مشفق کاشانی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

{{م| «کار جهان و خلق جهان جمله درهم است»}}

{{ب| هرجا به گوش می‌رسد آوای انقلاب|خلقی به ماتمند و جهانی در اضطراب }}

{{م| «کآشوب در تمامی ذرّات عالم است»}}

{{ب| روشن به راه دید چراغ امید نیست|کس را هوای شادی و گفت و شنید نیست }}

{{ب| زین ابر تیره اختر شادی پدید نیست|«گر خوانمش قیامت دنیا بعید نیست» }}

{{م| «این رستخیز عام که نامش محرّم است» }}

{{ب| شوری به سر فتاده که جای مقال نیست‌|جز غم نصیب مردم شوریده حال نیست }}

{{ب| باغ حیات را پس ازین اعتدال نیست|«در بارگاه قدس که جای ملال نیست» }}

{{م| «سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است»}}

{{ب| خلق جهان ز سوز نهان نوحه می‌کنند|از دست داده تاب و توان نوحه می‌کنند }}

{{ب| هرجا ز دیده اشک فشان نوحه می‌کنند|«جنّ و ملک بر آدمیان نوحه می‌کنند» }}

{{م| «گویا عزای اشرف اولاد آدم است»}}

{{ب| شاهی که افتخار بدو کرده عالمَین|بابش علی و فاطمه را هست نور عین }}

{{ب| از شرم روی او به حجابند نیِّرین|«خورشید آسمان و زمین نور مشرقین» }}

{{م| «پرورده‌ی کنار رسول خدا حسین (ع)» }}

{{پایان شعر}}

{{ب| کردند کوفیان همه دامان کربلا|گلگون ز خون پاک شهیدان کربلا }}

{{ب| خون موج زد ز بحر خروشان کربلا|«کشتی شکست خورده‌ی طوفان کربلا» }}

{{م| «در خاک و خون فتاده به میدان کربلا»}}

{{ب| کس در زمانه نیست کزین غم فسرده نیست|آن کو که دل شکسته ازین درد نیست کیست }}

{{ب| هرچند کار چرخ فسونگر ستمگریست|«گر چشم روزگار بر او فاش می‌گریست» }}

{{م| «خون می‌گذشت از سر ایوان کربلا»}}

{{ب| در نینوا نبود چو آبی به غیر اشک|چشم فلک ندید سرابی به غیر اشک }}

{{ب| اطفال را نبود جوابی به غیر اشک|«نگرفت دست دهر گلابی به غیر اشک» }}

{{م| «زان گل که شد شکفته به بستان کربلا»}}

{{ب| با آنکه بود شاه بر آن قوم، میهمان|بر قتل او کمر همه بستند بر میان }}

{{ب| کی این ستم رسیده به مهمان ز میزبان|«از آب هم مضایقه کردند کوفیان» }}

{{م| «خوش داشتند حرمت مهمان کربلا»}}

{{ب| باد خزان به گلشن آل علی وزید|از عرشِ زین چو شاه به روی زمین رسید }}

{{ب| آن دم که تشنه لب لب شط می‌شدی شهید|«بودند دیو و دد همه سیراب و می‌مکید» }}

{{م| «خاتم ز قحط آب سلیمان کربلا»}}

{{ب| داغی نشسته بر رخ گردون که تا ابد| زین جانگداز واقعه هرگز نمی‌رود }}

{{ب| دلها درون سینه ز اندوه می‌تپد|«زان تشنگان هنوز به عیوق می‌رسد» }}

{{م| «فریاد العطش ز بیابان کربلا»}}

{{ب| دون همّتان ز حیّ توانا نکرده شرم| از اهل بیت و عترت طه نکرده شرم }}

{{ب| زان تشنه کشته بر لب دریا نکرده شرم|«آه از دمی که لشکر اعدا نکرده شرم» }}

{{م| «کردند رو به خیمه‌ی سلطان کربلا» }}

