عمار بن‌ ابی‌ سلامه دالانی‌

از ویکی حسین
پرش به ناوبری پرش به جستجو

عمار بن‌ ابی‌ سلامة بن عبدالله بن عمران بن رأس بن دالان، ابو سلامه همدانی دالانی، بنی دالان تیره‌ای از همدانیان و از قبایل عرب قحطان که یمنی‌الاصل بودند و در کوفه ساکن شدند. پدرش ابو سلامه از اصحاب پیامبر (ص) بود. عمار غروب دوم محرم در کربلا به امام حسین (ع) پیوست‌.

اطلاعات اصحاب امام حسین (ع)
نام کامل عمار بن‌ ابی‌ سلامة بن عبدالله بن عمران بن رأس بن دالان
محل زندگی کوفه
نقش های برجسته غروب دوم محرم در کربلا به امام حسین (ع) پیوست‌ و سرانجام در روز عاشورا و در حمله اول به شهادت رسید



زندگینامه

عمار دارای سوابق و فضایل درخشانی است. ابن حجر او را از یاران پیامبر (ص) و از بهره‌مندان محضر وی دانسته است، [۱] اما به نظر می‌آید سن او کفاف هم‌صحبتی با آن حضرت را ندارد. ممکن است در کودکی محضر آن حضرت را درک کرده باشد. عمار از اصحاب و از شیعیان مخلص امام علی (ع) بود و در جنگ‌ها در رکاب آن حضرت می‌جنگید. در جنگ جمل و در منزل ذی‌قار با امام علی (ع) گفت‌وگویی دارد که نشانه ایمان اوست. وی از امام علی (ع) پرسید که در برخورد با لشکر گمراه جمل چه خواهی کرد؟ امام علی (ع) در پاسخ فرمود: آنان را به خدا و اطاعتش دعوت خواهم کرد و اگر قبول نکردند، با آنان خواهم جنگید. عمار گفت: پس دعوت کننده به خدا شکست نمی‌خورد. وی مردی شجاع، رزمنده‌ای دلاور و سوارکاری ماهر بود. او پس از شهادت امام علی (ع) از فرزندان آن حضرت حمایت کرد.

نقش در واقعه کربلا

عمار غروب دوم محرم در کربلا به امام حسین (ع) پیوست‌ و سرانجام در روز عاشورا و در حمله اول به شهادت رسید. او به هنگام شهادت حدود 56 سال سن داشت. [۲] مجلسی از او به نام سلامة بن همدانی یاد کرده است. [۳] در زیارت رجبیه و زیارت ناحیه مقدسه به وی سلام داده شده است: ”السَّلامُ عَلَی عَمّارِ بنِ اَبی سَلامَة الهَمدانی“

منبع

مرضیه محمدزاده، شهیدان جاوید، نشر بصیرت، ص 295-296.

پی نوشت

  1. الاصابه فی تمییز الصحابه، ج5، ص113.
  2. ر.ک : رجال طوسی، ص76؛ الاصابه فی تمییز الصحابه، ج5، ص113؛ مناقب آل ابی‌طالب، ج4، ص113؛ ابصار العین فی انصار الحسین (ع)، ص132؛ جامع الرواة، ج1، ص611؛ حدائق الوردیه، ص122؛ منتهی الآمال، ص426؛ معجم رجال الحدیث، ج12، ص249؛ نفس المهموم، ص135؛ تنفیح المقال، ج2، ص322،317؛ نقد الرجال، ص247؛ انصارالحسین (ع)، ص113.
  3. بحار الانوار، ج45، ص73،64.