محمد علی بهمنی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو
بدون خلاصۀ ویرایش
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
'''محمد علی بهمنی،''' فرزند محمد حسین در فروردین ماه 1321 در اندیمشک از شهرهای استان خوزستان متولد شد. تحصیلات خود را تا دیپلم ادبی در تهران گذراند. <ref>گفت‌وگوی مؤلف با شاعر.‏</ref> او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است.
'''محمد علی بهمنی''' (١٣٢١ ه. ش) از شاعران معاصر ایرانی است.
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
| نام                    =محمد علی بهمنی
| نام                    =محمد علی بهمنی
خط ۶: خط ۶:
| نام اصلی              =
| نام اصلی              =
| زمینه فعالیت          =
| زمینه فعالیت          =
| ملیت                  =ایرانی
| ملیت                  =
| تاریخ تولد            =1321 ه.ش
| تاریخ تولد            =١٣٢١ ه.ش
| محل تولد                =اندیمشک از شهرهای استان خوزستان
| محل تولد                =اندیمشک، خوزستان
| والدین                =  محمد حسین بهمنی
| والدین                =   
| تاریخ مرگ              =
| تاریخ مرگ              =
| محل مرگ                =
| محل مرگ                =
| علت مرگ                =
| علت مرگ                =
| محل زندگی              =بندرعباس و تهران
| محل زندگی              =
| مختصات محل زندگی        =
| مختصات محل زندگی        =
| مدفن                  =
| مدفن                  =
خط ۲۲: خط ۲۲:
|لقب                    =
|لقب                    =
|بنیانگذار              =
|بنیانگذار              =
| پیشه                  = شاعر
| پیشه                  =  
| سال‌های نویسندگی        =
| سال‌های نویسندگی        =
|سبک نوشتاری            = غزل
|سبک نوشتاری            = غزل
خط ۴۷: خط ۴۷:
|امضا                  =
|امضا                  =
}}
}}
==آثار محمد علی بهمنی==
آثار محمد علی بهمنی عبارتند از: «باغ لال»، «در بیوزنی»، «عامیانه‌ها»، «گیسو، کلاه، کفتر»، «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود»، «غزل»، «شاعر شنیدنی است»، «عشق است»، «نیستان»، «کاسه آب دیوژن»، «امانم بده»، «این خانه واژه‌های نسوزی دارد»، «من زنده‌‏ام هنوز و غزل فکر می‌‏کنم»، «تنفس آزاد»، «یه حرف یه حرف، حرفای من کتاب شد»، «مجموعه آثار» و «گزینه اشعار».


ایشان موفق به دریافت تندیس خورشید مهر به عنوان بهترین غزل‌‏سرای ایران شده است و از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مفتخر به اخذ مدرک درجه یک هنری معادل دکترا شده است.
==زندگینامه==
ایشان عضو شورای عالی شعر و موسیقی سازمان صدا و سیما و عضو شورای عالی شعر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی است.
محمد علی بهمنی فرزند محمد حسین در فروردین ماه ١٣٢١ شمسی در اندیمشک از شهرهای استان خوزستان متولد شد. تحصیلات خود را تا دیپلم ادبی در تهران گذراند. <ref>گفت‌وگوی مؤلف با شاعر.‏</ref> او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است.
وی هم‌اکنون ساکن بندرعباس و تهران است. ‏‌‏   


ایشان عضویت در شورای عالی شعر و موسیقی سازمان صدا و سیما و شورای عالی شعر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را در کارنامه فعالیت خود دارد.
==آثار==
آثار محمد علی بهمنی عبارتند از: 


«[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=851623&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author باغ لال]»، «در بیوزنی»، «عامیانه‌ها»، «گیسو، کلاه، کفتر»، «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود»، «[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=1888626&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author غزل]»، «شاعر شنیدنی است»، «عشق است»، «نیستان»، «کاسه آب دیوژن»، «[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=617353&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author امانم بده]»، «[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=681433&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author این خانه واژه‌های نسوزی دارد]»، «من زنده‌‏ام هنوز و غزل فکر می‌‏کنم»، «تنفس آزاد»، «یه حرف یه حرف، حرفای من کتاب شد»، «مجموعه آثار» و «گزینه اشعار».
==افتخارات==
محمدعلی بهمنی موفق به دریافت تندیس خورشید مهر به عنوان بهترین غزل‌‏سرای ایران شده است و از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مفتخر به اخذ مدرک درجه یک هنری معادل دکترا شده است. ‏‌‏   
==اشعار==
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| تا گلو گریه کند بغض فراهم شده است      |    چشم‌‏ها بس که مطهر شده زمزم شده است }}
{{ب| تا گلو گریه کند بغض فراهم شده است      |    چشم‌‏ها بس که مطهر شده زمزم شده است }}
خط ۷۰: خط ۷۶:
{{ب| من نه مداحم و نه مرثیه سازم، اما              |    سرفراز آن‏که به توفان شما خم شده است }}
{{ب| من نه مداحم و نه مرثیه سازم، اما              |    سرفراز آن‏که به توفان شما خم شده است }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}