{{ب| لشکر چو در خیام شهِ ارجمند شد|در باغ خلد خاطر زهرا نژند شد }}

{{ب| احمد گریست زار و علی دردمند شد|«آن دم فلک بر آتش غیرت سپند شد» }}

{{م| «کز خوف خصم در حرم افغان بلند شد» }}

{{پایان شعر}}

{{ب| بیداد خصم تیره‌دل از حد فزون شدی‌|زین ماجرا ز دیده روان سیل خون شدی }}

{{ب| همچون سپهر روی زمین نیلگون شدی|«کاش آن زمان سرادق گردون نگون شدی» }}

{{م| «وین خرگه بلند ستون بی‌ستون شدی»}}

{{ب| آمد زمانه زین غم جانسوز در ستوه| تا شد شهیدِ خنجر کین شاه باشکوه }}

{{ب| رفتند سوی خیمه چو آن بی‌حیا گروه|«کاش آن زمان درآمدی از کوه تا به کوه» }}

{{م| «سیل سیه که روی زمین قیرگون شدی»}}

{{ب| خاموش شد چو شمع شب افروز اهل بیت| دنیا گرفت آه غم اندوز اهل بیت }}

{{ب| گردید همچو شام سیه روز اهل بیت|«کاش آن زمان ز آه جگر سوز اهل بیت» }}

{{م| «یک شعله برق خرمن گردون دون شدی»}}

{{ب| نشنیده گوش چرخ چنین تلخ داستان| نادیده چشم دهر مر این ظلم در جهان }}

{{ب| پشت زمانه خم شده زین محنت گران|«کاش آن زمان که این حرکت کرد آسمان» }}

{{م| «سیماب‌وار گوی زمین بی‌سکون شدی»}}

{{ب| دردا که از جفای فلک آن وجود پاک| افتاد همچو گوهر تابنده در مغاک }}

{{ب| با آن دل شکسته و با جسم چاک‌چاک|«کاش آن زمان که پیکر او شد درون خاک» }}

{{م| «جان جهانیان همه از تن برون شدی»}}

{{ب| بگذشت چون به خاطر او وعده‌ی الست| در کشتی شهادت چون نوح برنشست }}

{{ب| در موج خیز حادثه خوش داد جان ز دست|«کاش آن زمانه که کشتی آل نبی شکست» }}

{{م| «عالم تمام غرقه‌ی دریای خون شدی»}}

{{ب| پیدا شود چو روز قیامت فروز حشر | با آفتاب شعله‌ور و تاب سوز حشر }}

{{ب| گیرند مزد خویشتن اعدای او ز حشر|«این انتقام گر نفتادی به روز حشر» }}

{{م| «با این عمل معامله‌ی دهر چون شدی»}}

{{ب| میزان عدل و داد چو در محشر آورند| آنگاه خیل قوم ستم‌گستر آورند }}

{{ب| پس داوری ز کرده سوی داور آورند|«آل علی چو دست تظلّم برآورند» }}

{{م| «ارکان عرش را به تلاطم درآورند» }}

{{پایان شعر}}

{{ب| در کارگاه هستی تا نقش ما زدند|آزادگان به کوی محبت لوا زدند }}

{{ب| از عالم وجود قدم در فنا زدند|«برخوان غم چو عالمیان را صلا زدند» }}  

{{م| «اوّل صلا به سلسله‌ی انبیا زدند»}}

{{ب| بار بلای عشق هر آن کس به جان خرید| از جام مهر دوست می عاشقی چشید }}

{{ب| در کار عشق پا و سر و تن به خون کشید|«نوبت به اولیا که رسید آسمان تپید» }}

{{م| «زان ضربتی که بر سر شیر خدا زدند»}}

{{ب| دوران چو داشت در سر فکر ستیزها| مشتی دغل نشاند به جای عزیزها }}

{{ب| تا عاقبت به دست همان بی‌تمیزها|«پس آتشی از اخگر الماس ریزها» }}

{{م| «افروختند و در حسن مجتبی زدند»}}

{{ب| می‌خواست چرخ فتنه‌گر، این گنبد کبود| رنگین به خون دیده کند عالم وجود }}

