تعزیه: آیین و نمایش در ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

این کتاب، در بیست فصل ابعاد مختلف تعزیه را مورد بررسی قرار می‌دهد و در واقع چاپ دوم کتابی است که نزدیک به هجده سال پیش با عنوان مقاله آغازین آن، تعزیه، هنر بومی پیشرو ایران، از سوی شرکت انتشارات علمی و فرهنگی انتشار یافت و مورد پسند اکثریت قریب به اتفاق نمایش‌پژوهان شد.  

در آغاز سده شانزدهم میلادی، شاهان صفوی تشیع را مذهب رسمی کشور اعلام کردند: مراسم سالانه جان باختن امام حسین (ع) که نمایش تعزیه از دل آن پدید آمد، مورد حمایت دربار واقع شد.  

از نیم سده نوزدهم کوشش هایی برای مطالعه پدیده تعزیه، تنها نمایش بومی جهان اسلام به عمل آمد.  

پس از جنگ جهانی دوم، کسانی که می‌خواستند تئاتر را از تطاول مداوم سینما و تلویزیون به قلمرو آن مصون دارند، با اقتباس از شکل‌های آسیایی برای رهایی تئاتر به آسیا روی آوردند، اما در جستارشان ایران را نادید انگاشتند. تعزیه حتی در کشور خود ایران، در جریان سده بیستم از جانب بسیاری کسان مورد توجه قرار نگرفت و آیینی فاقد ارزش و نمایشی خام تعبیر شده است.  

جشن هنر شیراز در تابستان 1355 شمسی، به منظور جبران این نقص و در عین حال نجات تعزیه از نسیان، همایش بین‌المللی تعزیه را به مدیریت فرخ غفاری تشکیل داد.  

با توجه به پیچیده بودن موضوع، نه تنها دست‌اندکاران تئاتر نظیر کارگردانان، تهیه‌کنندگان، منتقدان و کارشناسان بلکه مردم‌شناسان، موسیقی‌دان، تاریخ‌نگاران، جامعه‌شناسان و نویسندگان تاریخ هنر از چندین کشور از 28 مرداد تا 2 شهریور 1355 شمسی، برای تبادل نظریات و اطلاعات گرد هم آمدند؛ این کتاب، ثمره کوشش‌های آن کنفرانس است.  

افزون بر مباحث و قرائت مقالات، بهترین گروه‌های تعزیه از مناطق مختلف به مدت ده روز در حسینیه مشیر و روستای کوچک کفترک، نزدیک شیراز، نمایش دادند.  

==مقدمه==

خارجیانی که طی مدت دویست سال اخیر در ایران زیسته‌‌اند یا از ایران گذشته‌اند، مجذوب شکل نمایشی فوق‌العاده تعزیه (تعزیت) یا (شبیه) بوده‌اند. این مجذوبیت در واقع، از سده شانزدهم آغاز می‌شود که سیاحان اروپایی و اروپاییان مقیم ایران، نوشتن گزارش‌های مفصل از واقعه غم‌انگیز کربلا، در محرم هر سال را آغاز کردند.