پنجه: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
(صفحه‌ای تازه حاوی «_ پنجه (پنج به های نسبت)، پیکره و نقش دست از مچ تا سری تج انگتست که آن را از مسی،...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
_
پنج گنج، نک:خمسه نظامی.
پنجه (پنج به های نسبت)، پیکره و نقش دست از مچ تا سری تج انگتست که آن را از مسی، برنج، ورشو، نقره با طلا میسازند بر پا بر روی کاغذ، پارچه و چیزهای دیگر میاندازند و همچون نماد قدرت وقد است و یا طلسم و تعویل دقع شرّ و بلا به کار میبرند. نیروی جادوانه و قدسیانهٔ عدد 5 : در قرهنگ و ادبیات دینی و غیردینی ایرانی و آسلامی عدد 5 یک منبع مقهومی و از اعداد تماد پنی بوده که ارزش فرهنگی - اجتماعی داشته است. مردم برای عدد 5 توان و خاصیت جادویی اثرگذار میپنداشته، و آن را درگاه شماری ساننماها، زندگی روزانه و حیات معنوی - دینی برجسته و مقدس و همچون افسون ضد شر و چشم بد (ه م) به شمار میآوردهاند. نقش و اهمیت مفهومی نمادین عدد 5 در قرهنگ ایران و دین مزدیسنا در این شاخصه ها آشکار می شود: 5 روز بودن هریک از گاهنبارهای ششگانهٔ سال و برپا کردن جشن در بر ر ز پنجم هرگاهنبار؛ افزودن 5 روز به پایان آخرین ماه از ماههای 30 روزهٔ سالیه نام «پنجه» یا «لاینجک» (پنجهٔ دزدیده به خمهٔ مسترقه) (کریستن سن، 379/2): برگذاری مراسم یادآوری مردگان لړ_ ایام پنجه (بلوکباشی، توروز...، 64)؛ تفأل زدن به هړیک از روزهای پنجه (در مازندران «پیتک» یا (پیکٹ&) در اویما (ایان ماه)، اخرین ماه سال طبری، و پیشبینی کردن و نحیت کشاورزی در 5 ماه آغاز سال (همان، 49)؛ به حکومت برگزیدن میر نوروزی (ه م) یا پادشاه نوروزی در 5 روز پنجه و فرمانروایی 5 روزهٔ او: «سخن در پرده میگویم، چو گل از غتچه بیرون آیا که بیش از 5 روزی نیست. حکم میر نوروزی»! (همان، 41؛ حافظ، 317)! نوشتن افسون رماندن زهر جانوران گزنده _
 
در فاصلهٔ دو طلوع قجر و شمس در روز 5 اسفند (روز اسفندارمذ از ماه اسفندارمذ) (نک: بیرونی، الاتار...، 229، التفهیم، 259-260؛ نیز تفضلی، 178، 179). پیوند و رابطهٔ عدد 5 با ارکان دین واحکام الاهی و شخصیتهای مقدس دینی در فرهنگ اسلامی، مانند 5 ستون دین؛ 5 گاه تماز روزانه (188/ER,VI)؛5 رکن حج نزد شافعی (آنندراج، 943/2: برای آگاهی بیشتر دربارهٔ این 5 رکن، نک: شیخ الاسلام، 136-138، -144-14)؛5 پیامبر اولوالعزم : پنج تن آل عبا(ع) یا «خمهٔ طیبه»؛ و 5 قدیس بزرگ: بهاءالحق مولتانی، رکن عالم لکهنویی، شمس تبریزی مونتانی، مخدوم جهانیا جهانگشت اوچه و فریدالدین «شکر گنج» پتن در فرهنگ شبه قارهٔ هند (ETA, VIIIf252).
پنجه (پنج + های نسبت)، پیکره و نقش دست از مچ تا سرپنج انگشت که آن را از مس، برنج، ورشو، نقره با طلا می سازند و یا بر روی کاغذ، پارچه و چیزهای دیگر می اندازند و همچون نماد قدرت و قداست ويا طلسم و تعویذ دفع شر وبلا به کار می برند.
همچنین عدد 5 و مضارب آن، مانند «پنج و پانزده» و «پنج و پنجاه» همچون طلسم ضد چشم بد در برخی جامعه های مسلمان به کار برده می شدند. مثلاً مسلمانان مراکش باور داشتند که سفری که 5 روز یا 5 ماه یا 5 سال طول بکشد، نیروی جادویی عدد 5 مسافر را از هرگونه گزند حفظ میکند (وسترمارک، 28-27).
 
عدد 5 را برای حفاظت اشیاء بیجان نیز به کار میبردند و نقش آن را روی سفالها، سینیها، کیسه ها. گلیمها، قالیها و جز آن میانداختند تا آنها را از آسیب دور سازند. امروزه نقش 5 بر روی این چیزها خصوصیت جادویی گذشتهٔ خود را از دست داده، و به صورت نقش
نیروی جادوانه و قدسیانه عدد ۵ : در فرهنگ و ادبیات دینی و غیردینی ایرانی و اسلامی عدد ۵ یک منبع منهومی و از اعداد نمادینی بوده که ارزش فرهنگی - اجتماعی داشته است. مردم برای عدد ۵ توان و خاصیت جادویی اثرگذار می پنداشته، و آن را در گاه شماری سالنماهای زندگی روزانه و حیات معنوی۔ دینی برجسته و مقدس و همچون انسون ضد شر و چشم بد (هم) به شمار می آورده اند. نقش و اهمیت مفهومی نمادین عدد ۵ در فرهنگ ایران و دین مزدیسنا در این شاخصه ها آشکار می شود: ۵ روز بودن هریک از گاهنبارهای ششگانه سال و برپا کردن جشن در روز پنجم هرگاهنبار: افزودن ۵ روز به پایان آخرین ماه از ماههای ۳۰ روزه سال به نام «جه» یا «پنجک» (پنجه دزدیده = خمسه مسترقه) (کریستن سن، ۴۷۹ / ۲ )؛ برگذاری مراسم یادآوری مردگان در ایام پنجه (بلوکباشی، نوروز...، ۶۴)؛ تفأل زدن به هریک از روزهای پنجه (در مازندران «پیتک» یا «پتک») در اویما (آبان ماه)، آخرین ماه سال طبری، و پیش بینی کردن وضعیت کشاورزی در ۵ ماه آغاز سال (همان، ۴۹)؛ به حکومت برگزیدن میرنوروزی (هم) یا پادشاه نوروزی در ۵ روز پنجه و فرمانروایی ۵ روزه او: «سخن در پرده می گویم، چو گل از غنچه بیرون آیاکه بیش از ۵ روزی نیست، حکم میرنوروزی»! (همان، ۴۱؛ حافظ، ۳۱۷)؛ نوشتن افسون رماندن زهر جانوران گزنده
تزیینی درآمده است (همو، 33).  
 
