امیر برزگر خراسانی: تفاوت میان نسخه‌ها

پرش به ناوبری پرش به جستجو
۲٬۲۶۶ بایت اضافه‌شده ،  ‏۱۷ آوریل ۲۰۱۸
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
(صفحه‌ای تازه حاوی «امیر برزگر خراسانی فرزند حسن مشهور به حاج حسن معمار مشهدی، در سال 1322 شمسی در...» ایجاد کرد)
 
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
امیر برزگر خراسانی فرزند حسن مشهور به حاج حسن معمار مشهدی، در سال 1322 شمسی در مشهد مقدس متولد شد.  
'''امیر برزگر خراسانی،''' فرزند حسن مشهور به حاج حسن معمار مشهدی، در سال 1322 شمسی در مشهد مقدس متولد شد.  


{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام                    =مصطفی طائی شمیرانی
| نام                    =امیر برزگر خراسانی
| تصویر                  =امیر برزگر خراسانی.png
| تصویر                  =امیر برزگر خراسانی.png
| توضیح تصویر            =
| توضیح تصویر            =
خط ۸: خط ۸:
| زمینه فعالیت          =
| زمینه فعالیت          =
| ملیت                  =ایرانی
| ملیت                  =ایرانی
| تاریخ تولد            =1318 ه.ش
| تاریخ تولد            =1322 ه.ش
| محل تولد                =
| محل تولد                = مشهد
| والدین                = علی اکبر طائی شمیرانی
| والدین                = حاج حسن معمار مشهدی 
| تاریخ مرگ              =
| تاریخ مرگ              =
| محل مرگ                =
| محل مرگ                =
خط ۲۳: خط ۲۳:
|لقب                    =
|لقب                    =
|بنیانگذار              =
|بنیانگذار              =
| پیشه                  = شاعر
| پیشه                  = شعر، نقاشی، موسیقی و تدریس ردیف‌‏های دستگاهی آواز اصیل ایرانی
| سال‌های نویسندگی        =
| سال‌های نویسندگی        =
|سبک نوشتاری            =
|سبک نوشتاری            =
|کتاب‌ها                =
|کتاب‌ها                =«برگی از دیوان امیر»، «سخن آئینه‌‏ها»، «شعر و شاعری در آئینه زمان»، «گزیده ادبیات فارسی شماره 68»، «از شرنگ و شطح»، «نماز عاشقی»، «فصل عطش» و «رها در ناکجا آباد»
|مقاله‌ها                =
|مقاله‌ها                =
|نمایشنامه‌ها            =
|نمایشنامه‌ها            =
|فیلم‌نامه‌ها              =
|فیلم‌نامه‌ها              =
|دیوان اشعار            =
|دیوان اشعار            =
|تخلص                    =بسیط
|تخلص                    =  
|فیلم ساخته بر اساس اثر=
|فیلم ساخته بر اساس اثر=
| همسر                    =
| همسر                    =
خط ۵۰: خط ۵۰:




==زندگینامه امیر برزگر خراسانی==
امیر برزگر خراسانی فارغ‌التحصیل هنرهای زیبا در رشته نقاشی از مؤسسه علمی-هنری که بعدها به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران تغییر نام یافت، است.
او به استخدام دانشکده علوم پزشکی دانشگاه فرودسی مشهد در آمد و سال‌‏ها به عنوان مسئول روابط عمومی آن دانشگاه خدمت کرد. وی هم‌اکنون بازنشسته شده و عضو هیئت رئیسه کانون هنرمندان خراسان است.
علاوه بر شعر، نقاشی، موسیقی و تدریس ردیف‌‏های دستگاهی آواز اصیل ایرانی نیز از مشغله‌‏های اوست. امیر برزگر خراسانی خالق هشت اثر: «برگی از دیوان امیر»، «سخن آئینه‌‏ها»، «شعر و شاعری در آئینه زمان»، «گزیده ادبیات فارسی شماره 68»، «از شرنگ و شطح»، «نماز عاشقی»، «فصل عطش» و «رها در ناکجا آباد» است. ‏‏


