صفی علی شاه‌: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ب| از کتاب زبدة الاسرار اشعاری را انتخاب کرده و می‌آوریم: }}

{{ب| ای مغنی پرده‌ی دیگر نوازچنگ را کن بر نوای عشق ساز }}

{{ب| کن دمی تألیف نی را در نغم‌تا ز خود گردم مگر آن دم عدم }}

{{ب| در نوای نی چون نی سر تا قدم‌بر بیان نینوا کردم قلم }}

{{ب| نی، نوا برداشت باز از نینوابندبندم شد چون نی اندر نوا }}

{{ب| نی، نوای نینوا را باز کردنینوا را با نوا همراز کرد }}

{{ب| نینوا چبود محلّ ابتلاگوش کن تا با تو گویم ماجرا }}

{{ب| پای تا سر جان و عقل و هوش باش‌بر بیانم هوش دار و گوش باش <ref>زبدة الاسرار؛ ص 32.</ref> }}

{{ب| هر زمانی الرحیلی شاه عشق‌می‌زند بر رهروان راه عشق }}

{{ب| گرم تا گردند و بی‌افسر دونددر طریق بندگی از سر دوند }}

{{ب| هر زمانت گرچه عالم مشرکندعارفان هستند گرچه اندکند }}

{{ب| الرحیل عشق اندر کربلابود بانگ العطش ز اهل ولا }}

{{ب| زان صدا گشتند هفتاد و دو تن‌در ره عرفان و عشقت ممتحن }}  

{{ب| زان به میدان ولایت تاختندجان و سر را در ولایت باختند }}

{{ب| زان صدا عباس میر خافقین‌دست و سر را داد در راه حسین <ref>همان؛ ص 116.</ref> }}

{{ب| شاه عشق آن مالک الملک فقطکرد در میدان قیام اندر وسط }}

{{ب| در رکابش انبیا حاضر همه‌بر جمال لم یزل ناظر همه }}

{{ب| او چو شمع و انبیا پروانه‌اش‌پیش شمعش جان به کف پروانه‌وش }}

{{ب| تا نماند غیر حق دمساز حق‌بانگ «هل من ناصری» شد راز حق }}

{{ب| کیست کایندم دم ز منصوری زندناصر بالذّات را یاری کند }}

{{ب| اندرین دشت بلا حق جو شوداو همه حق گردد و حق او شود }}

{{ب| در ره عشقم فنا گردد کنون‌مالک ملک بقا گردد کنون }}

{{ب| قطره را بگذارد و عُمّان شودجان دهد بهر خدا جانان شود }}

{{ب| چون نوای «قَبل موتو ان تموت»شد بلند از نای «حیّ لا یَمُوت» }}

{{ب| بود طفلی شیرخوار اندر حرم‌کآفرینش را پدر بُد در کرم }}

{{ب| خورده از پستان فضل آن پسرشیر رحمت، طفل جان بو البشر }}

{{ب| گرچه خوانند اهل عالم اصغرش‌من ندانم جز ولیّ اکبرش }}

{{ب| بر امید جان‌نثاری آن زمان‌خویش را افکند از مهد امان }}

{{ب| دست از قنداق جان بیرون کشیدبندهای بسته را برهم درید }}

{{ب| آری آری شیر حق است ای ولدآنکه در گهواره اژدرها درد }}

{{ب| بانگ برزد کای غریب بینوانیستی بی‌کس هنوز این سو بیا }}

{{ب| مانده باقی بین ز اصحاب کرم‌شیرخوار خسته جانی در حرم }}

{{ب| بانگ زد کای ساقی بزم الست‌شیرخوار از کودکی شد می‌پرست }}

{{ب| شیرخوار عشق از امداد پیرشد ز بوی باده مست و شیرگیر }}

{{ب| شیرخوارم گرچه من شیر حقم‌زهره شیران بدّرد ابلقم }}

{{ب| شیرخوارم لیک شیرم مست شدچرخ در میدان عزمم پست شد }}

{{ب| صید معنی شد شکار پنجه‌ام‌هین بیا کز زخم هجران رنجه‌ام }}

{{ب| عزم کوی دوست چون داری بیاارمغانی بر به درگاه خدا }}

{{ب| قابل شاه ارمغان کوچک است‌کو به قیمت بیش و در وزن اندک است }}

{{ب| نزد شاهان تحفه اندک‌تر خوشست‌که توان بگرفت نه پیش شه به دست }}

{{ب| ارمغان این لؤلؤ شهوار برنزد خسرو زر دست افشار بر }}

{{ب| شاهباز وحدتم من در نشست‌عیب نبود شاهم ار گیرد به دست }}  

{{ب| نیست دست از بهر دفع دشمنت‌دست آن دارم که گیرم دامنت }}

{{ب| گر که نتوانم به میدان تاختن‌سوی میدان جان توانم باختن }}

{{ب| گر ندارم گردن شمشیر جوتیر عشقت را سپر سازم گلو }}

{{ب| چون شنید از گوش غیبی بی‌صداخالق اصوات بانگ آشنا }}

{{ب| عشق بر پیغام اصغر شد سروش‌آمد آواز علی شه را به گوش }}

{{ب| تاخت سوی خیمه‌گه بار دگرتا از آن صاحب صدا جوید اثر }}

{{ب| دید کاصغر کرده عزم آن دیارگشته از خرگاه هستی دست و بار }}

{{ب| برگرفتش جیب و عزم راه کردروی همّت سوی قربانگاه کرد }}

{{ب| بند بر تفصیل نبود کار عشق‌تا چه کرد آن شاه در بازار عشق }}

{{ب| هرچه بودش پاک با حق تاخت زدمهره‌ها را بر دو حرف از باخت زد }}

{{ب| چون به میدان بر سر دست پدرآیت کبرای حق شد جلوه‌گر }}

{{ب| جان نمرود شقی گفتی هله‌بود در جسم پلید حرمله }}

{{ب| تیر او چون کفر او بالا گرفت‌در گلوی حق نژادی جا گرفت }}

{{ب| شرع بازان حرز جان قرآن کنندتیر پس بر صاحب قرآن زنند <ref>همان؛ ص 68- 79 گزینش اشعار.</ref> }}