_
در فاصله دو طلوع فجر و شمس در روز ۵ اسفند (روز اسفندارمذ از ماه اسفندارمذ) (نک: بیرونی، الآثار.... ۲۲۹، التفهيم، ۲۵۹-۲۶۰؛ نیز تفضلی،۱۷۸، ۱۷۹). پیوند و رابطة عدد ۵ با ارگان دین و احکام الامی و شخصیتهای مقدس دینی در فرهنگ اسلامی، مانند ۵ ستون دین: ۵ گاه نماز روزانه (188/ ER , VI ): ۵ رکن حج نزد شافعی (آنندراج، ۰۹۳۳
پنجشنبه، روز پنجم هفته نیز به واسطهٔ عدد 5 دارای قدرت حفاظتی دانسته میشد. از این رو به باور مردم مسلمان مراکش با ادای عبارت «پنج و پنجشنبه» می توان از گزند چشم بد مصون ماند. با برای دفع شر از سخن کسی که دربارهٔ کودکی به گونه ای سخن بگوید که احتمال آسیب رساندن به سلامت او برود، میتوان با گفتن عبارت «او در پیج و پنجشنبه زاده شده»، کودک را از گزند دور ساخت (همو، 29-28). به همان اندازه که کاربرد عدد 5 برای دفع چشم بد سودمند به نظر می رسیده، کاربرد آن گاهی نزد برخی بزرگان ناروار ناشایست به شمار می رفته است. در فاس مراکش هدیه دادن 5 قلم از یک چیز را ناخجسته میدانستند و از آن پرهیز می کردند؛ مثلاً گرفتن هدایایی مانند 5 کله قند. 5 ماکیان و... را رد میکردند (همو، 29). دست، مظهر 5: دست (= پنجه)، به ویژه دست راست، در فرهنگها و ادیان مردم بسیاری از سرزمینهای جهان، به سبب در برداشتن 5 انگشت، همچون عدد 5 نیروی جادوانه و قدسیانه یافته، و مظهر قدرت، شوکت، قضیلت، عدالت، راستی و پاکی به شمار رفته است (بلوکباشی، « مفاهیم...»، 13). بنابر یک روایت اسطورهای در فرهنگ ایران، جمشید پادشاه پیشدادی نخستین کسی بود که انگشتری به دست چپ کرد. از او پرسیدند «که چرا زینت به چپ دادی و فضیلت راست راست؟! گفت:راست را زینت راستی تمام است» (سعدی، 214؛ برای ارزش اجتماعی- فرهنگی دست راست. نک:هد، دست). بر روی مهرهای استوانه ای شکل به دست آمده در بینالنهرین
 
/ ۲ برای آگاهی بیشتر درباره این 5 رکن، نک: شیخ الاسلام، ۱۳۶- ۱۳۸،
 
۱۲۴ - ۱۴۰ ): ۵ پیامبر اولوالعزم؛ پنج تن آل عبا(ع) یا «خمسه طیبه»؛ و ۵ قدیس بزرگ:بهاء الحق مولتانی، رکن عالم لکھنویی، شمس تبریزی مولتانی، مخدوم جهانیا جهانگشت اوچه و فریدالدین «شکر گنج» پتن در فرهنگ شبه قاره هند (252/ E12
 
, VIII ).
 
 
همچنین عددی و مضارب آن، مانند «پنج و پانزده» و «پنج و پنجاه) همچون طلسم ضد چشم بد در برخی جامعه های مسلمان به کار برده میشدند. مثلا مسلمانان مراکش باور داشتند که سفری که ۵ روز یا ۵ ماه یا ۵ سال طول بکشد، نیروی جادویی عدد ۵ مسافر را از هرگونه گزند حفظ می کند (وسترمارک، 28-27)
 
عدد 5 را برای حفاظت اشیاء بی جان نیز به کار می بردند و نقش آن را روی سفالها، سينيها ، کیسه ها، گليمها ، قاليها و جز آن می انداختند تا آنها را از آسیب دور سازند. امروزه نقش ۵ بر روی این چیزها خصوصیت جادویی گذشته خود را از دست داده، و به صورت نقش تزیینی درآمده است (همو، 33).
 
پنجشنبه، روز پنجم هفته نیز به واسطه عدد ۵ دارای قدرت حفاظتی دانسته میشد. از این رو به باور مردم مسلمان مراکش با ادای عبارت «پنج و پنجشنبه» می توان از گزند چشم بد مصون ماند. یا برای دفع شر از سخن کسی که درباره کودکی به گونه ای سخن بگوید که احتمال آسیب رساندن به سلامت او برود، میتوان با گفتن عبارت «او در پنج و پنجشنبه زاده شده)، کودک را از گزند دور ساخت (همو، 29-28).
 