{{شعر}}
{{شعر}}
خط ۸۵: خط ۹۰:
{{ب| پیری که غریبی را، از کرب و بلا آورد                    | این بار غریبان را تا کرب و بلا می‏برد! }}
{{ب| پیری که غریبی را، از کرب و بلا آورد                    | این بار غریبان را تا کرب و بلا می‏برد! }}
{{پایان شعر}}
{{پایان شعر}}
{| class="" style="margin: 0 auto; "
| class="b" |<span class="beyt"> بی سایه مرا آن نور، با خویش کجا می‏برد          </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">    بی پرسش و بی پاسخ، می‏رفت و مرا می‏برد </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> ها! گفت تماشا کن گلخاک عزیزان را                </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">    خالص نشدی ورنه، این خاک تو را می‏برد! </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> من بودم و من بودم، در حال شدن بودم            </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">      انگار مرا شوری، رقصان به سما می‏برد </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> هنگامه محشر بود، یا وعده دیگر بود                </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">  آن پای که بی سر بود، تن را چه رها می‏برد </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> رو سوی خطر می‏رفت، یا سیر و سفر می‏رفت؟!        </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">        هم باورمان می‏داد، هم باورمان می‏برد </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> پیری که غریبی را، از کرب و بلا آورد                    </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt"> این بار غریبان را تا کرب و بلا می‏برد! </span>
|}
<br />
{| style="margin: 0 auto; "
| class="b" |<span class="beyt"> بی سایه مرا آن نور، با خویش کجا می‏برد          </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">    بی پرسش و بی پاسخ، می‏رفت و مرا می‏برد </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> ها! گفت تماشا کن گلخاک عزیزان را                </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">    خالص نشدی ورنه، این خاک تو را می‏برد! </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> من بودم و من بودم، در حال شدن بودم            </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">      انگار مرا شوری، رقصان به سما می‏برد </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> هنگامه محشر بود، یا وعده دیگر بود                </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">  آن پای که بی سر بود، تن را چه رها می‏برد </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> رو سوی خطر می‏رفت، یا سیر و سفر می‏رفت؟!        </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt">        هم باورمان می‏داد، هم باورمان می‏برد </span>
|-
| class="b" |<span class="beyt"> پیری که غریبی را، از کرب و بلا آورد                    </span>
| style="width:2em;" |
| class="b" |<span class="beyt"> این بار غریبان را تا کرب و بلا می‏برد! </span>
|}
<br />
===دوبیتی===
===دوبیتی===
{{شعر}}
{{شعر}}
{{ب| دلم می‌‏خواست خاکم کربلا بود            |    وَ یا خاک شما در خاک ما بود }}
{{ب| دلم می‌‏خواست خاکم کربلا بود            |    وَ یا خاک شما در خاک ما بود }}
{{ب| سرم قابل نبود اما دل من                  |      همیشه بر سر آن نیزه‌‏ها بود }}
{{ب| سرم قابل نبود اما دل من                  |      همیشه بر سر آن نیزه‌‏ها بود }}
{{پایان شعر}}شعر خانم رضوان امامدادی بعضی جاها به نام محمدعلی بهمنی و عجمی دیده شده که این اشتباه صرفا به خاطر قرائت این شعر توسط محمد علی بهمنی در محافل ادبی بوده است.
{{پایان شعر}}
==منابع==
==منابع==


*طرحی نو در دانشنامه شعر عاشورایی، مرضیه محمدزاده، ج 2، ص: 314-315.
*[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=3623708&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author طرحی نو در دانشنامه شعر عاشورایی، مرضیه محمدزاده، ج 2، ص: 314-315.]


==پی نوشت==
==پی نوشت==

نسخهٔ ‏۳۰ ژوئن ۲۰۲۰، ساعت ۰۹:۴۴

محمد علی بهمنی (١٣٢١ ه. ش) از شاعران معاصر ایرانی است.

محمد علی بهمنی
محمد علی بهمنی.jpg
زادروز ١٣٢١ ه.ش
اندیمشک، خوزستان
سبک نوشتاری غزل
کتاب‌ها «باغ لال»، «در بیوزنی»، «عامیانه‌ها»، «گیسو، کلاه، کفتر»، «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود»، «غزل»، «شاعر شنیدنی است»، «عشق است»، «نیستان»، «کاسه آب دیوژن»، «امانم بده»، «این خانه واژه‌های نسوزی دارد»، «من زنده‌‏ام هنوز و غزل فکر می‌‏کنم»، «تنفس آزاد»، «یه حرف یه حرف، حرفای من کتاب شد»، «مجموعه آثار» و «گزینه اشعار»
مدرک تحصیلی دیپلم ادبی

زندگینامه

محمد علی بهمنی فرزند محمد حسین در فروردین ماه ١٣٢١ شمسی در اندیمشک از شهرهای استان خوزستان متولد شد. تحصیلات خود را تا دیپلم ادبی در تهران گذراند. [۱] او از شاعران معاصر فارسی زبان است که در وصف امام حسین (ع)، اشعاری را سروده است.