{{ب| قبله‌ی اهل وفا شمشیر حق‌فارس میدان قدرت شیر حق

{{ب| حضرت عبّاس کآمد ما صدق‌بر «ید اللّه ایدیهم» ز حق

{{ب| بر حسین از یک صدای العطش‌دست و سر را کرد با هم پیشکش

{{ب| دست هشت و سوی حق بی‌دست رفت‌اشتر کف کرده تا حق مست رفت

{{ب| دید عباس آن که دین را شد پناه‌گشته قحط آب اندر خیمه‌گاه

{{ب| ز العطش برپاست بانگ کودکان‌آمد اندر نزد شاه انس و جان

{{ب| کی شه بی‌مثل و بی‌انباز و یارگشته‌ام در راه عشقت دست و بار

{{ب| ز ابر عشقت بر سرم بارش گرفت‌کشت زار هستیم آتش گرفت

{{ب| گفت از غیر تو دل برداشتم‌هر دو عالم را ز کف بگذاشتم

{{ب| بر تن من دست و بر دستم علم‌العطش وانگه بپا ز اهل حرم

{{ب| دست عباس ار نباشد صف شکن‌بهر یاری تو نبود گو به تن

{{ب| گر عَلَم باشد مرا زین پس به دست‌مر عَلَم را نام من باشد شکست

{{ب| گر فتد دست علمدارت چه غم‌گو نیابد مر شکستی بر علم

{{ب| نک علم را جانب میدان زنم‌گر شوم بی‌دست بر کیوان زنم

{{ب| سوی میدان بلا تازم سمندنام خود تا چون علم سازم بلند  

{{ب| مر توان بردن ز یمن بیرقت‌گوی نام از عاشقان مطلقت

{{ب| در میان عاشقان پاکبازچون علم گردم به عالم سرفراز

{{ب| خوش ز خون خویش از میدان جنگ‌باز گردانم علم را سرخ رنگ

{{ب| سرخ رنگی مر علم را آبروست‌هر ظفر یابد به جنگ او سرخ روست

{{ب| چون علم گردید از خون سرخ رنگ‌رو سفید آید علمدارت ز جنگ

{{ب| سرخ رویی علتش منصوریست‌رنگ زرد آثاری از رنجوری است

{{ب| در فلک شمس است سرخ و با شکوه‌زرد رو گردد نشیند چون به کوه

{{ب| تا مرا دست علم بگرفتن است‌مر علم را ننگ از دست من است

{{ب| چون فتد دست علم‌گیر از تنم‌خود به منصوری علم را ضامنم

{{ب| سرخ رو برگردم از میدان جنگ‌هم علم را سازم از خون سرخ رنگ

{{ب| گر نیفتد از بدن در عشق یاردست باشد بر بدن بهر چه کار

{{ب| سرکه در عشقت نگردد پیش جنگ‌سر مخوانش هست بر تن بار ننگ

{{ب| سینه کز عشقت نشان تیر نیست‌سینه نبود آن حصیر کهنه‌ایست

{{ب| رفتم اینک همّتی خواهم ز شاه‌بلکه آرم آبی اندر خیمه‌گاه

{{ب| یعنی آید آبم از عشقت به روی‌ریزد از آبم نریزد آبروی

{{ب| این بگفت و بحر جانش کرد جوش‌شد به میدان مشک بی‌آبی به دوش

{{ب| طالب مسکین کجایی گوش گیرمشک بی‌آبی طلب بر دوش گیر

{{ب| باز گویا چشم فهمت خواب رفت‌نه پی آب هم چنین بی‌تاب رفت

{{ب| یا که نشنیدی تو گفتار مرایا نکردی فهم اسرار مرا

{{ب| ز آنچه گفتم با تو اندر این کتاب‌باز پنداری که رفت او بهر آب؟

{{ب| هست عباس علی خود بحر جودچشمه‌ی ایجاد و ینبوع <ref> ینبوع: چشمه.</ref> وجود

{{ب| هفت بحر از بحر جودش یک نم است‌بحر امکان خود جهانی ز آن یم <ref> یم: دریا.</ref> است

{{ب| تا نه پنداری که رفت از بهر آب‌سوی میدان با چنان شور و شتاب

{{ب| رفت با مشک از پی آب طلب‌تا تو را آموزد آداب طلب

{{ب| دعوت عشق است بانگ العطش‌آن صدا را دست و سر کن پیشکش

{{ب| داعی حق چون زند بانگ به خویش‌سر به کف بگذار و رو مردانه پیش

{{ب| دست از هستی فروشوی سوی اوچون فتادت دست، سر کن گوی او

{{ب| چون فتادت دست از دوش ای پسرسینه کن بر تیر عشق او سپر

{{ب| چون فتادت دست بر دندان تو مشک‌گیر تا گیرد فلک بر خود ز رشک  

{{ب| ز آنکه از حمل امانت آسمان‌کرد ابا و کرده‌ای تو حمل آن

{{ب| چونکه دست افتاد از دوشت به تیغ‌سینه بر تیرش سپر کن بیدریغ

{{ب| سینه‌ات چون شد ز ناوک چاک‌چاک‌چشم را کن وقف بر تیر هلاک

{{ب| چون به تیرش چشم را کردی نیازکن به تیغش زود گردن را دراز

{{ب| چون جدا شد سر ز دوشت بی‌درنگ‌استخوان خویش را کن وقف سنگ

{{ب| هست یعنی تا که آثاری ز توآید اندر عشق او کاری ز تو

{{ب| چون نماندت هیچ آثاری به جاگشته‌ای در وی «فناء فی الفنا»

{{ب| در حسین این‌سان علمدار حسین‌شد فنا تا یافت اسرار حسین

{{ب| کرد سر سودا به بازار حسین‌در دو عالم گشت سردار حسین

{{ب| در ره حق داد دست حق‌پرست‌دستها شد جمله او را زیردست

{{ب| چون ید اللّه دست عبّاس علیست‌پس یقین دست خدا دست ولیست <ref> زبدة الاسرار؛ ص 122- 125.</ref>