به همان اندازه که کاربرد عدد ۵ برای دفع چشم بد سودمند به نظر میرسیده، کاربرد آن گاهی نزد برخی بزرگان ناروا و ناشایست به شمار می رفته است. در فاس مراكش هدیه دادن ۵ قلم از یک چیز را ناخجسته میدانستند و از آن پرهیز می کردند؛ مثلا گرفتن هدایایی مانند ۵ کله قند، ۵ ماکیان و ... را رد می کردند (همو، 29).
 
دست، مظهره :دست (= پنجه)، به ویژه دست راست، در فرهنگها و ادیان مردم بسیاری از سرزمینهای جهان، به سبب در برداشتن ۵ انگشت، همچون عدد ۵ نیروی جادوانه و قدسیانه یافته، و مظهر قدرت، شوکت، فضیلت، عدالت، راستی و پاکی به شمار رفته است (بلوکباشی، «مفاهیم...»، ۱۳). بنابر یک روایت اسطوره ای در فرهنگ ایران، جمشید پادشاه پیشدادی نخستین کسی بود که انگشتری به دست چپ کرد. از او پرسیدند که چرا زینت به چپ دادی و فضیلت راست راست؟! گفت: راست را زینت راستی تمام است» (سعدی، ۲۱۴؛ برای ارزش اجتماعی- فرهنگی دست راست، نک:هد، دست).
 
بر روی مهرهای استوانه ای شکل به دست آمده در بین النهرین دستی با پنجه گشاده بالا نگاه داشته شده میان دو الاه دلالت بر قدرت الاهی با پادشاهی داشت و به دست عدالت» شناخته شده است. نقش دست بودا که گاهی نماد چرخ قانون بر کف آن نگاشته شده است - بر تعلیم و حمایت دلالت دارد (هال، ۲۴۴-۲۴۵). در انجیل دست نمادی از قدرت خداوند و ارشاد کنند، بندگان است (ER ، همانجا). در قرآن بارها به دست و قداست و اهمیت آن اشاره شده، و در آیه مبایعه، دست بیعت با رسول خدا دست بیعت با خدا، و دست خداوند بالای دستها دانسته شده است(فتح ۱۰/۴۸).
 
تصور درباره قدرت تأثیرگذاری پنجه، آن چنان بوده است که در میان برخی جامعه های ابتدایی و سنتی چنین میپنداشتند که پنجه بريده مردگانی که در جنگ با اعدام و یا در یک رویداد کشته شده اند، و پنجه کودکانی که در رحم مادر با به هنگام زایش مرده اند، دارای قدرت فوق العاده اثرگذاری است. از این رو ساحران، افسونگران، درمانگران و برخی مردم از این اندام در اعمال جادویی استفاده می کردند (ER,VI/190). همچنین دراز کردن پنجه دست راست و نگهداشتن آن در برابر چشم أشخاص شور چشم و گفتن «۵ در چشمت» یا «ه روی چشمت» مؤثرترین راه حفظ خود در برابر چشم زخم بوده است (وسترمارک،
 
(27
 
کار کرد پیکر نمادین پنجه: همانطور که دست یا پنجه را مردم حافظ شخص از گزند نگاه دیگران می پنداشتند، همین نیرو و خاصیت را هم برای هر چیزی که شکل دست یا پنجه را بنماید، قائل بودند. در جادو تفاوت میان واقعیت و تصویر از میان می رود و تصویر همان نقش ر اهمیت شیء را در حیطه عمل می یابد (همو، 29).
 
نقشهایی از «دستم» با خاک سرخ أخرا در هنر غاری پیش از تاریخ بازمانده که احتمالا بیشتر برای حفاظت در برابر چشم بد و بدبختیهای دیگر بوده است (189/ ER , VI ). در بین النهرین طلسمهایی به صورت پنجه گشوده يا مج گره کرده رایج بود که هرکس آنها را همراه خود می کرد، از گزند چشم زخم در امان می ماند (هال، ۲۴۴).
 
در میان مسلمانان پنجه فلزی با نقش پنجه، مظهر قدرت و نمادی از اولیاء انگاشته میشود و آن را به مثابه طلسم، حرز، تعویذ دفع شر و چشم بد و حفظ سلامت و خوشبختی به کار می برند. در برخی سرزمینهای اسلامی پنجه ای را که معمولا از طلا یا نقره می ساختند و یا نقش پنجه ای را که بر روی مدال کنده کاری می کردند، دست فاطمه مینامیدند که شیعیان آن را نمادی از ۵ تن می پندارند ( E12
 
,
 
x501 ؛ 459/ ERE , III ). کارادو و طلسم «دست فاطمه» رایج در میان مسیحیان را برگرفته از فرهنگ مذهبی شیعیان و صورتی دیگر از پنجه مظهر متن دانسته است. به نظر او پیشینه این نماد به دوره پیش از اسلام می رسد و احتمالا بیانگر منهدم خورشید است؛ در ادبیات هندونیز پرتو خورشید به انگشتان دست یا پنجه تشبیه شده است (126/IV). در ادبیات فارسی هم پرتو خورشید را به «پنجه» تشبیه کرده اند و میگویند در پنجه خورشید» یا «پنجه آفتاب»، «چون به قصد رقص گردد پای
 
پنجه ۷۲۳ کويان سرو اور آسمان از پنجه خورشید دستکه میزند) (آنندراج ۹۴۵ / ۲ ). پرتوهای خورشید، نماد خدای آتن، به پنجه هایی ختم می شود که بر قدرت آفرینندگی او دلالت دارد (هال، همانجا).
 
