رأس الحسین: تفاوت میان نسخه‌ها

نویسندهٔ کتاب (م 728 ق)، فقیه و متکلم حنبلی و از دانشوران متعضب و جنجال برانگیز در جهان اسلام است. او فراوان به شیعه خرده می گرفت و بعدها نیز عقایدش دستمایهٔ وهابیت شد و دستاویز حمله به شیعه. رأس الحسین، هم به صورت مستقل و هم دو بار در ضمن دو کتاب چاپ شده است: یک بار در ضمن کتاب استشهاد الحسین، از سید جمیلی (ص 173 - 215)، که برشی از تاریخ طبری است (چاپ اول: بیروت، دار الکتاب العربی، 1406)، و بار دیگر در ضمن کتابی با همین عنوان استشهاد الحسین، از محمّد جمیل احمد غازی (ص 153 - 190)، که برشی از کتاب البدایة والنهایة است (جدّه، دارالمدنی، تاریخ مقدمه رجب 1397). ما به چاپ مستقل رأس الحسین، که مشخصات آن در فوق آمده است، دست نیافتیم و متن آن را در دو کتاب مزبور ملاحظه کردیم. مشخصات کتابشناختی چاپ مستقل رأس الحسین در کتاب معجم ماکتب عن الرسول و اهل البیت صلوات الله علیهم (ج 17 ص 281)، از عبدالجبار رفاعی، امده است. ابن تیمیه در این رساله عهده دار اثبات این موضوع است که محل دفن سر امام حسین - ع - عسقلان (در سوریه) و قاهره نیست، بلکه مدینه است؛ به هشت دلیل: 1. در صورتی که محل دفن سر در عسقلان و قاهره بود، متجاوز از چهارصد سال پس از کشته شدن امام کشف نمی شد. 2. کسانی مانند ابوبکر بن ابی دنیا و ابوالقاسم بغوی، که اخبار دربارهٔ امام حسین را گردآوری کردهاند، هیچیک نگفته اند که سر امام را به عسقلان و قاهره بردهاند. 3. کسانی که مورد اعتماد دانشمندان هستند، گفته اند که سر امام را به مدینه برده، در کنار برادرش دفن کردند. از این گروه می توان به زبیر بن بکار (صاحب کتاب الامساب)، و محمّد بن سعد (صاحب کتاب الطبقات)، اشاره کرد. 4. در صحیح بخاری آمده است که سر امام را نزد عبیدالله بن زیاد بردند و او در حضور انس بن مالک به دندانهای آن حضرت چوب می زد. همچنین در مسند آمده است که این عمل در حضور ابوبرزهٔ اسلامی بود. و این دو در عراق بودند و یزید در شام بود. 5. بفرض که سر امام را نزد یزید برده باشند، چه غرضی از دفن آن در عسقلان، که ناحیه ای مرزی و پر رفت و آمد بود، وجود داشت؟ 6. رسم آن روزگار این بود که مردم در بقیع دفن شوند. زیرا هنگامی که در فتنه ها مردی کشته می شد که از قبیلهٔ دیگری بود، سر و بدنش را به خانوادهاش تحویل میدادند. پس هنگامی که از سپردن سر امام به خانوادهاش منعی نبود، ممکن نیست آن را در مدینه، در کنار مدفن عمو و مادر و برادرش، دفن نکنند و در شام، در کنار دشمنانش، دفن کنند. 7. نه از اهل سنت و نه از شیعه، کسی را نمی شناسیم که برای زیارت به عسقلان رفته باشد. 8. اهل علم همواره گفته اند محلی که در قاهره منسوب به امام حسین است، دروغ است. چکیدهٔ این رساله و مقصود ابن تیمیه، در آخرین جملهٔ آن آمده است: «و آن ماکان المقصود تحقیق مکان رأس الحسین - رضی الله عنه- و بیان ان الامکنة المشهورة عند الناس بمصر و الشام آنها مشهد الحسین و انفیها رأسه، فهی کذب و اختلاق و افک و بهتان. و الله اعلم.» ابن تیمیه در ضمن این رساله، گاه از مقصود خود خارج شده و از مسائلی چون فرزند نداشتن امام حسن عسکری - ع - و گناه بزرگداشت مقابر و نماز در کنار آن سخن گفته و بر شیعه خرده گرفته است. بنا به گزارش عبدالجبار رفاعی در کتاب معجم ماکتب عن الزسول و اهل البیت صلوات الله علیهم (ج 7، ص 67)، عبدالمشلام رحمانی مقاله ای با عنوان «ابن تیمیة و موقفه من الحسین و یزید» به کنگرهٔ جهانی ابن تیمیه، که در سال 1987 میلادی در هندوستان برگزار شد،

ارائه کرده است.