عاشق اصفهانی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ب| امروز روز تعزیه‌ی آل مصطفی است‌امروز روز ماتم سلطان کربلاست }}

{{ب| روزیست این که نخل فتوّت ز پا فتادروزیست این که شور قیامت بپای خاست }}

{{ب| برگِرد عرش مرثیه‌خوان است جبرئیل‌در آسمان به حلقه‌ی کرّوبیان عزاست }}

{{ب| خامش نشسته بلبل ازین غم به طرف باغ‌وز بانگِ نوحه سربه‌سر آفاق پر صداست }}

{{ب| بر لب حدیثشان غم فرزند فاطمه است‌حور و پری که بر تنشان پیرهن قباست }}

{{ب| از مصطفی و آل، حیا در جفا نکردبا ما زمانه را سر و برگ وفا کجاست؟ }}

{{ب| جمعی که عالم است طفیل وجودشان‌بنگر به حالشان ز جفا و ستم چه‌هاست }}

{{ب| چون خون نور دیده‌ی زهرا به خاک ریخت‌خون گر رود ز دیده‌ی گریان ما، رواست }}

{{ب| از قصّه لب ببندم و گریم درین عزاخود طاقت شنیدن این ماجرا که راست؟ }}

{{ب| جن و ملک به نوحه در آمد، عزای کیست؟این شور در زمین و فلک از برای کیست؟ }}  

{{ب| آن روز گشت خون دلِ ما به ما حلال‌کالود چرخ پنجه به خون نبیّ و آل }}

{{ب| صد قرن بگذرد اگر از دور آسمان‌از جبهه‌ی جهان نرود گرد این ملال }}

{{ب| بیرون نرفت گر ز تنم جان غریب نیست‌کاین ماجرا تمام نگنجید در خیال }}

{{ب| دیگر ثبات می‌نکند دور آسمان‌کاین حدّ ظلم نیک نیامد ازو به فال }}

{{ب| عمر فلک گذشت و به هر گوشه‌ای هنوزاین تعزیت به جاست زهی حزن بی‌زوال }}

{{ب| گر این ندیده بودمی از دور آسمان‌می‌گفتمی ازوست چنین جرأتی محال }}

{{ب| با این دو چشم تر چقدر خون توان فشاندگیرم رود به گریه مرا عمر ماه و سال }}

{{ب| یک عمر چیست، گر بودم صد چو عمر نوح‌کم باشد از برای چنین ماتمی مجال }}

{{ب| تا یک دو روز هست مجالی درین عزاای دیده گریه سر کن و ای دل ز غم بنال }}

{{ب| بیش از هزار سال شد اکنون که ماتم است‌از بهر او هنوز چنین ماتمی کم است  }}

{{ب| نور دو چشم فاطمه و بوتراب کو؟تاریک گشت هر دو جهان، آفتاب کو؟ }}

{{ب| مهمان کربلا که به غیر از سنان و تیغ‌او را به حلقِ تشنه نکردند آب کو؟ }}

{{ب| غلمان و حور تعزیه دارند و سوگوارای روزگار، «سیّد اهل شباب» <ref>اشاره به حدیث «الحسن و الحسین سیّدا شباب اهل الجنّة».</ref> کو؟ }}