پنجه فلزی نصب شده بر سر پرچمها، علمها و علامتهای چند تیغه در دسته های عزاداری را شیعیان عموم مظهری از ۵ تن و یا دست بریده حضرت ابوالفضل عباس (ع) (بلوکباشی، نخل گردانی، ۱۰۰؛ نیز نک: هد، عباس، علم، علامت) و مسلمانان جنوب هند نمادی از دست علی، فاطمه و عباس علمدار (ع) میدانند. هندیان مسلمان پنجه ای را در روزهای اول، سوم یا چهارم محرم به هنگامی که «عاشورا خانه ها» را می آرایند، کنار علم می گذارند و زیارت میکنند (شریف، 160-159). ایرانیان مقیم ترکیه در ایام محرم علمی به نام علم پیامبر(ص) را در دسته ها می گردانند. روی پارچه های این علم نقش پنجه ای همراه کتیبه هایی گلدوزی شده است (اند، 241). هریک از حسینیه های هزاره جات افغانستان در علم بزرگ و کوچک دارد که علم بزرگ را در بیرون، و علم کوچک را در داخل حسینیه می گذارند. بر سر علم کوچک پنجهای مسی نصب کرده اند که روی آن آیه هایی از قرآن مجید حک شده است، هزاره ها این پنجه را همچون دیگر شیعیان نمادی از دست علمدار کربلا، حضرت عباس (ع) می دانند و در پای آن عزاداری و حاجت خواهی می کنند (فرهنگ، ۳۰۸).
 
مسلمانان جزيرة سوماترای اندونزی در ماه محرم - که آن را «سورا» (احتمالا برگرفته از عاشورا) مینامند، پنجهای چوبی را شسب هنگام با پارچه و برگ و گل می پوشانند. آنان این پنجه را مظهر انگشتان امام حسین (ع) میدانند (شهرستانی، ۲۶۲-۳۶۳؛ نیز نک: بلوکباشی، همان. ۲۸-۲۹).
 
روز سوم محرم در دربار ناصرالدين شاه علمی به نام علم شاه - که بر سر آن پنجه بزرگ ساخته از زرناب نصب گردیده بود - به اندرون می آوردند و زنان دربار در پای آن عزاداری، سینه زنی و نوحه خوانی میکردند. سپس گروهی علم شاه را به حرکت درآورده، به تکیه دولت (دم) می بردند و مراسم عزاداری و تعزیه خوانی در پای آن اجرا میگردید (معیرالممالک، ۱۰۶).
 
جریده (هم) های کاشان همه دارای نشانی از دو دست فلزی با ۵ انگشت بسته هستند. این دو دست یا پنجه را بر سر برگهای دو سوی جریده نصب کرده اند که آنها را مظهر دستهای از تن جدا شده حضرت ابوالفضل (ع) میدانند (معتمدی، ۵۵۹۸۱).
 
شیعیان به نیت برآورده شدن حاجات و گشایش گره از کارشان پنجه هایی ساخته شده از طلا یا نقره و یا فلزهای دیگر را به در و ضریح امام زادگان و پنجره و دیوار سقاخانه ها (هم) دخیل می بندند. بر سر برخی گنبدها و گلدسته های امام زادگان و مساجد پنجه هایی با انگشتان گشوده یا بسته، احتمالا به نشانه قدرت و شوکت الاهی، یا «خمسة طیبه» کار گذاشته اند. در درون جامهای برنجین یا مسین برخی سقاخانه ها با سقاهای دسته های سینه زنی محرم نیز پنجه های فلزی
 
 
_
 
 
بنجه دزدیده، نک: ذیل، اندرگاه .
 
۷۲۴ پنجه دزدیده نصب می گردد که آن را نماد دست سقای کربلا حضرت ابوالفضل (ع) میدانند (يادداشتهای مؤلف ).
 
پنجه های فلزی همواره رایج ترین طلسمهای دفع چشم زخم در میان مردم مشرق زمین بوده است (جودانیکا. 999}VI). شیعیان نقش پنجة روی کاغذ و پارچه را برای دفع چشم زخم و دور کردن گزند و بلاهمراه خود می کردند و یا در خانه های خود می آویختند (یادداشتهای مؤلف ). در فاس، مراکش زنان در هریک از زیارتگاهها پنجه هایی را نصب می کردند. در قبایل بربر، پسران حلقه ای به شکل پنجه به گوش راستشان می آویختند. در قدیم کمتر خانه یا دکانی در شهرهای مراکش یافت می شد که به در و دیوار آنها پنجه نصب نگردیده باشد وسترمارک، 29).
 
برخی پنجه های فلزی با کاغذی، نقش داریا کتیبه دار هستند. روی ۵ انگشت برخی پنجه ها نام ۵ تن، یا بر کف دسته پنجهها كلمة الله يا ابوالفضل (ع) را کنده یا نوشته اند. بر روی کف دست پنجه ها نیز گاه نقش چشمی را انداخته اند (بلوکباشی، همان، ۱۰۰). پیکره و نقش چشم نیز از وسیله های رایج در باطل سحر (دم) و بی اثر کردن نیروی زبان رسان چشم بد بوده است. به نظر وسترمارک (ص 39) همان طور که در پندار مردم آسیب و گزند میتواند از چشم انتقال یابد، همان طور هم چشم با نقش چشم می تواند این گزند را دور سازد. از این رو، چشم خشک شده حیوان و پرنده و تصویر چشم یا چیزی شبیه چشم در برخی فرهنگها، از جمله فرهنگ ایرانی، همچون طلسم و تعویذی ضدچشم بد به کار برده می شود (برای اطلاع بیشتر، نک: هد، چشم بد). |
 
پنجه دست با نقش چشم بر کف آن بجز در میان مردم ایران در میان هنديها، عربها، افریقاییها و کلیمیان به صورت طلسم و تعویذ نگهدارنده انسان و اشياء و دورکننده جشم بد از آنها به کار می رود (ERE بلوکباشی، همانجاها : تیز نک:هد، ۱۹۲
 