{{ب| دردی به دردهای دل مصطفی فزود|«وانگه سرادقی که ملک محرمش نبود» }}

{{م| «کندند از مدینه و در کربلا زدند»}}

{{ب| از موج حادثات به صحرای بی‌کران | دریا به جنبش آمد و شد سیل خون روان }}

{{ب| باران مرگ کرد گلستان دین خزان|«وز تیشه‌ی ستیزه در آن دشت، کوفیان» }}

{{م| «بس نخلها ز گلشن آل عبا زدند»}}

{{ب| از تیغ و تیر لشکر دون پرور یزید| آل علی شدند چو در کربلا شهید }}

{{ب| بس نونهال تازه که در خاک و خون تپید|«پس ضربتی کز آن جگر مصطفی درید» }}

{{م| «بر حلق تشنه‌ی خلف مرتضی زدند»}}

{{ب| ناکرده شرم یکسره آن قوم کینه جوی | کردند همچو سیل به سوی خیام روی }}

{{ب| در خیمه تا بلند شد از خصم، های و هوی|«اهل حرم دریده گریبان، گشوده موی» }}

{{م| «فریاد بر در حرم کبریا زدند»}}

{{ب| افتاد در ملایک افلاک اضطراب| کز ظلم و جور و کینه نکردند اجتناب }}

{{ب| بر حال اهل بیت دل سنگ می‌شد آب|«روح الامین نهاده به زانو سر حجاب» }}

{{م| «تاریک شد ز دیدن آن چشم آفتاب» }}

{{پایان شعر}}

{{ب| تا نوبت شهادت سلطان دین رسید|صبح حیات را نفس واپسین رسید }}

{{ب| بس زخمها به پیکرش از تیغ کین رسید|«چون خون ز حلق تشنه‌ی او بر زمین رسید» }}

{{م| «جوش از زمین به ذروه‌ی عرش برین رسید»}}

{{ب| کردند کوفیان ستم و ظلم بی‌حساب| کز عترت پیمبر شد سلب خورد و خواب }}

{{ب| لب تشنه شد شهید چو فرزند بو تراب|«نزدیک شد که خانه‌ی ایمان شود خراب» }}

{{م| «از بس شکستها که به ارکان دین رسید»}}

{{ب| در کربلا لوای ستم تا ز کین زدند | آتش ز کینه بر دل سلطان دین زدند }}

{{ب| بس تیشه‌ها به ریشه‌ی دین مبین زدند|«نخل بلند او چو خسان بر زمین زدند»  }}

{{م| «طوفان به آسمان ز غبار زمین رسید»}}

{{ب| چشم زمانه خون ز دل آسمان فشاند| روی زمین ز ابر سیه‌فام تیره ماند }}

{{ب| گردون به چهر خویش غبار محن نشاند|«باد آن غبار چون به مزار نبی رساند» }}

{{م| «گرد از مدینه تا فلک هفتمین رسید»}}

{{ب| هر دم دم از محبّت ربّ جلیل زد | تا کوس مرگ نوبتی الرّحیل زد }}

{{ب| در خون خویش غوطه شه بی‌عدیل زد|«یکباره جامه در خُم گردون به نیل زد» }}

{{م| «چون این خبر به عیسی گردون‌نشین رسید»}}

{{ب| چون طائر شکسته پر و بال شد خموش | کرّوبیان شدند ز ماتم سیاهپوش }}

{{ب| خون در عروق خلق جهان آمدی به جوش|«پر شد فلک ز غلغله چون نوبت خروش» }}

{{م| «از انبیا به حضرت روح الامین رسید»}}

{{ب| از تیشه‌ی ستیزه‌ی قوم ستم شعار | روزی که شد شهید ستم آن بزرگوار }}

{{ب| گردی بلند گشت و سیه کرد روزگار|«کرد این خیال و هم غلط کار کان غبار» }}

{{م| «تا دامن جلال جهان آفرین رسید» }}

{{پایان شعر}}

{{ب| گردید پشت فاطمه زین بار غم هلال‌|از مویه همچو موی شد از ناله همچو نال }}