وی فارغ التحصیل هنرهای زیبا در رشته نقاشی از مؤسسه علمی - هنری که بعدها به دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران تغییر نام یافت، است.
==اشعار==
'''مثنوی''' ‏‏
{{شعر}}
{{ب| نیستان در نیستان ناله دارم                      |    به دل داغی هزاران ساله دارم }}


{{ب| همان داغی که آدم بر جگر داشت                |  که آدم خود از این ماتم خبر داشت }}


{{ب| بسی کهنه‌‏ست زخم سینه من                      |    ترک‌‏ها دارد این آیینه من }}


او به استخدام دانشکده علوم پزشکی دانشگاه فرودسی مشهد در آمد و سال‏ها به عنوان مسئول روابط عمومی آن دانشگاه خدمت کرد. وی هم اکنون بازنشسته شده و عضو هیئت رئیسه کانون هنرمندان خراسان است.
{{ب| در آن عهدی که بودم ذرّه‌‏ای خاک                |ز دم از این مصیبت سینه را چاک }}
علاوه بر شعر، نقاشی، موسیقی و تدریس ردیف‏های دستگاهی آواز اصیل ایرانی نیز از مشغله‏های اوست. وی خالق هشت اثر: «برگی از دیوان امیر»، «سخن آئینه‏ها»، «شعر و شاعری در آئینه زمان»، «گزیده ادبیات فارسی شماره 68»، «از شرنگ و شطح»، «نماز عاشقی»، «فصل عطش» و «رها در ناکجاآباد » است. ‏‏
 
                                      ٭  ٭  ٭
{{ب| بنی آدم غمی دیرینه دارد                            |کز آن غم آتشی در سینه دارد }}
مثنوی: ‏‏
 
نیستان در نیستان ناله دارم                          به دل داغی هزاران ساله دارم
{{ب| گِل ما را به آب غم سرشتند                          | و غم در سرنوشت ما نوشتند }}
همان داغی که آدم بر جگر داشت                    که آدم خود از این ماتم خبر داشت
 
بسی کهنه‏ست زخم سینه من                          ترک‏ها دارد این آیینه من
{{ب| ز آدم تا من مجنون، دلی شاد          |            ببین تاریخ آدم می‏‌دهد یاد }}
در آن عهدی که بودم ذرّه‏ای خاک                زدم از این مصیبت سینه را چاک
 
بنی آدم غمی دیرینه دارد                            کز آن غم آتشی در سینه دارد
{{ب| از آغاز جهان از عهد آدم                  |          کجا؟ کی؟ شادمان بودیم یک دم؟! }}
گِل ما را به آب غم سرشتند                            و غم در سرنوشت ما نوشتند
 
ز آدم تا من مجنون، دلی شاد                        ببین تاریخ آدم می‏دهد یاد
{{ب| در این ماتم‌‏سرا میدان آورد              |              که می‌‏جوشد ز خاکش محنت و درد }}
از آغاز جهان از عهد آدم                              کجا؟ کی؟ شادمان بودیم یک دم؟!
 
در این ماتم‏سرا میدان آورد                            که می‏جوشد ز خاکش محنت و درد
{{ب| زمین زندان، زمین تبعیدگاه است          |          خدا بر این حقیقت خود گواه است }}
زمین زندان، زمین تبعیدگاه است                    خدا بر این حقیقت خود گواه است
 
در این تبعیدگاه سِفله‏پرور                            که می‏روید ز خاکش تیر و خنجر
{{ب| در این تبعیدگاه سِفله‌‏پرور                  |          که می‌‏روید ز خاکش تیر و خنجر }}
اگر ما را غمی دیگر نمی‏بود                          غم مهجوری از دلبر نمی‏بود
 
حدیث کربلا بس بود بس بود                        نه تا بعد محرم، تا نفس بود
{{ب| اگر ما را غمی دیگر نمی‏‌بود                  |        غم مهجوری از دلبر نمی‌‏بود }}
حدیث کربلا یک ماجرا نیست                         ز کل خلقت آدم جدا نیست
 
در آن روزی که آدم گریه می‏کرد                    فغان می‏کرد و فریاد از غم و درد
{{ب| حدیث کربلا بس بود بس بود              |        نه تا بعد محرم، تا نفس بود }}
نبود اندوه او از مرگِ‌هابیل                          که شد مقتول خشم و رشک قابیل
 
