تأثیر تبریزی: تفاوت میان نسخه‌ها
T.ramezani (بحث | مشارکتها) (صفحه‌ای تازه حاوی «میرزا محسن تأثیر تبریزی، متخلص به «تأثیر» از سخنوران شیعی ایران و از تبریزی...» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۳ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
میرزا محسن تأثیر | '''میرزا محسن تأثیر تبریزی''' (۱۰۶۰ ه. ق-۱۱۲۹ ه. ق) از سخنوران شیعی ایران است. {{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده | ||
| نام = تأثیر تبریزی | |||
| تصویر = | |||
| توضیح تصویر = | |||
| نام اصلی = میرزا محسن تأثیر تبریزی | |||
| زمینه فعالیت = | |||
| ملیت = | |||
| تاریخ تولد = سال ۱۰۶۰ ه. ق | |||
| محل تولد = اصفهان | |||
| والدین = | |||
| تاریخ مرگ = سال ۱۱۲۹ ه. ق | |||
| محل مرگ = اصفهان | |||
| علت مرگ = | |||
| محل زندگی = | |||
| مختصات محل زندگی = | |||
| مدفن = | |||
|مذهب = | |||
|در زمان حکومت = | |||
|اتفاقات مهم = | |||
| نام دیگر = | |||
|لقب = | |||
|بنیانگذار = | |||
| پیشه = | |||
| سال‌های نویسندگی = | |||
|سبک نوشتاری = | |||
|کتاب‌ها =دیوان اشعار | |||
|مقاله‌ها = | |||
|نمایشنامه‌ها = | |||
|فیلم‌نامه‌ها = | |||
|دیوان اشعار = | |||
|تخلص = تأثیر | |||
|فیلم ساخته بر اساس اثر= | |||
| همسر = | |||
| شریک زندگی = | |||
| فرزندان = | |||
|تحصیلات = | |||
|دانشگاه = | |||
|حوزه = | |||
|شاگرد = | |||
|استاد = | |||
|علت شهرت = | |||
| تأثیرگذاشته بر = | |||
| تأثیرپذیرفته از = | |||
| وب‌گاه = | |||
|گفتاورد = | |||
|امضا = | |||
}} | |||
==زندگینامه== | |||
میرزا محسن تأثیر تبریزی متخلص به «تأثیر» از تبریزی‌های متولد شده در اصفهان است که به سال ۱۰۶۰ ه. ق متولد شده‌است. خاندان او تبریزی‌الاصل بودند. اجداد وی را شاه عباس صفوی (م ۱۰۳۸ ه. ق) از تبریز کوچانید و در اصفهان مسکن داد و میرزا محسن در این شهر به دنیا آمد، وی با شاه سلیمان صفوی (م ۱۰۷۸ ه. ق) و شاه سلطان حسین (م ۱۱۴۰ ه. ق) معاصر بود و مدتی نیز حکومت یزد را به عهده داشت. | |||
تأثیر به سال | وی از طرف حکومت صفویه شغلهای دیوانی داشته‌است و به سال ۱۱۲۰ ه. ق از خدمت دیوانی کناره گرفت و با عزّت و احترام در خانه‌ی خود معتکف گشت. تأثیر به سال ۱۱۲۹ ه. ق در اصفهان درگذشت و همانجا دفن شد. | ||
تذکره نویسان او را به داشتن «آداب حمیده و اخلاق پسندیده» ستوده‌اند و «سخنوری بزرگ منش و نیکو نهاد» دانسته‌اند. وی در علم سیاق از سرآمدان عهد خویش و در اداره‌ی کارهای دیوانی مهارتی فراوان داشت. وی با [[حزین لاهیجی]] معاصر و با او معاشر بوده‌است.<ref> دانشمندان آذربایجان؛ ص ۷۷- ۸۱ با تلخیص.</ref> | |||
تذکره نویسان او را به داشتن «آداب حمیده و اخلاق پسندیده» ستوده‌اند و «سخنوری بزرگ منش و نیکو نهاد» دانسته‌اند. وی در علم سیاق از سرآمدان عهد خویش و در اداره‌ی کارهای دیوانی مهارتی فراوان داشت. وی با حزین لاهیجی معاصر و با او معاشر | |||
==آثار== | |||
[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=532350&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دیوان] تأثیر شامل قصاید، قطعات، غزلیات، ترکیب‌بندها، مثنوی‌ها و رباعی‌ها می‌باشد که در حدود ۱۶۴۳۵ بیت شمرده‌اند.<ref>آتشکده آذر؛ ص ۱۷۴. لغت نامه دهخدا.</ref> | |||
مثنوی‌های او عبارتند از: «منها‌ج‌المعراج»، «میمنت در حسن آداب و کسب اخلاق»، «دعوةالعاشقین»، «گلزار سعادت» و ... | |||
==اشعار== | |||
{{شعر}} | {{شعر}} | ||
{{ب| جز غم نبود مائده‌ی خوان کربلا|جز خون نبود نعمت الوان کربلا }} | {{ب| جز غم نبود مائده‌ی خوان [[کربلا]]|جز خون نبود نعمت الوان کربلا }} | ||
