آنه ماری شیمل
آنه ماری شیمل (ُ به آلمانی: Annemarie Schimmel) (۲۰۰۳-۱۹۲۲ م)، اسلام پژوه، شرق شناس و مولوی شناس سرشناس آلمانی بود.
| آنه ماری شیمل | |
|---|---|
 | |
| متولد |
۱۹۲۲ میلادی آلمان |
| درگذشت | ۲۰۰۳ میلادی |
زندگینامه[ویرایش | ویرایش مبدأ]
آنه ماری شیمل در سال ۱۹۲۲ میلادی در ارفورت آلمان به دنیا آمد. آنه ماری شیمل از کودکی به جهان شرق و اسلام علاقمند شد و فراگیری زبان عربی را از پانزده سالگی آغاز کرد و یک جزء از قرآن کریم را حفظ نمود. او سال‌ها به تحصیل، تحقیق و تدریس در مورد اسلام پرداخت و سرانجام در ۲۳ ژانویه ۲۰۰۳ میلادی درگذشت. بنا به وصیت وی حدیثی از پیامبر اسلام(ص) بر سنگ مزارش حک شده است.
الناس نیام فاذا ماتوا انتبهوا
مردم خوابند؛ وقتی می‌میرند بیدار خواهند شد.
تصویر سنگ مزار
تحصیلات[ویرایش | ویرایش مبدأ]
شیمل تحصیلات دانشگاهی خود را در سال ۱۹۳۹ میلادی در رشته زبانٰٰٰ‌های شرقی و هنر اسلامی در دانشگاه برلین آغاز کرد و دو سال بعد فارغ‌التحصیل شد. او دکترای خود را در سال ۱۹۵۱ میلادی در حوزه تاریخ ادیان از دانشگاه ماربورگ دریافت کرد. او به زبانهای آلمانی، انگلیسی، ترکی، عربی، فارسی، فرانسوی و اردو آشنا بود.
فعالیت‌ها[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ریاست کرسی تاریخ و اصول ادیان دانشکده الاهیات دانشگاه آنکارا
- ریاست کرسی فرهنگ اسلامی هند در دانشگاه هاروارد
- تدریس در حوزه الاهیات اسلامی، تاریخ ادیان، عرفان و تصوف در دانشگاه‌های آلمان، ترکیه و آمریکا
تالیفات[ویرایش | ویرایش مبدأ]
- ابعاد عرفانی اسلام
- آبروی ما ز نام مصطفاست
- از آن خدا... تاملی درباره رابطه گوته و اسلام
- اسلام از دیدگاه آنه ماری شیمل
چکیده کتاب حسین بن علی راز خدا[ویرایش | ویرایش مبدأ]
دکتر شیمل در مقاله‌ای با نام «حسین بن علی راز خداست» که نخستین بار در سال ۱۹۸۶ م. در مجله «الصراط» منتشر شد به بررسی جایگاه برجسته واقعه عاشورا و شخصیت امام حسین(ع) در شعر شاعران فارسی، هند و ترک پرداخت و این جایگاه را در امتداد اهمیت ریاضت و شهادت از قدیم الایام در تاریخ مذهبی دانست. شیمل با اشاره به جایگاه عاشورا در فرهنگ اسلامی می‌نویسد:
«دور از انتظار نیست که تاریخ اسلام نقشی محوری برای کشته شدن حسین فرزند محبوب پیامبر در عرصه منازعه حق و باطل قائل شده‌است و همچنین اعلب این موضوع را با شهادت برادر بزرگترش امام حسن که با زهر به شهادت رسید ادغام نموده‌اند. در ادبیات عوام ما به کرات شاهدیم که حسنین به نحوی ظاهر می‌شوند که گویی هر دو در نبرد کربلا شرکت جسته‌اند. البته این مطلب از دیدگاه تاریخی صحیح نیست، اما از دیدگاه روحی روانی کاملا واضح است.»