{{ب| چون علی اکبر شهید کربلانور چشم انبیا و اولیا

{{ب| دید کآن سلطان اقلیم وجودخالق جان مالک غیب و شهود

{{ب| مانده همچون ذات خود فرد و وحیدجمله اصحابش ز تیغ کین شهید

{{ب| شاه را چون دید تنها آن جناب‌ترک هستی کرد و آمد نزد باب

{{ب| گفت کای سلطان ملک جان و دین‌واصلان را منزل حقّ الیقین

{{ب| برق عشقت سوخت یک جا خرمنم‌سالک راه فنایت، نک منم

{{ب| هرکه در راه تو سر داد آن ولی است‌ترک سر کردن کنون کار علی است

{{ب| من علیّم در تو لیکن دانیم‌فانیم گر لایق آن دانیم

{{ب| آمدم تا از تو گیرم رخصتی‌خضر راه عشق اینک همّتی

{{ب| گفت شاهش کای دُرّ دریای عشق‌مظهر حسن، آیت کبرای عشق

{{ب| رو که هستم من به دل دمساز توتا به منزل همدم و همراز تو

{{ب| چون علی اکبر به تأیید پدرسوی میدان فنا شد ره سپر

{{ب| چون سراج معرفت وهّاج شدمصطفایی جانب معراج شد

{{ب| جبرئیل عقل تا میدان عشق‌در رکاب آن مه کنعان عشق

{{ب| چون به میدان دست بر شمشیر زدتیغ لا بر فرق غیر پیر زد

{{ب| ذات باقی نیست یعنی جز حسین‌عین نفی‌اند این تمام و نفی عین

{{ب| جبرئیل عقل از رفتار ماندخانه خالی، غیر رفت و یار ماند

{{ب| شمس میدان تاب وحدت برفروخت‌پرده‌های عقل و کثرت را بسوخت  

{{ب| گرم شد ز آن جلوه جان آن جناب‌در قتال خصم هی زد بر عقاب

{{ب| وصف توحیدش چو در دل رخ نمودهیکلی را دید کافرون دیده بود

{{ب| سرّ لو کشف الغطا شد منجلی‌دید راز آن علی را این علی

{{ب| چیست لو کشف الغطا توحید عین‌هیکل توحید نبود جز حسین

{{ب| شد چو بر وی کشف اسرار وجوددید در دار وجود اندر شهود

{{ب| جز حسین بن علی دیّار نیست‌اوست فرد و هیچ با او یار نیست

{{ب| ذات عالی اوست باقی جمله پست‌نیست با او هیچ و او در جمله هست

{{ب| عالم اسماء چو شد بر وی عیان‌ماند باقی یک تعیّن بس گران

{{ب| گفت زین روی زاده‌ی شاه شهیداین تعیّن را به جان ثقل الحدید

{{ب| هرچه نوشید از کف ساقی شراب‌تشنه‌تر گردید و شد جویای آب

{{ب| لاجرم مستسقی جامی ز شاه‌گشت و از میدان شد اندر خیمه‌گاه

{{ب| کای پدر از تشنگی جانم گداخت‌بنده را شاید از جامی نواخت

{{ب| گرچه ز اقسام تعیّن رسته‌ام‌کرده سنگینی آهن خسته‌ام

{{ب| زین تعیّن ساز جانم را خلاص‌تا شوم مطلق ز قید عام و خاص

{{ب| چون علی در ذات عالی شد فنازان فنا شد مالک ملک بقا

{{ب| پس دهانش را به خاتم مُهر کردتا نگردد فاش راز اهل درد

{{ب| هرکه را اسرار حق آموختندمُهر کردند و دهانش دوختند

{{ب| چون علی در ذات شاه ذو العلی‌شد فنا اندر فنا اندر فنا

{{ب| سوی میدان شد روان بهر ستیزجسم خود را کرد وقف تیغ تیز

{{ب| آن ز حق بیگانگان بد پسندکاهل شرع و قاری قرآن بُدند

{{ب| بهر قتل حق ز هر سو تاختندکین حق را ظاهر از دل ساختند

{{ب| جسم حق چو از کینه‌ی اهل هلاک‌گشت از شمشیر و خنجر چاک‌چاک

{{ب| شد سوی افلاک وحدت رهسپربرد از میدان کثراتش بدر

{{ب| چون حسین آواز ادرک یا ابازو شنید آمد به میدان دغا

{{ب| دید نبود در جهان از وی اثرگشت هرسو در سراغش رهسپر

{{ب| زد صدا او را به آواز جلی‌کت نبینم در کجایی یا علی

{{ب| گفت ای شه در بیابان فنانیستم دیگر مکان و حدّ و جا

{{ب| از مکان و لا مکان بیرون شدم‌عین ذات حضرت بی‌چون شدم

{{ب| چون علی را اندرین کثرت نیافت‌هشت کثرت را و در وحدت شتافت

{{ب| دید در صحرای وحدت واردش‌متصل با ذات پاک واحدش <ref>همان؛ ص 154- 162 گزینش اشعار.</ref>

