حصین بن تمیم تمیمی
حصین‌بن تمیم از هواداران و نیروهای تحت امر عمربن سعد در کربلا بود.
هنگامی که امام حسین(ع) برای ادای نماز ظهر عاشورا مهلت خواست، حصین‌بن تمیم به امام اهانت کرد و گستاخانه گفت که نماز شما پذیرفته نیست. حبیب‌بن مظاهر خشمگینانه به او پاسخ داد که: نماز خانواده پیامبر(ص) پذیرفته نمی‌شود، آن وقت نماز تو پذیرفته می‌شود؟ حصین به طرف حبیب یورش آورد و حبیب ضربه‌ای به طرف او زد که به اسبش خورد و از اسب به زمین افتاد و همراهانش او را از مرگ حتمی نجات دادند؟[۱]
بعد از نماز ظهرِعاشورا، حبیب‌بن مظاهر به میدان شتافت و قهرمانانه جنگید. بین حبیب و سپاه دشمن مبارزه سختی درگرفت و او جمعی از ایشان را کشت. تا سرانجام بدیل بن صریم عَقَفانی با حمله‌ای او را مجروح ساخت و شخص دیگر از بنی‌تمیم نیزه بر او زد که به زمین افتاد. خواست برخیزد که در نهایت، حصین‌بن تمیم سر از بدن حبیب جدا کرد و او به دیگر شهیدان پیوست.
چون تشنگی شدیدی بر امام غالب شد، خود را به نهری رساند تا قدری آب بنوشد، در این حال حصین‌بن تمیم تیری به سوی امام افکند که به دهان آن حضرت اصابت کرد. امام تیر را بیرون کشید و دستش را زیر زخم گرفت، چون از خون پر شد، آن را به طرف آسمان پاشید و فرمود: پروردگارا! از کار ناپسندی که با فرزند دختر پیامبرت انجام می‌دهند، به درگاه تو می‌نالم. خدایا شمارشان را کم کن و به پراکندگی، جانشان رابگیر![۲] گویند قطره‌ای از آن خون به زمین برنگشت. سپس امام به جای خود برگشت، در حالی که به‌شدت تشنه بود. بنا به نقل دیگر مردی از بنی‌دارم لشکر را مخاطب ساخته و گفت: وای بر شما! میان حسین و آب فرات حایل شوید و نگذارید به آب دسترسی پیدا کند. امام رو به آسمان کرد و گفت: پروردگارا! اورا تشنه بدار. وی امام حسین (ع) را هدف تیر قرار داد و تیرش به دهان مبارک امام اصابت کرد.[۳]
در هنگام قیام مختار، حصین‌بن تمیم سرانجام در کوفه و به دست قاسم پسر حبیب‌بن مظاهر به قتل رسید.[۴]
منبع
مرضیه محمدزاده، دوزخیان جاوید، نشر بصیرت، ص 195-196.
پی نوشت
- ↑ - ر.ک : وقعة الطف، ص229؛ تاریخ طبری، ج5، ص429؛ مناقب آل ابی‌طالب، ج4، ص103؛ بحار الانوار، ج45، ص27.
- ↑ - انساب الاشراف، ج3، ص407،202؛ تاریخ طبری، ج5، ص449؛ الکامل فی التاریخ، ج4، ص76؛ البدایه و النهایه، ج8، ص187؛ المنتظم، ج5، ص340؛ تجارب الامم، ج2، ص79.
- ↑ - انساب الاشراف، ج3، ص202؛ تاریخ طبری، ج5، ص420؛ ارشاد، ج2، ص463؛ نهایة الارب، ج7، ص194.
- ↑ - ر.ک : تاریخ طبری، ج5، ص440؛ ینابیع المودة، ج3، ص71.