حسین پژمان بختیاری
| حسین (پژمان) پژمان بختیارى | |
|---|---|
| [[پرونده:Pezhman_bakhtiari.jpg
اندازه تصویر =|200px]] | |
| زمینهٔ کاری | شاعر، نویسنده، مترجم |
| زادروز | 1279 تهران |
| پدر و مادر | على مراد امیر پنجۀ بختیارى، خانم عالمتاج متخلّص به«ژاله»از دودمان میرزا ابو القاسم قائم مقام فراهانى |
| مرگ | 1353 |
| ملیت | ایرانی |
| پیشه | شاعر |
| کتاب‌ها | منظومه‌های سیه روزی، زن بیچاره، محاکمه یک شاعر، کویر اندیشه، ترجمه کتاب‌های «وفاى زن» اثر بنیامین کنستانت و «آتالاورنه» اثر شاتو بریان |
| دیوان سروده‌ها | منتخبى از اشعار شعراى فارسى زبان با عنوان«بهترین اشعار»،مجموعه شعر«خاشاک»، تصحیح دیوان حافظ و خمسۀ حکیم نظامى |
| تخلص | پژمان |
| مدرک تحصیلی | تحصیلات قدیمه در رشته علوم ادبیات عرب |
حسین پژمان (پژمان) بختیاری (زاده 1279 در تهران- درگذشته 1353) شاعر معاصر ایرانی بود.{{جعبه اطلاعات شاعر و نویسنده
زندگینامه
حسین پژمان، فرزند علی مراد امیر پنجه‌ی بختیاری و خانم عالمتاج متخلّص به ژاله از دودمان میرزا ابو القاسم قائم مقام فراهانی بود. او علوم جدید را در مدارس تهران به پایان رسانید و به زبان فرانسوی مسلّط شد؛ آنگاه به تحصیلات قدیمه پرداخت و از محضر اساتید فن در رشته علوم ادبیات عرب کسب فیض کرد و پس از اتمام تحصیلات به استخدام وزارت پست و تلگراف درآمد و ضمن اشتغال به کار، کتابی هم در زمینه پست و تلگراف نوشت. پژمان از هیجده سالگی به نظم شعر پرداخت. اشعارش در روزنامه‌ها و مجلّات مختلف به چاپ رسید. پژمان از شعرای توانا و خوش ذوق و تجدد خواهی است که آثارش از لطف کلام و انسجام لفظ و معنی برخوردار است. او که شاعری پر احساس و شیرین کلام و غزلسرا بود، چندین اثر ادبی دارد.
آثار
منظومه‌ها
- «سیه روزی»
- «زن بیچاره»
- «محاکمه یک شاعر»
- «کویر اندیشه»
- «خاشاک»
کتاب‌ها
ترجمه‌ها
- وفای زن (بنیامین کنستانف
- آتالاوژ (شاتو بریان)
اشعار
مکتب حسین (ع)
| این ماه،ماه ماتم سبط پیمبرست؟ | یا ماه سربلندى فرزند حیدرست؟ | |
| شیر اوژَنى که بر تن و فرق مبارکش | از زخم تیرْ جوشن و از تیغْ مغفرست | |
| آن کو نهال دین محمد ز خون او | سیراب گشت و سایه فکن گشت و بَروَرست | |
| در ظاهر ار شکسته شد آن شیر دل منال | کز آن شکست بادۀ فتحش به ساغرست | |
| سر لوح فتحْ‌نامۀ او شد شکستِ او | مرد حق ار شکسته شود،هم مظفّرست | |
| امروز عید فتح حسین است و آل او | زارى مکن که خستۀ شمشیر و خنجرست | |
| او کشته گشت و ملت اسلام زنده شد | وین کشته از هزار جهان زنده،برترست | |
| شیرین،شهادتى که به اسلام داد جان | فرخنده،رفتنى که چنین هستى آورست | |
| او کشته نیست،زندۀ اعصار و قرن‌هاست | کِش نام نیک تا به ابد زیب دفترست | |
| از خونِ آن حسین،حسینى دگر بزاد | وین نقش جاودانه از آن روى و منظرست | |
| مرگ از براى ماست نه درخوردِ او،که ما | ترسان ز محشریم و،وى آن سوىِ محشرست | |
| چندین ز تشنه‌کامى و مظلومى‌اش مگوى | کو شَهْم [۳] و قادرست،نه مسکین و مضطرست | |
| خوارىّ و سرشکستگى آرد قبول ظلم | او تا جهان به جاست عزیزست و سَرورست | |
| آن آهنینْ جگر که ز تصویر تیغ او | تبْ لرزه مر سپاه عدو را به پیکرست | |
| مظلوم نیست،خانه برانداز ظالم‌ست | لبْ‌تشنه نیست،ساقى تسنیم و کوثرست | |
| مظلومْ نى،که رایت پیروزمند او | پیوسته بر بسیط زمین سایه گسترست | |
| آن کس که بى‌سپاه زند بر سپاه خصم | دریاى لشکرست،نه محتاج لشکرست | |
| آن کو به پاى خویشتن آید به قتلگاه | مرگ ستمگرست،نه مرد ستَمْبَرست | |
| چون کودکان گمشده گریان مباش از آنک | او شاهْ مرد و،قصّۀ او مردپرورست | |
| بر ابن سعد و ابن زیادست و بر یزید | ار گریه جایزست،وگر نوحه درخورست | |
| کآن جمع تیره بخت پلید جهول را | دنیا نماند و،کیفر عقبى مقررست | |
| او کشته شد که دین نبى جاودان شود | جان جهان فداش که بى‌مثلْ گوهرست | |
| زارى مکن به ماتم سلطان دین از آنک | در سوگ مرد،شیوۀ مردانه خوشترست | |
| رو کسب فخر و فیض کن از مکتب حسین | کان مکتبت به دولت جاوید رهبرست | |
| در راه حفظ میهن و آیین و دین و داد | باش آن چنان که زادۀ زهراى اطهرست | |
| آیین سربلندى و هنجار نام و ننگ | در مکتب حسین،نه در جاى دیگرست | |
| تسخیر کاخ عزّت و طىّ طریق حق | صعب است و پر مخاطره،امّا میسّرست | |
| دیندار باش و عدلْ گزین باش و مرد باش | کاین مکتبِ گزیدۀ سبط پیمبرست | |
| در راه دوست تکیه به شمشیر تیز کن | کارى که کرد شاه شهیدان،تو نیز کن [۴] |
منابع
دانشنامه‌ی شعر عاشورایی، محمدزاده، ج 2، ص: 1152-1153.