صبورى اصفهانى: تفاوت میان نسخه‌ها

پرش به ناوبری پرش به جستجو
۳۴۵ بایت حذف‌شده ،  ‏۲۷ اوت ۲۰۱۹
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
'''صبوری اصفهانی''' (زاده 1279 ه.ق در اصفهان- درگذشته 1353) شاعر آیینی قرن 13 بود.{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام                    =میرزا نصراللّه
| نام                    =میرزا نصراللّه
| تصویر                  =
| تصویر                  =
خط ۴۹: خط ۴۹:
==زندگینامه==
==زندگینامه==


نامش میرزا نصر اللّه با تخلّص(صبورى)فرزند میرزا ابوطالب خان عادل،به سال 1279 ه.ق در اصفهان به دنیا آمد.
نام او میرزا نصر اللّه با تخلّص «صبورى» فرزند میرزا ابوطالب خان عادل است. بنا به نوشتۀ مؤلّف تذکره مدینة الادب، سلسله نسب وى از طرف پدر به «انوشیروان» و از طرف مادر به «جابر بن عبداللّه انصارى» منتهى مى‌گردد. وى در سن ده سالگى عازم تهران مى‌شود و تحت کفالت برادر بزرگتر از خود میرزا محمد حسین خان -ملقب به «فخیم الملک»- قرار مى‌گیرد و به تحصیل علوم مقدماتى مى‌پردازد و خطّ نستعلیق را نیز از خوشنویس بنام، میرزا ابراهیم ساوجى -ملقب به «نایب الصّدر» و متخلص به «خلیل»- مى‌آموزد و در رشته شعر و ادب از محضر حضورى و محیط سود مى‌جوید. وى به خاطر گشاده‌دستى و سفره‌دارى غالبا با تنگدستى دست به گریبان بوده است. روزى در محفلى که براى میر سید على اخوى، میرزا احمد خان اشترى -متخلص به «یکتا»- و محمد على مصاحبى نائینى -متخلص به «عبرت»- ترتیب مى‌دهد، به آنان پیشنهاد مى‌کند او را «ملک الادب» خطاب کنند و آنان مى‌پذیرند و از آن زمان به این لقب موسوم مى‌گردد. در زمان حکومت شعاع السّلطنه به شیراز و در دستگاه کمال السّلطنه -پیشکار شعاع السّلطنه- به مدت دو سال مشغول به کار مى‌شود و در همان ایام با شوریدۀ شیرازى آشنا مى‌شود و اخوانیّاتى در میانه آنان ردّ و بدل مى‌گردد. سپس به خاطر اطّلاعى که از فن معمارى داشته در وزارت عدلیه به عنوان «مصدّقى» مشغول به کار مى‌شود و تا پایان عمر با حقوق ناچیزى که دریافت مى‌کند به امرار معاش مى‌پردازد و سرانجام در سن 74 سالگى بدرود حیات مى‌گوید. <ref>تذکره مدینة الادب،ج 1،ص 156.</ref>


بنا به نوشتۀ مؤلّف تذکره مدینة الادب،سلسله نسب وى از طرف پدر به انوشیروان و از طرف مادر به جابر بن عبداللّه انصارى منتهى مى‌گردد.وى در سن ده سالگى عازم تهران مى‌شود و تحت کفالت برادر بزرگتر از خود میرزا محمد حسین خان ملقب به فخیم الملک قرار مى‌گیرد و به تحصیل علوم مقدماتى مى‌پردازد و خطّ نستعلیق را نیز از خوشنویس بنام، میرزا ابراهیم ساوجى ملقب به نایب الصّدر و متخلص به«خلیل»مى‌آموزد و در رشته شعر و ادب از محضر حضورى و محیط سود مى‌جوید.
==آثار==


وى به خاطر گشاده‌دستى و سفره‌دارى غالبا با تنگدستى دست به گریبان بوده است.
از نمونه آثارى که از وى به یادگار مانده قدرت طبع وى آشکار است. وی در قصیده از سبک خراسانى و در مثنوى و غزل از سبک عراقى سود مى‌جسته و طبعا انسانى شاعرپیشه بوده است. از صبورى اصفهانى قصاید آیینى شیوایى در مناقب امیر مؤمنان و حضرت ولىّ عصر و دیگر معصومین -علیهم السلام- بر جاى مانده که نمایانگر احاطۀ او بر لغات و ترکیبات و آرایه‌هاى شعرى است. مثنوى عاشورایى 265 بیتى او نیز که به ذکر خیرى از مرحوم میر سید على اخوى از زبدگان خاندان علوى انجامیده است، شور و حال خاصّى را داراست و از ارادت ریشه‌دار او به ساحت مقدس سالار شهیدان حکایت دارد.


