فیاض لاهیجی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ب| عالم تمام نوحه‌کنان از برای کیست؟دوران سیاهپوش چنین در عزای کیست؟ }}

{{ب| نیلی چراست خیمه‌ی نُه توی آسمان؟جیب افق دریده ز دست جفای کیست؟ }}

{{ب| دیگر غمی که گونه خورشید را شکست‌بر روی مه خراش طف از برای کیست؟  }}

{{ب| از غم سیاه شد در و دیوار روزگاراین تیره فام غمکده، ماتم سرای کیست؟ }}

{{ب| این صندلی مخمل مشکین به روی چرخ‌کز شهریار خویش تهی مانده جای کیست؟ }}

{{ب| خون شفق به چهره‌ی ایام ریختندگلهای این چمن دگر از خار پای کیست؟ }}

{{ب| خون در تنی نماند و همان گریه در تلاش‌پیچیده در گلو نفسِ های‌های کیست؟ }}

{{ب| از استماع ناله دل از کار می‌روداین نیش داده سربرگ جان نوای کیست؟ }}

{{ب| دل‌ها کباب گشت و درون‌ها خراب شداین آه دردناک دل مبتلای کیست؟ }}

{{ب| بر کف نهاده‌اند جهانی متاع جان‌دعوی همان به جاست، مگر خون بهای کیست؟ }}

{{ب| سرتاسر سپهر پر از دود ماتم است‌آخر خبر کنید که اینها برای کیست؟ }}

{{ب| گویا مصیبت همه دل‌های مبتلاست‌یعنی عزای شاه شهیدان کربلاست  }}

{{ب| آن شهسوار معرکه‌ی کربلا حسین‌مهمان نو رسیده‌ی دشت بلا حسین }}

{{ب| گلدسته‌ی بهار امامت به باغ دین‌آن نخل ناز پرور لطف خدا حسین }}

{{ب| آن خو به ناز کرده‌ی آغوش جبرئیل‌آن پاره‌ی دل و جگر مصطفی حسین }}

{{ب| آن نور دیده‌ی دل زهرا و مرتضی‌یعنی برادر حسنِ مجتبی حسین }}

{{ب| افتاده در میانه‌ی بیگانگان دین‌بی‌غمگسار و بی‌کس و بی‌آشنا حسین }}

{{ب| شخص حیا و خسته‌ی خصمان بی‌حیاکان وفا و کشته‌ی تیغ جفا حسین }}

{{ب| آن خوانده‌ی به رغبت و افکنده‌ی به جوردر دست کوفیان دغا مبتلا حسین }}

{{ب| از کوفیان ناکس و از شامیان دون‌در کربلا نشانه‌ی تیر بلا حسین }}

{{ب| از دشمنان شکسته به دل خار صد جفاوز دوستان ندیده نسیم وفا حسین }}

{{ب| مانند موج لاله و گل در ره نسیم‌در خون خویشتن زده پر دست و پا حسین }}

{{ب| آنک جفای دشمن و اینک وفای دوست‌بی‌بهر هم ز دشمن و هم دوست یا حسین }}

{{ب| زین درد، پای عشرت دنیا به خواب رفت‌این گرد تا به آینه‌ی آفتاب رفت  }}

{{ب| گر صرفِ ماتمِ شهِ دوران شود کمست‌هر گریه‌ای که وقف بر اولاد آدمست }}

{{ب| جا دارد ار چه ابروی خوبان شود سیاه‌این طاق سرنگون که هلال محرّمست }}

{{ب| از بار غم خمیده قد ماه نو، بلی‌پشت سپهر نیز از این غصّه‌ها خمست }}

{{ب| آوخ ز گریه خیزی این درد گریه سوزهر دیده گشت خشک و همان دجله‌ی غمست }}

{{ب| ماه محرّم آمد و عشرت حرام گشت‌باز اول مصیبت و باز اول غمست }}

{{ب| این پنج روزه عمر کجا داد می‌دهداز بهر گریه‌ای دهد عمر ابد کمست  }}

