سروش اصفهانى: تفاوت میان نسخه‌ها

در آخرین بند سروش اصفهانى خداوند را به ائمه اطهار (ع) سوگند مى‌دهد که از گناه وى و پدر و مادرش درگذرد. و براى نابودى دشمنان ملک و دین به شمشیر ناصرى اثر ذو الفقار ببخشد و او را پناه خلق و خود را پناه وى قرار دهد.

چون نقل این ترکیب شصت‌ بندى از حوصله این مقال افزون است فقط برخى از بندهاى آن را به عنوان نمونه مرور مى‌کنیم:

{{ب|آمد محمد حنفیه به اضطراب ... گفت:اى برادر از سفر کوفه رخ بتات}}

{{ب|مرکب خداى را به سوى کوفه زین مکن ... خلق مدینه را ز فراقت حزین مکن}}

{{ب|بر عهد کوفیان نتوان داشت اعتماد ... دورى ز بارگاه رسول امین مکن}}

{{ب|در شهر دین به جز تو کنون شهریار نیست ... بى‌شهریار بهر خدا شهر دین مکن }}

{{ب|باللّه که اهل کوفه به خون تو تشنه‌اند ... آهنگ زینهار بدان سرزمین مکن}}

{{ب|در بر مخواه فاطمه را کسوت عزا ... ماتمسراى خویش بهشت برین مکن}}

{{ب|ناچار اگر روى به سوى اهل کین سفر ... با زینب و سکینه سوى اهل کین مکن }}

{{ب|فرمود سوى مرگ همى خواندم قضا ... رو پنجه با قضاى جهان آفرین مکن }}

{{ب|اهل مرا اسیر و مرا کشته خواسته است ... ما را به ما گذار و جزع بیش ازین مکن }}

{{ب|رفت از پى وداع سوى خانه خداى ... برخاست از مدینه خروشى ز هر سراى}}

{{ب|از کرده توبه کرد و درآمد به حربگاه ... با اهل کوفه گفت که:اى قوم بدکنشت}}

{{ب|آخر به سوى شاه نوشتید نامه‌ها ... بى‌آن‌که شاه نامه به سوى شما نوشت }}

{{ب|او را گذاشتید و شدید از پى یزید ... کردید پشت بر حرم روى در کنشت }}

{{ب|شنعت،بر آن گروه بسى کرد و برکشید ... شمشیر از نیام و زمین را به خون سرشت }}

{{ب|آهنگ شاه کرد پس از قتل بیشمار ... یک ذره از خلوص و ارادت فرو نهشت }}

{{ب|کامد ندا بدو که برو کشته شو بیا ... سوى جهان خرم و خوش زین جهان زشت }}

{{ب|از دور کرد با شه دین آخرین وداع ... راه نبرد گاه دگر باره در نوشت }}

{{ب|برگشت سوى دشمن و کوشید و کشته شد ... کس تخم دوستى و ارادت چو او نکشت }}

{{ب|شه در رسید و گفت رسیدى به کام خویش ... آزاد باش در دو جهان همچو نام خویش }}

...

{{ب|سر باختن چو گوى به میدان عشق شاه ... با قامتى چو خم شده چوگانم آرزوست }}

{{ب|یک دشت پر ز دیو و سلیمان ستاده فرد ... جان باختن به راه سلیمانم آرزوست}}

{{ب|باز سپیدم آمده از آشیان قدس ... مَنعم مکن که ساعد سلطانم آرزوست}}

{{ب|شد سیر از مصاحبتِ جسم،جان من ... دیدار حور و صحبت رضوانم آرزوست }}

{{ب|پشتم خمیده گشت ز پیرى بنفشه‌وار ... از دست حور،دسته ریحانم آرزوست}}

{{ب|دادش اجازه شاه سوى خصم رفت و گفت ... در راه شاه،باختنِ جانم آرزوست }}

{{ب|موى سپید کرده به خون سرخ،کاین چنین ... رفتن سوى پیمبر و یزدانم آرزوست }}

{{ب|شاه آمد و نهاد سرش در کنار خویش ... فرمود:باد مُزد تو با کردگار خویش}}

...

