گلوى بریده

حلقى که بود بوسه‌گه مصطفى مدام آزرده‌اش ز خنجر فولاد کرده‌اى

پس از شهادت امام حسین«ع»،سر مطهرش را از پیکر جدا کردند.تیغ بر حلقومى نهادند که بوسه‌گاه رسول خدا«ص»بود.از این رو،لقب«ذبیح»بر آن حضرت داده‌اند و همچنین تعبیر«مجزور الرأس»از زبان زینب کبرى نقل شده است.در برخى مقتلها آمده است که حضرت زینب،هنگام وداع جسد برادرش،پیکر او را در آغوش گرفت،لب بر حلقوم بریدۀ سید الشهدا«ع»نهاد و بوسید و با آن بدن خونین وداع کرد.

آن سو نگران،نگاه پیغمبر بود خورشید،رسول آه پیغمبر بود اى تیغ پلید،مى‌شکستى اى کاش آن حنجره،بوسه‌گاه پیغمبر بود

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 385.