دسته گردانی: تفاوت میان نسخه‌ها

نکته مشترک در تمامی آیین‌های مربوط به تشت این است که تشت به وسیله‌ای برای حاجت‌خواهی مردم تبدیل شده و به عنوان نشانه‌ای از امام، عزیز شمرده می‌شود. نمونه این حاجت‌خواهی را در مراسم «چهل منبر» که در بیشتر نقاط ایران برگزار می‌شود، می‌توان مشاهده کرد. برای مثال در بروجرد، عصر تاسوعا زنان با پای برهنه و صورت پوشیده به صورت دسته‌جمعی به چهل سقاخانه سر می‌زنند و در گل تشت کنار منبر هر سقاخانه شمعی روشن می‌نشاندند و از کنار منبر به منظور تبرک نقل یا قندی برمی‌دارند. در بجنورد، در شب شام غریبان، در گوشه مسجد، تشتی قرار می‌دهند و مردم در آن شمع حاجت روشن می‌کنند. شمع‌ها باید تا آخر سوخته شوند. زن‌ها کنار تشت مقداری نبات و پول می‌گذارند. در پایان عزاداری، نبات‌ها به عنوان تبرک بین مردم تقسیم می‌شود. <ref>رضایی، جواد، ده گاه، بجنورد، خراسان شمالی، 1377.</ref> در سبزوار، تشت گل برای روشن کردن شمع نذری، با گلاب و خاک مهر درست می‌شود. تشت پر از گل دم در مسجد گذاشته می‌شود تا عزاداران هنگام ورود به مسجد قدری گل به پیشانی خود بمالند.  

==منبع==

==پی نوشت==

[[رده:آیین‌ها]]