{{ب| باز آن دمست که پس از رستخیز خلق‌افتند در گمان که قیامت همین دمست }}

{{ب| زین غصه بس که خاطر خورشید تیره شدصبحی که سر زند ز افق شاه ماتمست }}

{{ب| تا روزگار دل، همه آه پیاپی است‌تا شب مدار دیده، به شک دمادمست }}

{{ب| در پیش موج گریه زمین را چه اعتباراین سیل را معامله با عرش اعظمست }}

{{ب| در دشت دل قیامت دل‌های مرده کرداین ناله‌ی گرفته که با صور توأمست }}

{{ب| چون اهل دل متاع غم دل کنند عرض‌دردیست اینکه بر همه غم‌ها مقدمست }}

{{ب| آوخ که عمر خنده‌ی شادی تمام شدجز آب شور گریه به مردم حرام شد  }}

{{ب| هر سال تازه خون شهیدان کربلاچون لاله می‌دمد ز بیابان کربلا }}

{{ب| این تازه‌تر که می‌رود از چشم ما برون‌خونی که خورده‌اند یتیمان کربلا }}

{{ب| آمد فرود و جمله به دلهای ما نشست‌گردی که شد بلند به میدان کربلا }}

{{ب| این باغبان که بود که ناداده آب، چیدچندین گل شکفته ز بستان کربلا؟ }}

{{ب| گلبن به جای گل دل خونین دهد به بارخون خورده است خاک گلستان کربلا }}

{{ب| آه از دمی که بی‌کس و بی‌یار و همنشین‌تنها بماند رستم میدان کربلا }}

{{ب| داد آن گلی که بود گل دامن رسول‌دامن به دست خار بیابان کربلا }}

{{ب| گشتند حلقه لشکر افزون ز مار و مورخاتم صفت به گرد سلیمان کربلا }}

{{ب| خون خورد تیغ تیز که تا یک نفس رساندآبی به حلق تشنه‌ی سلطان کربلا }}

{{ب| آبی که دیو و دد همه چون شیر می‌خورندآل پیمبر از دم شمشیر می‌خورند  }}

{{ب| از موج گریه، کشتی طاقت تباه شدوز دود آه، خانه‌ی دل سیاه شد }}

{{ب| تا بود در جگر نم خون، وقف گریه شدتا بود در درون نفسی، صرف آه شد }}

{{ب| زین غم که سرخ شد رخ شهزادگان به خون‌باید سیاه‌پوش چو بخت سیاه شد }}

{{ب| تنها نه گرد غصّه به آدم رسید و بس‌این غم غبار آینه‌ی مهر و ماه شد }}

{{ب| پیغام درد تا برساند به شرق و غرب‌پیک سرشت، هر طرفی رو به راه شد }}

{{ب| ایّام تیره شد چو محرّم فرا رسیداین ماه داغ ناصبه‌ی سال و ماه شد }}

{{ب| خورشید کرد دعوی ماتم رسیدگی‌رنگ شکسته بر رخ زردش گواه شد }}

{{ب| هرکس که گریه کرد درین مه ز سوز دل‌جبریل شد ضمان که بری از گناه شد }}

{{ب| فردا چو گل شکفته شود پیش مصطفی‌رویی که اندرین دهه هم رنگ کاه شد }}

{{ب| در گریه کوش تا بتوانی که در خور است‌عذر گناه عمر ابد دیده‌ی تر است }}

{{ب| فریاد از دمی که شهنشاه دین پناه‌در بر سلاح جنگ فروزان چو برق آه }}

{{ب| آمد برون ز خیمه و داغ حرم نمودبا خیل درد و حسرت و با خیل اشک و آه }}

{{ب| بی‌اهتمام حضرت او، اهل بیتِ شرع‌چون شرع در زمانه‌ی ما مانده بی‌پناه }}

{{ب| از دود آه اهل حرم شد سیاه‌پوش‌چون خانه‌های اهل حشم خیمه‌های شاه }}

