شوذب بن عبدالله همدانی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «شوذب بن عبدالله همدانی شاکری، اهل کوفه و از هم‌پیمانان عابس که‌ از غلامان‌...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(۷ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
شوذب بن عبدالله همدانی شاکری، اهل کوفه و از هم‌پیمانان عابس که‌ از غلامان‌ آزاد شده‌ خاندان‌ شاکری‌ بود.
{{جعبه اطلاعات اصحاب امام حسین (ع)
| عنوان              =
| تصویر              =مزار یاران امام حسین(ع).jpg
| اندازه تصویر      =
|توضیح تصویر        =
| نام کامل          =شوذب بن عبدالله همدانی شاکری
| لقب                =
| نسب                =
| خویشاوندان سرشناس  =
| تاریخ تولد        =
| شهر تولد          =
| کشور تولد          =
| محل زندگی          = کوفه
| تاریخ وفات/شهادت  =
| شهر وفات/شهادت    =
| نحوه وفات/شهادت    =
| مدفن              =
| از یاران          =
| فعالیت‌های اجتماعی  =
| مشایخ              =
| شاگردان          =
| آثار              =
| نقش های برجسته              = از یاران امام حسین (ع) و شهدای کربلا
}}'''شوذب بن عبدالله همدانی شاکری،''' از اصحاب [[امام حسین(ع)]] که در [[کربلا]] در روز [[عاشورا]] به [[شهادت]] رسید.
==زندگینامه==
شوذب از اهالی [[کوفه]] و‌ از غلامان‌ آزاد شده‌ خاندان‌ شاکری‌ بود. شوذب با [[مسلم بن عقیل|مسلم]] [[بیعت]] کرد و به همراه [[عابس‌ بن ‌ابی‌ شبیب‌ شاکری‌|عابس]] حامل نامه مسلم برای [[امام حسین (ع)]] بود.<ref>تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص375؛ الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدرآباد دکن: 1395 ه ق/ 1975  م.، ج5، ص34.</ref> او راوی روایات، حافظ و حامل احادیث امام علی (ع) بود. <ref>آینه داران آفتاب، سنگری، محمد رضا، تهران : شرکت چاپ و نشر بین الملل، 1388 ش.، ج2، ص821.</ref>
==نقش در واقعه کربلا==
در روز [[عاشورا]] و پس از شهادت [[حنظله‌ بن‌ اسعد شبامی‌|حنظله بن اسعد شبامی]]، عابس به نزد شوذب آمد و گفت: «در دلت چه می‌گذرد؟»


شوذب گفت: «من به همراه تو در راه فرزند پیامبر (ص) جهاد می‌کنم تا به شهادت برسم.»


شودب با مسلم بیعت کرد و به همراه عابس حامل نامه مسلم برای امام بود. <ref>تاریخ طبری، ج5، ص375؛ الفتوح، ج5، ص34؛ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، ص126؛ شهداء اهل البیت (ع)، ص15.</ref>
عابس گفت: «انتظار من هم از تو این بود. پس خدمت امام حسین (ع) برویم تا تو را مانند دیگران از شهدا به حساب آورد و من نیز به سبب تو امتحان می‌شوم و امید به پاداش الهی در مصیبت تو دارم. اگر کسی نزدیک‌تر از تو با من بود، باز هم دوست داشتم او را پیش از خود به میدان بفرستم تا در مصیبت او ماجور شوم.»


پس شوذب جلو رفت و بر امام حسین (ع) عرض سلام و ادب کرد و با اذن‌ امام‌ حسین (ع) به‌ میدان‌ شتافت‌ و خالصانه و دلاورانه ‌جنگید تا کشته‌ شد.<ref>تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص443؛ ارشاد القلوب، دیلمی، ابوم محمد حسن بن ابی الحسن، تهران: مرکز نشر کتاب، 1375 ﻫ ق.، ج2، ص105.</ref> او به هنگام [[شهادت]] حدود 70 سال سن داشت. <ref>آینه داران آفتاب، سنگری، محمد رضا، تهران : شرکت چاپ و نشر بین الملل، 1388 ش.، ج2، ص821.</ref> گاهی نام او سوید ذکر می‌شود. <ref>رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: 1381 ﻫ ق.، ص101-103.</ref>


