تعزیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''تعزیه''' در زبان اردو تعزیه به معانی تربت، ضریح و عمارتِ روضه، و «تعزیه‌دار» به معنای ماتم‌دار و سینه‌زنی‌ کردن<ref>اردو دائرةالمعارف...، 6 /455.</ref>، سازندۀ تعزیه و سازندۀ علامت شبیه برای سوگواری، و سینه‌زن و عزادار<ref>چوهدری، 174.</ref> و در بنگال به معنای محمل شتر یا عماری فیل<ref>اردو دائرةالمعارف، همانجا.</ref> به‌کار می‌رود.<ref>برای معانی دیگر تعزیه و واژه‌های ترکیبی تعزیه در زبان اردو، نک: مهذّب اللغات، 3 /271-272؛ اردو لغت، 5/295؛ «لغت‌نامه...»، 327.</ref>

در هند و برخی حوزه‌های جغرافیایی-فرهنگی دیگر جهان، مانند عراق، تعزیه به تابوت‌واره یا هیکلی تمثیلی از گور، ضریح، گنبد و بارگاه امام‌ حسین (ع) در کربلا گفته می‌شود. این صندوق تمثیلی را در شمال هند «تعزیه»، و در جنوب هند «تابوت» می‌نامند.<ref>هالیستر، 166؛EI1، همانجا؛ نیز نک: ER, XIV/359; EI2.</ref>

استخوان‌بندی و دیواره‌‌ها و سقف این تعزیه‌‌ها بیشتر از چوب، و ستون‌های آنها گاهی از فلز است. رویۀ دیواره و سقف آنها کنده‌کاری شده، و با کاغذهای رنگین و گل و بته‌های کاغذی زرین و نقره‌ای پوشیده، و روی برخی از آنها شعرهای مذهبی نوشته شده است. برخی از تعزیه‌ها را نیز ساده و بی‌نقش و نگار می‌سازند و درمحرم آنها را با روکش شال یا زری و پارچه‌های سیاه و سبز می‌پوشانند و با شاخه‌های گل و گیاه و شمع و چراغ و انواع گوهرها می‌آرایند.<ref>بلوکباشی، 24-25.</ref>

تعزیه‌هایی که درمیان شیعیان هندوستان و در شهرهایی مانند لکهنو، حیدرآباد، کلکته، دهلی و... به کار می‌رود، از لحاظ شکل و شمایل با تعزیه‌های رایج میان شیعیان عراق فرق دارد. این تعزیه‌ها را معمولاً از چوب خیزران و مقوا و کاغذهای الوان و به صورت خیالی از روی گنبد و بارگاه و ضریح امام حسین (ع) می‌سازند. بلندی تعزیه‌های بزرگ گاهی به 5 تا 6 متر می‌رسد. این تعزیه‌ها را با کاغذهای نقره‌ای و طلایی روکش می‌کنند و با آبنوس یا عاج و حتى نقره و کاغذهای رنگارنگ و چیزهای دیگر تزیین می‌کنند.<ref>هالیستر، همانجا؛ تریتن، 75؛ نیز نک: کول، 102-103؛ بلوکباشی، 25.</ref> برخی از مردم تعزیه‌های خود را با خوشه‌های گندم یا جو نو رسیده و گل و گیاه دیگر و انواع چراغ‌های روشنایی می‌آرایند. مسلمانان مناطق کوهستانی هند تعزیه‌هایشان را با چوب شاخه‌های درختان کوهی می‌سازند و با برگ و گل گیاهان کوهی می‌پوشانند.<ref>جعفری، 223.</ref>

دو نوع تعزیه در شبه قارۀ هند به کار می‌رود. یکی موقت و دیگری دائم و همیشگی. تعزیه‌های همیشگی را معمولاً «ضریح» می‌نامند و در زیارتگاه‌هایی که امام باره (ه‍ م)، تعزیه‌خانه و عاشوراخانه می‌نامند، برای زیارت مردم نگه می‌دارند. هریک از امام‌باره‌‌های بزرگ قدیمی، تعزیه یا ضریحی مخصوص به خود دارد.<ref>جعفری، ‌هالیستر، همانجا‌ها؛ نیز نک: بلوکباشی، 26.</ref> ضریح‌های دائم، مظهر و نمادی از ضریح امام حسین (ع) در کربلا به‌شمار می‌آید و شیعیان هند که دور از سرزمین مقدس کربلا زندگی می‌کنند و رفتن به کربلا و زیارت مرقد امام برایشان دشوار است، این ضریح‌ها را به نیت ضریح سالار شهیدان زیارت، و برآورده‌ شدن حاجتشان را از آنها طلب می‌کنند.<ref>یادداشت مؤلف.</ref>