/ ۱۱ -۱۹۳). پنجه گشوده در الجزایر، تونس، سوریه و فلسطین، و در میان صناريها و کبابیهای سودان و نیز در میان مردم یونان معمول است. در الجزایر، تونس، سوریه و فلسطین معمولا پنجه را با عبارات «۵ در چشم شما» یا «۵ روی چشم شما»، یا «۵ بر شما» و یا «۵ در صورت دشمنان» تلفیق می کنند (وسترمارک، 49؛ برای آگاهی بیشتر درباره عدد ۵ و دست و چشم و ارزش فرهنگی - جادوی آنها در جامعه های اسلامی، نک: همو، 58-22)۔
 
 
ماخذ: أنندراج، محمد پادشاه، به کوشش محمد دبیرسیانی، تهران، ۱۳۷۵ش؛ بلوکباشی، علی، مفاهیم و نمادگارها در طریقت قادریه، مردم شناسی و فرهنگ عامة
 
و فرهنگ عامه ایران، تهران، ۱۳۵۶ش، شمه ۳: همو، نخل گردانی: تهران، ۱۳۸۰ش؛ همو، نرررز، جشن نوزایی آفرینش، تهران، ۱۳۸۰شي پړونی، ابوریحان، الآثار الباقية، به کوشش زاخار، لایپزیگ، ۱۹۲۲م: همره التنهيم، به کوشش جلال الدین همایی، تهران، ۱۳۱۸ش؛ نتفلی، احمد، تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام، به کوشش ژاله آموزگاره تهران، ۱۳۷۶ش؛ حافظ، دیوان، به کوشش محمد تزیینی و قاسم غنی، تهران. زراره
 
سعدی، گلستان، به کرشش عبدالعظیم گرکانی، تهران، ۱۳۱۰ش: شهرستانی، صالح. عزای حسین(ع)، از زمان آدم(ع) تا زمان ما، تهران، ۱۳۹۳ شیخ الاسلام محمده راهنمای مذهب شانی، تهران، ۱۳۳۷ش، فرهنگ، محمدحسین، جامعه شناسی ر مردم شناسی شیعیان افغانستان، قم، ۱۳۸۰ش؛ قرآن مجید کریستن سن، آرترره نخستین انسان و نخستین شهراره ترجمه احمد تفضلی و ژاله آموزگار، تهران ۱۳۶۸ش؛ معتمدی، حسین، عزاداری سنتی شیعیان، تهران، ۱۳۷۸ش. معیرالممالک دوست ملی، یادداشتهایی از زندگانی خصوصی ناصرالدين شاه، تهران، ۱۳۵۱ش؛ مال، جیمزه فرهنگ نگارهای نمادها در هنر شرق و غربی، ترجمه رقيه بهزادی، تهران، ۱۳۸۰ شي؛ یادداشتهای مؤلف نیز
 
Observances in Anatolian Turkey, And, M., «The Muharram Ta'ziyeh: Ritual and Drama in Iran, ed. P.J. Chelkowsky, New York, 1979, Carra de Vaux, B., La Scolastique la théologie et la mystique, Paris, 1921; EI', ER; ERE, Judaica; Sharif, J., Islam in India, tr. G.A. Herklots, London, 1975; Westermarck, E., Pagan Survivals in Mohammedan Civilisation, Amsterdam, 1973
 
علی بلوکباشی
 
 
 
<br />

نسخهٔ ‏۷ دسامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۳:۲۰

پنج گنج، نک:خمسه نظامی.

پنجه (پنج + های نسبت)، پیکره و نقش دست از مچ تا سرپنج انگشت که آن را از مس، برنج، ورشو، نقره با طلا می سازند و یا بر روی کاغذ، پارچه و چیزهای دیگر می اندازند و همچون نماد قدرت و قداست ويا طلسم و تعویذ دفع شر وبلا به کار می برند.

نیروی جادوانه و قدسیانه عدد ۵ : در فرهنگ و ادبیات دینی و غیردینی ایرانی و اسلامی عدد ۵ یک منبع منهومی و از اعداد نمادینی بوده که ارزش فرهنگی - اجتماعی داشته است. مردم برای عدد ۵ توان و خاصیت جادویی اثرگذار می پنداشته، و آن را در گاه شماری سالنماهای زندگی روزانه و حیات معنوی۔ دینی برجسته و مقدس و همچون انسون ضد شر و چشم بد (هم) به شمار می آورده اند. نقش و اهمیت مفهومی نمادین عدد ۵ در فرهنگ ایران و دین مزدیسنا در این شاخصه ها آشکار می شود: ۵ روز بودن هریک از گاهنبارهای ششگانه سال و برپا کردن جشن در روز پنجم هرگاهنبار: افزودن ۵ روز به پایان آخرین ماه از ماههای ۳۰ روزه سال به نام «جه» یا «پنجک» (پنجه دزدیده = خمسه مسترقه) (کریستن سن، ۴۷۹ / ۲ )؛ برگذاری مراسم یادآوری مردگان در ایام پنجه (بلوکباشی، نوروز...، ۶۴)؛ تفأل زدن به هریک از روزهای پنجه (در مازندران «پیتک» یا «پتک») در اویما (آبان ماه)، آخرین ماه سال طبری، و پیش بینی کردن وضعیت کشاورزی در ۵ ماه آغاز سال (همان، ۴۹)؛ به حکومت برگزیدن میرنوروزی (هم) یا پادشاه نوروزی در ۵ روز پنجه و فرمانروایی ۵ روزه او: «سخن در پرده می گویم، چو گل از غنچه بیرون آیاکه بیش از ۵ روزی نیست، حکم میرنوروزی»! (همان، ۴۱؛ حافظ، ۳۱۷)؛ نوشتن افسون رماندن زهر جانوران گزنده