{{ب|عباس نامدار چو از پشت زین فتاد ... گفتى قیامت است که مه بر زمین فتاد }}

{{ب|از کف بریخت آب و پر از آب کرد مشک ... ز آن پس میان دایره اهل کین فتاد}}

{{ب|افتاد بر یسار و یمین لرزه عرش را ... چون هردو دست او ز یسار و یمین فتاد}}

{{ب|فریاد از آن عمود که دشمن زدش به سر ... و آن گاه مغفرش ز سر نازنین فتاد }}

{{ب|بر روى شاه خنده‌زنان جان سپرد و گفت ... خرم کسى که عاقبتش این چنین فتاد }}

{{ب|قاسم از شاه خواست اجازت پى نبرد ... بگذشته سیزده ز سرش چرخ لاجورد }}

...

{{ب|فرمود شاه دین که:بنه از سر این خیال ... لشکر:گران و کار بزرگ و تو خردسال }}

{{ب|ماه نُوِى بوَد گه تابیدنت،بتاب! ... سرو نوى بود گه بالیدنت،ببال! }}

{{ب|از صد تبر درخت کهن را گزند نیست ... وز یک تبر ز پاى درآرند صد نهال }}

{{ب|چندان که لابه کرد نپذیرفت شاه دین ... آمد به گوشه‌اى دل نازک پر از ملال }}

{{ب|تعویذ و گفته پدر آمد به خاطرش ... برخواند و گشت خاطرش آسوده از کلال <ref>درماندگى و خستگى.</ref>}}

{{ب|دید اندر او نوشته به هر جا که بنگرى ... بگرفته گِرد عَمّ تو را لشکر ظلال }}

{{ب|باید که جان خویش ندارى ازو دریغ ... گر منع مى‌کند به برش ناله کن بنال }}

{{ب|آمد به نزد شاه و نوشته بدو نمود ... کاین حکم را چه چاره کنم غیر امتثال }}

{{ب|بگریست شاه دین که مرا هم وصیتى‌ست ... در حق تو از آن شه خوش‌خوىِ خوش‌خصال }}

{{ب|بربست عقد فاطمه را از براى تو ... عباس و عون شاهد عقد و گواه حال }}

{{ب|مَهر عروس،در ره امت فدا شدن ... آرى چنین رجال خرامند در حجال <ref>حجله‌ها.</ref>}}

{{ب|در خیمه با عروس برآسود ساعتى ... کآمد ز دشت معرکه آواز القتال }}

{{ب|در بر گرفت بهر وداعش امام ناس ... پوشاند بر مثال کفن در برش لباس}}

...

{{ب|زینب گرفت دست دو فرزند نازنین ... مى‌سود روى خویش به پاى امام دین }}

{{ب|گفت اى فداى اکبر تو جان صد چو آن ... گفت اى فداى اصغر تو جان صد چو این }}

{{ب|عون و محمد آمده از بهر عون تو ... فرماى تا روند به میدان اهل کین }}

{{ب|فرمود:کودکند و ندارند حرب را ... طاقت على الخصوص که بالشکرى چنین }}

{{ب|طفلان ز بیم جان نسپردن به راه شاه ... گه سر به آسمان و گهى چشم بر زمین }}

{{ب|گشت التماس مادرشان عاقبت قبول ... پوشیدشان سلاح و نشانیدشان به زین }}

{{ب|این یک پى قتال دوانید از یسار ... آن یک پى جدال برانگیخت از یمین }}

{{ب|بر این یکى ز حیدر کرار مرحبا ... بر آن دگر ز جعفر طیار آفرین! }}

...