هرساله در آغاز محرم، تعزیه‌های موقت را می‌سازند و در روز عاشورا آنها را با علم‌هایی به محل‌های معروف به کربلا می‌برند.<ref>هالیستر، 172؛ لولین جونز، 203-204.</ref> در پایان مراسم ماتم روز عاشورا، یا در روز اربعین امام حسین (ع)، تعزیه‌‌ها را در گورستان‌های اطراف کربلا‌ها به خاک می‌سپارند، یا در چاه و یا به رودخانه و دریا می‌اندازند.<ref>تریتن، جعفری، ‌هالیستر، همانجا‌ها؛ احمد، 32؛ نیز نک: حکمت، 252-253؛ نقوی، 171.</ref> در برخی جا‌ها در مسیر حرکت تعزیه از امام باره به کربلا، تعزیه‌گاه‌هایی (مانند تعزیه‌گاه حضرت گنج) ساخته‌اند که دسته‌‌های حامل تعزیه در آنجا‌ها توقف و استراحت می‌کنند.<ref>لولین جونز، 205-206.</ref>

کربلاهای محلی در هند الگویی از گورستان کربلا در جوار مزار امام‌ حسین (ع) در کشور عراق است. مقداری خاک از کربلای واقعی آورده، و در کربلاهای محلی پاشیده، و آنها را متبرک کرده‌اند. شیعیان مردگان خود را هم در این کربلاهای محلی به خاک می‌سپارند.<ref>چلکوفسکی، 55.</ref>

میر عبداللطیف‌ خان شوشتری‌ که در1203ق/ 1788م به هندوستان سفر کرده بود، گزارشی از رسم مشابه تعزیه‌گردانی در ماه محرم در میان دو گروه هندو و شیعه به تقلید و تأسی از برخی آداب و رسم‌های رایج در فرهنگ‌های یکدیگر، در تحفة العالم آورده است. وی دربارۀ هندوهای برخی از شهرها می‌نویسد: مردم و «اعاظم و متمولین هنود» که «بویی از مسلمانی و بانگ محمدی» نبرده‌اند، «تعزیه‌خانه‌های عالی به تکلف دارند». در ماه محرم «رخت سوگواری پوشند» و در «تمام عشره»، «ترک لذات کنند» و «شب‌ها و روزها به زبان هندی و فارسی مرثیه‌خوانی و سنگ‌زنی کنند» و «شبیه به ضرایح مقدسه از چوب یا کاغذ سازند» و «بر خاک غلطند» و «نزد آنها به سجده روند» و «طلب مطالب» کنند. «بعد از انقضای ایام عاشورا آنها را یا در رودخانه غرق کنند، یا در جایی معین دفن کنند و آن را کربلا گویند». «مسلمانان نیز در بنگاله و سایر بلاد اسلام، تقلید ایشان در آن حرکات کنند».<ref>ص 434-435؛ برای گزارش جامعی دربارۀ انواع و اشکال تعزیه‌ها و مراسم حمل و دفن آنها مبتنی‌ بر مشاهدات و تحقیقات، نک: دائرةالمعارف...، 4/ 447-449.</ref>

دربارۀ گذار آیین تعزیه‌گردانی از هندوستان به نقاط دیگر جهان، ازجمله به جزایر ترینیداد و توباگو (کشوری در جنوب دریای کارائیب)، نیز گزارش‌هایی داده شده است. در سال‌های میان 1845 و 1917م بریتانیایی‌ها گروهی از کارگران هندی را برای کارهای قراردادی به این جزایر بردند. این گروه هرساله مراسم عاشورا را که به آن «هُسَی» (قس: حسین) می‌گویند، در سرزمین جدیدشان برپا می‌کنند. این‌هندیان -که بیشترشان شیعه هستند- با ساختن تابوت‌های بزرگ و کوچک تمثیلی به نام «تَجَه» (صورت تغییر یافتۀ «تعزیه»)، که آن را «هُسَی» هم می‌نامند، کارناوالی راه می‌اندازند و آداب دفن و در آب افکندن آنها را با مراسمی خاص برگذار می‌کنند.<ref>EI2, X/408؛ چلکوفسکی، 54 بب؛ برای مسلمانان ترینیداد و توباگو، نک: کتانی، 201-203؛ برای آگاهی از صورت‌های دیگر این تابوت‌واره در عزاداری‌های شیعیان ایران و مراسم تابوت‌گردانی، نک: بلوکباشی، سراسر کتاب؛ نیز ه د، تابوت‌گردانی؛ برای مراسم ساختن تابوت تمثیلی امام حسین(ع) به نام «یادبود تابوت» و گرداندن آن در روز «سورا» (قس: عاشورا) درمیان مسلمانان اندونزی، به‌ ویژه مسلمانان جزیرۀ سوماترا، نک: شهرستانی، 362-367؛ در موضوع تابوت‌ها، قس: «تابوت عهد» در جودائیکا، III/459 ff.؛ ERE ,I/791-793.</ref>

== جستارهای وابسته ==

* [[تعزیه خوانی]]

* [[تعزیه: آیین و نمایش در ایران]]

* [[تعزیه در خور]]

* [[تعزیه نامه]]

* [[تعزیه‌ و تعزیه‌ خوانی‌]]