{{ب| چون که شاه عشق را در کربلاعشق زد در دشت جانبازی صدا

{{ب| ظهر عاشورا در آن صحرای کین‌دید خود را بی‌کس و یار و معین

{{ب| ذو الجلال فرد با تیغ و سلاح‌هشت پا را در رکاب ذو الجناح

{{ب| عزم میدان کرد چون حلّال عشق‌زینب از پی با زبان حال عشق

{{ب| گفت کای لب تشنه‌ی بحر وصال‌بعد ازینت در کجا بینم جمال

{{ب| گفت بیرون از مکان و لا مکان‌چون شدی یابی ز دیدارم نشان

{{ب| هان برو زینب که خواهی شد اسیرهست جانت زین اسیری ناگزیر

{{ب| حق تو را بهر اسیری فرد کردگرچه گردونی اسیر گرد کرد

{{ب| روی گردون را اگر گیرد غبارکی توان انداخت گردون را ز کار

{{ب| بحر توحیدی تو، گر پر شد کفت‌سوخت کفها خواهد از موج و تفت

{{ب| حق تو را خواهد اسیر از بهر آن‌که نماید خاکیان را امتحان

{{ب| از اسیری تو حق را حکمتی است‌سرّ حق را در اسیری شوکتی است

{{ب| حق تو را خواهد اسیر سلسله‌از رضای حق مکن خواهر گله

{{ب| چون اسیرت خواست حق، چالاک شوزیر بار امرِ حق بی‌باک رو

{{ب| گنج توحیدی تو، از ویران مرنج‌ز آنکه در ویرانه باشد جای گنج

{{ب| امر حق زنجیر و جان تو اسدهست تا باشد ترا جان در جسد

{{ب| چون به زنجیر اوفتادی شاد باش‌بند را همدست با سجّاد باش

{{ب| باش هم زنجیر با او در سلوک‌هم مطیع امر آن رأس الملوک

{{ب| هر دو زنجیر بلا را قابلیدزانکه از یک دوده و یک حاصلید

{{ب| نک ز میدان بانگ طبل جنگ خاست‌رو که رفتم فتح و نصرت با خداست

{{ب| حق مرا زد بانگ حالی ز ارجعی‌کی نیوشد راز حق را مدعی

{{ب| هین برو زینب که عصر آمد به پیش‌صبح خویشی، شام خویشی، عصر خویش

{{ب| جمله صحبت در اسیری عصر بادعصرها را همّت ذو النصر باد

{{ب| رو یتیمان مرا غمخوار باش‌در بلا و در شداید یار باش

{{ب| رو که هستم من بهر جا همرهت‌آگهم از حال قلب آگهت

{{ب| چون شوی بر ناقه‌ی عریان سواردربه‌در گردی به هر شهر و دیار

{{ب| نیستم غافل دمی از حال توآیم از سر هرکجا دنبال تو

{{ب| رو که سوی شام خواهی شد روان‌با علی آن صبح وصل عارفان

{{ب| دان غنیمت شام غم را در عمل‌زین سفر طالع شدت صبح ازل

{{ب| نردبان عشق باشد راه شام‌زان به معراج آیی ای احمد مقام

{{ب| راه شام ای جان من منهاج تست‌زان خرابه شام غم، معراج تست  

{{ب| چون خرابه گشت جایت شاد باش‌تا که گنج حق شود بر خلق فاش

{{ب| رو اسیری را کنون آماده باش‌امر حق را بنده‌ی آزاده باش

{{ب| هان برو زینب که دردت بی‌دواست‌دردمندِ حق طبیب درد ماست

{{ب| رو که بیمار مرا یارش تویی‌غلطد از هرسو پرستارش تویی

{{ب| چون رود بیمارت اندر سلسله‌بد مکن دل، شو دلیل قافله

{{ب| بر کسی عین دعای بد مکن‌باب رحمت را به خلقان سد مکن

{{ب| او چو شیر و امر حق زنجیر حق‌کی سر از زنجیر تابد شیر حق

{{ب| گر دعای بد کنی فیض خداقطع گردد از تمام ماسوا

{{ب| پس صبوری در اسیری پیشه کن‌ریشه‌ی بی‌طاقتی را تیشه کن

{{ب| گر خورد سیلی سکینه دم مزن‌عالمی ز ان دم زدن برهم مزن

{{ب| حتم شد از حق اسیری بر شماخلق تا بینند حق را در شما

{{ب| گر شوی بی‌چادر و معجر سزاست‌کاین دلیل معرفت بهر خداست

{{ب| کنز مخفی پیش از این بنهفته بودشیر هستی در نیستان خفته بود

{{ب| خواست او خود را عیان و آشکارهم تو را بر ناقه‌ی عریان سوار

{{ب| تا شود مفتوح راه معرفت‌بر همه خلقان ز آثار و صفت

{{ب| پس تو را لازم بود بی‌معجری‌تا شود ظاهر کمال حیدری

{{ب| تا نگردد بسته بازویت به بندهم سر من بر سر نی تا بلند

{{ب| کنز مخفی کی شود ظاهر تمام‌پس ز سر رو بر اسیری سوی شام

{{ب| شو به شام و کوفه خواهر در به درتا که بشناسند خلقت سر به سر

{{ب| من بدون این اسیری گر شهیدمی‌شدم هم باز حق بد ناپدید

{{ب| آن اسیری زین شهادت بس سر است‌در اسیری تو حق پیداتر است <ref>همان؛ ص 34- 53.</ref>