{{ب|از خیمه شاهزاده چو آهنگ راه کرد ... شاه از قفاى او به تحیر نگاه کرد }}

{{ب|اندر میان خویش و گروه مخالفان ... سلطان دین خداى جهان را گواه کرد }}

{{ب|گفتا بدین گروه فرستادم این غلام <ref>پسر جوان.</ref> ... کِش هر که دید یاد رسول اله کرد }}

{{ب|شهزاده تاخت با رخ تابان به پیش صف ... دشت مصاف مطلع خورشید و ماه کرد }}

{{ب|شمشیر برکشید و میان سپاه شد ... مانند شیر حق متفرق سپاه کرد }}

{{ب|بیتاب شد زِ تشنگى و تفِ <ref>حرارت و گرما.</ref> آفتاب ... برتافت رخ ز لشکر و آهنگ شاه کرد }}

{{ب|شاهش به برکشید و زبان در دهان نهاد ... تفسیده <ref>خشک و پرالتهاب از اثر تشنگى.</ref> نیز کام پدر دید و آه کرد}}

{{ب|با حلق تشنه باز به فرمان شاه دین ... بهر وداع روى سوى خیمه‌گاه کرد }}

{{ب|برگشت سوى لشکر و روز سپید را ... بار دگر به چشم لعینان سیاه کرد }}

{{ب|کآمد سپاه در حرکت از چهار سوى ... کوشید و جان فداى شه بى‌پناه کرد }}

{{ب|بودش به گاهواره یکى دُرّ شاهوار ... درّى به چشم خرد و به قیمت بزرگوار }}

{{ب|چون شمع صبح دیده‌اش از گریه بى‌فروغ ... جسمش چو ماه یکشبه از تشنگى نزار }}

{{ب|بى‌شیر مانده مادر و کودک لبش کبود ... پژمرده گشته شاخ گل و خشک چشمه‌سار }}

{{ب|شد سوى خیمه طفل گرانمایه برگرفت ... و آمد به دشت و گفت بدان قوم نابکار }}

{{ب|رحمى به تشنه‌کامى من،گر نمى‌کنید ... بارى کنید رحم بر این طفل شیرخوار }}

{{ب|گفتند بهر آل على نیست بهره‌اى ... گردد اگر زمین همه پر آب خوشگوار }}

{{ب|تیرى زدند بر گلوى اصغر اى دریغ ... نوشید آب از دم پیکان آبدار }}

{{ب|بگذشت تیر از گلوى نازکش چنانک ... سوزن ز پرنیان و ز گلبرگ تازه خار }}

{{ب|ز آن پس فرو نشست به بازوى شاه دین ... مجروح کرد بازوى آن شاه تاجدار }}

{{ب|خون مى‌سترد از گلوى طفل نازنین ... مى‌کرد عاشقانه سوى آسمان نثار }}

{{ب|یک قطره خون به سوى زمین باز پس نگشت ... شهزاده در کنار پدر جان سپرد زار }}

{{ب|بردن به خیمه‌اش نتوانست از آن‌که بود ... از روى شهربانوى بیچاره شرمسار }}

{{ب|شد سوى خیمه‌گه،قدمى چند و بازگشت ... برکند خاک بادیه با نوک ذو الفقار}}

{{ب|کردش دفین و باز برآمد به پشت زین ... ز آن پس میان به کشته شدن بیست استوار }}

{{ب|آمد به سوى معرکه تیغ پدر به مشت ... یک بهره ز آن گروه به یک تاختن بکشت}}

{{ب|دانى دراز بود چرا روز قتل شاه؟ ... زیرا که قوّت حرکت،آسمان نداشت }}

{{ب|گشتند یاوران همه مقتول و یاورى ... کش آورد سمند و بگیرد عنان نداشت }}

{{ب|فریاد از آن زمان که گرفتند گرد وى ... راه برون شتافتن از آن میان نداشت }}

{{ب|جسمش هزار پاره و بر جسم خویشتن ... دلسوز جز جراحت تیر و سنان نداشت }}

{{ب|افتاد بر زمین و ز بس زخم بر تنش ... چندان که بر زمین بنشیند توان نداشت }}

{{ب|مى‌رفت خون ز حلقش و با حق جز این سخن ... کز جرم شیعیان بگذر،بر زبان نداشت }}

{{ب|گفتم که از جسارت قاتل کنم حدیث ... لیکن(سروش)ناطقه یاراى آن نداشت }}

{{ب|بگرفت آفتاب و بلرزید کوه و دشت ... بارید خون تازه ازین باژگونه طشت}}