{{ب| نی‌نی که شد به ماتم او حیّ لا یزال|«هست از ملال گرچه بری ذات ذو الجلال» }}

{{م| «او در دل است و هیچ دلی نیست بی‌ملال»}}

{{ب| از داد چون به عرصه‌ی محشر علم زنند| وانگه ز انتقام شه تشنه دم زنند }}

{{ب| پس کوفیان به حشر قدم از عدم زنند|«ترسم جزای قاتل او چون رقم زنند» }}

{{م| «یکباره بر جریده‌ی رحمت قلم زنند»}}

{{ب| خورشید چون دمد ز گریبان روز حشر | حاضر شوند خلق به دیوان روز حشر }}

{{ب| آیند اهل بیت به میدان روز حشر|«ترسم کزین گناه شفیعان روز حشر» }}

{{م| «دارند شرم کز گنه خلق دم زنند»}}

{{ب| افتد به عرش لرزه و جنبد ز جا زمین| تا در رسد به معرکه‌ی حشر شاه دین }}

{{ب| آن دم که پای میز حسابند قاتلین|«دست عتاب حق به درآید ز آستین» }}

{{م| «چون اهل بیت دست در اهل ستم زنند»}}

{{ب| بیند چو جسم خسرو لب تشنه چاک چاک| زخم فزون بر آن بدن نازنین و پاک }}

{{ب| شیر خدا ز سینه کشد آه سوزناک|«آه از دمی که با کفن خونچکان ز خاک» }}

{{م| «آل علی چو شعله‌ی آتش علم زنند»}}

{{ب| آه از دمی که شمع شبستان اهل بیت | شاه شهید نوگل بستان اهل بیت }}

{{ب| پیدا شود میان شهیدان اهل بیت|«فریاد از آن دمی که جوانان اهل بیت»  }}

{{م| «گلگون کفن به عرصه‌ی محشر قدم زنند»}}

{{ب| لب تشنگان دشت بلا خیز نینوا | می‌افکنند غلغله در عرش کبریا }}

{{ب| تا انتقام خویش بگیرند بر ملا|«جمعی که زد به هم صفشان شور کربلا» }}

{{م| «در حشر صف زنان صف محشر به هم زنند»}}

{{ب| در کربلا چو باب ستم کرده‌اند باز | در خاک و خون کشیده تن شاه سرفراز }}

{{ب| آید چو روز حشر و قیامت شود فراز|«از صاحب حرم چه توقّع کنند باز» }}

{{م| «آن ناکسان که تیغ به صید حرم زنند»}}

{{ب| شد چون به دست قوم ز حق بی‌خبر قتیل | از جور چرخ کج روش آن خسرو جلیل }}

{{ب| این ظلم بس نبود که آن فرقه‌ی محیل|«پس بر سنان کنند سری را که جبرئیل» }}

{{م| «شوید غبار گیسویش از آب سلسبیل» }}

{{پایان شعر}}

{{ب| چون شد شهید آن شه عطشان به کارزار|بر اهل بیت گشت در آن لحظه کارزار }}

{{ب| از جور و ظلم و کینه و بیداد روزگار|«روزی که شد به نیزه سر آن بزرگوار» }}

{{م| «خورشید سر برهنه برآمد ز کوهسار»}}

{{ب| دردا و حسرتا که در آن روز غم‌پژوه | بر اهل بیت رحم نکردند آن گروه }}

{{ب| آمد چو اهل بیت ز اندوه در ستوه|«موجی به جنبش آمد و برخاست کوه‌کوه» }}

{{م| «ابری به بارش آمد و بگریست زارزار»}}

{{ب| تا اهل بیت کرد گرفتار قوم دون | بس نقشها به پرده زد این لوح آبگون }}

{{ب| آن دم که گشت دشت بلا موج‌زن ز خون|«گفتی تمام زلزله شد خاک بی‌سکون» }}

{{م| «گفتی فتاد از حرکت چرخ بی‌قرار»}}

{{ب| شد بر سنان بلند سر شاه و ناگزیر | آل علی شدند به دست عدو اسیر }}

{{ب| گردون دون فکند ازین غصّه سر به زیر|«عرش آن چنان به لرزه در آمد که چرخ پیر» }}