{{ب| لا جرم در کربلا عشاق چندبانگ حق چون شد ز نای حق بلند

{{ب| کالصلا ای عاشقان جان فروش‌ز ان صدا کردند ترک جان و هوش

{{ب| خود منادی شد خدا و زد صدااهل رحمت را که یاران الصلا

{{ب| من لباس آدمی کردم به برتا مؤثر را که بیند در اثر

{{ب| عاشق خود بودم و در این لباس‌جلوه کردم تا که باشد حق‌شناس

{{ب| رخت بستم واحد از ملک وجودآمدم تنها به میدان شهود

{{ب| تا در این صحرا که گردد یار من‌وز بهای جان خرد دیدار من  

{{ب| من همان گنج نهانستم که بودپادشاه و مالک ملک وجود

{{ب| خواستم تا خویش را ظاهر کنم‌وز ظهور خویش فاش آن سرّ کنم

{{ب| آمدم از ملک وحدت بی‌سپاه‌تا که را چشمی بود بینا به شاه

{{ب| وا نمودم خویش را اینسان فقیرتا که یابد واحدی را در کثیر

{{ب| چونکه بد بی‌یار ذات واحدم‌بی‌کس از وحدت به کثرت آمدم

{{ب| آمدم بی‌یار تا یارم که شدوندر این صحرا خریدارم که شد

{{ب| چون نبد مثلی و انبازی مراهم نباشد یار و همرازی مرا

{{ب| چونکه تنها بوده ذاتم از قدم‌هم در این صحرا زدم تنها علم

{{ب| هرکسی را من معین و مونسم‌گرچه اینسان بی‌معین و بی‌کسم

{{ب| بی‌کسی مستلزم ذات من است‌ذات من برهان اثبات من است

{{ب| گر چنین بی‌مونس و یارم به جاست‌بهر بی‌یاران چو من یاری کجاست

{{ب| ای خنک جانی که غمخوارش منم‌او بود یار من و یارش منم

{{ب| من ندارم یار و بی‌یاری نکوست‌هرکه با من کرد یاری یارم اوست

{{ب| یاری من کار هر اوباش نیست‌سرّ سلطانی به هرکس فاش نیست

{{ب| کو کسی کامروز یار من شودپرده درّد پرده‌دار من شود

{{ب| گشته‌ام بی‌یار که بود یار حق‌ترک سر گوید شود سردار حق

{{ب| سر که دارد نوبت سربازی است‌جان چه باشد وقت جان پردازیست

{{ب| مرحبا جانی که جانانش منم‌جان دهد بهر من و جانش منم

{{ب| روز میدان داری اهل دل است‌بارهای عاشقان بر منزل است

{{ب| گر در اینجا باری افتد چه غمست‌ز انکه زینجا تا بمنزل یک دمست

{{ب| اندرین منزل ز اوفو للعهودمحمل زینب به جا آمد فرود

{{ب| الصلا ای عهد با حق بستگان‌وز تعیّن‌های هستی رستگان

{{ب| هرکه جانش بر سر عهد بلاست‌گو در آید عهد را روز وفاست

{{ب| قائل قول الستم من هلاکیست ثابت بر سر قول بلی

{{ب| ای بلی گویان کجا و کیستیدامتحان حق در آمد بیستید

{{ب| بر سر عهد بلی گر واقفیدذات حق را بر تجلّی عارفید

{{ب| الصلا، ای سالکان راه عشق‌ره سر آمد گشت ظاهر شاه عشق

{{ب| گر سری دارید با او حاضر است‌سوی میدان بی‌معین و ناصر است

{{ب| جز زنانی چند و اطفالی صغیرنیست یاری بهر سلطان نصیر

{{ب| عترت حق بی‌معین و مونسنداندرین صحرا غریب و بی‌کسند

{{ب| عترت حق را درین صحرا کجاست‌یاوری کو بر سر عهد بلی است  

{{ب| اهل بیت خویش را جان آفرین‌خواست بی‌یار اندرین صحرای کین

{{ب| تا که گردد یار این جمع اسیرحق کند زین یاریش نعم النصیر

{{ب| زین اعانت عین اللّهش کندبر مکان و لا مکان شاهش کند

{{ب| جان دهد جان آفرین و جان شودجان اهل جان و هم جانان شود

{{ب| جان او را ذات پاکم ضامنست‌با وجود آن که جان هم از منست

{{ب| لیک هرکس جان به راه من دهدبر سر و بر جان من منّت نهد

{{ب| گرچه باشد صد هزاران منّتم‌بر کسی کو یافت جان از رحمتم

{{ب| لیک دارم منّتش را هم قبول‌که دهد جان در ره آل رسول

{{ب| صیحه‌ی حق حضرت بی‌چون و چندچون بدینسان گشت در میدان بلند

{{ب| هرکسی جان داشت از جا کنده شدطالب این نعمت پاینده شد

{{ب| جان موجودات یکجا ز ان خروش‌گشت از جا کنده و آمد به جوش

{{ب| جان موجودات یکجا زان صداز ابتدای خلق عالم تانها

{{ب| گشت حاضر از پی غمخواریش‌هر وجودی تا نماید یاریش

{{ب| بود بیماری اسیر بستری‌حق نژادی، بی‌کسی، بی‌یاوری

{{ب| رفته بود از ضعف بیماری ز هوش‌صیحه حق مرو را آمد به گوش

{{ب| نیم جانی بود اندر جسم اوهم ز جانبازان اسیری قسم او

{{ب| جست از جا ز آن صدا همچون سپندشد علیل حق ز جای خود بلند

{{ب| کامدم ای دوست اینک ناتوان‌هست اندر تن هنوزم نیم جان

{{ب| جان نباشد آن که از بهر تو نیست‌خشک باد آبی که در نهر تو نیست

{{ب| آمدم ای دوست با حال خراب‌گردنم را شد غم عشقت طناب

{{ب| هست عشقت بر خلایق مفترض‌ترک جان را خواست کی عاشق عوض

{{ب| آمدم ای دوست با جان بی‌دریغ‌بار دم گر بر سر آتش جای تیغ

{{ب| کودکانی چند بر دنبال اوهریکی آشفته‌تر ز احوال او

{{ب| و آن زنان خسته جان پیرامنش‌هریکی بگرفته بر کف دامنش

{{ب| کای علیل ناتوان بی‌شکیب‌می‌روی چون از سر جمعی غریب

{{ب| گفت بردارید دست از جان من‌جان تمنّا می‌کند جانان من

{{ب| از صدایش سنگ از جا کنده شدبهر جانبازی مطیع و بنده شد

{{ب| جانکه نبود در تن ما بهر اودربدر باد از بلاد و شهر او

{{ب| می‌روم تا جان کنم بر وی نثارجان دگر در تن بود بهر چکار

{{ب| دل بر او گر خون نگردد نی دلست‌از دل بی‌سوز به سنگ و گلست

{{ب| زانکه سنگ و گل برو سوزد مدام‌خواهد از نار غمش سوزد تمام  

{{ب| کرده سنگ و گل ز حدّ خود خروج‌در غمش دارد به دل فکر عروج

{{ب| نه من آخر بر خلایق داورم‌در غمش از سنگ و گل نی کمترم

{{ب| جان ندارد آنکه بهر عشق اودارد از حق روح و جانی آرزو

{{ب| من که دارم نیم جانی در جسدعشق زنجیر است و جان من اسد

{{ب| می‌کشد زنجیر عشقم بی‌حدیدکی ازین زنجیر، تانم سرکشید

{{ب| نیست جانم را ز زنجیرش گله‌خویش را خواهد همی در سلسله

{{ب| دید چون از دور شاه آن کشمکش‌شمس اجلالش بخرگه کرد رش

{{ب| منعطف کرد او عنان ذو الجناح‌رفع غوغا تا کند ز اهل صلاح

{{ب| دید کان بیمار بی‌یار علیل‌عشق بر وی داده بانگ الرحیل

{{ب| گفت یکجا ترک جان و نام ننگ‌شیشه‌ی جان را زند خواهد به سنگ

{{ب| و آن اسیران مانعش ز آن آرزودر میانشان هست زینسان گفتگو <ref>همان؛ ص 203- 209.</ref>