در فاصله دو طلوع فجر و شمس در روز ۵ اسفند (روز اسفندارمذ از ماه اسفندارمذ) (نک: بیرونی، الآثار.... ۲۲۹، التفهيم، ۲۵۹-۲۶۰؛ نیز تفضلی،۱۷۸، ۱۷۹). پیوند و رابطة عدد ۵ با ارگان دین و احکام الامی و شخصیتهای مقدس دینی در فرهنگ اسلامی، مانند ۵ ستون دین: ۵ گاه نماز روزانه (188/ ER , VI ): ۵ رکن حج نزد شافعی (آنندراج، ۰۹۳۳

/ ۲ برای آگاهی بیشتر درباره این 5 رکن، نک: شیخ الاسلام، ۱۳۶- ۱۳۸،

۱۲۴ - ۱۴۰ ): ۵ پیامبر اولوالعزم؛ پنج تن آل عبا(ع) یا «خمسه طیبه»؛ و ۵ قدیس بزرگ:بهاء الحق مولتانی، رکن عالم لکھنویی، شمس تبریزی مولتانی، مخدوم جهانیا جهانگشت اوچه و فریدالدین «شکر گنج» پتن در فرهنگ شبه قاره هند (252/ E12

, VIII ).


همچنین عددی و مضارب آن، مانند «پنج و پانزده» و «پنج و پنجاه) همچون طلسم ضد چشم بد در برخی جامعه های مسلمان به کار برده میشدند. مثلا مسلمانان مراکش باور داشتند که سفری که ۵ روز یا ۵ ماه یا ۵ سال طول بکشد، نیروی جادویی عدد ۵ مسافر را از هرگونه گزند حفظ می کند (وسترمارک، 28-27)

عدد 5 را برای حفاظت اشیاء بی جان نیز به کار می بردند و نقش آن را روی سفالها، سينيها ، کیسه ها، گليمها ، قاليها و جز آن می انداختند تا آنها را از آسیب دور سازند. امروزه نقش ۵ بر روی این چیزها خصوصیت جادویی گذشته خود را از دست داده، و به صورت نقش تزیینی درآمده است (همو، 33).

پنجشنبه، روز پنجم هفته نیز به واسطه عدد ۵ دارای قدرت حفاظتی دانسته میشد. از این رو به باور مردم مسلمان مراکش با ادای عبارت «پنج و پنجشنبه» می توان از گزند چشم بد مصون ماند. یا برای دفع شر از سخن کسی که درباره کودکی به گونه ای سخن بگوید که احتمال آسیب رساندن به سلامت او برود، میتوان با گفتن عبارت «او در پنج و پنجشنبه زاده شده)، کودک را از گزند دور ساخت (همو، 29-28).

به همان اندازه که کاربرد عدد ۵ برای دفع چشم بد سودمند به نظر میرسیده، کاربرد آن گاهی نزد برخی بزرگان ناروا و ناشایست به شمار می رفته است. در فاس مراكش هدیه دادن ۵ قلم از یک چیز را ناخجسته میدانستند و از آن پرهیز می کردند؛ مثلا گرفتن هدایایی مانند ۵ کله قند، ۵ ماکیان و ... را رد می کردند (همو، 29).

دست، مظهره :دست (= پنجه)، به ویژه دست راست، در فرهنگها و ادیان مردم بسیاری از سرزمینهای جهان، به سبب در برداشتن ۵ انگشت، همچون عدد ۵ نیروی جادوانه و قدسیانه یافته، و مظهر قدرت، شوکت، فضیلت، عدالت، راستی و پاکی به شمار رفته است (بلوکباشی، «مفاهیم...»، ۱۳). بنابر یک روایت اسطوره ای در فرهنگ ایران، جمشید پادشاه پیشدادی نخستین کسی بود که انگشتری به دست چپ کرد. از او پرسیدند که چرا زینت به چپ دادی و فضیلت راست راست؟! گفت: راست را زینت راستی تمام است» (سعدی، ۲۱۴؛ برای ارزش اجتماعی- فرهنگی دست راست، نک:هد، دست).

بر روی مهرهای استوانه ای شکل به دست آمده در بین النهرین دستی با پنجه گشاده بالا نگاه داشته شده میان دو الاه دلالت بر قدرت الاهی با پادشاهی داشت و به دست عدالت» شناخته شده است. نقش دست بودا که گاهی نماد چرخ قانون بر کف آن نگاشته شده است - بر تعلیم و حمایت دلالت دارد (هال، ۲۴۴-۲۴۵). در انجیل دست نمادی از قدرت خداوند و ارشاد کنند، بندگان است (ER ، همانجا). در قرآن بارها به دست و قداست و اهمیت آن اشاره شده، و در آیه مبایعه، دست بیعت با رسول خدا دست بیعت با خدا، و دست خداوند بالای دستها دانسته شده است(فتح ۱۰/۴۸).

تصور درباره قدرت تأثیرگذاری پنجه، آن چنان بوده است که در میان برخی جامعه های ابتدایی و سنتی چنین میپنداشتند که پنجه بريده مردگانی که در جنگ با اعدام و یا در یک رویداد کشته شده اند، و پنجه کودکانی که در رحم مادر با به هنگام زایش مرده اند، دارای قدرت فوق العاده اثرگذاری است. از این رو ساحران، افسونگران، درمانگران و برخی مردم از این اندام در اعمال جادویی استفاده می کردند (ER,VI/190). همچنین دراز کردن پنجه دست راست و نگهداشتن آن در برابر چشم أشخاص شور چشم و گفتن «۵ در چشمت» یا «ه روی چشمت» مؤثرترین راه حفظ خود در برابر چشم زخم بوده است (وسترمارک،

(27

کار کرد پیکر نمادین پنجه: همانطور که دست یا پنجه را مردم حافظ شخص از گزند نگاه دیگران می پنداشتند، همین نیرو و خاصیت را هم برای هر چیزی که شکل دست یا پنجه را بنماید، قائل بودند. در جادو تفاوت میان واقعیت و تصویر از میان می رود و تصویر همان نقش ر اهمیت شیء را در حیطه عمل می یابد (همو، 29).