در این دنیای فانی، مرگ غم نیست                 شهید و کشته در تاریخ کم نیست
{{ب| حدیث کربلا یک ماجرا نیست                |        ز کل خلقت آدم جدا نیست }}
غم او، رنگ و بوی نینوا داشت                    نشانی از حسین و کربلا داشت
 
بسی فرق است بین مرگ‌هابیل                      به دست قاتلی مانند قابیل
{{ب| در آن روزی که آدم گریه می‏‌کرد                |    فغان می‏‌کرد و فریاد از غم و درد }}
و قتل زاده زهرای اطهر                               حسین بن علی(ع) سبط پیامبر!
 
تو می‏دانی در آن صحرا در آن دشت               چه بر آن سید و سالار بگذشت
{{ب| نبود اندوه او از مرگِ‌ هابیل                      |    که شد مقتول خشم و رشک قابیل }}
زبانِ خامه در توصیف گُنگ است                   قیاس ما چو اقیانوس و تُنگ است
 
نگنجد نام او در کُل هستی                           سخن از او نگویم جز به مستی
{{ب| در این دنیای فانی، مرگ غم نیست           |      شهید و کشته در تاریخ کم نیست }}
به خاک کربلا سوگند، مستم                        فتاده رعشه از مستی به دستم
 
که او سلطان مستان جهان‏ست                       که او پیرِ همه دُردی کشان است
{{ب| غم او، رنگ و بوی نینوا داشت                  |  نشانی از حسین و کربلا داشت }}
علم شد عشق از او در دل خاک                      که خاک از فخر شد همسنگ افلاک
 
ازو این عشق تا امروز باقیست                         کسی در عاشقی همتای او نیست
{{ب| بسی فرق است بین مرگ‌ هابیل                 |    به دست قاتلی مانند قابیل }}
بمیرم بهر آن شاهنشه عشق                       کزو گردید بر پا خرگه عشق
 
بگویم کوفیان با او چه کردند؟                         هزاران دَد به یک آهو چه کردند؟
{{ب| و قتل زاده زهرای اطهر                           |    حسین بن علی (ع) سبط پیامبر! }}
هزاران آتشْ افروز ستمگر                             زدند آتش به گلزار پیامبر
 
دِرُو کردند گل‏های چمن را                                 شقایق را و یاس و یاسمن را
{{ب| تو می‏‌دانی در آن صحرا در آن دشت             |  چه بر آن سید و سالار بگذشت }}
درختان را همه یکسر بریدند                               تمام سروها را سر بریدند
 
شهیدان تشنه لب خفتند بر خاک                          خدا را آب! می‏گفتند بر خاک
{{ب| زبانِ خامه در توصیف گُنگ است                 | قیاس ما چو اقیانوس و تُنگ است }}
دو نهر آب جاری پیش روشان                             به جای آب تیری بر گلوشان!
 
حسینِ زیب دامان پیامبر                                   به خون غلطیده پیش چشم خواهر
{{ب| نگنجد نام او در کُل هستی                         |  سخن از او نگویم جز به مستی }}
به جز بیمار زار ناتوانی                                     نمانده از جوانانش نشانی
 
مگر گل‏های پرپر گشته بر خاک                             تنِ بی سر تنِ از تیغ صد چاک
{{ب| به خاک کربلا سوگند، مستم                        |فتاده رعشه از مستی به دستم }}
از این غم گریه می‏کرد آدم آن‏روز                          ازین داغ و ازین درد و ازین سوز
 
حسینِ او ز خالق رنگ و بو داشت                         یکی اولاد آدم مثل او داشت
{{ب| که او سلطان مستان جهان‏ست                     | که او پیرِ همه دُردی‌کشان است }}
نبینی همچو او از نسل آدم                               بخوان او را تو قرآن مجسم
 
قلم در وصف او گردیده حیران                             که عالم جمله باشد جسم و او جان
{{ب| علم شد عشق از او در دل خاک                      |که خاک از فخر شد هم‌سنگ افلاک }}
به حق ثارُالله است و آیتِ حق                               بجو از او نشان از حقّ مطلق  
 