{{ب| کرد او را بانگ شه کای شیر حق‌مر که داری عار از زنجیر حق

{{ب| ور نداری ننگ مردانه و دلیربایدت گشتن به راه حق اسیر

{{ب| بر اسیرانی تو میر قافله‌شیر حق را ننگ نبود سلسله

{{ب| سلسله عشقست و حقّت شیربان‌دل بر آن زنجیر خوش کن شیرسان

{{ب| این اسیری از شهادت سر بودزیر تیغت هر دمی صد سر بود

{{ب| نیست هرکس قابل زنجیر دوست‌بر تو این زنجیر شد تقدیر دوست

{{ب| تو وجود مطلقی دور از گله‌ذات پاکت را تعیّن سلسله

{{ب| کای وجود لا بشرط ای بی‌گله‌گرددش تنگ از تعیّن حوصله

{{ب| ذات مطلق را تعیّن حوصله است‌لا بشرطی لازمش این سلسله است

{{ب| سلسله معلول و علّت شیر بودپس نشاید شیر بی‌زنجیر بود

{{ب| ز آنکه علّت منفک از معلول نیست‌نزد اهل دانش این مجهول نیست

{{ب| علّتی تو و این همه معلول تست‌وز تو عقل اولین مجعول تست

{{ب| هرکسی از تست ذاتش بی‌خلل‌تو به ذات پاک خویشی مستقل

{{ب| ای علی تا هست جان من به تن‌این تعیّنهاست فرع ذات من

{{ب| چون شوم من کشته گردم در شهوداین تعیّنها تو را فرع وجود

{{ب| گرچه از ذاتت تعیّن مشتق است‌لیک ذاتت از تعیّن مطلق است

{{ب| بعد من خواهش شدن خوار و اسیربر تعیّنها خداوند و امیر  

{{ب| دست و پایت رفت چون در سلسله‌کرد باید در تعیّن حوصله

{{ب| سلسله سرّ تعیّنهای تست‌کان ز امر حق به دست و پای تست

{{ب| زین تعیّنها نگردی خُلق تنگ‌گردنت را گشت چون او پالهنگ

{{ب| گر شوی دلگیر زان قید و اثرعالم امکان شود زیر و زبر

{{ب| با تعیّنها بساز و دم مزن‌دم از آنچه پیشت آید هم مزن

{{ب| تنگ گردد شیر را گر حوصله‌درّد و اندازد از خود سلسله

{{ب| سلسله‌ی تو گر ز دست و پا فتدچرخ از گردش جهان ز اجزا فتد

{{ب| سلسله پس لازم ذات تو است‌وین تعیّنها ز اثبات تو است

{{ب| سلسله چبود ترا بر دست و پافرق بعد از جمع در عین بقا

{{ب| سلسله چبود ترا نسبت به ذات‌آن تعیّنهای اسماء و صفات

{{ب| گرچه این دم از تعیّن برتری‌ساعتی دیگر تعیّن پروری

{{ب| رو به خیمه ای ولّی ذو المنم‌تا نبینی زیر تیغ دشمنم

{{ب| ورنه‌ی آسوده از احوال من‌بین به میدان قدرت و اجلال من <ref>همان؛ ص 209- 211.</ref>

