سید مهدی فاطمی‌

د مهدی فاطمی، فرزند سیّد محمد در سال 1291 ه. ش در شهر قم متولد شد. وی خواندن و نوشتن را در مکتب آموخت و به تحصیل علوم قدیمه پرداخت. دوره‌ی دبیرستان را در تهران به پایان رسانید وی به سال 1319 شمسی به استخدام بانک کشاورزی درآمد و در سال 1350 بازنشسته شد.

فاطمی که در شعر «طوفان» تخلّص می‌کند از سال 1312 به شعر و شاعری پرداخت و چون از استعداد قریحه‌ی ذاتی برخوردار بود، در انجمن ادبی ایران شرکت کرد و به تدریج شعرش پختگی یافت و مورد پسند ادب دوستان قرار گرفت و در شعر بیشتر به سرودن غزل پرداخت.

درس آزادی به دنیا داد رفتار حسین‌		بذر همّت در جهان افشاند افکار حسین
جان خود را در ره صدق و صفا از دست داد		زین سبب تا حشر با شد گرم بازار حسین
با قیام خویش بر اهل جهان معلوم کرد		تابع اهل ستم گشتن بود عار حسین
حق و باطل را به خون خویش کرد از هم جدا		آری، آری تا ابد برجاست آثار حسین
زندگی پیکار باشد در ره اندیشه‌ها		باشد این گفتار شیرین و گهربار حسین
گر نداری دین به عالم لااقل آزاده باش‌		این کلام نغز می‌باشد ز گفتار حسین
مرگ با عزّت ز عیش در مذلّت بهتر است‌		نغمه‌ای می‌باشد از لعل دُرر بار حسین
نی ریاست، نی دورنگی، نی دغل در کار بود		بهر ترویج حقیقت بود، پیکار حسین
نی هوا خواهش مسلمانان به دوران اند و بس‌		بلکه هر آزاده می‌باشد هوادار حسین
جان و مال و یاورانش شد فدای حق، ولی‌		رادمردان را بود سرمشق، رفتار حسین
داد درس یاری و جانبازی و مردانگی‌		بر همه اهل جهان عبّاس سردار حسین

ای عالمی سیاه به تن در عزای تو		ای جان پاک آدم خاکی فدای تو
ای جنّ و انس، مویه‌گر اندر مصیبتت‌		ای خاص و عام، نوحه‌گر اندر ثنای تو
ای قبله‌ی زمین و زمان، نور مشرقین‌		ای توتیای چشم ملک خاک پای تو
در کربلا اگر چه جدا شد ز تن سرت‌		ثبت است بر جریده‌ی عالم بقای تو
خون علی نگشته به محراب کوفه، خشک‌		گلگون، زمین کرب و بلا شد ز نای تو
(توفان) نداشت زاد سفر بهر آخرت‌		در وقت مرگ بهره برد از ولای تو

منابع

دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج‌ 2، ص: 1183.