نقشهایی از «دستم» با خاک سرخ أخرا در هنر غاری پیش از تاریخ بازمانده که احتمالا بیشتر برای حفاظت در برابر چشم بد و بدبختیهای دیگر بوده است (189/ ER , VI ). در بین النهرین طلسمهایی به صورت پنجه گشوده يا مج گره کرده رایج بود که هرکس آنها را همراه خود می کرد، از گزند چشم زخم در امان می ماند (هال، ۲۴۴).

در میان مسلمانان پنجه فلزی با نقش پنجه، مظهر قدرت و نمادی از اولیاء انگاشته میشود و آن را به مثابه طلسم، حرز، تعویذ دفع شر و چشم بد و حفظ سلامت و خوشبختی به کار می برند. در برخی سرزمینهای اسلامی پنجه ای را که معمولا از طلا یا نقره می ساختند و یا نقش پنجه ای را که بر روی مدال کنده کاری می کردند، دست فاطمه مینامیدند که شیعیان آن را نمادی از ۵ تن می پندارند ( E12

,

x501 ؛ 459/ ERE , III ). کارادو و طلسم «دست فاطمه» رایج در میان مسیحیان را برگرفته از فرهنگ مذهبی شیعیان و صورتی دیگر از پنجه مظهر متن دانسته است. به نظر او پیشینه این نماد به دوره پیش از اسلام می رسد و احتمالا بیانگر منهدم خورشید است؛ در ادبیات هندونیز پرتو خورشید به انگشتان دست یا پنجه تشبیه شده است (126/IV). در ادبیات فارسی هم پرتو خورشید را به «پنجه» تشبیه کرده اند و میگویند در پنجه خورشید» یا «پنجه آفتاب»، «چون به قصد رقص گردد پای

پنجه ۷۲۳ کويان سرو اور آسمان از پنجه خورشید دستکه میزند) (آنندراج ۹۴۵ / ۲ ). پرتوهای خورشید، نماد خدای آتن، به پنجه هایی ختم می شود که بر قدرت آفرینندگی او دلالت دارد (هال، همانجا).

پنجه فلزی نصب شده بر سر پرچمها، علمها و علامتهای چند تیغه در دسته های عزاداری را شیعیان عموم مظهری از ۵ تن و یا دست بریده حضرت ابوالفضل عباس (ع) (بلوکباشی، نخل گردانی، ۱۰۰؛ نیز نک: هد، عباس، علم، علامت) و مسلمانان جنوب هند نمادی از دست علی، فاطمه و عباس علمدار (ع) میدانند. هندیان مسلمان پنجه ای را در روزهای اول، سوم یا چهارم محرم به هنگامی که «عاشورا خانه ها» را می آرایند، کنار علم می گذارند و زیارت میکنند (شریف، 160-159). ایرانیان مقیم ترکیه در ایام محرم علمی به نام علم پیامبر(ص) را در دسته ها می گردانند. روی پارچه های این علم نقش پنجه ای همراه کتیبه هایی گلدوزی شده است (اند، 241). هریک از حسینیه های هزاره جات افغانستان در علم بزرگ و کوچک دارد که علم بزرگ را در بیرون، و علم کوچک را در داخل حسینیه می گذارند. بر سر علم کوچک پنجهای مسی نصب کرده اند که روی آن آیه هایی از قرآن مجید حک شده است، هزاره ها این پنجه را همچون دیگر شیعیان نمادی از دست علمدار کربلا، حضرت عباس (ع) می دانند و در پای آن عزاداری و حاجت خواهی می کنند (فرهنگ، ۳۰۸).

مسلمانان جزيرة سوماترای اندونزی در ماه محرم - که آن را «سورا» (احتمالا برگرفته از عاشورا) مینامند، پنجهای چوبی را شسب هنگام با پارچه و برگ و گل می پوشانند. آنان این پنجه را مظهر انگشتان امام حسین (ع) میدانند (شهرستانی، ۲۶۲-۳۶۳؛ نیز نک: بلوکباشی، همان. ۲۸-۲۹).

روز سوم محرم در دربار ناصرالدين شاه علمی به نام علم شاه - که بر سر آن پنجه بزرگ ساخته از زرناب نصب گردیده بود - به اندرون می آوردند و زنان دربار در پای آن عزاداری، سینه زنی و نوحه خوانی میکردند. سپس گروهی علم شاه را به حرکت درآورده، به تکیه دولت (دم) می بردند و مراسم عزاداری و تعزیه خوانی در پای آن اجرا میگردید (معیرالممالک، ۱۰۶).

جریده (هم) های کاشان همه دارای نشانی از دو دست فلزی با ۵ انگشت بسته هستند. این دو دست یا پنجه را بر سر برگهای دو سوی جریده نصب کرده اند که آنها را مظهر دستهای از تن جدا شده حضرت ابوالفضل (ع) میدانند (معتمدی، ۵۵۹۸۱).

شیعیان به نیت برآورده شدن حاجات و گشایش گره از کارشان پنجه هایی ساخته شده از طلا یا نقره و یا فلزهای دیگر را به در و ضریح امام زادگان و پنجره و دیوار سقاخانه ها (هم) دخیل می بندند. بر سر برخی گنبدها و گلدسته های امام زادگان و مساجد پنجه هایی با انگشتان گشوده یا بسته، احتمالا به نشانه قدرت و شوکت الاهی، یا «خمسة طیبه» کار گذاشته اند. در درون جامهای برنجین یا مسین برخی سقاخانه ها با سقاهای دسته های سینه زنی محرم نیز پنجه های فلزی


_


بنجه دزدیده، نک: ذیل، اندرگاه .