که او میزان عدل و داد و دین است                     که او تفسیر قرآن مبین است
{{ب| ازو این عشق تا امروز باقیست                       |  کسی در عاشقی همتای او نیست }}
ز اصلِ نور او کز خالقِ اوست                             سخن اکنون نمی‏گویم من ای دوست
 
کزین گونه سخن بسیار گفتند                           گهر زین دست، صدها سال سُفتند
{{ب| بمیرم بهر آن شاهنشه عشق   |                    کزو گردید بر پا خرگه عشق }}
که او زین باب مافوق جهان است                       ولی قصد من اکنون غیر از آن است
 
علی هم زان جهت فوق بشر بود                               مگر زهرا(س) چو زن‏های دگر بود؟
{{ب| بگویم کوفیان با او چه کردند؟ |                        هزاران دَد به یک آهو چه کردند؟ }}
ولی فوق بشر بودن هنر نیست                             که این از اختیارات بشر نیست
 
مرا گر هم ثمر از آن شجر بود                               امامی هم به نام برزگر بود
{{ب| هزاران آتشْ افروز ستمگر       |                      زدند آتش به گلزار پیامبر }}
حسین از خاکدان بر لا مکان رفت                     به بال عاشقی تا کهکشان رفت
 
بود این امتیاز برتر او                                   که باشد عاشق او داور او
{{ب| دِرُو کردند گل‏‌های چمن را       |                          شقایق را و یاس و یاسمن را }}
همان چیزی که مقصود خدا بود                     که این مقصود حق از خلق ما بود
 
به حق پیوستن و از خویش رستن                   تمام بندها را بر گسستن
{{ب| درختان را همه یک‌سر بریدند     |                          تمام سروها را سر بریدند }}
دو عالم را پرِ کاهی شمردن                           پرِ کاهی ز حق کس نخوردن
 
جوانمرد و شرافتْ پیشه بودن                         حذر کردن ز تیغ و تیشه بودن
{{ب| شهیدان تشنه لب خفتند بر خاک|                         خدا را آب! می‌‏گفتند بر خاک }}
نگشتند هیچ‏گه گِرد گناهی                           و لرزیدن به خود از بیم آهی
 
چو مردان پا زدن بر جمله هستی                       نکردن هیچ کاری غیر مستی
{{ب| دو نهر آب جاری پیش روشان   |                        به جای آب تیری بر گلوشان! }}
همان کاری که او در کربلا کرد                       و راز عاشقی را بر ملا کرد
 
به عالم معنی دین را نشان داد                       به دشمن داد آب و تشنه جان داد
{{ب| حسینِ زیب دامان پیامبر         |                        به خون غلطیده پیش چشم خواهر }}
در آن غربت، در آن غوغا، در آن جنگ             نزد آزادگی را از ریا رنگ
 
شبی کز بامدادش فتنه می‏ریخت                شبی که آسمان نیرنگ می‏بیخت
{{ب| به جز بیمار زار ناتوانی             |                        نمانده از جوانانش نشانی }}
شبی آبستن صبحی جهان‏سوز                  در آن خفته هزاران آتش افروز
 
چراغِ چادرش را کرد خاموش                   که دیگ شرم و خجلت افتد از جوش
{{ب| مگر گل‏‌های پرپر گشته بر خاک     |                        تنِ بی سر تنِ از تیغ صد چاک }}
برادر را مخیر کرد و آزاد                           و رخصت بر همه یاران خود داد
 
که کس در ماندن اجباری ندارد                     که دشمن جز به من کاری ندارد  
{{ب| از این غم گریه می‌‏کرد آدم آن‌‏روز    |                    ازین داغ و ازین درد و ازین سوز }}
قیامش چون قیامی راستین بود                   فقط جان خودش در آستین بود
 
حسین آزاد مردی این چنین بود                 جهان انگشتری او چون نگین بود
{{ب| حسینِ او ز خالق رنگ و بو داشت |                      یکی اولاد آدم مثل او داشت }}
که عاشق گر که باشد این چنین است           که رسم عشق‏بازی خود همین است
 
زند هر کس به عالم چار تکبیر                       نمی‏ترسد دگر از زخم شمشیر
{{ب| نبینی همچو او از نسل آدم           |                    بخوان او را تو قرآن مجسم }}
هر آن‏کو رهرو راه حسین است                       هوادار و هواخواه حسین است
 