{{ب| این یک نشسته در گل اشک از هجوم دردآن یک فتاده از سر حسرت به خاک راه }}

{{ب| اشکِ یکی گذشته ز ماهی از این ستم‌آهِ یکی رسیده از این غصّه تا به ماه }}

{{ب| زین سوی شه ز خونِ جگر گشته سرخ روی‌زان سوی مانده خصمِ سیه‌کار، رو سیاه }}

{{ب| چشمی به سوی دشمن و چشمی به سوی دوست‌پایی به ره نهاده و پایی به بارگاه }}

{{ب| غیرت کشیده گوشه‌ی خاطر به دفع خصم‌حیرت گرفته این طرفش دامن نگاه }}

{{ب| آتش رکاب گشته در اندیشه فکر جنگ‌سیماب جلوه کرده رگ و ریشه عزم راه }}

{{ب| پایش رکاب خواهش و دستش عنان طلب‌تن در کشاکش حرم و دل به حربگاه }}

{{ب| بگرفت دامن شه دین، بانوی حرم‌فریاد برکشید که ای شاه محترم  }}

{{ب| دامن‌کشان چنین ز بر ما چه می‌روی‌ما را چنین گذاشته تنها چه می‌روی }}

{{ب| بنگر که در غم تو فتادیم در چه روزای غمگسار و مونس شب‌ها چه می‌روی }}

{{ب| اولاد فاطمه همگی بی‌کسند و زارای نور دیده‌ی دل زهرا چه می‌روی }}

{{ب| ما پای بند صد غم و دردیم هر زمان‌پنهان چه می‌خرامی و پیدا چه می‌روی }}

{{ب| دانی که بی‌کسیم و غریبیم و عاجزیم‌ما را چنین فکنده به صحرا چه می‌روی }}

{{ب| تو ناخدای کشتی شرع پیمبری‌کشتی دین فکنده به صحرا چه می‌روی }}

{{ب| در پیش دشمنان که فزونند از شمارچون آفتاب یک تن تنها چه می‌روی }}

{{ب| صد جان و دل در آتش فرقت کباب شدای مرهم جراحت دل‌ها چه می‌روی }}

{{ب| ای یادگار یک چمن گل درین چمن‌از پیش بلبلان تمنّا چه می‌روی }}

{{ب| در دست دشمنان ستمکار نابکارافتاده‌ایم بی‌کس و تنها چه می‌روی }}

{{ب| نه محرمی نه غمخوار و نه یار همدمی‌بیچاره مانده‌ایم خدا را چه می‌روی }}

{{ب| آن لحظه‌ای که گلبن آل نبی شکفت‌کان شاه رو به جانب اولاد کرد و گفت:  }}

{{ب| کای اهل بیت چون سوی یثرب گذر کنیداول گذر به تربت خیر البشر کنید }}

{{ب| پیغام من بس است بدان روضه این قدرکاین خاک را به یاد من از گریه تر کنید }}  

{{ب| آنگه به سوی تربت زهرا روید زارآن جا برای من کفِ خاکی به سر کنید }}

{{ب| وانگه روید بر سر خاکِ برادرم‌آن سُرمه را به نیّت من در بَصر کنید }}

{{ب| وانگه به آه و ناله‌ی جانسوزِ دل گسل‌احباب را ز واقعه‌ی ما خبر کنید }}

{{ب| گویید: کان غریبِ دیار جفا، حسین‌گردید کشته، چاره‌ی کار دگر کنید }}

{{ب| ای دوستان، چو نام لبِ خشک من بریدبر یادِ من ز خونِ جگر، دیده تر کنید }}

{{ب| هرگه کنید یادِ لب چون عقیقِ من‌از اشکِ دیده، دامنِ خود پرگهر کنید }}

{{ب| هر سال چون هلالِ محرم شود پدیدبنشسته در مصیبتِ من گریه سر کنید }}

{{ب| هر ماتمی که تا به قیامت فرا رسددر صبر آن به واقعه‌ی من نظر کنید }}

{{ب| در محنتِ مصیبت دور و دراز من‌هر محنتی که روی دهد مختصر کنید }}

