ابو الحسین جزار
جمال الدّین، ابو الحسین یحیی بن عبد العظیم جزّار مصری، وی به سال 601 ه. ق متولد شد.
علامه سماوی از اشعار او دیوان بزرگی گرد آورده که بیش از 1250 بیت شعر دارد، به جز این، دیوان دیگری دارد که در فرهنگ‌های پیش از آن توصیف شده که مشهور است. قصیده‌ای نیز درباره‌ی حکام و خلفاء و عمال مصر دارد که صاحب «نسمة السحر» آن را مفید دانسته است.
اشعار او به سبب زیبایی و جذابیتی که دارد در کتب ادبی و قاموسها زیاد آمده است. او در مرثیه امام حسین (ع) اشعاری گفته که «صفدی» در «تمام المتون» آن را نقل کرده است. ابو الحسین در شوال سال 672 هجری درگذشت. [۱]
1- و یعود عاشورا، یذکرّنی‌رزء الحسین فلیت لم یعد
2- یا لیت عینا فیه قد کحلت‌بمسرّة لم تخل عن رمد
3- ویدا به لشماتة خضبت‌مقطوعة من زندها بیدی
4- یوم سبیلی حین أذکره‌أن لا یدور الصّبر فی خلدی
5- أما و قد قتل الحسین به‌فأبوا الحسین أحقّ بالکمد [۲]
1- و عاشورا می‌آید و مرا به یاد مصیبت جانکاه حسین (ع) می‌اندازد و ای کاش نیامده بود.
2- روزی که می‌گذرد ولی هرگاه به یادش می‌افتم صبر و قرار از من ربوده می‌شود.
3- ای کاش چشمی که در آن روز سرمه می‌کشد سالم نماند.
4- و دستی که به عنوان شماتت خضاب می‌کند بریده گردد.
5- مگر حسین در این روز کشته نشده؟ پس پدر او در این روز از همه محزون‌تر است.
منابع
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج1، ص:316.