{{م| «افتاد در گمان که قیامت شد آشکار»}}

{{ب| در کربلا بر آل نبی قحط آب بود | ای بس امید زنده که نقش سراب بود }}

{{ب| زین غم دل شکسته‌ی زینب به تاب بود|«آن خیمه‌ای که گیسوی حورش طناب بود» }}

{{م| «شد سرنگون ز باد مخالف حباب‌وار»}}

{{ب| شد سیل اشک چشم یتیمان چو رود نیل | گشتند تا اسیر غم آن عترت جلیل }}

{{ب| چون خاست سوی شام همی بانگ الرّحیل|«جمعی که پاس محملشان داشت جبرئیل» }}

{{م| «گشتند بی‌عماری و محمل شترسوار»}}

{{ب| تا شد اسیر اهل ستم عترت نبی | از یاد رفت در همه جا حرمت نبی }}

{{ب| از حد گذشت درد و غم و محنت نبی|«با آنکه سر زد این عمل از امّت نبی»  }}

{{م| «روح الامین ز روی نبی گشت شرمسار»}}

{{ب| گردون چو خون پاک شهیدان به جام کرد | دوری ازین جنایت عُظمی به کام کرد }}

{{ب| از کینه روز آل پیمبر چو شام کرد|«وانگه ز کوفه خیل الم رو به شام کرد» }}

{{م| «نوعی که عقل گفت قیامت قیام کرد» }}

{{پایان شعر}}

{{ب| در باغ دین چو آفت باد خزان فتاد|بس سروها به خاک درین بوستان فتاد }}

{{ب| زین درد شور و غلغله در آسمان فتاد|«بر حربگاه چون ره آن کاروان فتاد» }}

{{م| «شورِ نشور واهمه را در گمان فتاد»}}

{{ب| کردند چون نظر به شهیدان ارجمند | شد بر فلک فغان اسیران دردمند }}

{{ب| آن دم که گشت زاری اهل حرم بلند|«هم بانگ نوحه غلغله در شش جهت فکند» }}

{{م| «هم گریه بر ملایک هفت آسمان فتاد»}}

{{ب| چون کار بر اسیری آل عبا کشید | بار ستم زمانه به دار بلا کشید }}

{{ب| بنگر که ظلم رشته‌ی او تا کجا کشید|«هر جا که بود آهوئی از دشت پا کشید» }}

{{م| «هر جا که بود طائری از آشیان فتاد»}}

{{ب| ظلمی که بر حسین ز ابن زیاد رفت | شدّاد آنچه کرده در اینجا ز یاد رفت }}

{{ب| از خاطر زمانه تو گوئی که داد رفت|«شد وحشتی که شور قیامت ز یاد رفت» }}

{{م| «چون چشم اهل بیت بر آن کشتگان فتاد»}}

{{ب| هر فتنه‌ای که کرد به پا روزگار کرد | اولاد مصطفی به اسیری نزار کرد }}

{{ب| بر قتلگاه خیل اسیران گذار کرد|«هرچند بر تن شهدا چشم کار کرد» }}

{{م| «بر زخمهای کاریِ تیغ و سنان فتاد»}}

{{ب| چون دیده اوفتاد به تن‌های کشتگان | برخاست از زمین به سوی آسمان فغان }}

{{ب| سرها ز تن جدا شده تن‌ها جدا ز جان|«ناگاه چشم دختر زهرا در آن میان» }}

{{م| «بر پیکر شریف امام زمان فتاد»}}

{{ب| چون پیکر برادر خود دید روبرو | غلتان به خون خویشتن از خنجر عدو }}

{{ب| فریاد را شکست نمی‌خواست در گلو|«بی‌اختیار ناله‌ی هذا حسین ازو» }}

{{م| «سر زد چنان که شعله ازو در جهان فتاد»}}

{{ب| بر زینب آن که کرد بلا از ازل قبول | می‌کرد دم به دم به اسیری بلا نزول }}

{{ب| زین درد خاطرش چو دگر بار شد ملول|«پس با زبان پر گله آن بضعة البتول» }}

{{م| «رو در مدینه کرد که یا ایّها الرّسول» }}

{{پایان شعر}}

{{ب| این مرغ پرشکسته و محزون حسین توست‌|وین گشته روزگار دگرگون حسین توست  }}

{{ب| این سر جدا ز تن شده اکنون حسین توست|«این کُشته‌ی فتاده به هامون حسین توست» }}