نبندد بر مطاعِ این جهان دل                       به طومارش بکوبد مُهر باطل
{{ب| قلم در وصف او گردیده حیران       |                      که عالم جمله باشد جسم و او جان }}
ندانم با چه روی و آبرویی                           به پا کردیم اینسان‌های و هویی
 
که ما یاران خاص آن امامیم                    به دین کامل به آئینش تمامیم
{{ب| به حق ثارُالله است و آیتِ حق         |                      بجو از او نشان از حقّ مطلق }}
در آن آئینه گر خود را ببینیم                       برای خود به ماتم می‏نشینیم
 
سزد گر با کمال شرمساری                                 به حال خود کنیم این سوگواری ‏‏
{{ب| که او میزان عدل و داد و دین است   |                  که او تفسیر قرآن مبین است }}
                                                ٭  ٭  ٭
 
برای عباس(ع) :
{{ب| ز اصلِ نور او کز خالقِ اوست           |                سخن اکنون نمی‏‌گویم من ای دوست }}
آب، لب تشنه حلقوم عطشناک تو بود                 دجله تبدار تنِ خسته خونبار تو بود
 
علقمه غرقِ عرق بود ز شرمِ لبِ تو                     موج در موج سرافکنده رفتار تو بود
{{ب| کزین گونه سخن بسیار گفتند           |              گهر زین دست، صدها سال سُفتند }}
کاسه دست تو لبریز شد از آبِ فرات                     دجله حیرت‏زده چشم گهربار تو بود
 
آرزو داشت زند بوسه به لب‏های تو آب                   غافل از موج وفایی که در افکار تو بود
{{ب| که او زین باب مافوق جهان است       |                ولی قصد من اکنون غیر از آن است }}
ای همه شوکتِ ایمان، شرفِ نابِ وجود               که ملاکِ تو وفا، عاطفه معیار تو بود
 
مِهر گل کرد و فرو ریخت ز دستان تو آب          که تب آلوده عطش بنده ایثار تو بود
{{ب| علی هم زان جهت فوق بشر بود         |                      مگر زهرا (س) چو زن‌‏های دگر بود؟ }}
لب تفدیده اصغر تن عطشان حسین                 دلِ چون آینه، انگیزه این کار تو بود
 
ای علمدار که دین از تو عَلَم شد به جهان               وین همه حاصل جانبازی و پیکار تو بود
{{ب| ولی فوق بشر بودن هنر نیست           |                  که این از اختیارات بشر نیست }}
گر خدا بود خریدار حسین بن علی                             خود حسین بن علی نیز خریدار تو بود ‏‏  
 
                                            ٭  ٭  ٭
{{ب| مرا گر هم ثمر از آن شجر بود             |                  امامی هم به نام برزگر بود }}
در صدای حضرت موسی(ع) :
 
همچو آیینه به عمر خود ندیدم خویش را                         من به شوق دیدن او پروریدم خویش را  
{{ب| حسین از خاکدان بر لامکان رفت         |            به بال عاشقی تا کهکشان رفت }}
عاشقی را پیشه کردم سوختن آموختم                             دیدم آن آیینه را، اما ندیدم خویش را  
 
بردگی در بندگی مطلوب طبع من نبود                         دین و دنیا هردو را دادم خریدم خویش را  
{{ب| بود این امتیاز برتر او                         |          که باشد عاشق او داور او }}
چند و چونش را نمی‏دانم ولی در کوه طور                   در صدای حضرت موسی شنیدم خویش را  
 
ادای عاشقی سخت‏ست می‏دانم ولی                               بارها در پای دلبر سر بریدم خویش را  
{{ب| همان چیزی که مقصود خدا بود             |        که این مقصود حق از خلق ما بود }}
میوه باغ بهشتم گر که شیرین نیستم                           خام بودم زودتر از شاخه چیدم خویش را
 
گر نبود این پای خون‏آلود غرق آبله                           تا بلندای حقیقت می‏کشیدم خویش را
{{ب| به حق پیوستن و از خویش رستن           |      تمام بندها را بر گسستن }}
روزگار! ای تیغت از چنگیز خون آشام‏تر                       بارها کُشتی مرا باز آفریدم خویش را  
 