{{ب| افلاکیان هنوز به سر خاک می‌کنند|زان گردها که خاست ز میدان کربلا }} | {{ب| افلاکیان هنوز به سر خاک می‌کنند|زان گردها که خاست ز میدان کربلا }} | ||
{{ب| پای فرات آبله‌دار از حباب شد|در جستجوی سوخته جانان کربلا }} | {{ب| پای [[فرات]] آبله‌دار از حباب شد|در جستجوی سوخته جانان کربلا }} | ||
{{ب| شد شمع‌وار ریشه کن از سوز تشنگی|نخلی که سر کشید ز بستان کربلا }} | {{ب| شد شمع‌وار ریشه کن از سوز تشنگی|نخلی که سر کشید ز بستان کربلا }} | ||
| خط ۳۱: | خط ۷۷: | ||
{{ب| زان دم که دید تشنه لب آن نامور بماند|آب گهر گره به گلوی گهر بماند }} | {{ب| زان دم که دید تشنه لب آن نامور بماند|آب گهر گره به گلوی گهر بماند }} | ||
{{پایان شعر}} | {{پایان شعر}} | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج | *[http://opac.nlai.ir/opac-prod/search/briefListSearch.do?command=FULL_VIEW&id=700738&pageStatus=1&sortKeyValue1=sortkey_title&sortKeyValue2=sortkey_author دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج ۲، ص: ۸۳۲.] | ||
==پی نوشت== | ==پی نوشت== | ||
[[رده:ادبیات]] | |||
[[رده:شاعران]] | |||
[[رده:شاعران فارسی زبان]] | |||
[[رده:شاعران متأخر]] | |||
<references />{{شاعران}} | |||
نسخهٔ کنونی تا ۱۳ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۴۰
میرزا محسن تأثیر تبریزی (۱۰۶۰ ه. ق-۱۱۲۹ ه. ق) از سخنوران شیعی ایران است.
| تأثیر تبریزی | |
|---|---|
| نام اصلی | میرزا محسن تأثیر تبریزی |
| زادروز | سال ۱۰۶۰ ه. ق اصفهان |
| مرگ | سال ۱۱۲۹ ه. ق اصفهان |
| کتاب‌ها | دیوان اشعار |
| تخلص | تأثیر |
زندگینامهویرایش
میرزا محسن تأثیر تبریزی متخلص به «تأثیر» از تبریزی‌های متولد شده در اصفهان است که به سال ۱۰۶۰ ه. ق متولد شده‌است. خاندان او تبریزی‌الاصل بودند. اجداد وی را شاه عباس صفوی (م ۱۰۳۸ ه. ق) از تبریز کوچانید و در اصفهان مسکن داد و میرزا محسن در این شهر به دنیا آمد، وی با شاه سلیمان صفوی (م ۱۰۷۸ ه. ق) و شاه سلطان حسین (م ۱۱۴۰ ه. ق) معاصر بود و مدتی نیز حکومت یزد را به عهده داشت.
وی از طرف حکومت صفویه شغلهای دیوانی داشته‌است و به سال ۱۱۲۰ ه. ق از خدمت دیوانی کناره گرفت و با عزّت و احترام در خانه‌ی خود معتکف گشت. تأثیر به سال ۱۱۲۹ ه. ق در اصفهان درگذشت و همانجا دفن شد.
تذکره نویسان او را به داشتن «آداب حمیده و اخلاق پسندیده» ستوده‌اند و «سخنوری بزرگ منش و نیکو نهاد» دانسته‌اند. وی در علم سیاق از سرآمدان عهد خویش و در اداره‌ی کارهای دیوانی مهارتی فراوان داشت. وی با حزین لاهیجی معاصر و با او معاشر بوده‌است.[۱]
آثارویرایش
دیوان تأثیر شامل قصاید، قطعات، غزلیات، ترکیب‌بندها، مثنوی‌ها و رباعی‌ها می‌باشد که در حدود ۱۶۴۳۵ بیت شمرده‌اند.[۲]
مثنوی‌های او عبارتند از: «منها‌ج‌المعراج»، «میمنت در حسن آداب و کسب اخلاق»، «دعوةالعاشقین»، «گلزار سعادت» و ...
اشعارویرایش
| جز غم نبود مائده‌ی خوان کربلا | جز خون نبود نعمت الوان کربلا | |
| افلاکیان هنوز به سر خاک می‌کنند | زان گردها که خاست ز میدان کربلا | |
| پای فرات آبله‌دار از حباب شد | در جستجوی سوخته جانان کربلا | |
| شد شمع‌وار ریشه کن از سوز تشنگی | نخلی که سر کشید ز بستان کربلا | |
| در قید رشته همچو اسیران فتاده است | عقد گهر به یاد یتیمان کربلا | |
| دارد پیام از دل صد چاک مصطفی | هرگل که سر زند ز گلستان کربلا | |
| از غم دگر نکرد که چرخ پیر راست | زان دم که دید داغ جوانان کربلا | |
| زان دم که دید تشنه لب آن نامور بماند | آب گهر گره به گلوی گهر بماند |