عباس ابن علی(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

در فرهنگ دینی جامعه شیعی ایران بسیاری از رویدادهای تاریخی-مذهبی با روایت‌های اساطیری و افسانه‌ای در آمیخته است و قهرمانان تاریخی-دینی، شخصیت و جلوه‌ای اسطوره‌ای-افسانه‌ای یافته، و با نمونه‌های ازلی یا مثالی هم ذات شده‌اند. مقتل نامه‌ها، سوگ چامه‌ها، [[روضه|روضه‌]]<nowiki/>های [[شهادت]]، [[تعزیه نامه|تعزیه نامه‌ها]] و داستان‌های مذهبی، مانند حیدر نامه، خاوران نامه، حمزه نامه و جز آنها آکنده از سر گذشت‌های افسانه‌ای تخیلی شماری از قهرمانان حماسه ساز دینی اسلام‌اند.<ref>بلوکباشی، «تابوت گردانی»، 34.</ref> یکی از چهره‌های برجسته از گروه حماسه سازان مذهبی حضرت عباس بن علی (ع) است که واقعیت زندگی او در هاله‌ای از اندیشه‌های اسطوره‌ای-افسانه‌ای پوشیده شده است. حضرت عباس (ع) در جامعه و فرهنگ شیعه صورتی لاهوتی فرازمانی و فرامکانی یافته و در ذهنیت مردم، جلودای ملکوتی مجرد از هستی ناسوتی گرفته است. مردم او را همچون یک هستی حیات آفرین، رهایی بخش، برکت‌زا، یاری‌رسان، شفابخش و مصداق والای پهلوانی، جوانمردی، عشق، اخلاص، فداکاری و زداینده غم و محنت و برآورنده حاجات و آرزوها می‌پندارند.

برخی نام «عباس» را با «اصلان» و «اسد»، برابر گرفته‌اند و آن حضرت را با تعبیراتی چون «شیرغازی»<ref>کاشفی، روضة...، 335.</ref>، «شیراوژن» و «هژبر پیشه دین»<ref>شهیدی، 447، 449.</ref> وصف کرده‌اند. عباس را چون شیری مظهر شجاعت و نگهبان<ref>فتح هراتی، 39.</ref> و مبارزی نامدار و دلاوری به غایت عالی قدر در جنگ وصف کرده‌اند که جرئت و قوت را از پدرش حیدر کرار، علی (ع)، به ارث برده بود و پیوسته در میدان جنگ «رایت نصرت» برمی افراشت.<ref>کاشفی، همان، 333، 335.</ref>

در فرهنگ و ادب ایران حضرت عباس (ع) را به داشتن قامتی راست و بلند و سیمایی زیبا و شکوهمند وصف کرده، و به او لقب«قمر بنی هاشم» داده‌اند و هلال فلزی بر سر گنبد و علم و علامت را مظهری از او، یعنی «ماه بنی هاشم»، دانسته‌اند. در روایت‌های مکتوب مذهبی، به شکوه و زیبایی رخسار حضرت عباس (ع) و قامت بلند او اشاره شده است و نوشته‌اند که چون بر اسب می‌نشست، پاهایش به زمین می‌سایید.<ref>ابوالفرج، 84؛ قمی، 163؛ ربانی، 142/1.</ref> چنین تصویری در نقاشی‌های مذهبی به ویژه نقاشی «مکتب قهوه خانه» از چهره آن حضرت جلوه یافته است؛ از جمله، نقش ابروان کشیده هلالی شکل به هم پیوسته که در دوره قاجار به «ابروی قمر بنی هاشمی» شهرت داشت.<ref>شاملو، 48/1.</ref>