{{ب| شد طبیب دردمندان یار عشق‌بر سر بالین آن بیمار عشق

{{ب| کای طبیب دردهای بی‌دواحال تو چونست برگو ماجرا

{{ب| نک ز جا برخیز نبود وقت خواب‌حق سلامت می‌رساند گو جواب

{{ب| ای علی آورده‌ام از حق پیام‌بر تو من بعد از تحیّات و سلام

{{ب| کای علیل من تبارک بر تو بادخلعت شاهی مبارک بر تو باد

{{ب| مالک الملکی و سلطان وجودمظهر من مظهر غیب و شهود

{{ب| گردنت بود ای به قدرت شیر من‌از ازل زیبنده‌ی زنجیر من

{{ب| جز تو جانی را نبود این حوصله‌پس مبارک بر تو باد این سلسله

{{ب| چون پیام دوست بشنید آن علیل‌از زبان حق بدون جبرئیل

{{ب| برگشود او دیده‌ی حق بین خویش‌دید حق را بر سر بالین خویش

{{ب| احمدی برگشته از معراج قرب‌مر علی را هشته بر سر تاج قرب

{{ب| خود پیام آورده خلاق جلیل‌خود پیمبر بر علی خود جبرئیل

{{ب| آن پیمبر از علی بر خاص و عام‌وین ز خود بهر علی دارد پیام

{{ب| شد علیل حق بلند از جایگاه‌بوسه باران کرد خاک پای شاه

{{ب| گفت کای درد و غمت درمان من‌ای فدای درد عشقت جان من  

{{ب| دردمندی ای خوشا بر حال اوکه تو پرسی از کرم احوال او

{{ب| گر تو پرسی حال بیماران غم‌بس گوارا باشد این درد و الم

{{ب| چونکه زنجیر تو را من قابلم‌زیر این زنجیر خوش باشد دلم

{{ب| من به زنجیر تو دارم افتخارشیر حق را نیست از زنجیر عار

{{ب| ناطق آمد نقطه‌ی ذات علی‌شد علی برهان اثبات علی

{{ب| کنز مخفی بود چون ذات علی‌گشت از ذات علی هم منجلی

{{ب| هست رازی اندرین معنی خفی‌چون نگوید چونکه می‌داند صفی

{{ب| نی ندانم چنگ ذوقت ساز نیست‌گوش هرکس لایق این راز نیست

{{ب| حق تعالی بر صفّی ممتحن‌کشف کرد اسرار خود رانی بمن

{{ب| گنج علم علم الاسماء صفیست‌نی صفّی اینهم ز اسرار خفیست

{{ب| آنکه در من دم زمن زد نی منم‌مشنو اینهم ز اسرار خفیست

{{ب| راز حق را ای اخی نبود حجاب‌پرده‌ی آن خود تویی نیکو بیاب

{{ب| پرده ز آن هشتند پیش خانه‌هاتا نهان مانند از بیگانه‌ها

{{ب| هستی تو مردم بیگانه است‌پرده ز آن بهر تو پیش خانه است

{{ب| تا تو را باقیست زین هستی کمی‌شاهد آن راز نامحرمی

{{ب| الغرض گردید یکجا منجلی‌نقطه‌ی ذات حسین اندر علی

{{ب| بود دریایی نهان در زیر کف‌جوش کرد از قعر و کف شد برطرف

{{ب| موج زن شد بحر ذخّار وجودوز علی فرمود اظهار وجود

{{ب| چون علی در ملک دین شد پادشاه‌عزم میدان کرد شاه از خیمه‌گاه <ref> همان؛ ص 288- 290.</ref>

{{ب| شد سکینه دامنش را برگرفت‌داستان عاشقی از سر گرفت

{{ب| کای پدر داری دگر عزم کجادل ز ما بگرفته‌ای دیگر چرا

{{ب| مر ز ما ظاهر خطایی دیده‌ای‌که دل از ما بی‌کسان ببریده‌ای

{{ب| گفت شه دارم هوای کوی دوست‌آنکه در هر جا نگهدار تو اوست

{{ب| می‌روم گر من خدا یار شماست‌ظاهر و باطن نگهدار شماست

{{ب| مر علی شد بر شما شاه و امیربا علی همراه خواهی شد اسیر

{{ب| در اسیری او شما را یاور است‌تا به مقصد رهنما و رهبر است

{{ب| چون علی شد رهنما ای نور عین‌می‌رساند عنقریبت بر حسین

{{ب| این بگفت و تاخت در میدان سمندمن چگویم ز این پس آمد نطق بند  

{{ب| عقل شد بس تنگ میدان سخن‌گشته ویلان در بیابان سخن <ref>همان؛ ص 290 و 291.</ref>

