سید علی اکبر نعمت اللهی: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ب| شنیدستم که شاه عشقبازان‌سپهسالار خیل سرفرازان }}

{{ب| حسین آن شهسوار ملک ایمان‌فروغ شمس ذات حیّ سبحان }}

{{ب| چو یارانش به جانان جان سپردندمی از جام وصال دوست خوردند }}

{{ب| ز دامان گَرد امکانی برافشاندسوی واجب سمند تیز تک راند }}

{{ب| به دست عشق آمد در تک و تازشده حیران به روی یار طنّاز }}

{{ب| شده از جام وصل دوست سرمست‌گرفته تیغ هستی سوز در دست }}

{{ب| همه نیشش به تن نوش روان بودکه از هر سو دلارامش عیان بود }}

{{ب| گهی در پرده با معشوق همرازگهی در جلوه با صد عشوه و ناز }}

{{ب| نه از سر دادنش بر دل غمی بودنه اندر خاطرش بیش و کمی بود }}

{{ب| به نور جلوه‌ی ذاتی فروزان‌همه او گشته جان، جان گشته جانان  }}

{{ب| به پیش ممکنات ار صف کشیدی‌به غیر از جلوه‌ی جانان ندیدی }}

{{ب| به کاخ وصل با معشوق دمسازکه شد بر رویش از محنت دری باز }}

{{ب| که ناگاه از حرم بر شد فغانی‌فغانی، دلربایی، جانستانی }}

{{ب| در آن افغان یکی آمد خروشش‌خروشی کآشنا آمد به گوشش }}

{{ب| یقین دانست شه کز عشقبازان‌بود مشتاقی از حسرت‌گدازان }}

{{ب| عنان بر تافت با حالی پریشان‌به سوی خیمه‌گه آمد شتابان }}

{{ب| مگر آن تشنه را بخشد زلالی‌نماند در رهش دیگر خیالی }}

{{ب| برآورد از دل پر درد آهی‌که کرد آشفته از مه تا به ماهی }}

{{ب| بفرمود ای مرا هر یک به از جان‌نه آخر با شما این بود پیمان }}

{{ب| که تا جانم به تن پیوسته باشدروانم از تعلّق خسته باشد }}

{{ب| به من بس ناگوار و ناپسند است‌که بینم از حرم افغان بلند است }}

{{ب| مرا دل دردمند و ریش باشدچنین دل را چه جای نیش باشد }}

{{ب| خم از مرگ برادر گشته قامت‌ندارم طاقت بار ملامت }}

{{ب| جگر از قتل قاسم داغدار است‌مرا یک دل ولی دردم هزار است }}

{{ب| نداند کس دلم را حال چون است‌که دل از داغ اکبر غرق خون است }}  

{{ب| چو لیلا را ز غم بینم خروشان‌شوم چون طرّه‌ی اکبر پریشان }}

{{ب| به پاسخ زینبش سر بر قدم بودکه‌ای عالم زجودت گشته موجود }}

{{ب| تو آگاهی ز پنهان و پدیدارکه ما را نیست تقصیری در این کار }}

{{ب| چو می‌کردی طلب یاری ز یاران‌همه بودیم از غم اشک باران }}

{{ب| که ناگه از درون گاهواره‌علی اصغرت آن شیرخواره }}

{{ب| ز نای حق به گوشش آمد آوازچو مرغ از آشیان بنمود پرواز }}

{{ب| پی سر باختن خود را بیاراست‌به پای مردی از گهواره برخاست }}

{{ب| به خویشش خواند شاه و روبرو شدحبابی باز در دریا فرو شد }}

{{ب| بدید از جام عشقش مست و مدهوش‌گرفتش بهتر از جان اندر آغوش }}

{{ب| به صورت آب را کرد او بهانه‌سوی کوی شهادت شد روانه }}

{{ب| همی می‌کرد با معبود خود رازکه‌ای آگه ز انجام و ز آغاز }}

{{ب| مرا باقی جز این یکتا گهر نیست‌که جز سودای تو هیچش به سر نیست }}

{{ب| ز تو هر گونه آید جلوه و نازمرا باشد نیاز و عجز دمساز }}

{{ب| وفا را تا به منزل ره سپارم‌مگر باشد که کام جان برآرم }}

{{ب| به چشمم جز فروغت جلوه‌گر نیست‌ز هستی یک سر مویم خبر نیست }}  

{{ب| ز اسماء و صفات و محو و اثبات‌شدم وارسته چون شد جلوه‌ی ذات }}

{{ب| ترکت الخلق طرّاً فی هوا کاو اتیمت العیال لکی ارکا }}

{{ب| چو وارد اندر آن دشت بلا شدهمه محو جمال کبریا شد }}

{{ب| برآورد از بغل آن شیرخواره‌به عرش حق عیان شد گوشواره }}

{{ب| به دوش شاه اصغر شد نمایان‌عطارد شد عیان با مهر تابان }}

{{ب| به پاسخ حرمله آن شوم بدبخت‌کشیدش بر سر زانو کمان سخت }}

{{ب| خدنگی زان سپاه شوم سر زدکه آتش شاه دین را بر جگر زد }}

{{ب| سرش افتاد سر را بر سر دوش‌که پیکانش برید از گوش تا گوش }}

{{ب| فلک با اهل حق بیداد تا چندروان مصطفی ناشاد تا چند  }}