{{م| «وین صید دست و پا زده در خون حسین توست»}}

{{ب| دردا که از شرار غم اندوز تشنگی | از دود آهِ شعله برافروز تشنگی }}

{{ب| چون شام بوده در نظرش روز تشنگی|«این نخل ترکز آتش جانسوز تشنگی» }}

{{م| «دود از زمین رسانده به گردون حسین توست»}}

{{ب| تا عهد خویش کوفی بیدادگر شکست | بر روی اهل بیت تو آب فرات بست }}

{{ب| رنگین به خون عترت پاک تو کرد دست|«این ماهی فتاده به دریای خون که هست» }}

{{م| «زخم از ستاره بر تنش افزون حسین توست»}}

{{ب| چون شام روزگار حریمت سیاه گشت | یک روز دور چرخ به دلخواه ما نگشت }}

{{ب| بنگر ز کوفیان چه ستمها به ما گذشت|«این غرقه‌ی محیط شهادت که روی دشت» }}

{{م| «از موج خون او شده گلگون حسین توست»}}

{{ب| چون بسته شد ز سیل مخالف ره نجات | کشتی شکسته‌ایم ز طوفان حادثات }}

{{ب| ای خاتم النبیین، وی میر کائنات|«این خشک لب فتاده‌ی ممنوع از فرات» }}

{{م| «کز خون او زمین شده جیحون حسین توست»}}

{{ب| با این عمل که سر زد ازین قوم کینه‌خواه | شد روزگار آل پیمبر ز غم سیاه }}

{{ب| یزدان پاک هست بر احوال ما گواه|«این شاه کم سپاه که با خیل اشک و آه» }}

{{م| «خرگه ازین جهان زده بیرون حسین توست»}}

{{ب| یا ایّها الرّسول ز بیداد مشرکین | در خاک و خون تپیده بسی گوهر ثمین }}

{{ب| ما را کنون اسیر به چنگ عدو ببین|«این قالب تپان که چنین مانده بر زمین» }}

{{م| «شاه شهید ناشده مدفون حسین توست»}}

{{ب| آن‌سان گریستی که دل سنگ آب کرد| از اشک دیده پر دُر و گوهر تراب کرد }}

{{ب| از آه سینه سوز سیه آفتاب کرد|«چون روی در بقیع به زهرا خطاب کرد» }}

{{م| «وحش زمین و مرغ هوا را کباب کرد» }}

{{پایان شعر}}

{{ب| زینب اسیر و خسته ز جور و جفا ببین‌|اهل حریم خویش به غم مبتلا ببین }}

{{ب| بر اهل بیت بس ستم ناروا ببین|«ای مونس شکسته دلان حال ما ببین» }}

{{م| «ما را غریب و بی‌کس و بی‌آشنا ببین»}}

{{ب| از جور چرخ دربه‌در آل پیمبرند | بی‌مونس و اسیر و سیه بخت و مضطرند }}

{{ب| در چنگ ظلم مانده و آزرده خاطرند|«اولاد خویش را که شفیعان محشرند» }}

{{م| «در ورطه‌ی عقوبت اهل جفا ببین»}}

{{ب| گاهی به سوی کوفه کشانند کوفیان | گاهی به سوی شام اسیران ناتوان  }}

{{ب| ما را گرفته خصم ستمکار در میان|«در خلد بر حجاب دو کَوْن آستین فشان» }}

{{م| «وندر جهان مصیبت ما بر ملا ببین»}}

{{ب| یک دم ز راه شفقت و احسان به کربلا | بنگر فتاده‌اند شهیدان به کربلا }}

{{ب| در خون خویشتن شده غلتان به کربلا|«نی نی درآ چو ابر خروشان به کربلا» }}

{{م| «طغیان سیل و فتنه‌ی موج بلا ببین»}}

{{ب| بی‌همدم و شکسته دل و زار و دربه‌در | در چنگ دشمنند اسیران خون جگر }}

{{ب| از حال ما برای چه نگرفته‌ای خبر|«تن‌های کشتگان همه در خاک و خون نگر» }}

{{م| «سرهای سروران همه بر نیزه‌ها ببین»}}

{{ب| شد عاقبت شهید لب آب تشنه کام | فرزند ناز پرورت ای دل شکسته مام }}

{{ب| اکنون ز کید چرخ و ستمهای اهل شام|«آن سر که بود بر سر دوش نبی مدام» }}

{{م| «یک نیزه‌اش ز دوش مخالف جدا ببین»}}

{{ب| فرزند نازپرور گلگون عذار تو | بعد از حسن به دهر، مهین یادگار تو }}

{{ب| آرام جان و مایه‌ی صبر و قرار تو|«آن تن که بود پرور شش در کنار تو» }}

{{م| «غلتان به خاک معرکه‌ی کربلا ببین»}}

{{ب| ای مادر حمیده سیَر کی رود ز یاد | آن دم که ابن سعد شد از قتل شاه شاد }}

{{ب| در چنگ خصم اهل حریم تو اوفتاد|«یا بضعة الرّسول ز ابن زیاد داد» }}

{{م| «کو خاک اهل بیت رسالت به باد داد» }}

{{پایان شعر}}

{{ب| با هر بنای ظلم که بنیاد کرده‌ای‌|بس خرمن امید که بر باد کرده‌ای }}

{{ب| از کرده‌های خویش دمی یاد کرده‌ای؟|«ای چرخ غافلی که چه بیداد کرده‌ای» }}

{{م| «وز کین چه‌ها درین ستم آباد کرده‌ای»}}

{{ب| یک دم نگه نداشته‌ای حرمت رسول | خم کردی از مصیبت و غم قامت رسول }}

{{ب| این کینه گر پدید شد از امّت رسول|«در طعنت این بس است که با عترت رسول» }}

