابع==
*دانشنامه مجازی مکتب اهل بیت (ع)، وابسته به مجمع جهانی اهل بیت (ع).
جواد محدثی، ''فرهنگ عاشورا''، قم، معارف، ج1، ص 119-120.(برگرفته)
دانشنامه مجازی مکتب اهل بیت (ع)، وابسته به مجمع جهانی اهل بیت (ع).(برگرفته)


==پی نوشت==
==پی نوشت==
خط ۱۷: خط ۱۷:
[[رده:اماکن]]
[[رده:اماکن]]
[[رده:زیادتگاه‌های شیعیان]]
[[رده:زیادتگاه‌های شیعیان]]
[[رده:حرم‌ها]]
<references />

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۷ آوریل ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۴۲

تَل زَینبیه مکانی مُشرف به قتل‌ گاه امام حسین (ع) است. در واقعه کربلا حضرت زینب (س) از بالای آن، حال برادرش (حسین بن علی) را به هنگام جنگ نظاره می‌کرد. این مکان، در غرب حرم امام حسین (ع) قرار دارد و زیارتگاه شیعیان است.

معنای تلویرایش

تل، به معناى تپه، تودۀ خاک و ریگ است. پشته بر آمده از زمین ار تل می‌نامند.

تل زینبیه در واقعه عاشوراویرایش

سرزمین کربلا، ناهموار و داراى تل و تپّه بود. در حادثۀ کربلا، تلّ و تپه‌اى مشرف بر شهادتگاه شهداى کربلا بود و حضرت زینب (ع) بالاى آن مى‌آمد تا وضع برادرش امام حسین (ع) را در میدان نبرد، بررسى کند و جویاى حال او شود.

بنای تلویرایش

در حال حاضر، بنایی به نام تل زینبیه در سمت جنوب غربی حرم امام حسین (ع) واقع شده است که به طور تقریبی پنج متر از کف صحن حرم بالاتر است و حدود ۳۵ متر تا مقتل و قتل‌گاه فاصله دارد. '' این مکان را به صورت اتاقی ساخته‌اند که با چند پله به آن راه است و گنبدی از کاشی آبی بر آن استوار است. تجدید بنای تل زینبیه در این اواخر حدود سال ۱۳۹۸ ه. ق انجام شد. تجدید بناى تل زینبیّه در این اواخر، در سال ۱۳۹۸ ه. ق بوده‌است. [۱]

منابعویرایش

  • دانشنامه مجازی مکتب اهل بیت (ع)، وابسته به مجمع جهانی اهل بیت (ع).

پی نوشتویرایش

  1. تراث کربلا، سلمان هادى طعمه، ص ۱۲۹.