طراز یزدی
طراز یزدی(۱۱۸۷ ه. ق-۱۲۲۴ ه. ق) از مشاهیر شعرای دوره قاجاریه است.
| طراز یزدی | |
|---|---|
| نام اصلی | میرزا عبدالوهاب طراز یزدی |
| زادروز | سال ۱۱۸۷ ه. ق |
| مرگ | سال ۱۲۲۴ ه. ق |
| علت مرگ | شکنجه توسط صدراعظم محمدشاه قاجار |
زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
میرزا عبدالوهاب طراز یزدی به سال ۱۱۸۷ ه. ق متولد شد. او شاعری توانا و ادیبی فاضل بود و به فنون شعر و ادب تسلط داشت اما مدیحه‌گو و هجوسرا بود. وی در زمان حیاتش به شهرت رسید و شعرش مورد پسند ارباب شعر و ادب قرار گرفت. پدرش حاج عبدالکریم از معاریف شهر یزد و از معماران بنام عصر خود بود و در میان مردم از محبوبیت و شهرت برخوردار بود.
طراز علوم اولیه و عربیه را از اساتید فن فراگرفت و چون دارای هوش و استعداد سرشار بود، به سرعت رشد کرد و در میان مردم چهره‌ای آراسته به فضل و ادب شناخته شد و در شعر نیز منزلتی والا یافت و خط و خوشنویسی تعلیم گرفت و از خوشنویسان شهر خود گردید.
طراز پس از کسب معلومات متداوله چندی پیشه پدر را دنبال کرد اما چون شاعری ظریف طبع و خوش ذوق بود، شغل پدر مطابق سلیقه‌اش قرار نگرفت و از آن دست کشید و راهی تهران شد و به دربار محمدشاه قاجار راه یافت و مورد نوازش قرار گرفت، ولی صدراعظم وقت (حاج میرزا آقاسی) بر اثر سعایت بدخواهان او را مورد بی‌مهری قرار داد و این رفتار، طراز را خوش نیامد و به هجوش پرداخت.
طراز چون احساس خطر کرد از تهران گریخت و به زادگاه خود رفت ولی در نایین به دستور صدراعظم او را گرفته و تا سرحد مرگ شکنجه‌اش کردند و بعد به گوشه‌ای انداختند. تنی چند از مسافران او را شناختند و با خود به یزد بردند و به معالجه‌اش پرداختند. پس از آن واقعه دست از مدح و ذم کشید، جز به ستایش پیغمبر(ص) و دودمانش شعری نسرود و از گذشته‌اش اظهار تأسف کرد.
طراز بر اثر صدمات وارده‌ی جسمی و تألمات روحی در حالی که بیش از ۳۷ سال نداشت، در سال ۱۲۲۴ ه. ق. بدرود حیات گفت.
آثار[ویرایش | ویرایش مبدأ]
از طراز یزدی دیوان شعری منتشر شده‌است.
اشعار[ویرایش | ویرایش مبدأ]
| آتش زد این بهار جگرهای تفته را | ماند سحاب، خیمه‌ی برباد رفته را | |
| بود آتشی نهفته به دلها و برفروخت | باد بهار، آتش در دل نهفته را | |
| یاد آورم چو غنچه‌ی سیراب بنگرم | آن غنچه‌های تشنه‌ی در خون شکفته را | |
| خیزد ز خاک سبزه و یاد آورد حسین | آن سبز خط سلاله‌ی در خاک خفته را | |
| از کربلا شنفته‌ای، ای دل حکایتی | هرگز به دیده نیست شباهت شنفته را | |
| هفت آسمان هنوز بگرید بر آن که دید | در خون خضاب کاکل ماه دو هفته را | |
| از هر طرف غبار مصیبت فرو گرفت | کاشانه‌های شهپر جبریل رفته را |