در حال ویرایش احمد نیک طلب‌ (بخش)

==اشعار==
{{شعر}}
{{ب| قبله‌ی حاجات، الا ای کعبه‌ی کوی ولا|غرق خون ای خاک آتشناک دشت کربلا }}

{{ب| گلشن مینو، بهشت آرزو، باغ امید|تربت پاک حسین بن علیّ مرتضا }}

{{ب| جلوه‌بخش جان زهرا، قرّة العین علی‌|نو کشتیّ نجات، انوار مصباح هدا }}

{{ب| پیشوای پاکبازان، مقتدای انس و جان‌|عاشقان راه حق را در طریقت رهنما }}

{{ب| ای فروغ روشنی‌بخش دل و جان روی تو|دیده را ای برتر از افلاک عزّت توتیا }}

{{ب| شد فرات از خون هفتاد و دو گوهر لعل فام‌|دجله آتشگون شد از داغ فراق لاله‌ها }}

{{ب| قرن‌ها شد با غمت ره توشه دارد هر غریب‌|از غبارت ای به درمان دردمندان را دوا }}

{{ب| تشنه کامان را دمی دریاب ای دریای عشق‌|کیست چون ما خشک لب، ای چشمه‌ی آب بقا؟ }}

{{ب| تا همه حاجات محتاجان روا داری، مراست‌|ای مجیب الدعوه دایم در برت دست دعا }}

{{ب| دستگیری کن مگر پایم نلغزد در صراط|رحمت آور، ای امام الرّحمه در روز جزا  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| حسین آیینه ذات الهی‌|جهان را جلوه بخش جان کماهی }}

{{ب| بود صدق و صفای راه حق را|نماز ظهر عاشورا گواهی }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| نیایش را که با صوت جلی خواند|صفای سینه صافی دلی خواند }} 

{{ب| چه شوری ظهر عاشورا به پا کرد|نمازی که حسین بن علی خواند  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| ملائک دیده هنگام ستایش‌|حسین آمد چو نوری در نمایش }}

{{ب| همه دانند سالار شهیدان‌|فدایی نماز است و نیایش  }}
{{پایان شعر}}


===داغ و دریغ===
{{شعر}}


{{ب| باید از دیده به داغ دل دریغا خون گریست‌|خون دل از دیده بر دامان چه گویم چون گریست }}

{{ب| دل به یاد تشنه کامان لب شطّ فرات‌|چون لبالب شد ز خون از دجله تا جیحون گریست }}

{{ب| در غروب آفتاب عشق و ایمان از افق‌|چشمه چشم شفق در گنبد گردون گریست }}

{{ب| تشنه لب گلهای عطشان کویر کربلا|پرده‌پرده غنچه خون در پهنه هامون گریست }}

{{ب| شد پریشان جمع جان، دل در بیابان جنون‌|از غم لیلی‌وشان سرگشته چون مجنون گریست }}

{{ب| خون دل آمد به جوش از داغت ای خون خدا|کم نیامد قطره‌ای هرچند چشم افزون گریست }}

{{ب| در وطن دوش از غمت شام غریبان داشت، دل‌|زان جهت از حد فزون وز حوصله بیرون گریست }}

{{ب| هر که شرح سینه‌سوز روز عاشورا شنید|با دلی لبریز خون، با دیده‌ای محزون گریست }}

{{ب| سوخت آخر ز آتش غم، ساخت هر چه چشم دل‌|اشک خون عمری به دامن کرد اگر اکنون گریست }}

{{ب| تا به عرش از فرش می‌بادش به عالم آبروی‌|چون به داغت بی‌دریغ این خاک آتشگون گریست }}
{{پایان شعر}}


===آتش عطش===
{{شعر}}


{{ب| خیل خیال روی تو زد راه خواب را|سیل سرشک سوخت به حسرت سحاب را }}

{{ب| ای نور چشم حضرت زهرا به ماتمت‌|غم رخنه کرد این دل از خون خضاب را }}

{{ب| بستند تا ز هر طرف از کینه کوفیان‌|بر روی اهل بیت رسول اللّه آب را }}

{{ب| آلاله‌های تشنه لب دشت نینوا|پرپر شدند حسرت روی گلاب را }}

{{ب| عمری در این عزای حسینی، به جای اشک‌|خون دل است دیده پر التهاب را }}

{{ب| داغ فراق سیّد و سالار دین حسین «ع»|ما را ز تن تمام توان برد و تاب را }}

{{ب| زینب به ناله گفت: برادر که بعد تو|چون می‌توان تحمل رنج و عذاب را }}

{{ب| یک سو در آتش عطش آوخ «سکینه بین»|سویی دیگر «رقیه» و یک سو «رباب» را }}

{{ب| عباس آن که نور وفا بود و می‌نمود|ماهی ز مهر چهره چون آفتاب را }}

{{ب| جان‌ها فدای آن سر از تن جدا که باز|بر نوک نیزه کرد تلاوت کتاب را  }}
{{پایان شعر}}


===طور توحید===
{{شعر}}


{{ب| ای تجلیگاه انوار حقیقت خاک تو|در تجلی طور توحید است خاک پاک تو }}

{{ب| کعبه‌ی اهل ولا، ای سرزمین کربلا|توتیای دیده‌ی دل خاک تو، خاشاک تو }}

{{ب| می‌زند دل هر چه باداباد در دریای عشق‌|تشنه‌ی آب فرات از خاک آتشناک تو }}

{{ب| آفتاب از عرش خواهد همچو فرش ره نهد|سر به پای تکسوار چابک و چالاک تو }}

{{ب| با فروغ مهر هفتاد و دو خورشیدت به خاک‌|رنگ می‌بازد از آفاق انجم افلاک تو }}

{{ب| سروران را سروری دارد که دارد بر سر او|تاج «کرَّمنا» به عزت خواجه‌ی «لولاک» تو }}

{{ب| آسمان باید که خون از ابر بارد بر زمین‌|زانکه در گوش فلک پیچیده شد پژواک تو }}

{{ب| رهرو حق از سر اخلاص کی افتد ز پای‌|برندارد دست تا از حلقه‌ی فتراک تو }}

{{ب| دشت تو گلگشت ما دست و دل از جان شستگان‌|باغ داغستان لاله، لعل‌گون از خاک تو }}

{{ب| راهی راه رهایی را کجا باک از هلاک‌|جان هلاک با حقیقت رهرو بی‌باک تو }}

{{ب| در دیار درد و دوری، دیری از غم خون گریست|«یاور» سر در گریبان و گریبان چاک تو <ref>کیهان فرهنگی؛ سال دهم؛ شماره ۳.</ref> }}
{{پایان شعر}}