در روز عاشورا و پس از شهادت حنظله بن سعد شبامی، عابس به نزدش آمد و گفت: در دلت چه می‌گذرد؟ شوذب گفت من به همراه تو در راه فرزند پیامبر اکرم (ص) جهاد می‌کنم تا به شهادت برسم. عابس گفت: انتظار من هم از تو این بود. پس خدمت امام برویم تا تو را مانند دیگران از شهدا به حساب آورد و من نیز به سبب تو امتحان می‌شوم و امید به پاداش الهی در مصیبت تو دارم. اگر کسی نزدیک‌تر از تو با من بود، باز هم دوست داشتم او را پیش از خود به میدان بفرستم تا در مصیبت او مأجور شوم. پس شوذب جلو رفت و بر امام عرض سلام و ادب کرد و با اذن‌ امام‌ به‌ میدان‌ شتافت‌ و خالصانه و دلاورانه ‌جنگید تا کشته‌ شد. <ref>تاریخ طبری، ج5، ص443؛ ارشاد، ج2، ص105.</ref>
در [[زیارت رجبیه]] و [[زیارت ناحیه مقدسه]] به وی و عابس سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی عابِسِ بنِ اَبی شَبیبٍ الشّاکِرِی السَّلامُ عَلَی شَوذَبٍ مَولَی شاکِرٍ» <ref>ر.ک : تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص443-444؛ رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: 1381 ﻫ ق.، ص101-103؛ ارشاد القلوب، دیلمی، ابوم محمد حسن بن ابی الحسن، تهران: مرکز نشر کتاب، 1375 ﻫ ق.، ج2، ص105.</ref>
 
 
شوذب مردی عابد، زاهد، مخلص، شناخته شده در کوفه و از شخصیت‌های شیعی و از با ارزش‌ترین و با نفوذترین آنان بود. هم‌چنین از نظر خلوص و پاکی و حماسه و شورانگیزی از بزرگ‌ترین انقلابیون شیعی به شمار می‌آمد. <ref>انصار الحسین (ع)، ص105.</ref> او راوی روایات، بابصیرت، رزم‌آور و شجاع، دشمن‌شناس، قهرمان نبردهای جمل، صفین و نهروان، حافظ و حامل احادیث امیرالمؤمنین علی (ع)، سوارکار، تیرانداز و نیزه‌اندازی ماهر بود. <ref>آینه‌داران آفتاب، ج2، ص821.</ref>
 
 
مقام علمی و معرفتی او از مولایش عابس برتر بود، زیرا متقدم در تشیع بوده است. <ref>تنقیح المقال، ج2، ص88.</ref> او به هنگام شهادت حدود 70 سال سن داشت. <ref>آینه‌داران آفتاب، ج2، ص821.</ref> گاهی نام او سوید ذکر می‌شود. <ref>رجال طوسی، ص101-103.</ref>
 
 
در زیارت رجبیه و زیارت ناحیه مقدسه به وی و عابس سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی عابِسِ بنِ اَبی شَبیبٍ الشّاکِرِی السَّلامُ عَلَی شَوذَبٍ مَولَی شاکِرٍ“ <ref>ر.ک : تاریخ طبری، ج5، ص443-444؛ رجال طوسی، ص101-103؛ ارشاد، ج2، ص105؛ المزار الکبیر، ص495؛ المزار، ص152؛ العوالم الامام الحسین (ع) ص340؛ شفاء الصدور فی شرح زیارة العاشور، ج1، ص249؛ بحار الانوار، ج45، ص28-29، 73؛ وسیله الدارین، ص154؛ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، ص126؛ مستدرکات علم رجال الحدیث، ج4، ص305؛ انصار الحسین (ع)، ص105؛ معجم رجال الحدیث، ج10، ص193.</ref>
 


==منبع==
==منبع==


مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 366-367.
* [http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=2588126&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 366-367.]


