در حال ویرایش خوشدل تهرانی‌

'''علی اکبر صلح خواه''' (1293 ه.ش- 1365 ه.ش) از شاعران معاصر است.{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام                    = خوشدل تهرانی
| تصویر                  = خوشدل-تهرانی.jpg
| توضیح تصویر            = 
| نام اصلی               = علی اکبر صلح خواه
| زمینه فعالیت           = 
| ملیت                   = 
| تاریخ تولد             = 1293 ه. ش
| محل تولد                = تهران
| والدین                 =  
| تاریخ مرگ              = مهر ماه 1365 ه. ش
| محل مرگ                 = 
| علت مرگ                 = 
| محل زندگی               =
| مختصات محل زندگی         = 
| مدفن                   =ابن باویه
|مذهب                   = 
|در زمان حکومت           =
|اتفاقات مهم             =
| نام دیگر               =
|لقب                     = 
|بنیانگذار               =
| پیشه                   =
| سال‌های نویسندگی        = 
|سبک نوشتاری             =
|کتاب‌ها                 =
|مقاله‌ها                =
|نمایشنامه‌ها            =
|فیلم‌نامه‌ها              =
|دیوان اشعار             =
|تخلص                    = خوشدل تهرانی
|فیلم ساخته بر اساس اثر=
| همسر                    =
| شریک زندگی             =
| فرزندان                =
|تحصیلات                  = 
|دانشگاه                = 
|حوزه                   =
|شاگرد                  =
|استاد                  =
|علت شهرت               =
| تأثیرگذاشته بر         =
| تأثیرپذیرفته از         = 
| وب‌گاه                  = 
|گفتاورد                =
|امضا                  =
}}

==زندگینامه==
علی اکبر صلح‌خواه متخلّص به «خوشدل تهرانی» فرزند حاج رحیم، جدّش مهدی بیک کرمانشاهی از ایل سنجانی است. وی در سال 1293 ه. ش در تهران چشم به جهان گشود.

خوشدل تحصیلات خود را تا مرز دیپلم ادامه داد و سپس نزد حاج شیخ علی رشتی که یکی از استادان ادبیات عرب بود مغنی و مطول را آموخت و چندی نیز در اصفهان و شیراز به تکمیل ادبیات و منطق و تا حدودی فلسفه مشغول شد.

خوشدل مدت سی سال به سیر و سیاحت به نقاط مختلف ایران پرداخت و سالها نیز کشورهای دیگر اسلامی را با شوق طی کرد. از آنجا که وی کسوت روحانی داشت بیشتر مضامین اشعارش در مدح و رثای ائمه‌ی اطهار و حقایق اسلام است و برای هر یک از چهارده معصوم (ع) 71 قصیده به تعداد سالهای عمرش سروده است، و از علمای واقعی و عرفای حقیقی به احترام تمام یاد کرده است. خوشدل سالها به بیماری قلبی مبتلا بود و سرانجام در اول مهر ماه سال 1365 ه. ش چشم از جهان فرو بست و در این بابویه به خاک سپرده شد. 

==آثار==
دیوان کامل اشعارش در سال 1364 توسط انتشارات «ما» به همت آقای احمد کرمی به چاپ رسیده است. <ref> دیوان خوشدل تهرانی؛ مقدمه با تلخیص.</ref>

==اشعار==

{| style="margin: 0 auto; "
| class="b" |<span class="beyt"> بزرگ فلسفه‌ی قتل شاه دین این است‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">که مرگ سرخ به از زندگی ننگین است </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> [[حسین]] مظهر آزادگی و آزادی است‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">خوشا کسی که چنینش مرام و آئین است </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> نه ظلم کن به کسی نه به زیر ظلم برو</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">که این مرام حسین است و منطق دین است </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> همین نه گریه بر آن شاه تشنه لب کافی است‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">اگرچه گریه بر آلام قلب، تسکین است </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> ببین که مقصد عالی وی چه بُد ای دوست‌</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">که درک آن سبب عزّ و جاه و تمکین است </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> ز خاک مردم آزاده بوی خون آید</span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">نشان شیعه و آثار پیروی این است <ref> گلزار شهیدان؛ ص 196.</ref> </span>
|}


