محمد حسین الجباوی‌

محمد حسین الجباوی از شعرای عرب زبان است.

محمد حسین الجباوی‌
زادروز 1285 ه. ق.
فیحاء از توابع حلّه
مرگ 1352 هجری
نجف اشرف
جایگاه خاکسپاری صحن شریف علوی
پیشه شاعر
کتاب‌ها «سفرنامه‌ی حج»، «کتابی در علم تجوید و شیوه‌های قرائت قرآن»، «تقریرات دروس فقهی و اصولی اساتیدش» و «الرحلة الحسینیه»

زندگینامه

شیخ محمّد حسین بن شیخ حمد حلّی معروف به «جباوی» در سال 1285 ه. ق. در «فیحاء» [۱] به دنیا آمد، دروس مقدماتی و ادبی را در زادگاه خود خواند، سپس به تحصیل علوم دینی پرداخت و برای تکمیل و تحصیل دوره‌ی عالی فقه و اصول در سال 1303 هجری از حلّه به نجف هجرت نمود و به درس و تدریس پرداخت. از مهمترین اساتید او می‌توان از «شیخ حسن مامقانی» و «شیخ علی رفیش» نام برد. او در سال 1337 در کسوت مرجعیّت دینی به شهر خود بازگشت، و در سال 1352 هجری وفات یافت. جنازه‌اش را از حلّه به نجف اشرف انتقال دادند و در صحن شریف علوی دفن کردند. جباوی در نظم و نثر استاد بود.

آثار

  • سفرنامه‌ی حج
  • کتابی در علم تجوید و شیوه‌های قرائت قرآن
  • تقریرات دروس فقهی و اصولی اساتیدش
  • الرحلة الحسینیه، که سفرنامه‌ی کربلاست که در سال 1321 قمری در پی سفر به کربلا نوشته و در سال 1329 قمری در نجف چاپ کرده است. [۲]

نمونه اشعار

1- خلیلیّ هل منّ وقفة لکما معی‌علی جدث أسقیه صیّب أدمعی

2- لیروی الثّری منه بفیض مدامعی‌فانّ الحیا الوکّاف لم یک مقنعی

3- لأنّ الحیا یهمی و یقلع تارةو إنی لعظم الخطب ما جفّ مدمعی [۳]


1- ای دوست من! فرصتی ده تا با ابر یا آب دیده، دیار محبوب را آبیاری کنیم.

2- و آن سرزمین را سیراب نمائیم زیرا شرم و حیا گاهی مانع از آن می‌شود که بگرییم.

3- و گاه اجازه‌ی گریستن را می‌دهد. گرچه به جهت عظمت این مصیبت، گاهی اشک من خشک می‌شود.

منابع

پی نوشت

  1. از توابع حلّه.
  2. ادب الطف؛ ج 9، ص 145.
  3. همان؛ ص 144. البابلیات؛ ج 4، ص 109.