جلال‌ الدین‌ همایی‌ شیرازی‌ اصفهانی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ب| باز این چه نغمه است که دستان سرای عشق‌|آهنگ ساز کرده به شور و نوای عشق }}

 

{{ب| آن کاروان کجاست که بانگ دَرای او|افکنده است غُلغُله در نینوای عشق }}

 

{{ب| شور حسینی است مگر کز ره حجاز|ساز عراق کرده به برگ و نوای عشق }}

 

{{ب| مانا عزیز فاطمه فرزند مصطفی‌ست‌|کوچ از مدینه کرده سوی کربلای عشق }}

 

{{ب| سوداگر خداست که نقد روان به کف‌|بگرفته در معامله‌ی خونبهای عشق }}

 

{{ب| از سر به راه دوست دویده‌ست یار صدق‌|در نی نوای وصل دمیده‌ست نای عشق }}

 

{{ب| با بانگ هُو هُوَ الحق و آواز دوست دوست‌|خواند به گوش عالمیان ماجرای عشق }}

 

{{ب| از جان و دل نهاده قدم در ره بلا|یعنی منم شهید بیابان کربلا }}

{{ب| از آسمان هلال محرّم چو شد برون‌|رفت از دل زمین و زمان طاقت و سکون }}

 

{{ب| ماه نو آمد از شفق سرخ آشکار|چون خنجر برهنه که افتد به طشت خون }}

 

{{ب| با پیکر خمیده عیان گشت در سپهر|شکل هلال چون رقم حرف حا و نون }}

 

{{ب| بر لوح چرخ با قلم نور این دو حرف‌|ما را به نام حسین است رهنمون }}

 

{{ب| یعنی که تا قیامت از آن ماجرا که رفت‌|رمزی بود نوشته بر این چرخ نیلگون }}

 

{{ب| در کربلا چو شد عَلَم شاه دین بلند|گردید رایت ستم و کفر سرنگون }}

 

{{ب| فریاد از آن ستم که به آل عبا رسید|از شامیان ناکس و از کوفیان دون }}

 

{{ب| ای کوفیان چه فتنه ز نو کرده‌اید ساز|با آل مصطفی چه جفا کرده‌اید باز }}

{{ب| آهنگ کوفه کرد ز یثرب امام دین‌|نور خدا و شمع هُدی ماه راستین }}

 

{{ب| تا دستگاه کفر و ستم سرنگون کند|دست خدا درآمد گویی از آستین }}

 

{{ب| خم کرد آسمان سر تعظیم سوی خاک‌|چو خونِ پاک شاه زمان ریخت بر زمین }}

 

{{ب| زان خون فزود قدر چنان خاک پست را|کاندر بَرش حقیر بوَد چرخ هفتمین }}

 

{{ب| خورشید کس ندید بدان گونه پر فروغ‌|یاقوت کس ندید بدان منزلت ثمین }}

 

{{ب| از آن شرف که خون شهیدان به خاک داد|سایند مهر و ماه بر او جَبْهه و جبین }}

 

{{ب| شیطان نکرد سجده بر این خاک زین سبب‌|او را لقب ز غیب رجیم آمد و لعین }}

 

{{ب| شیطان که بود روح پلید یزید شوم‌|بر بام ملک بر شده همچون سیاه بوم }}

{{ب| زان ماجرا که رفت به میدان کربلا|عقل است مات و واله و حیران کربلا }}

 

{{ب| دریای عشق حق به تلاطم چو اوفتاد|جوشید موج خون ز بیابان کربلا }}

 

{{ب| یا رب چه شد که کشتی نوح نجی فتاد|در لجّه‌ی <ref>لجّه: گودی، غرقاب، گودترین نقطه‌ی دریا.</ref> هلاک به طوفان کربلا }}

 

{{ب| از بازی سپهر سر سروان دین‌|افتاد همچو گوی به میدان کربلا }}

 

{{ب| زان عشق و آن شهادت و آن صبر و آن یقین‌|عقل است مَحو و سر به گریبان کربلا }}

 

{{ب| در منزلت فزونتر و در رتبه برتر است‌|از بام عرش، پایه‌ی ایوان کربلا }}

 

{{ب| فخر حسین و ننگ یزید است تا ابد|سر لوحه‌ی جریده‌ی دیوان کربلا }}

 

{{ب| کاری که حق به درگه عدلش ظُلامه <ref>ظلامه: دادخواهی.</ref> ساخت‌|یا للعجب، یزید از او بارنامه ساخت }}

{{ب| هر تیر کز کمان کمین بلا بجَست‌|گویی نشانه‌اش دل اولاد فاطمه‌ست }}

 

{{ب| باد جفا به گلشن آل عبا وزید|و اندام سرو و قامت شمشاد را شکست }}

 

{{ب| باغی که خُلد پیش تماشای اوست زشت‌|سروی که سرو در بر بالای اوست پست }}

 

{{ب| برخاست ناله از دل کرّوبیان قدس‌|چون گردِ غم به چهره‌ی آل نبی نشست }}

 