{{ب| آن سروری که بر سر منبر، نبی مدام‌می‌خواند مدح او به دو صد آب و تاب کو؟  }}

{{ب| رنگ و رخ چو ماه، ز جورِ که برشکست‌شهد سخن بر آن لب شیرین جواب کو؟ }}

{{ب| زان گل که کرد پر همه عالم ز رنگ و بوغیر از گلاب اشک به عالم گلاب کو؟ }}

{{ب| زین العباد را که به زنجیر می‌کشندجدّ بزرگوار کجا رفت و باب کو؟ }}

{{ب| پا در رکاب رخش برآورد بهر رزم‌سلطان ما کجا شد و ما را رکاب کو؟ }}

{{ب| ظلمی که کرد خصم بر اولاد مصطفی‌گیرم تمام شرح توان کرد، تاب کو؟ }}

{{ب| کاری کز آن بتر نتواند شدن، چو کردگو بعد از این فلک پی کار دگر مگرد  }}

{{ب| رخساره‌ای که بود به خوبی مه تمام‌پوشیده کرد معرکه‌اش در ته غمام }}

{{ب| موئی که شانه می‌زدش از پنجه مصطفی‌صد حلقه حلقه‌اش به ته خاک همچو دام }}

{{ب| سروی که رست از چمن مصطفی، فتاددر جویبار خون و فرو ماند از خرام }}

{{ب| برخاک سوده شمر ز روی جفا ببین‌رویی که بود بوسه‌گه مرتضی مدام }}

{{ب| از پا فکند قامت نخلی که در چمن‌پرورده بود فاطمه‌اش با صد احترام }}

{{ب| در خون کشیده‌اند و جهان همچنان به جاآن را که ساکنان فلک بنده و غلام }}

{{ب| شهباز عرش بین که به عزم دیار قدس‌در خون کشیده بال و پر خویش چون حمام }}

{{ب| زان دم که هشته بود بنای ستم فلک‌هرگز نکرده بود جفایی چنین تمام }}

{{ب| نسبت نمی‌توان به قضا داد این ستم‌گویا گسسته بود فلک از قضا زمام }}

{{ب| این ظلم دیگر است که گردون نگون نشدعالم تمام غرقه‌ی دریای خون نشد }}  

{{ب| در کربلا زدند چون آل نبی قدم‌صد شعله زد ز سینه‌ی کرّوبیان علَم }}

{{ب| آن ظلم شد بپای که لرزید آفتاب‌از باد آه سرد درین نیلگون خِیَم }}

{{ب| آزاده سرو باغ دو عالم ز پا فتادتاریک گشت هر دو جهان از غبار غم }}

{{ب| شد جمع و شور نوحه به هفت آسمان فکندهر فتنه‌ای که بود جهان را ز بیش و کم }}

{{ب| از آل مصطفی دم آبی دریغ داشت‌ای دل ز چرخ سفله مجو شیوه‌ی کرم }}

{{ب| نم در جگر نهشت ز بس تشنگی ولی‌از خونشان رساند در آن دشت نم به نم }}

{{ب| چون مهتر حرم تپد از تیغشان به خون‌با این سگان دگر چه کند آهوی حرم }}

{{ب| بر نیزه‌اش به معرکه‌ی کربلا نگرآن سر که خورده بود به آن مصطفی قسم }}

{{ب| ور سینه تاب صبر از این ماجرا نداشت‌دل خون شد و ز دیده برون رفت لا جرم }}

{{ب| با این قضیه خون دل ما چه می‌کندگرید اگر دو دیده دو دریا چه می‌کند  }}

{{ب| در خون کشیده پیکر «دارای دین» ببین‌از تن جدا فتاده سر نازنین ببین }}

{{ب| شهباز عرش را به هوای دیار قدس‌در خون خویش بال فشان بر زمین ببین }}

{{ب| زین گرگ سالخورده که در خون کشیده است‌نور دو چشم شیر خدا را کمین ببین }}

{{ب| هر سو وداع شاهی و شهزاده‌ای نگراز چشم خونفشان نگه واپسین ببین }}

{{ب| طفلان خردسال حرم را نظاره کن‌بر چشمشان ز شوق پدر آستین ببین }}

{{ب| حرف غریب ماندنشان بر زبان نگرگَردِ یتیم گشتنشان بر جبین ببین }}

{{ب| همرنگ لاله‌زار ز خون عرصه‌ای نگروز پا فتاده سرو و گل و یاسمین ببین }}

{{ب| در خیمه‌ی حرم ز یتیمان فغان شنودر آن میانه ناله‌ی روح الامین ببین }}

{{ب| بنگر چه‌ها رسیده به اولاد مصطفی‌بگذار هرچه کرده سپهر و همین ببین }}

{{ب| آل نبی درین غم و محنت نظاره کن‌بگریز از جهان وز گردون کناره کن  }}

{{ب| تابنده اختر فلک هشت و چار <ref>فلک هشت و چار: آسمانی که بروج دوازده‌گانه در آن قرار گرفته، و در اینجا کنایه از ائمه اطهار (علیهم السّلام) است، که دوازده نفرند. و امام حسین (علیه السّلام) اختر تابنده و درخشان این فلک است.</ref> حیف‌آن نور هر دو دیده‌ی زهرا، هزار حیف }}

