رباب: تفاوت میان نسخه‌ها

'''رَباب بِنت إمر القَیس بن عدی'''، همسر [[امام حسین]] (ع) و مادر [[سکینه فرزند حسین|سکینه (س) ]] و [[علی اصغر (ع)]] است. او را زنی عالم و اهل فصاحت و بلاغت معرفی کرده‌اند. رباب در [[واقعه کربلا]] حضور داشت و همراه اسیران به [[شام]] رفت. وفات وی را نیز پس از واقعه عاشورا و از شدت غصه و اندوه ذکر کرده‌اند.

رباب دختر امرؤالقیس بن عدی، است. پدرش از اعراب [[شام]] و [[نصرانی]] بود و در خلافت [[عمر بن خطاب|عمر]] مسلمان شد. از مادر رباب هم با نام هند الهنود دختر ربیع بن مسعود بن مصاد بن حصن بن کعب یاد شده است.<ref>''اعیان الشیعة''، ج6، ص449.</ref>

== ویژگی‌های شخصیتی و اخلاقی ==

[[سید محسن امین]] می‌گوید: در کتاب [[الاغانی]] از قول [[هشام کلبی]] نقل شده است که رباب از بهترین زنان و افضل آنان در جمال، ادب و عقل بود.<ref>''اعیان الشیعة''، ج6، ص449.</ref>

=== علاقه امام حسین (ع) به رباب ===

امام حسین (ع) رباب را بسیار دوست می‌داشت<ref>''البدایة و النهایة''، ج8، ص228.</ref> و درباره وی شعر هم می‌سرود. در شعری که به امام حسین منسوب است، امام (ع) بیان می‌دارد خانه‌ای که در آن رباب و سکینه باشد، دوست دارم.<ref>''اعیان‌الشیعة''، ج6، ص449.</ref> اشعار دیگری نیز درباره رباب به امام حسین (ع) منسوب است.<ref>برای نمونه ر.ک به ''تاج العروس''، ج2، ص10. انساب الاشراف، ج2، ص196.</ref>

رباب دو فرزند از امام حسین (ع) داشت، یکی [[سکینه بنت حسین|سکینه]] و دیگری [[عبدالله بن الحسین|عبداللّه]]. عبداللّه (علی اصغر) در روز [[عاشورا]] در حالی که کودکی بیش نبود، در آغوش پدرش به [[شهادت]] رسید.<ref>''الارشاد''، ج2، ص135.</ref>

بر اساس شواهدی که نقل شده است، رباب در [[کربلا]] حضور داشت و همراه اسیران به شام رفت. گفته شده که او شهادت [[علی اصغر]](ع) در آغوش پدر را نظاره‌گر بود.<ref>اعیان‌الشیعة، ج6، ص449.</ref> [[ابن کثیر دمشقی]] می‌گوید: او در کربلا همراه حسین(ع) بود و هنگامی که حسین کشته شد، بسیار بی‌تابی می‌کرد.<ref>البدایة و النهایة، ج8، ص229.</ref> او پس از شهادت امام حسین(ع) چنین سروده است:

{{پایان شعر}}

 

 

 

روایتی را مصقلة الطحان از [[امام صادق]] (ع) نقل کرده است که شنیدم امام صادق (ع) فرمود: چون حسین (ع) کشته شد، همسر کلابیه آن حضرت برایش سوگواری به پا کرد و خود گریست و زنان و خدمتگذاران او هم گریستند تا اشک چشمانش خشک شد و تمام گشت. آن هنگام یکی از کنیزانش را دید که می‌گرید و اشک چشمش جاری است، او را طلبید و گفت: چرا در میان ما تنها اشک تو جاری است؟! او گفت: من شربت سویق می‌آشامم. او هم دستور داد سویق تهیه کنند و از آن نوشیدند. بعد اظهار داشت می‌خواهم با این عمل برای گریستن بر حسین (ع) نیرو پیدا کنم.<ref>''کافی''، ج1، ص466.</ref>

 

 

[http://fa.wikishia.net/view/%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%A8_%D8%AF%D8%AE%D8%AA%D8%B1_%D8%A7%D9%85%D8%B1%D8%A4_%D8%A7%D9%84%D9%82%DB%8C%D8%B3 دانشنامه مجازی مکتب اهل بیت (ع)]