{{ب| گیتی کمان به خستن پاکان حقّ گشاد|گردون کمر به کشتن آزادگان ببست }}

 

{{ب| آن را به طعن نیزه‌ی شامی ربود سر|این را به ضرب خنجر کوفی برید دست }}

 

{{ب| از منجنیق حادثه سنگی بیوفتاد|کافکند در زُجاجه‌ی انوار حق شکست }}

 

{{ب| برخاست چون ز آل نبی ناله و فغان‌|برشد ز خاک ناله و زد صیحه آسمان }}

{{ب| در کاروان آل نبی قحط آب شد|از سوز تشنگی دل طفلان کباب شد }}

 

{{ب| در چشم تشنگان حرم داشت ماریه‌|اندر خیال آب چو موج سراب شد }}

 

{{ب| میدان جنگ و سوز عطش تاب آفتاب‌|یا رب که از شنیدن آن زهره آب شد }}

 

{{ب| در راه حق که شاه شهیدان به پیش داشت‌|آن منع آب و تاب عطش فتح باب شد }}

 

{{ب| گر نیک بنگریم همان آب و تاب بود|کز وی بنای دولت مروان خراب شد }}

 

{{ب| از ملّت نبی به نبی‌زادگان رسید|جوری که روح کافر از او در عذاب شد }}

 

{{ب| سر پنجه‌ی عروس جفاکار روزگار|از خون پاک آل پیمبر خضاب شد }}

 

{{ب| یک ذرّه گر ز شرم و ادب داشت آفتاب‌|می‌کرد تا به حشر نهان روی در حجاب }}

{{ب| ای شهسوار معرکه‌ی کربلا، حسین‌|ای یکّه تاز عرصه‌ی عشق و بلا، حسین }}

 

{{ب| ای نور آسمان و زمین، آفتاب دین‌|ای زاده‌ی نژاده‌ی شیر خدا، حسین }}

 

{{ب| ای نو دمیده گلبن بستان فاطمه‌|ای نو نهان گلشن آل عبا، حسین }}

 

{{ب| نوباوه‌ی رسول و جگر گوشه‌ی بتول‌|پرورده‌ی کنار شه اولیا، حسین }}

 

{{ب| سر حلقه‌ی شهیدان در دشت نینوا|سالار کشتگان سر از تن جدا، حسین }}

 

{{ب| در جلوه‌گاه عشق روان تاب کام سوز|آیینه‌ی زدوده دلِ حق نما، حسین }}

 

{{ب| کهف امان و باب حوائج تویی که خلق‌|درمانده چون شوند بگویند یا حسین }}

 

{{ب| حق را مجاهدی چو تو در روزگار نیست‌|در شهر بند عشق چو تو شهریار نیست }}

{{ب| گر ماجرای حادثه‌ی کربلا نبود|رسمی ز دین پاک پیمبر به جا نبود }}

 

{{ب| گر نهضت حسین نمی‌بود از حجاز|در شام و کوفه شرع محمّد به پا نبود }}

 

{{ب| خونی به خاک ریخته شد در ره خدا|کو را ز قدْر غیر خدا خونبها نبود }}

 

{{ب| دین خدای زنده شد از خون پاک تو|این شد که خونبهاش به غیر از خدا نبود }}

 

{{ب| نقشی که بر زمین ز شهیدان کتابه بست‌|در منزلت کم از صُحُف انبیا نبود }}

 

{{ب| جانسوز نوحه‌ای که شنیدی ز کربلا|سازش مگر سوز درون «سنا» نبود }}

 

{{ب| چشم کرم ز درگه الطاف حق نداشت‌|گر دست او به دامن آل عبا نبود }}

 

{{ب| باب نجات جز در آل رسول نیست‌|طاعت مگر به شرط ولایت قبول نیست <ref>دیوان سنا؛ ص 126- 129.</ref> }}

{{ب| خون خورم در غم آن طفل که جای لبنش‌|ریخت دست ستم حرمله خون در دهنش }}

 

{{ب| کودکی کآب ز سرچشمه‌ی عصمت می‌خورد|گشت از سوز عطش، آب سراپا بدنش }}

 

{{ب| گر تن نوگل لیلا نبوَد لاله‌ی سرخ‌|از چه آغشته به خون گشت چنین پیرهنش }}

 

{{ب| غنچه‌ای از چمن زاده‌ی زهرا بشکفت‌|که شد از زخم سنان، چون گل صد برگ، تنش }}

 

{{ب| گلشنی ساخته در دشت بلا گشت، که بود|غنچه‌اش اصغر و گل قاسم و اکبر سمنش }}

 

{{ب| تشنه‌لب کشته شد آن شاه که با خنجر و تیر|گشت ببریده و شد دوخته بر تن، کفنش }}

 

{{ب| آن که باشد نظرش داروی هر درد «سنا»|چشم دارم که فتد گوشه‌ی چشمی به منش <ref>دیوان سنا؛ ص 82 و 83.</ref> }}

{{ب| الا ای فروزنده دل آفتاب‌|به جسم شهیدان سبکتر بتاب }}

 