{{م| «بیداد کرده خصم و تو امداد کرده‌ای»}}

{{ب| بر خلق بسته است کنون سیل دیده راه | در زیر ابر تیره نهان گشت مهر و ماه }}

{{ب| شد کشته از جفای تو سلطان دین پناه|«ای زاده‌ی زیاد نکرده‌ست هیچگاه» }}

{{م| «نمرود این عمل که تو شدّاد کرده‌ای»}}

{{ب| کردی تو چاک چاک ز پیکان تن حسین | دادی به خاک دشت بلا مسکن حسین }}

{{ب| کردی خزان به تیشه‌ی کین گلشن حسین|«کام یزید داده‌ای از کشتن حسین» }}

{{م| «بنگر که را به قتل که دلشاد کرده‌ای»}}

{{ب| نوش تو نیش آمد و مهر تو آفت است | بر مردم زمانه ترا کینه عادت است  }}

{{ب| گویی ستم سرشت تو و جور طینت است|«بهر خسی که بار درخت شقاوت است» }}

{{م| «در باغ دین چه با گل و شمشاد کرده‌ای»}}

{{ب| زنگار غم گرفت چو آئینه‌ی صفا | «معدوم شد مروّت و منسوخ شد وفا» }}

{{ب| از حد گذشت جور تو در دشت کربلا|«با دشمنان دین نتوان کرد آنچه را» }}

{{م| «با مصطفی و حیدر و اولاد کرده‌ای»}}

{{ب| با تیر و تیغ خصم تنِ شاه تشنگان | کردی لب فرات به دریای خون تپان }}

{{ب| زین غم گریست فاطمه در روضه‌ی جنان|«حلقی که سوده لعل لب خود نبی بر آن» }}

{{م| «آزرده‌اش به خنجر فولاد کرده‌ای»}}

{{ب| آل علی چو ظلم تو در خاطر آورند | یاد از جفای قوم ستم گستر آورند }}

{{ب| پس شکوه‌ها ز دست تو بر داور آورند|«ترسم ترا دمی که به محشر درآورند» }}

{{م| «از آتش تو دود به محشر برآورند» }}

{{پایان شعر}}

{{ب| تا نظم درد خیز تو زیب کتاب شد|از آه سردِ خلق سیه آفتاب شد }}

{{ب| گوئی جهان سرآمد و روز حساب شد|«خاموش محتشم که دل سنگ آب شد» }}

{{م| «بنیاد صبر و خانه‌ی طاقت خراب شد»}}

{{ب| با ذکر این مصیبت جانسوز و دردناک | بس جوی خون ز دیده سرازیر شد به خاک }}

{{ب| ترسم شوند خلق به دریای خون هلاک|«خاموش محتشم که ازین حرف سوزناک» }}

{{م| «مرغ هوا و ماهی دریا کباب شد»}}

{{ب| چشم زمانه گشت برین نظم دُرفشان | خون دجله دجله می‌رود از چشم مردمان }}

{{ب| از دل قرار برده و از تن همی توان|«خاموش محتشم که ازین شعر خونچکان» }}

{{م| «در دیده اشک مستمعان خون ناب شد»}}

{{ب| محنت زده‌ست خیمه و شادی‌ست در گریز | جنّ و ملک شدند درین پهنه اشک ریز }}

{{ب| گوئی رسیده است فرا روز رستخیز|«خاموش محتشم که ازین نظم گریه خیز» }}

{{م| «روی زمین به اشک جگرگون خضاب شد»}}

{{ب| این نوحه در خزان گلستان حیدری‌ست | در ذکر دردهای حریم پیمبری‌ست }}

{{ب| در بزم غم چو شعله‌ی جانسوز آذری‌ست|«خاموش محتشم که فلک بس که خون گریست» }}

{{م| «دریا هزار مرتبه گلگون حباب شد»}}

{{ب| زین موج خیز حادثه مردم در اضطراب | طوفان اشک کرده جهان پر ز انقلاب }}

{{ب| آتش فکنده در دل و در جان شیخ و شاب|«خاموش محتشم که به سوز تو آفتاب» }}

{{م| «از آه سردِ ماتمیان ماهتاب شد»}}

{{ب| هرجا نشان غم زده بر پرچم حسین | این جانگداز شعر تو در ماتم حسین  }}

{{ب| افکنده شور و لوله در عالم حسین|«خاموش محتشم که ز ذکر غم حسین» }}

{{م| «جبریل را ز روی پیمبر حجاب شد»}}

{{ب| تا بوده روزگار عزایی چنین نکرد | بر پا زمانه شور و نوایی چنین نکرد }}

{{ب| سوزی ز ساز درد فزایی چنین نکرد|«تا چرخ سفله بود خطایی چنین نکرد» }}

{{ب| «بر هیچ آفریده جفایی چنین نکرد» <ref>زینة المراثی؛ ص 16- 39. آذرخش، ص 256- 279.</ref> }}

{{پایان شعر}}

{{ب| این دل شوریده همچون نی، نوا دارد هنوز|ناله‌ها از جان به شور نینوا دارد هنوز }}

{{ب| ای حسین، ای تشنه کام کربلا در ماتمت‌|جویبار خون، نشان از چشم ما دارد هنوز }}

{{ب| تا برآرد سر به گردون، در هوای کوی تو|این سر شوریده سودای تو را دارد هنوز }}

{{ب| آبروی چشمه‌ی عشق است خاک کربلا|زمزم و کوثر نشان از کربلا دارد هنوز }}

{{ب| غنچه‌ی خونین دل، پریشان دفتر گل را گشود|قصه‌ی درد تو، با باد صبا دارد هنوز }}

{{ب| در درون سوزی چو آتش شعله‌ور دارد علی‌|بر جگر داغی از این غم، مصطفی دارد هنوز }}