۷۲۴ پنجه دزدیده نصب می گردد که آن را نماد دست سقای کربلا حضرت ابوالفضل (ع) میدانند (يادداشتهای مؤلف ).

پنجه های فلزی همواره رایج ترین طلسمهای دفع چشم زخم در میان مردم مشرق زمین بوده است (جودانیکا. 999}VI). شیعیان نقش پنجة روی کاغذ و پارچه را برای دفع چشم زخم و دور کردن گزند و بلاهمراه خود می کردند و یا در خانه های خود می آویختند (یادداشتهای مؤلف ). در فاس، مراکش زنان در هریک از زیارتگاهها پنجه هایی را نصب می کردند. در قبایل بربر، پسران حلقه ای به شکل پنجه به گوش راستشان می آویختند. در قدیم کمتر خانه یا دکانی در شهرهای مراکش یافت می شد که به در و دیوار آنها پنجه نصب نگردیده باشد وسترمارک، 29).

برخی پنجه های فلزی با کاغذی، نقش داریا کتیبه دار هستند. روی ۵ انگشت برخی پنجه ها نام ۵ تن، یا بر کف دسته پنجهها كلمة الله يا ابوالفضل (ع) را کنده یا نوشته اند. بر روی کف دست پنجه ها نیز گاه نقش چشمی را انداخته اند (بلوکباشی، همان، ۱۰۰). پیکره و نقش چشم نیز از وسیله های رایج در باطل سحر (دم) و بی اثر کردن نیروی زبان رسان چشم بد بوده است. به نظر وسترمارک (ص 39) همان طور که در پندار مردم آسیب و گزند میتواند از چشم انتقال یابد، همان طور هم چشم با نقش چشم می تواند این گزند را دور سازد. از این رو، چشم خشک شده حیوان و پرنده و تصویر چشم یا چیزی شبیه چشم در برخی فرهنگها، از جمله فرهنگ ایرانی، همچون طلسم و تعویذی ضدچشم بد به کار برده می شود (برای اطلاع بیشتر، نک: هد، چشم بد). |

پنجه دست با نقش چشم بر کف آن بجز در میان مردم ایران در میان هنديها، عربها، افریقاییها و کلیمیان به صورت طلسم و تعویذ نگهدارنده انسان و اشياء و دورکننده جشم بد از آنها به کار می رود (ERE بلوکباشی، همانجاها : تیز نک:هد، ۱۹۲

/ ۱۱ -۱۹۳). پنجه گشوده در الجزایر، تونس، سوریه و فلسطین، و در میان صناريها و کبابیهای سودان و نیز در میان مردم یونان معمول است. در الجزایر، تونس، سوریه و فلسطین معمولا پنجه را با عبارات «۵ در چشم شما» یا «۵ روی چشم شما»، یا «۵ بر شما» و یا «۵ در صورت دشمنان» تلفیق می کنند (وسترمارک، 49؛ برای آگاهی بیشتر درباره عدد ۵ و دست و چشم و ارزش فرهنگی - جادوی آنها در جامعه های اسلامی، نک: همو، 58-22)۔


ماخذ: أنندراج، محمد پادشاه، به کوشش محمد دبیرسیانی، تهران، ۱۳۷۵ش؛ بلوکباشی، علی، مفاهیم و نمادگارها در طریقت قادریه، مردم شناسی و فرهنگ عامة

و فرهنگ عامه ایران، تهران، ۱۳۵۶ش، شمه ۳: همو، نخل گردانی: تهران، ۱۳۸۰ش؛ همو، نرررز، جشن نوزایی آفرینش، تهران، ۱۳۸۰شي پړونی، ابوریحان، الآثار الباقية، به کوشش زاخار، لایپزیگ، ۱۹۲۲م: همره التنهيم، به کوشش جلال الدین همایی، تهران، ۱۳۱۸ش؛ نتفلی، احمد، تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام، به کوشش ژاله آموزگاره تهران، ۱۳۷۶ش؛ حافظ، دیوان، به کوشش محمد تزیینی و قاسم غنی، تهران. زراره

سعدی، گلستان، به کرشش عبدالعظیم گرکانی، تهران، ۱۳۱۰ش: شهرستانی، صالح. عزای حسین(ع)، از زمان آدم(ع) تا زمان ما، تهران، ۱۳۹۳ شیخ الاسلام محمده راهنمای مذهب شانی، تهران، ۱۳۳۷ش، فرهنگ، محمدحسین، جامعه شناسی ر مردم شناسی شیعیان افغانستان، قم، ۱۳۸۰ش؛ قرآن مجید کریستن سن، آرترره نخستین انسان و نخستین شهراره ترجمه احمد تفضلی و ژاله آموزگار، تهران ۱۳۶۸ش؛ معتمدی، حسین، عزاداری سنتی شیعیان، تهران، ۱۳۷۸ش. معیرالممالک دوست ملی، یادداشتهایی از زندگانی خصوصی ناصرالدين شاه، تهران، ۱۳۵۱ش؛ مال، جیمزه فرهنگ نگارهای نمادها در هنر شرق و غربی، ترجمه رقيه بهزادی، تهران، ۱۳۸۰ شي؛ یادداشتهای مؤلف نیز

Observances in Anatolian Turkey, And, M., «The Muharram Ta'ziyeh: Ritual and Drama in Iran, ed. P.J. Chelkowsky, New York, 1979, Carra de Vaux, B., La Scolastique la théologie et la mystique, Paris, 1921; EI', ER; ERE, Judaica; Sharif, J., Islam in India, tr. G.A. Herklots, London, 1975; Westermarck, E., Pagan Survivals in Mohammedan Civilisation, Amsterdam, 1973

علی بلوکباشی