{{ب| شهیدان قربانگه راستین‌|فشانده به حق بر دو کون آستین }}

 

{{ب| جگر گوشگان پیمبر همه‌|گل باغ زهرای اطهر همه }}

 

{{ب| عزیزان درگاه عزّت نشان‌|فتاده به درگاه مردم کُشان }}

 

{{ب| جگر گوشه‌های رسول خدای‌|زده تشنه در موج خون دست و پای }}

 

{{ب| ز خون شهیدان زمین سرخ‌پوش‌|ز آهِ یتیمان فلک پر خروش }}

 

{{ب| از این سرزمین تا به روز شمار|نروید مگر لاله‌ی داغدار }}

{{ب| تنوری است از کینه افروخته‌|سر و دست پاکان در او سوخته }}

 

{{ب| بر این شعله‌ور آتش خانه سوز|مزن دامن ای مهر گیتی فروز }}

 

{{ب| تو افزون مکن تاب این گرمگاه‌|به نرمی بیفزا ز گرمی بکاه }}

 

{{ب| ز تو رحمت و مهربانی سزاست‌|ترا مهر خوانند مهرت کجاست }}

 

{{ب| نداری اگر پاس تیمارشان‌|مکن گرم بازار آزارشان }}

 

{{ب| نبینی تن نو گلان چاک چاک‌|برهنه فتاده است در خون و خاک }}

 

{{ب| دوم مصحف کارفرمای حق‌|پریشان بهر سو ورق بر ورق }}

 

{{ب| قلم رفته از خنجر آبدار|چه بر شیر مردان چه بر شیرخوار }}

 

{{ب| برهنه تن و تشنه‌لب، خسته حال‌|جفا این همه چون کنند احتمال }}

 

{{ب| تن خسته را تاب این روز نیست‌|مگر آفتابا ترا سوز نیست }}

 

{{ب| گزندش مده زاده‌ی مصطفی است‌|ستم بر پیمبر، ستم بر خداست }}

{{ب| تو روشن کن بَزم آب و گلی‌|ز دوده روانی و روشن دلی }}

 

{{ب| به خیره سران باز نه خیرگی‌|نزیبد ز روشن دلان تیرگی }}

 

{{ب| اگر رنج افتد در این موج خون‌|شود کشتی طاقتش سرنگون }}

 

{{ب| کلیم اللّه آید اگر با عصا|شود غرقه در نیل زین ماجرا }}

 

{{ب| مسیحا ز چارم فلک بنگرد|خراشد رخ و جامه بر تن دَرَد }}

 

{{ب| ز طوفان دین لجّه‌ی سهمگین‌|سبک بگذارای کشتی آتشین }}

{{ب| نترسی که آه دل دردمند|بسوزد ترا چون بر آتش سپند }}

 

{{ب| ندانی که بنیاد افلاکیان‌|شود سست از ناله‌ی خاکیان }}

 

{{ب| ندانی که از گریه‌ی چشم پاک‌|برد سیل بنیاد افلاک و خاک }}

 

{{ب| ز طوفان آه دل سوخته‌|مشو ایمن ای شمع افروخته }}

 

{{ب| ز آه جگر خستگان زینهار|حذر کن که بر هم زند روزگار }}

{{ب| بترس از فغانی که مضطر زند|که آهی جهانی بهم برزند }}

 

{{ب| بود کز یکی ناله‌ی مستمند|فتد رخنه در هفت کاخ بلند }}

 

{{ب| بود کز یکی آه طفل نزار|برآید ز بنیاد هستی دمار }}

 

{{ب| ملرزان دل دردمندی به کین‌|که لرزد از او آسمان و زمین }}

 

{{ب| اگر گریه از سوز دل سر کند|به پا ناگهان شور محشر کند }}

 

{{ب| سرآید درنگ زمین را زمان‌|به پایان رسد گردش آسمان }}

 

{{ب| بپیچد به هم دفتر کائنات‌|کشد خطّ بطلان به لوح حیات }}

 

{{ب| به پا گردد اندر جهان رستخیز|شود آسمان و زمین ریزریز }}

 

{{ب| نماند نشانی ازین دستگاه‌|نه گردون بماند نه خورشید و ماه }}

 

{{ب| فرو افسرد در رگ روح دم‌|شود غرق گیتی به بحر عدم }}

 

{{ب| نماند ز آثار صنع قدیم‌|مگر ذات قیّوم حیّ قدیم }}

 

{{ب| «سنا» زین مصیبت فرو بند لب‌|برین در نگه دار شرط ادب }}

 

{{ب| نهنگ عدم چون گشاید دهان‌|بیو بارد آثار کون و مکان }}

 

{{ب| قلم خشک گردد به سر خطّ لا|زند بانگ الّا اللّه از خود صلا }}

 

{{ب| شود محو در نیستی هرچه هست‌|ز یک بانگ خیزد بلی والست }}

 

{{ب| ز طومار هستی یکی یادگار|نماند به جز ذات پروردگار <ref>دیوان سنا؛ ص 205- 208.</ref> }}