ایشان عضویت در شورای عالی شعر و موسیقی سازمان صدا و سیما و شورای عالی شعر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی را در کارنامه فعالیت خود دارد.

آثار

آثار محمد علی بهمنی عبارتند از:

«باغ لال»، «در بیوزنی»، «عامیانه‌ها»، «گیسو، کلاه، کفتر»، «گاهی دلم برای خودم تنگ می‌شود»، «غزل»، «شاعر شنیدنی است»، «عشق است»، «نیستان»، «کاسه آب دیوژن»، «امانم بده»، «این خانه واژه‌های نسوزی دارد»، «من زنده‌‏ام هنوز و غزل فکر می‌‏کنم»، «تنفس آزاد»، «یه حرف یه حرف، حرفای من کتاب شد»، «مجموعه آثار» و «گزینه اشعار».

افتخارات

محمدعلی بهمنی موفق به دریافت تندیس خورشید مهر به عنوان بهترین غزل‌‏سرای ایران شده است و از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مفتخر به اخذ مدرک درجه یک هنری معادل دکترا شده است. ‏‌‏

اشعار

تا گلو گریه کند بغض فراهم شده است چشم‌‏ها بس که مطهر شده زمزم شده است
نه فقط شاعر این شعر عزا پوشیده است واژه‌‏هایش همه همرنگ محرم شده است
ظهر داغی‏ست عطش ریزی روحم پیداست از سرم سایه طوبی نفسی کم شده است
«هر که دارد هوسش» نه! عطشش بسم الله راه عشق است و بدین قاعده ملزم شده است
سوگواران شما مرثیه خوان خویش‏اند بی سبب نیست که عالم همه ماتم شده است
«من ملک بودم و فردوس برین» می‏داند این ملک شور که را داشت که آدم شده است
من نه مداحم و نه مرثیه سازم، اما سرفراز آن‏که به توفان شما خم شده است
بی سایه مرا آن نور، با خویش کجا می‏برد بی پرسش و بی پاسخ، می‏رفت و مرا می‏برد
ها! گفت تماشا کن گلخاک عزیزان را خالص نشدی ورنه، این خاک تو را می‏برد!
من بودم و من بودم، در حال شدن بودم انگار مرا شوری، رقصان به سما می‏برد
هنگامه محشر بود، یا وعده دیگر بود آن پای که بی سر بود، تن را چه رها می‏برد
رو سوی خطر می‏رفت، یا سیر و سفر می‏رفت؟! هم باورمان می‏داد، هم باورمان می‏برد
پیری که غریبی را، از کرب و بلا آورد این بار غریبان را تا کرب و بلا می‏برد!
بی سایه مرا آن نور، با خویش کجا می‏برد بی پرسش و بی پاسخ، می‏رفت و مرا می‏برد
ها! گفت تماشا کن گلخاک عزیزان را خالص نشدی ورنه، این خاک تو را می‏برد!
من بودم و من بودم، در حال شدن بودم انگار مرا شوری، رقصان به سما می‏برد
هنگامه محشر بود، یا وعده دیگر بود آن پای که بی سر بود، تن را چه رها می‏برد
رو سوی خطر می‏رفت، یا سیر و سفر می‏رفت؟! هم باورمان می‏داد، هم باورمان می‏برد
پیری که غریبی را، از کرب و بلا آورد این بار غریبان را تا کرب و بلا می‏برد!


بی سایه مرا آن نور، با خویش کجا می‏برد بی پرسش و بی پاسخ، می‏رفت و مرا می‏برد
ها! گفت تماشا کن گلخاک عزیزان را خالص نشدی ورنه، این خاک تو را می‏برد!
من بودم و من بودم، در حال شدن بودم انگار مرا شوری، رقصان به سما می‏برد
هنگامه محشر بود، یا وعده دیگر بود آن پای که بی سر بود، تن را چه رها می‏برد
رو سوی خطر می‏رفت، یا سیر و سفر می‏رفت؟! هم باورمان می‏داد، هم باورمان می‏برد
پیری که غریبی را، از کرب و بلا آورد این بار غریبان را تا کرب و بلا می‏برد!


دوبیتی

دلم می‌‏خواست خاکم کربلا بود وَ یا خاک شما در خاک ما بود
سرم قابل نبود اما دل من همیشه بر سر آن نیزه‌‏ها بود

منابع

پی نوشت

  1. گفت‌وگوی مؤلف با شاعر.‏