{{ب| مرغ عشقم باز در پرواز شدباب عشقم باز بر دل باز شد

{{ب| نغمه‌ی دیگر در این ره ساز کردداستان عشق و عقل آغاز کرد

{{ب| عشق و عقل عاشقان را گوش کن‌حالشان را پیشوای هوش کن

{{ب| عاشقی کاو را به جان زد برق عشق‌جانش از پا تا به سر شد غرق عشق

{{ب| همچنین در کربلا سلطان عشق‌چون روان گردید بر میدان عشق

{{ب| عقل آمد راه او را سخت بست‌عشق آمد از دو کونش رخت بست

{{ب| عقل نرمی کرد و با پرهیز رفت‌عشق گرمی کرد و آتش ریز رفت

{{ب| عقل برهان گفت و استدلال یافت‌عشق مستی کرد و استقلال یافت

{{ب| عقل راهش از ره قانون گرفت‌عشق گفت این حرف را هنگام نیست

{{ب| عقل گفتا زین رهت مقصود چیست‌عشق گفت این راه را مقصود نیست

{{ب| عقل گفتا تخم ناکامی مپاش‌عشق گفتا بند ناکامی مباش

{{ب| عقل گفت از جوع طفلان و عطش‌عشق گفت از وقت وصل و عیش خوش

{{ب| عقل گفت از اهل بیت و راه شام‌عشق گفت از صبح وصل و دور جام

{{ب| عقل از زنجیر و آن بیمار گفت‌عشق از سودای زلف یار گفت

{{ب| عقل گفت از زینب و شهر دمشق‌عشق گفت از شهریار و شهر عشق

{{ب| عقل گفت از بزم و بیداد یزیدعشق گفت از حظّ دیدار و مزید

{{ب| عقل گفتا از اسیری سرگذشت‌عشق گفتا آب‌ها از سرگذشت

{{ب| عقل گفت از جان گذشتن خواریست‌عشق گفتا روح را تن حائلست

{{ب| عقل گفت اینسان که جانرا کرد خوارعشق گفتا آنکه خواهد وصل یار

{{ب| عقل گفتا چون کنی با این عیال‌عشق گفت از جمله باید انفصال

{{ب| عقل گفتا از ملامت کن حذرعشق گفتا شو ملامت را سپر

{{ب| عقل از اهل و عیالش بیم دادعشق بر کف جامش از تسلیم داد

{{ب| عقل گفتا رو برون زین کارزارعشق گفتا راهها را بست یار

{{ب| عقل گفتا صلح کن با این سپاه‌عشق گفتا جنگ ریزد ز ان نگاه

{{ب| عقل گفت از فتنه بیزار است دوست‌عشق گفت این فتنه‌ها از چشم اوست

{{ب| عقل گفتا کن سلامت اختیارعشق گفتا گر گذارد چشم یار

{{ب| عقل گفتا محنت از هرسو رسیدعشق گفت آغوش بگشا کاو رسید  

{{ب| عقل گفتا کار آمد رو به خویش‌عشق گفتا یار آمد رو به پیش

{{ب| عقل گفت از زخم بسیارم غمست‌عشق گفت ار او نهد مرهم کمست

{{ب| عقل آمد از در الصلح خیرعشق گفتا خیر و شر نبود ز غیر

{{ب| عقل گفتا نیست شر در فعل دوست‌عشق گفتا نیست شری جمله اوست

{{ب| عقل گفت از نوک تیر و ناوکش‌عشق گفت از غمزه‌های چابکش

{{ب| عقل گفت از تشنه کامی و تبش‌عشق گفت از لعل جانان بر لبش

{{ب| عقل گفتا هوش بگشا بهر اوعشق گفت آغوش بگشا بهر او

{{ب| عقل بنمودش شماتت‌های عام‌عشق بستودش ز یار خوش کلام

{{ب| عقل گفت از جور خصم غافلش‌عشق گفت از لطف یار یکدلش

{{ب| عقل محکم کرد بنیان قیاس‌عشق برهم ریخت بنیاد و اساس

{{ب| عقل طرح هستی از لولاک ریخت‌عشق بر چشم مطرح خاک ریخت

{{ب| عقل آمد از در تقوی و شرع‌عشق درهم کوفت بیت اصل و فرع

{{ب| عقل حرف از مصلحت گفت و مآل‌عشق برد از مصلحت وقت و مجال

{{ب| عقل آوردش بهوش از بعد و قبل‌عشق آوردش بجوش از بانگ طبل

{{ب| عقل گفتا با بلا نتوان ستیزعشق گفتا زین بلا نتوان گریز

{{ب| عقل گفتا بر بلا کس رو نکردعشق گفتا غیر شیر و غیر مرد

{{ب| عقل گفت از تن کجا سازی وطن‌عشق گفت آنجا که نبود جان و تن

{{ب| عقل تا می‌دید بهر او صلاح‌عشق بردش سوی میدان ذو الجناح

{{ب| باز آنجا عقل دست و پای کردبهر خویش اثبات عزم و رای کرد

{{ب| گفت در جنگ عدو تأخیر کن‌وصف خود را ز آیت تطهیر کن

{{ب| تا که بشناسندت این قوم دو دل‌بل شوند از کرده‌ی خود منفعل

{{ب| عشق گفتا زین شناسایی چه بودمن ترا نیکو شناسم ای ودود

{{ب| جدّ تو بر ما سوی پیغمبر است‌مادرت زهرا و بابت حیدر است

{{ب| تو خود آن شاهی که در روز الست‌حق بعشق خویش پیمان تو بست

{{ب| مر ترا از ما سوا ممتاز کردباز بر دل عقده‌های راز کرد

{{ب| عهد تو ثبت است در طومار عشق‌عارف و معروف نبود بار عشق

{{ب| تیغ برکش عهد را تکمیل کن‌در فنای خویشتن تعجیل کن

{{ب| گوش کن تا گویمت پیغام دوست‌ای همای حق نشین بر بام دوست

{{ب| نهی منکر گر خرد گوید درشت‌تو نه فاروقی بیفکن سوی پشت

{{ب| کرد مرآت ترا رخسار خویش‌دید در مرآت رویت ذات خویش

{{ب| عشق با حسن تو از روی تو باخت‌دل به خویش از وجه نیکوی تو باخت  

{{ب| نیست پیدا غیر او ز آیینه‌ات‌کی دهد ره غیر را در سینه‌ات

{{ب| پای تا سر هیکلت مرآت اوست‌جزء جزئت آیت اثبات اوست

{{ب| بر تن اندر جنگ پیراهن مپوش‌در مقام وصل از ما تن مپوش

{{ب| پیرهن خواهم تو را از خون کنندوقت مرگ از پیکرت بیرون کنند

{{ب| تا چنان کت دل بما واصل شودهم تنت را کام جان حاصل شود

{{ب| گر تنت گردد لگدکوب ستورباشد افزون لذت جان در حضور

{{ب| از در دیگر در آمد باز عقل‌تا کند او را بخود دمساز عقل

{{ب| یکسر از منقول بر معقول رفت‌عرض را بنهاد و سوی طول رفت

{{ب| گفت گر تو مظهر ذات اللهی‌در صفات ذات مرآت اللهی

{{ب| اوست بی‌تبدیل و بی‌تغییر هم‌رتبه‌ی مظهر نگردد بیش و کم

{{ب| خلقت اشیا به حق عاید نشدرتبه از بهر او زاید نشد

{{ب| کی مقامی را ظهورش فاقد است‌کز شهادت می‌نیابی آن شهود

{{ب| ز آنکه اشیا خود به ترتیب حدودجمله موجودند بر نفس وجود

{{ب| عشق گفتا این دلیل فلسفی است‌در مقام ما دلایل منتفی است

{{ب| عقل گو کن تیغ برهان را غلاف‌در مقام عاشقی حکمت مباف

{{ب| مظهر حق خالق بیش و کمست‌هرکمی از وی فزون در عالمست

{{ب| ز آن مقاماتی که ذاتش مالک است‌این مقام و این شهادت هم یکست

{{ب| بهر عقل است این وگرنه واصلی‌نه مقامی داند و نه منزلی

{{ب| عقل گفتا در دلایل خستگی است‌گر کمال عشق در وارستگی است

{{ب| زین مقامی هم که داری رسته شوبی‌مقامی را یکی شایسته شو

{{ب| جان مده بر باد و حفظ خویش کن‌ترک این هنگامه و تشویش کن

{{ب| گر کمالست این تو بگذار از کمال‌تا مجرّد باشی از هجر و وصال

{{ب| عشق گفتا این تجرد ای همام‌می‌شود ثابت بحفظ این مقام

{{ب| این مقام آخر مقام سالک است‌بر مراتب‌های مادون مالک است

{{ب| لیک عاشق زین مراتب مطلق است‌نه به اطلاق و تقیّد ملحق است

{{ب| نه خبر دارد ز قید و بستگی‌نه بود آگاه از وارستگی

{{ب| بل عشیق از خلق و خالق فارغست‌از تجرّد وز علایق فارغست

{{ب| بهر مفهوم است این در سیر عشق‌ورنه نبود عقل کامل غیر عشق

{{ب| چون عشیق از جام وحدت مست شدعقل با عشق آمد و همدست شد <ref>همان؛ ص 353- 360.</ref>