عبد الله بن عمیر کلبى

جزء اولین شهداست که از جبهۀ امام حسین«ع»در روز عاشورا به میدان نبرد رفت.

وى که کنیه‌اش ابو وهب بود،جوانى دلاور و حماسى از شیعیان کوفه بود.به کوفه آمده، در نزدیکى بئر العبد خانه‌اى گرفت و با همسرش به آنجا منتقل شد.وقتى دید عمر سعد، نیرو آماده و سازماندهى مى‌کند تا از نخیله به جنگ حسین بن على«ع»در کربلا بروند، پیش خود گفت:به خدا قسم شیفتۀ جهاد با مشرکان بودم.امیدوارم جنگ با اینان که به نبرد فرزند پیامبر مى‌روند،نزد خداوند کم ثواب‌تر از جهاد با مشرکان نباشد.پیش همسرش رفت و نیّت خود را با او در میان گذاشت،شبانه هر دو از کوفه بیرون رفتند و شب هشتم محرّم به یاوران حسین در کربلا پیوستند. همسر او نیز از شهداى کربلا بود.

پس از شهادت عبد الله،زنش خود را به بالین او رساند و خاک از چهرۀ او مى‌زدود که به دستور شمر،یکى از غلامانش(به نام رستم)با گرزى بر سر او زد و کنار شوهرش به شهادت رسید.عبد الله،دومین شهید از اصحاب امام حسین«ع»بود. نامش در زیارت ناحیۀ مقدّسه هم آمده است.

جواد محدثی، فرهنگ عاشورا، قم، معارف، ج1، ص 302-303.