{{ب| از روی زین به خاک در افتاد عاقبت‌نور دو دیده‌ی شه دُلدُل سوار، <ref>دلدل: خارپشت بزرگ، موضوع مهم و امر عظیم. و نام استری که مقوقس امیر مصر، به پیامبر اکرم هدیه کرد و امیر المؤمنین بر آن سوار می‌شد.</ref> حیف }}

{{ب| رویی که بود روشنی آفتاب ازوپوشید خاک معرکه‌اش در غبار، حیف }}

{{ب| مویی چو شب که بر رخ چون روز شاه بوددر خون کشید گردش لیل و نهار، حیف }}

{{ب| آن تن که پرورش به کنار بتول یافت‌از زخمهای تیغ و سنان شد فکار، حیف }}

{{ب| شد شاه ذو الفقار و نماند از جفای خصم‌شهزاده‌ای که بود ازو یادگار، حیف }}

{{ب| رفت آن که بود نقد شهنشاه لافتی‌دیگر کسی نماند پی کارزار، حیف }}

{{ب| بر باد فتنه رفت به یک جنبش سپهرهر گل که بود در چمن روزگار، حیف }}

{{ب| برخاست صرصری که به گلزار مصطفی‌بر باد رفت حاصل صد نو بهار، حیف }}

{{ب| بنگر خزان چه کار به باغ و بهار کردهر کار کرد چشم بد روزگار کرد  }}

{{ب| رفت از میانه پادشه انس و جان، دریغ‌بر باد رفت حاصل کون و مکان، دریغ }}

{{ب| در گلشنی که داشت تماشا عنان خویش‌از مطلق العنانیِ باد خزان، دریغ <ref>در گلشن اهل بیت پیامبر علیهم السّلام که تماشا، به احترام، عنان و زمام خود را نگاه می‌داشت، اینک باد خزانی، عنان رها کرده و گلها را به خاک می‌اندازد. در این بیت، «تماشا»، برای مبالغه، به جای «تماشا کننده» به کار رفته است.</ref> }}

{{ب| از دست روزگار برون شد به رایگان‌یکدانه گوهر صدف کن فکان، دریغ <ref> «کن فکان»، در لغت، یعنی: «شو، پس شد». و مأخوذ از آیاتی نظیر: «إِنَّما أَمْرُهُ إِذا أَرادَ شَیْئاً أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ». «کن فکان» کنایه از عالم امر و اراده‌ی نافذ الهی در خلق اشیاء و انجام هر کاری است. در این بیت، عالم امر، به صدفی تشبیه شده که امام حسین علیه السّلام گوهر این صدف است.</ref> }}

