محمدرضا الشبیبی‌

شیخ محمّد رضا بن شیخ جواد بطائحی نجفی؛ به سال 1306 ه. ق. در نجف به دنیا آمد و در بلاغت و فلسفه سرآمد گردید.

محمدرضا الشبیبی‌
زادروز 1306 ه. ق.
نجف
مرگ 1385 هجری
پیشه شاعر
دیوان سروده‌ها «تاریخ الفلسفه»، «أدب النظر»، «التذکرة»، «الادب العصری»، «فلاسفة الیهود فی الاسلام» و «المسألة العراقیة»


او یکی از مشعل‌داران حرکت فکری و نهضت ملّی عراق به‌شمار می‌رود، و دارای نبوغ در بلاغت و بیان بوده است. در سال 1356 هجری به عضویت «نادی القلم» انگلستان درآمد و دکترای افتخاری از مصر دریافت کرد و به عضویت دو مجمع علمی و لغوی مصر و سوریه نیز درآمد. او در سال 1385 هجری وفات یافت. برخی آثارش عبارتند از: «تاریخ الفلسفه»، «أدب النظر»، «التذکرة»، «الادب العصری»، «فلاسفة الیهود فی الاسلام»، «المسألة العراقیة» و ... [۱]


1- ما بال «بجدل» لابلّت مضاجعه‌قد حزّ اصبعه فی مخذم ذرب؟!

2- لو کان یطلب منه بذل خاتمه‌لقال: هاک، و هذا قبل فعل أبی [۲]


1- «بجدل» که جاودان درهای خیر بر او بسته باد، چرا به طمع انگشتری، انگشت او را با شمشیر قطع کرد؟

2- اگر او انگشتری را از خود آن حضرت می‌طلبید، به او می‌فرمود: به تو بخشیدم، چون قبل از این پدرم این کار را کرده است.


1- اننا نجنی علی أنفسناحین نجنی، ثم ندعو: من جنی

2- یا عبید المال خیر منکم‌جهلاء یعبدون الوثنا

3- اننی ذاک العراقی الذی‌ذکر الشام و ناجی الیمنا [۳]


1- ما نسبت به خود جنایتکاریم سپس می‌گوئیم چه کس جنایتکار است.

2- ای بندگان مال، جاهلان بت‌پرست از شما بهترند.

3- همانا من آن عراقی هستم که شام را یاد می‌کنم و ناجی یمنم.



منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌1، ص: 581.

پی نوشت

  1. ادب الطف؛ ج 10، ص 203 و 204.
  2. همان؛ ص 203. اشاره به انگشتر بخشیدن حضرت علی (ع) در حال رکوع و نزول آیه 55 سوره‌ی مائده در مورد ایشان: «إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِینَ آمَنُوا الَّذِینَ یُقِیمُونَ الصَّلاةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکاةَ وَ هُمْ راکِعُونَ» ولی امر و یاور شما تنها خدا و رسول و مؤمنانی خواهند بود که نماز به‌پا داشته و به فقرا در حال رکوع زکوة می‌دهند.
  3. همان؛ ص 205.