کاش از این آتشکده آگاه می‏بودم امیر                     آن‏زمانی کز نیستان، می‏بریدم خویش را
{{ب| دو عالم را پرِ کاهی شمردن                     |      پرِ کاهی ز حق کس نخوردن }}
                                      ٭  ٭  ٭
 
خورشید  
{{ب| جوانمرد و شرافتْ پیشه بودن                 |      حذر کردن ز تیغ و تیشه بودن }}
چشمه چشمه می‏جوشد از نگاه تو خورشید             ای نگاه تو خورشید، روی ماه تو خورشید  
 
تا تبسمی باشد بر لب تو، حق دارد                       می‏شود اگر پنهان در پگاه تو خورشید  
{{ب| نگشتند هیچ‏‌ گه گِرد گناهی                       |    و لرزیدن به خود از بیم آهی }}
حاجتی به گلریزی یا گلاب پاشی نیست                     زر نثار می‏سازد‏ ، تا براه تو خورشید  
 
ز آسمان فرو افتد چون شبح تبه گردد                   گر دمی جدا ماند از سپاه تو خورشید
{{ب| چو مردان پا زدن بر جمله هستی               |        نکردن هیچ کاری غیر مستی }}
تا رسم به عرش از فرش پا به چشم من بگذار           گرچه هست و می‏دانم پایگاه تو خورشید  
 
من چگونه از خجلت پیش تو بر آرم سر؟                 این زمان که از شرم‏ست عذرخواه تو خورشید  
{{ب| همان کاری که او در کربلا کرد                   |  و راز عاشقی را بر ملا کرد }}
 
روزگار تاریک است از تو نور می‏خواهم                            ای که نور می‏بخشد در پناه تو خورشید  
{{ب| به عالم معنی دین را نشان داد       |                به دشمن داد آب و تشنه جان داد }}
هم چو آب و آیینه پاک و پاکدامانی                       یک گواه من این شعر یک گواه تو خورشید  
 
گر امیر و سلطانند مفتخر به تاج خود                       کمترین نشان باشد بر کلاه تو خورشید  
{{ب| در آن غربت، در آن غوغا، در آن جنگ |            نزد آزادگی را از ریا رنگ }}
                                                          ٭  ٭  ٭
 
من خاک پای شمایم  
{{ب| شبی کز بامدادش فتنه می‌‏ریخت        |        شبی که آسمان نیرنگ می‌‏بیخت }}
یک اتفاق عجیبی افتاد در انزوایم                     تابید نوری چو خورشید روشن شد از او سرایم  
 
پیری پیاله به دستش با سِحر چشمان مستش           می‏خواند مستانه شعری از دفتر خود برایم  
{{ب| شبی آبستن صبحی جهان‏‌سوز            |      در آن خفته هزاران آتش افروز }}
شعرش ز جنس دگر بود مثل نسیم سحر بود           شیرین چو شهد و شکر بود شد سورو شادی، عزایم  
 
در او چه دیدم ندانم قفلی زد او بر دهانم               زان پس سخنگو و خاموش چو چشم آیینه‏هایم
{{ب| چراغِ چادرش را کرد خاموش             |      که دیگ شرم و خجلت افتد از جوش }}
گاهی سبک مثل ابرم جاری به دریا چو نهرم           با آنکه از جنس خاکم قد می‏کشم تا خدایم  
 
مستم، شرابم، شهابم، روشن‏تر از آفتابم                   سیاره‏ای پر شتابم در کهکشان‏ها رهایم  
{{ب| برادر را مخیر کرد و آزاد                   |        و رخصت بر همه یاران خود داد }}
 
پرسیدم آن شب از آن پیر تو کیستی وز کجایی         گفتا که از ملک عشقم بر عاشقان پیشوایم  
{{ب| که کس در ماندن اجباری ندارد           |        که دشمن جز به من کاری ندارد }}
من مولوی را چو روحم توفان غم را چو نوحم             من زخم‏ها را چو مرهم من دردها را دوایم  
 
{{ب| قیامش چون قیامی راستین بود           |        فقط جان خودش در آستین بود }}
یکباره پر باز کردم از شوق پرواز کردم                       تا اوج سبِز رهایی، گویی عقابم، همایم  
 
