عبد الله بن عمیر کلبى

عبدالله بن عمیر کلبی جزء اولین شهداست که از جبهۀ امام حسین(ع) در روز عاشورا به میدان نبرد رفت.

وى که کنیه‌اش ابو وهب بود، جوانى دلاور و حماسى از شیعیان کوفه بود. به کوفه آمده، در نزدیکى بئرالعبد خانه‌اى گرفت و با همسرش به آنجا منتقل شد. وقتى دید عمر سعد، نیرو آماده و سازماندهى مى‌کند تا از نخیله به جنگ حسین بن على(ع) در کربلا بروند، پیش خود گفت: به خدا قسم شیفتۀ جهاد با مشرکان بودم.امیدوارم جنگ با اینان که به نبرد فرزند پیامبر مى‌روند، نزد خداوند کم ثواب‌تر از جهاد با مشرکان نباشد.پیش همسرش رفت و نیّت خود را با او در میان گذاشت،شبانه هر دو از کوفه بیرون رفتند و شب هشتم محرّم به یاوران حسین در کربلا پیوستند. همسر او نیز از شهداى کربلا بود.

پس از شهادت عبدالله، زنش خود را به بالین او رساند و خاک از چهرۀ او مى‌زدود که به دستور شمر، یکى از غلامانش (به نام رستم) با گرزى بر سر او زد و کنار شوهرش به شهادت رسید. عبدالله، دومین شهید از اصحاب امام حسین(ع) بود. نامش در زیارت ناحیۀ مقدّسه هم آمده‌است.

منبع

• جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج۱، ص ۳۰۲-۳۰۳.