{{ب| در جنان سرگشته از این ماتم گردون دراز|چهره‌ی نیلی، روز و شب خیر النساء دارد هنوز }}

{{ب| موج خیز رحمت یزدان به چشم اهل راز|راه بر سر چشمه‌ی خون خدا دارد هنوز }}

{{ب| نخل دین احمدی بار آور از خون تو گشت‌|گلشن توحید، از او ارج و بها دارد هنوز <ref>آذرخش؛ ص 224.</ref> }}

{{پایان شعر}}

{{ب| به جولانگاه دشت بی‌نیازی، تاختن باید|بیابانی است مالامال دل، جان باختن باید }}

{{ب| مشو غافل دمی تا منزل جانان، به رهپویی‌|نسیم آسا به سرافتان و خیزان، تاختن باید }}

{{ب| گرت زین برق عالمسوز بال سوختن باشد|درین پرواز طاقت گیر، شور ساختن باید }}

{{ب| اگر همچون شهید نینوا، افروختن خواهی|سری، در سروری، بالای نی، افروختن باید }}

{{ب| مگر روزی به دامانش توانی دست دل یازی‌|غریب از خویشتن، بر آشنا پرداختن باید }}

{{ب| بت ما و منی آزرده دارد خاطر ما را|به روی این حریف فتنه‌گر، تیغ آختن باید <ref>همان، ص 166.</ref> }}

{{پایان شعر}}

{{ب| در شعله‌ی نگاه تو نقشی نیست آب‌|موج هزار آینه در خود شکست آب }}

{{ب| زان لعل لب که جوش زد از آتش عطش‌|درگیر و دار معرکه طرفی نیست آب }}

{{ب| برخاست از فرات شراری کز التهاب‌|آتش به جان فکند ز بالا و پست آب  }}

{{ب| مشک از شهاب تیر ستم سینه چون صدف‌|بگشود و ریخت گوهر و در خون نشست آب }}

{{ب| تا شد قلم در دست علمدار و آب ریخت‌|نالید جبرئیل، که ای وای، دست آب! }}

{{ب| تا شبنمی رسد به گلستان مصطفی‌|همچون سپند از جگر مشک جست آب }}

{{ب| امّا دریغ و درد که چون صید خورده تیر|بال و پری به هم زد و در خون نشست آب }}

{{ب| ساقی به ساغری ز عطش مستی آفرید|افشاند بر کرانه‌ی عهد الست آب }}

{{ب| در حیرتم بر اهل حرم از چه شد حرام‌|با آنکه مهر فاطمه بوده‌ست و هست آب  }}

{{پایان شعر}}

{{ب| جهان برید سیه جامه در عزای حسین‌|که سوخت شعله‌ی بیداد خیمه‌های حسین }}

{{ب| ز آه پردوگیان حریم عرش خدای‌|زمانه خیمه برافراشت در عزای حسین }}

{{ب| شب است و بادیه تاریک و در به در اطفال‌|حدیث درد که داند؟ به جز خدای حسین }}

{{ب| بشوی گرد ملال از رخ یتیمانش‌|به اشک دیده چو باران، به کربلای حسین }}

{{ب| ز بندبند زمین و زمان فغان برخاست‌|چه شورهاست خدایا به نینوای حسین }}

{{ب| گذشت از سر و سامان و جان به جانان داد|هزار جان من و عالمی فدای حسین }}

{{ب| شفق ز تشت افق تا گشود چشمه‌ی خون‌|فلق بریده سرآمد که این به پای حسین }}

{{ب| شکسته قامت و از پا فتاد، زینب را|ببین برابر بیمار مبتلای حسین }}

{{ب| به تیغ حادثه «مشفق» جدا ز پیکر باد|سری که نیست در او لحظه‌ای هوای حسین  }}

{{پایان شعر}}

{{ب| شعله‌ور آمد ز دود آه ابو الفضل‌|آینه‌ی آب در نگاه ابو الفضل }}

{{ب| از جگر آب مشکِ ریخته بر خاک‌|موج عطش خیمه زد ز آه ابو الفضل }}

{{ب| تا نبرد آب در حریم پیمبر|لشکر بیداد بست راه ابو الفضل }}

{{ب| هست یقین روز حشر پیش خداوند|دست و سر و چشم و تن گواه ابو الفضل }}

{{ب| کیست جز از ذات کردگار به محشر|تا شود از عدل، دادخواه ابو الفضل }}

{{ب| هر سحر از درد و داغ، لاله‌ی خورشید|روی به خون شسته در نگاه ابو الفضل }}

{{ب| می‌شنوم از نوای نای حسینی‌|نغمه‌ی الّا، زلا اله ابو الفضل  }}

{{پایان شعر}}