گردید لبریز و سرشار روحم ز عرفان چو عطار           از هفت وادی گذشتم گفتی ورای فنایم  
{{ب| حسین آزاد مردی این چنین بود           |    جهان انگشتری او چون نگین بود }}
ای جمع مستان مستور ای باده نا خورده مخمور           ای آب‏تان اشک چشمم وی خاک‏تان توتییایم  
 
اینها که گفتم گمان بود شرحی ز شور نهان بود           ورنه به آن پیر سوگند من خاک پای شمایم
{{ب| که عاشق گر که باشد این چنین است       |    که رسم عشق‌‏بازی خود همین است }}
 
{{ب| زند هر کس به عالم چار تکبیر                 |      نمی‌‏ترسد دگر از زخم شمشیر }}
 
{{ب| هر آن‏کو ره‌رو راه حسین است                 |      هوادار و هواخواه حسین است }}
 
{{ب| نبندد بر مطاعِ این جهان دل                   |    به طومارش بکوبد مُهر باطل }}
 
{{ب| ندانم با چه روی و آبرویی                       |    به پا کردیم اینسان‌ های و هویی }}
 
{{ب| که ما یاران خاص آن امامیم                    |به دین کامل به آئینش تمامیم }}
 
{{ب| در آن آئینه گر خود را ببینیم                     | برای خود به ماتم می‌‏نشینیم }}
 
{{ب| سزد گر با کمال شرمساری                         |        به حال خود کنیم این سوگواری }} ‏‏
{{پایان شعر}}
 
'''برای عباس (ع)'''
{{شعر}}
{{ب| آب، لب تشنه حلقوم عطشناک تو بود           |      دجله تبدار تنِ خسته خونبار تو بود }}
 
{{ب| علقمه غرقِ عرق بود ز شرمِ لبِ تو                 |    موج در موج سرافکنده رفتار تو بود }}
 
{{ب| کاسه دست تو لبریز شد از آبِ فرات               |    دجله حیرت‏‌زده چشم گهربار تو بود }}
 
{{ب| آرزو داشت زند بوسه به لب‏‌های تو آب               |    غافل از موج وفایی که در افکار تو بود }}
 
{{ب| ای همه شوکتِ ایمان، شرفِ نابِ وجود           |  که ملاکِ تو وفا، عاطفه معیار تو بود }}
 
{{ب| مِهر گل کرد و فرو ریخت ز دستان تو آب          |که تب آلوده عطش بنده ایثار تو بود }}
 
{{ب| لب تفدیده اصغر تن عطشان حسین       |          دلِ چون آینه، انگیزه این کار تو بود }}
 
{{ب| ای علمدار که دین از تو عَلَم شد به جهان   |            وین همه حاصل جانبازی و پیکار تو بود }}
 
{{ب| گر خدا بود خریدار حسین بن علی           |                خود حسین بن علی نیز خریدار تو بود }} ‏‏  
{{پایان شعر}}
 
'''در صدای حضرت موسی (ع)'''
{{شعر}}
{{ب| همچو آیینه به عمر خود ندیدم خویش را   |                    من به شوق دیدن او پروریدم خویش را }}
 
{{ب| عاشقی را پیشه کردم سوختن آموختم         |                    دیدم آن آیینه را، اما ندیدم خویش را }}
 
{{ب| بردگی در بندگی مطلوب طبع من نبود         |                دین و دنیا هر دو را دادم خریدم خویش را }}
 
{{ب| چند و چونش را نمی‏‌دانم ولی در کوه طور       |          در صدای حضرت موسی شنیدم خویش را }}
 
{{ب| ادای عاشقی سخت‏ست می‌‏دانم ولی               |                بارها در پای دلبر سر بریدم خویش را }}
 
{{ب| میوه باغ بهشتم گر که شیرین نیستم             |            خام بودم زودتر از شاخه چیدم خویش را }}
 
{{ب| گر نبود این پای خون‏‌آلود غرق آبله                   |        تا بلندای حقیقت می‌‏کشیدم خویش را }}
 
{{ب| روزگار! ای تیغت از چنگیز خون آشام‏تر             |          بارها کُشتی مرا باز آفریدم خویش را }}
 
