اسرار الشهاده: تفاوت میان نسخه‌ها

پرش به ناوبری پرش به جستجو
۳۳ بایت حذف‌شده ،  ‏۵ اکتبر ۲۰۱۶
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۳۲: خط ۳۲:


==نویسنده==
==نویسنده==
{{اصلی|آقا دربندی}}
آخوند ملا آقا بن‎ عابد بن رمضان علی ‎بن زاهد شروانی، معروف به آقا دربندی و نیز فاضل دربندی حایری (متوفی1286ق)، واعظ [[شیعی]] [[امامی]] است. وی در [[حوزه علمیه نجف]]، [[فقه]] را نزد شیخ‎ علی فرزند شیخ‎ [[جعفر کاشف ‎الغطاء]] و [[اصول فقه]] را در [[کربلا]] نزد [[شریف ‎العلمای مازندرانی]] خواند. سپس در [[تهران]] اقامت گزید. اسرارالشهادات یکی از آثار اوست. درباره او می‌گویند: در اخلاص و دوستی به [[اهل بیت(ع)]] و به ‎ویژه محبت به [[امام‎ حسین(ع)]] شهرت بسیاری داشت، چنانکه در ایام عاشورای حسینی بر بالای [[منبر]]، [[عمامه]] بر زمین می‌‎زد و گریبان می‎‌درید و از شدت اندوه از هوش می‎رفت. او در روز دهم محرم، لباس خود را می‎کند و لُنگی بر خود می‎بست و خاک بر سر می‎ریخت و گِل بر بدن می‎مالید و با این هیأت بر منبر می‎رفت. وی را از موسسین [[قمه زنی|قمه‌زنی]] شمرده‌اند. مهدی بامداد در این باره نگاشته است: «او است که [[تیغ زدن]] را بر سر جائز دانست و خود نیز عمل می‌‏کرده است و از این تاریخ است که برخی مردم به تبعیت وی در ایام [[عاشورا]] به این عمل دست زده‏‌اند».<ref>محسن رنجبر، مجله تاریخ در آیینه پژوهش، سال چهارم، شماره چهارم، زمستان 1386.</ref>
آخوند ملا آقا بن‎ عابد بن رمضان علی ‎بن زاهد شروانی، معروف به آقا دربندی و نیز فاضل دربندی حایری (متوفی1286ق)، واعظ [[شیعی]] [[امامی]] است. وی در [[حوزه علمیه نجف]]، [[فقه]] را نزد شیخ‎ علی فرزند شیخ‎ [[جعفر کاشف ‎الغطاء]] و [[اصول فقه]] را در [[کربلا]] نزد [[شریف ‎العلمای مازندرانی]] خواند. سپس در [[تهران]] اقامت گزید. اسرارالشهادات یکی از آثار اوست. درباره او می‌گویند: در اخلاص و دوستی به [[اهل بیت(ع)]] و به ‎ویژه محبت به [[امام‎ حسین(ع)]] شهرت بسیاری داشت، چنانکه در ایام عاشورای حسینی بر بالای [[منبر]]، [[عمامه]] بر زمین می‌‎زد و گریبان می‎‌درید و از شدت اندوه از هوش می‎رفت. او در روز دهم محرم، لباس خود را می‎کند و لُنگی بر خود می‎بست و خاک بر سر می‎ریخت و گِل بر بدن می‎مالید و با این هیأت بر منبر می‎رفت. وی را از موسسین [[قمه زنی|قمه‌زنی]] شمرده‌اند. مهدی بامداد در این باره نگاشته است: «او است که [[تیغ زدن]] را بر سر جائز دانست و خود نیز عمل می‌‏کرده است و از این تاریخ است که برخی مردم به تبعیت وی در ایام [[عاشورا]] به این عمل دست زده‏‌اند».<ref>محسن رنجبر، مجله تاریخ در آیینه پژوهش، سال چهارم، شماره چهارم، زمستان 1386.</ref>


منوی ناوبری