آسیب‌ شناسی آیین عزاداری: بایسته و نبایسته‌ های عزاداری در کلام بزرگان دین

از ویکی حسین
نسخهٔ تاریخ ‏۱۶ دسامبر ۲۰۲۰، ساعت ۱۷:۱۲ توسط Aghareb (بحث | مشارکت‌ها) (اصلاح متن + افزودن تصویر بهتر + افزودن لینک داخلی)
(تفاوت) → نسخهٔ قدیمی‌تر | نمایش نسخهٔ فعلی (تفاوت) | نسخهٔ جدیدتر ← (تفاوت)
پرش به ناوبری پرش به جستجو

آسیب‌ شناسی آیین عزاداری: بایسته و نبایسته‌ های عزاداری در کلام بزرگان دین، کتابی است درباره سوگواری‌هایی پیرامون چهارده معصوم(ع) که توسط ابراهیم ابراهیمی نوشته شده است.

آسیب‌ شناسی آیین عزاداری: بایسته و نبایسته‌ های عزاداری در کلام بزرگان دین

به کوشش ابراهیم ابراهیمی
ناشر شرکت انتشارات علمی و فرهنگی
محل نشر تهران
تاریخ نشر 1385
شابک978-964-445-796-8
تعداد صفحات 215
موضوع سوگواری‌هایی پیرامون چهارده مععصوم (ع)

درباره‌ کتاب[ویرایش | ویرایش مبدأ]

این کتاب در چهار فصل مواردی پیرامون عزاداری اهل بیت(ع) را بازگو کرده، و کوشش نویسنده بر این بوده تا به صورت کامل به بحث عزاداری، علل آن و همچنین آثار سوگواری بپردازد.

فصل اول[ویرایش | ویرایش مبدأ]

این فصل شامل تعریفی از عزاداری، هیئت‌های مذهبی، روضه‌خوانی، مداحی و سینه‌زنی، ماهیت عزاداری، ریشه‌های عزاداری در قرآن، علت عزاداری کردن، ثمرات عزاداری و لزوم پرداختن به عزاداری سنتی است.

فصل دوم[ویرایش | ویرایش مبدأ]

فصل دوم به مبحث "تحریفات عزاداری" اختصاص دارد که در آن پس از بیان معنای تحریف، انواع تحریف، عوامل تحریف و خطرات تحریف به همراه نمونه‌هایی از تحریفات عزاداری بیان شده است. در این فصل برای نمونه یکی از تحریفات عزاداری، نسبت دادن بیماری به امام زین العابدین(ع) عنوان شده که در واقع چنین نبوده است.

فصل سوم[ویرایش | ویرایش مبدأ]

در فصل سوم به وظایف مردم در قبال تحریفات عزاداری اشاره شده است.

فصل چهارم[ویرایش | ویرایش مبدأ]

در فصل چهارم احکام فقهی مربوط به عزاداری تبیین گردیده است.

بخشی از مقدمه[ویرایش | ویرایش مبدأ]

...این کتاب در حقیقت می‌خواهد با بهره‌گیری از سخنان بزرگان دین در این عصر، تابلوی صحیحی را بر سر درِ مجالس و محافل نورانی مرتبط با اهل بیت(ع)، و از باب اینکه مصداق «إذا ظهرت البدع فی امتی فلیظهر العالم علمه و الا فعلیه لعنة الله»[۱] نصب نماید. البته این کار، همچنان باید گام‌های اول تلقی شود. ...

منابع[ویرایش | ویرایش مبدأ]

  1. اصول کافی، ج1، ص 52