{{ب| کاش از این آتشکده آگاه می‏‌بودم امیر               |    آن ‏زمانی کز نیستان، می‌‏بریدم خویش را }}
{{پایان شعر}}
 
'''خورشید'''
{{شعر}}
{{ب| چشمه چشمه می‌‏جوشد از نگاه تو خورشید   |          ای نگاه تو خورشید، روی ماه تو خورشید }}
 
{{ب| تا تبسمی باشد بر لب تو، حق دارد             |          می‌‏شود اگر پنهان در پگاه تو خورشید }}
 
{{ب| حاجتی به گل‌ریزی یا گلاب‌پاشی نیست       |              زر نثار می‌‏سازد‏، تا براه تو خورشید }}
 
{{ب| ز آسمان فرو افتد چون شبح تبه گردد           |        گر دمی جدا ماند از سپاه تو خورشید }}
 
{{ب| تا رسم به عرش از فرش پا به چشم من بگذار |          گرچه هست و می‏‌دانم پایگاه تو خورشید }}
 
{{ب| من چگونه از خجلت پیش تو بر آرم سر؟       |        این زمان که از شرم‏ست عذرخواه تو خورشید }}
{{پایان شعر}}
 
 
{{شعر}}
{{ب| روزگار تاریک است از تو نور می‌‏خواهم            |                ای که نور می‏‌بخشد در پناه تو خورشید }}
 
{{ب| همچو آب و آیینه پاک و پاکدامانی               |        یک گواه من این شعر یک گواه تو خورشید }}
 
{{ب| گر امیر و سلطانند مفتخر به تاج خود             |        کمترین نشان باشد بر کلاه تو خورشید }}
{{پایان شعر}}                                                       
 
'''من خاک پای شمایم'''
{{شعر}}
{{ب| یک اتفاق عجیبی افتاد در انزوایم                   | تابید نوری چو خورشید روشن شد از او سرایم }}
 
{{ب| پیری پیاله به دستش با سِحر چشمان مستش     |      می‏‌خواند مستانه شعری از دفتر خود برایم }}
 
{{ب| شعرش ز جنس دگر بود مثل نسیم سحر بود       |  شیرین چو شهد و شکر بود شد سور و شادی، عزایم }}
 
{{ب| در او چه دیدم ندانم قفلی زد او بر دهانم           |  زان پس سخنگو و خاموش چو چشم آیینه‌‏هایم  }}
 
{{ب| گاهی سبک مثل ابرم جاری به دریا چو نهرم           | با آنکه از جنس خاکم قد می‌‏کشم تا خدایم }}
 
{{ب| مستم، شرابم، شهابم، روشن‏‌تر از آفتابم                 |  سیاره‏‌ای پر شتابم در کهکشان‌‏ها رهایم }}
{{پایان شعر}}
 
{{شعر}}
{{ب| پرسیدم آن شب از آن پیر تو کیستی وز کجایی |        گفتا که از ملک عشقم بر عاشقان پیشوایم }}
 
{{ب| من مولوی را چو روحم توفان غم را چو نوحم     |        من زخم‏‌ها را چو مرهم من دردها را دوایم }}
{{پایان شعر}}
 
{{شعر}}
{{ب| یکباره پر باز کردم از شوق پرواز کردم               |      تا اوج سبِز رهایی، گویی عقابم، همایم }}
 
{{ب| گردید لبریز و سرشار روحم ز عرفان چو عطار       |  از هفت وادی گذشتم گفتی ورای فنایم }}
 
{{ب| ای جمع مستان مستور ای باده ناخورده مخمور   |        ای آب‏تان اشک چشمم وی خاک‏تان توتییایم }}
 
{{ب| این‌ها که گفتم گمان بود شرحی ز شور نهان بود     |      ورنه به آن پیر سوگند من خاک پای شمایم }}
{{پایان شعر}}
==منابع==
طرحی نو در دانشنامه شعر عاشورایی، مرضیه محمدزاده، ج 2، ص: 355-361.
[[رده:ادبیات]]
[[رده:شاعران]]
[[رده:شاعران فارسی زبان]]
[[رده:شاعران معاصر]]
۱۰٬۰۷۲

ویرایش

منوی ناوبری