{{ب| شد شهسوار قدس از این تیره خاکدان‌با یک جهان ملال عنان بر عنان، دریغ }}

{{ب| نگذاشتند جانب آل رسول، حیف‌نشناختند حرمت آن خاندان، دریغ }}

{{ب| رفت آن که شاد بود دو عالم برای اودر رفتنش نماند دلی شادمان، دریغ }}

{{ب| از غصّه سوخت جان و دل عالم این جفاوین داغ ماند بر دل و جان جاودان، دریغ }}

{{ب| در باغ مصطفی که ارم بود بنده‌اش‌از نو شکفته گلبن و سرو جوان، دریغ }}

{{ب| در گلشنی که خورد ز جوی بهشت آب‌بر خاک ریختند گل و ارغوان، دریغ }}

{{ب| با آن چمن سپهر ستمگر ببین چه کردپرورد گل به عزّت و آخر ببین چه کرد }}  

{{ب| وقت است ماند از حرکت چرخ کج مداروین دود محو گردد و بنشیند این غبار }}

{{ب| خیزد ز نفخ صور یکی تند باد صعب‌کاین خیمه‌ها نگون شود از وی جباب‌وار }}

{{ب| میزان عدل نصب کنند از پی جزاهنگام کار آید و هرکس رود ز کار }}

{{ب| این ظلم بی‌حساب شود دفع لاجرم‌گردد روان به امر خدا حکم کردگار }}

{{ب| اهل نفاق را بگریزد ز سینه دل‌پیدا شود چو بیدق شاه شترسوار }}

{{ب| خونین کفن به حشر درآیند یک‌به‌یک‌آل نبی و خلق بگریند زارزار }}

{{ب| زهرا در آن مخاصمه گیرد به روی دست‌در خون کشیده پیرهن آن بزرگوار }}

{{ب| پرسد که خاندان نبوت که برفکندشیر خدا که خانه‌ی دین کرد استوار }}

{{ب| شوری برافکنند که در جنّت آن خروش‌آشوب روز حشر یکی باشد از هزار }}

{{ب| آید حسین و با تن بی‌سر کند فغان‌بیند در آن فغان و پیمبر کند فغان  }}

{{ب| گیرند اگر حساب تو در فتنه و فساددوزخ کم است بهر تو ای زاده‌ی زیاد }}

{{ب| جوری نکرده‌ای تو که هرگز رود ز دل‌کاری نکرده‌ای تو که هرگز رود ز یاد }}

{{ب| بسیار گشت چرخ پی مفسدان ولی‌همچون تویی ندیده به قوم ثمود و عاد }}

{{ب| برخاست صرصری ز نفاق تو در جهان‌گلهای بوستان نبی را به باد داد }}

{{ب| آنی که بستی آب به رو اهل بیت رااز حلقشان به خنجر کین چشمه‌ها گشاد }}

{{ب| از تند باد جور تو ای مایه‌ی فسادآزاده سرو باغ امامت ز پا فتاد }}

{{ب| شرمت ز بو تراب نیاید، زهی جحود!بر دیده‌ی تو آب نیاید، زهی عناد! }}  

{{ب| چشم شفاعتت ز که باشد به روز حشرفریاد مصطفی چو برآید برای داد }}

{{ب| ترسم در آتش تو بسوزند عالمی‌چون گرم انتقام شود داور عباد }}

{{ب| آه این چه آتشست که جور تو برفروخت‌افروخت آتش که جهان را به ناله سوخت }}  

{{ب| هرکس ز پای تا سرِ این داستان گذشت‌از جان خویش سیر شد و از جهان گذشت }}

{{ب| این قصّه‌کش تمام شنیدن نمی‌توان‌آیا به خاندان نبوت چه سان گذشت }}

{{ب| یکجا به خاک این همه گل، هیچگه نریخت‌چندان که بر زمانه بهار و خزان گذشت }}

{{ب| گردون فشاند خاک به سر، وین غریب نیست‌این ماتمی نبود که از وی توان گذشت }}

{{ب| نم در جگر نماند فلک را ز بس گریست‌فریاد العطش چو ز هفت آسمان گذشت }}

{{ب| در خون تپید پیکر فرزند مرتضی‌ای جان برآ که کار ز آه و فغان گذشت }}

{{ب| تنها مگو به آل نبی رفت این ستم‌از این عزا ببین که چه بر انس و جان گذشت }}

{{ب| سهلست با عزای جوانان اهل بیت‌از روزگار هرچه به پیر و جوان گذشت }}

{{ب| دیگر ز درد ساکن بیت الحزن مگوبنگر چه‌ها ز جور به آن خاندان گذشت }}

{{ب| کس این ثبات و صبر ز ایوب کی شنیداین حزن بی‌زوال به یعقوب کی رسید }}  

{{ب| ای دل جهان ز گریه چو دریای خون نگردیدی درون سینه‌ی ما را برون نگر }}

{{ب| بشکاف سینه‌ی من و بنگر که حال چیست‌گاهی برون نظر کن و گاهی درون نگر }}

{{ب| با آل مصطفی بنگر کید آسمان‌افسانه‌ی زمانه شنیدی فسون نگر }}

{{ب| در حلقه حلقه‌ی ثقلین این عزا ببین‌از جنّ و انس، شور ملایک فزون نگر }}

{{ب| ارواح قدس را که نیستند آشنای غم‌از جای رفته پای ثبات و سکون نگر }}

{{ب| خون ریخت شاه را ز لآلی دریغ داشت‌رحمت ببین و ریزش گردون دون نگر }}

{{ب| وارونه کاریِ فلک کجمدار بین‌افعال زشت او همگی واژگون نگر }}

{{ب| با آنکه کرد این همه چشم بدِ سپهراز این عزاش جامه به تن نیلگون نگر }}

{{ب| آمد محرّم و غم او شد یکی هزاراز دست چرخ گریه‌ی «عاشق» کنون نگر }}

{{ب| در این عزا به حلقه‌ی هر جمع گریه کن‌بنشین به حلقه حلقه و چون شمع گریه کن <ref> دیوان عاشق اصفهانی؛ ص 495- 500.</ref> }}