{{شعر}}
{{ب| نازم حسین را که چو در خون خود تپید|شیواترین حماسه‌ی تاریخ آفرید }}

{{ب| دیدی دقیق باید و فکری دقیق‌تر|تا پی برد به نهضت آن خسرو شهید }}

{{ب| قامت چو زیر بار زر و زور خم نکرد|در پیش عزم و همت وی آسمان خمید }}

{{ب| تا ننگرد مذلت و خواری و ظلم و کفر|داغ جوان و مرگ برادر به دیده دید }}

{{ب| بر بسته بود باب فضیلت به روی خلق‌|گر قتل او نمی‌شدی این باب را کلید }}

{{ب| برگی بود ز دفتر خونین کربلا|هر لاله و گلی که به طرف چمن دمید }}

{{ب| از دامن سپید شریعت زدود و شست‌|با خون سرخ خویش، سیه‌کاری یزید }}

{{ب| یکسان رخ غلام و پسر بوسه داد و گفت:|«در دین ما سیه نکند فرق با سفید» }} 

{{ب| بُد تشنه‌ی عدالت و آزادی بشر|آن العطش که از دل پرسوز می‌شنید }}

{{ب| چونان که گفت خواهر خود را: اسیر باش‌|آزاد تا جهان شود از قید هر پلید }}

{{ب| بانوی بانوان جهان، آن که روزگار|بعد از علی خطابه سرایی چو وی ندید }}

{{ب| لطف کلامش از «امَنِ الْعَدْل» بین که ساخت‌|رسوا یزید و پرده‌ی اهل ستم درید }}

{{ب| خوشبخت ملتی که ازین نهضت بزرگ‌|گردد ز روی معرفت و عقل مستفید <ref> تجلی عشق در حماسه عاشورا؛ ص 96 و 97.</ref> }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| دل واله‌ی نهضت حسین است‌|جان محو حقیقت حسین است }}

{{ب| دلهای همه خداپرستان‌|کانون محبت حسین است }}

{{ب| شو کشته که عدل و دین نمیرد|این سرّ شهادت حسین است }}

{{ب| فتح هدف از شکست خود یافت‌|این اصل سیاست حسین است }}

{{ب| برپاست ز وی اصول اسلام‌|دین زنده به همّت حسین است }}

{{ب| اول ز جوان خود گذشتن‌|مصداق عدالت حسین است }}

{{ب| بوسید غلام را چو فرزند|این حدّ مروّت حسین است }}

{{ب| جان دادن طفل خود در آغوش‌|اندر خورِ طاقت حسین است }}

{{ب| افشاند به چرخ خون اصغر|این رمز شفاعت حسین است }}

{{ب| در سجده سر از تنش جدا شد|این پایه‌ی طاعت حسین است }}

{{ب| اندوه اسیری حریمش‌|ما فوق مصیبت حسین است }}

{{ب| با سر به قفای بانوان بود|این شاهد غیرت حسین است <ref>منشور عاشورا؛ ص 45.</ref> }}
{{پایان شعر}}


عابس فرزند شبیب:
{{شعر}}


{{ب| روز عاشورا، عیان گشت یکی شور عجیب‌|بانگ یا قومی فرّو به فلک رفت قریب }}

{{ب| گفت بن سعد، که هان عابس فرزند شبیب‌|شیر شیران بود و پای نهاده به رکیب }}

{{ب| حذر ای قوم که او اشجع ابطال بود|وای بر ما اگرش فرصت و اقبال بود  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| این بود آنکه نظریش نبود هیچ دلیر|این بود آنکه به یک حمله دو صد کرده اسیر }}

{{ب| این بود آنکه حریفش نشود هرگز شیر|این بود آنکه بود بازی او با شمشیر }}

{{ب| این بود آنکه گذشته ز پسرهای یلی‌|هیچ کس نیست در این بیشه چو او شیر بلی }} 
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| الغرض داشت به هر جنگ دو جوشن بر تن|لیک در کربُ بلا کَند ز تن پیراهن  }}

{{ب| که مرا بود به هر جنگ سر برگشتن‌|ولی امروز مرا هست سرکشته شدن }}

{{ب| در رکاب پسر فاطمه جانبازی به‌|خاکساری ره او ز سرافرازی به  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| بعد یک جنگ نمایان چو به خون شد غلطان|سرِ، وی بود به دامان شه تشنه لبان }}

{{ب| در دم دادن جان بود به چشم گریان‌|شاه گفتن ز چه گریانی، گفتا از آن }}

{{ب| که سرم بر سر زانوی تو ای سبط نبی است‌|سر تو در دم رفتن به سر زانوی کیست؟  }}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{ب| عابسا جای تو خالی که ببینی سر وی|رفت بر نیزه به پیش نظر خواهر وی }}

{{ب| زیر سنگ و نی و شمشیر فتد پیکر وی‌|نیست یک تن که بپوشد کفنی در بر وی }}

{{ب| «خوشدل» آری نه همین جامه ز جسمش ببرند|بهر انگشتری انگشت شریفش ببُرند <ref>همان؛ ص 132 و 133.</ref>  }}
{{پایان شعر}}




==منابع==

*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1188-1190.]

==پی نوشت==
[[رده:ادبیات]]
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران معاصر]]
<references />{{شاعران}}