==پی نوشت==
==پی نوشت==
[[رده: تاریخ]]
[[رده: تاریخ]]
[[رده: شهدای کربلا]]
[[رده: افراد]]
[[رده: شهیدان کربلا]]
[[رده: شهدای صبح عاشورا]]
[[رده: شهدای صبح عاشورا]]
[[en:Shawdhab Mawla of Shakir]]
<references />{{یاران امام حسین علیه السلام}}

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۲ سپتامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۴:۵۸

مزار یاران امام حسین(ع).jpg
اطلاعات اصحاب امام حسین (ع)
نام کامل شوذب بن عبدالله همدانی شاکری
محل زندگی کوفه
نقش های برجسته از یاران امام حسین (ع) و شهدای کربلا

شوذب بن عبدالله همدانی شاکری، از اصحاب امام حسین(ع) که در کربلا در روز عاشورا به شهادت رسید.

زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

شوذب از اهالی کوفه و‌ از غلامان‌ آزاد شده‌ خاندان‌ شاکری‌ بود. شوذب با مسلم بیعت کرد و به همراه عابس حامل نامه مسلم برای امام حسین (ع) بود.[۱] او راوی روایات، حافظ و حامل احادیث امام علی (ع) بود. [۲]

نقش در واقعه کربلا[ویرایش | ویرایش مبدأ]

در روز عاشورا و پس از شهادت حنظله بن اسعد شبامی، عابس به نزد شوذب آمد و گفت: «در دلت چه می‌گذرد؟»

شوذب گفت: «من به همراه تو در راه فرزند پیامبر (ص) جهاد می‌کنم تا به شهادت برسم.»

عابس گفت: «انتظار من هم از تو این بود. پس خدمت امام حسین (ع) برویم تا تو را مانند دیگران از شهدا به حساب آورد و من نیز به سبب تو امتحان می‌شوم و امید به پاداش الهی در مصیبت تو دارم. اگر کسی نزدیک‌تر از تو با من بود، باز هم دوست داشتم او را پیش از خود به میدان بفرستم تا در مصیبت او ماجور شوم.»

پس شوذب جلو رفت و بر امام حسین (ع) عرض سلام و ادب کرد و با اذن‌ امام‌ حسین (ع) به‌ میدان‌ شتافت‌ و خالصانه و دلاورانه ‌جنگید تا کشته‌ شد.[۳] او به هنگام شهادت حدود 70 سال سن داشت. [۴] گاهی نام او سوید ذکر می‌شود. [۵]

در زیارت رجبیه و زیارت ناحیه مقدسه به وی و عابس سلام داده شده است: «السَّلامُ عَلَی عابِسِ بنِ اَبی شَبیبٍ الشّاکِرِی السَّلامُ عَلَی شَوذَبٍ مَولَی شاکِرٍ» [۶]

منبع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

پی نوشت[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص375؛ الفتوح، ابن اعثم کوفی، احمد، حیدرآباد دکن: 1395 ه ق/ 1975 م.، ج5، ص34.
  2. آینه داران آفتاب، سنگری، محمد رضا، تهران : شرکت چاپ و نشر بین الملل، 1388 ش.، ج2، ص821.
  3. تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص443؛ ارشاد القلوب، دیلمی، ابوم محمد حسن بن ابی الحسن، تهران: مرکز نشر کتاب، 1375 ﻫ ق.، ج2، ص105.
  4. آینه داران آفتاب، سنگری، محمد رضا، تهران : شرکت چاپ و نشر بین الملل، 1388 ش.، ج2، ص821.
  5. رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: 1381 ﻫ ق.، ص101-103.
  6. ر.ک : تاریخ الطبری، تاریخ الامم و الملوک، طبری، محمد بن جریر، چاپ محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت: 1382 – 1387 ﻫ ق / 1962 – 1967 م.، ج5، ص443-444؛ رجال طوسی، شیخ طوسی، ابوجعفر محمد بن حسن، به کوشش محمد صادق آل بحر العلوم، نجف: 1381 ﻫ ق.، ص101-103؛ ارشاد القلوب، دیلمی، ابوم محمد حسن بن ابی الحسن، تهران: مرکز نشر کتاب، 1375 ﻫ ق.، ج2، ص105.