روزى در محفلى که براى میر سید على اخوى،میرزا احمد خان اشترى متخلص به«یکتا»و محمد على مصاحبى نائینى متخلص به«عبرت»ترتیب مى‌دهد،به آنان پیشنهاد مى‌کند او را ملک الادب خطاب کنند و آنان مى‌پذیرند و از آن زمان به این لقب موسوم مى‌گردد.
==برگزیده آثار عاشورایى==
 
در زمان حکومت شعاع السّلطنه به شیراز و در دستگاه کمال السّلطنه-پیشکار شعاع السّلطنه-به مدت دو سال مشغول به کار مى‌شود و در همان ایام با شوریدۀ شیرازى آشنا مى‌شود و اخوانیّاتى در میانه آنان ردّ و بدل مى‌گردد.
 
سپس به خاطر اطّلاعى که از فن معمارى داشته در وزارت عدلیه به عنوان«مصدّقى» مشغول به کار مى‌شود و تا پایان عمر با حقوق ناچیزى که دریافت مى‌کند به امرار معاش مى‌پردازد و سرانجام در سن 74 سالگى بدرود حیات مى‌گوید. <ref>تذکره مدینة الادب،ج 1،ص 156.</ref>


==سبک شعرى==
=== اشعار ===


از نمونه آثارى که از وى به یادگار مانده قدرت طبع وى آشکار است.در قصیده از سبک خراسانى و در مثنوى و غزل از سبک عراقى سود مى‌جسته و طبعا انسانى شاعرپیشه بوده است.
==== ابیاتی برگزیده‌ از یک مثنوى عاشورایى ====
 
===دامنه تاثیر آثار عاشورایى===
 
از صبورى اصفهانى قصاید آیینى شیوایى در مناقب امیر مؤمنان و حضرت ولىّ عصر و دیگر معصومین-علیهم السلام-بر جاى مانده که نمایانگر احاطۀ او بر لغات و ترکیبات و آرایه‌هاى شعرى است.
 
مثنوى عاشورایى 265 بیتى او نیز که به ذکر خیرى از مرحوم میر سید على اخوى از زبدگان خاندان علوى انجامیده است،شور و حال خاصّى را داراست و از ارادت ریشه‌دار او به ساحت قدس سالار شهیدان حکایت دارد.
 
به هر روى اهتمام شاعرانى چون او به آفرینش آثار عاشورایى در استمرار حیات و اشاعه شعر عاشورا بى‌تاثیر نبوده است.
 
==برگزیده آثار عاشورایى==
 
صبورى اصفهانى داراى آثار منظوم ماتمى و مناقبى بسیارى است و ما در پایان این مقال ابیات برگزیده‌اى از یک مثنوى عاشورایى او را که-پیشتر درباره آن سخن گفتیم-مرور مى‌کنیم و با غزل مرثیه‌اى از او سخن را به پایان مى‌بریم:
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| شاهد عشّاق چو شمشیر آخت | شوق سر از پا نتواند شناخت }}
{{ب| شاهد عشّاق چو شمشیر آخت | شوق سر از پا نتواند شناخت }}
خط ۱۲۳: خط ۱۰۷:
{{ب| آه مِنَ العشق وَ حالاتهِ | اَحرَق قلبى بحراراتهِ <ref>همان،ص 158 تا 164.</ref> }}
{{ب| آه مِنَ العشق وَ حالاتهِ | اَحرَق قلبى بحراراتهِ <ref>همان،ص 158 تا 164.</ref> }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
===غزل مرثیه===
====غزل مرثیه====
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| اگر تو پرده بگیرى ز رخ به دلدارى | ز هر که روى تو بیند دلى به دست آرى }}
{{ب| اگر تو پرده بگیرى ز رخ به دلدارى | ز هر که روى تو بیند دلى به دست آرى }}
خط ۱۶۴: خط ۱۴۸:


==منابع==
==منابع==
محمد علی مجاهدی، کاروان شعر عاشورا،زمزم هدایت، ج1، ص 496-499.
 
* [[کاروان شعر عاشورا|محمد علی مجاهدی، کاروان شعر عاشورا، زمزم هدایت، ج1، ص 496-499.]]


==پی نوشت==
==پی نوشت==
[[رده:افراد]]
[[رده:در سده‌های نخستین]]
[[رده:مؤلفین]]
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران]]
<references />
[[رده:شاعران قرن سیزدهم]]
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران ایرانی]]
۳٬۴۸۸

ویرایش

منوی ناوبری