{{ب| از شیونی که در حرم آنگه بلند شددلهای قدسیان همگی دردمند شد  }}

{{ب| بعد از وداع کان شرف خاندان و آل‌آهنگ راه کرد سوی معرضِ قتال }}

{{ب| ذوقِ شهادتش به سر افتاد در شتاب‌با شوق در کشاکش و با صبر در جدال }}

{{ب| اندیشه‌ی القای الهیش در نظرتمهید پادشاهی جاوید در خیال }}

{{ب| در برکشیده آن طرفش شوقِ باب و جدّدامن کشیده این طرف اندیشه‌ی عیال }}

{{ب| تیغی چو برق در کف و تنها چو آفتاب‌چون تیغ رو نهاد بدان لشکر ضلال }}

{{ب| ناگه ز خیمه‌های حرم بیشتر ز حدآمد صدای ناله و افغان به گوش حال }}

{{ب| برگشت شاه دین و بپرسید حال چیست؟گفتند ناگهان که فلان طفل خردسال }}

{{ب| از قحط آب گشته چو ماهی به روی خاک‌وز ضعف تشنگی شده چون پیکر هلال }}

{{ب| بگریست شاه و بستدش از دایه بعد از آن‌آورد در برابر آن قوم بد فعال }}

{{ب| گفت ای گروه بدکنش، این طفل بی‌گناه‌از تشنگی چو مو شده، از خستگی چو نال }}

{{ب| آبی که کرده‌اید به من بی‌سبب حرام‌یک قطره زان کنید بدین بی‌گنه حلال }}

{{ب| پس ناکسی ز چشمه‌ی پیکان خون چکان‌آبی به حلق تشنه‌ی او ریخت بی‌گمان }}  

{{ب| زین آتش ستم که برافروخت روزگاردلهای خلق سوخت چه پنهان چه آشکار }}

{{ب| افتاد در ملایک هفت آسمان خروش‌بگریستند جنّ و پری جمله زار زار }}

{{ب| شد آب بی‌قرار زمین‌گیر همچو کوه‌شد خاک پر شتاب سبک خیز چون غبار }}

{{ب| پیچیده دود، در دل آتش از این ستم‌شد باد خاک بر سر و گشت آب خاکسار }}

{{ب| برخاست گرد تا برد این قصّه را به عرش‌برجست باد تا برد این غم به هر دیار  }}

{{ب| دریای پست چینِ غم افکند بر جبین‌چرخ بلند خونِ شفق ریخت برکنار }}

{{ب| پیچیده بس که دود دل ماتمی به چرخ‌خورشید همچو داغ دل ما سیاه‌کار }}

{{ب| برخاست بس که گرد ز روی زمین نمودروز سفید رو به نظر همچو شام تار }}

{{ب| از سیل گریه خانه‌ی افلاکیان خراب‌وز نیش ناله سینه روحانیان فگار }}

{{ب| از طعنه‌ی ملامت روحانیان بسوخت‌گوی زمین در آتش غیرت سپندوار }}

{{ب| روحانیان پاک از این غصه خون شدنددل‌های دردناک چه گویم که چون شدند }}  

{{ب| بار دگر که سرور جان بخش دلستان‌آمد به قصد حمله‌ی آن قوم بیکران }}

{{ب| پوشیده درع <ref>درع: زره.</ref> احمد مختار در بدن‌بربسته تیغ حیدر کرّار برمیان }}

{{ب| در بر زره ز جعفر طیّار یادگاربر سر عمامه‌ی حسن مجتبی نشان }}

{{ب| تیغی چو برق تند و سمندی چو شعله چست‌بگرفته آب در کف و آتش به زیر ران }}

{{ب| آبی به رنگ شعله‌ی آتش زبانه‌داراما به گاه حمله‌ی دشمن زبان مدان }}

{{ب| شد آب و در ربود مرآن مشتِ خار و خس‌شد آتش و فتاد در آن جمعِ ناکسان }}

{{ب| کرده چو شعله از کفِ سینه زبان برون‌وز تشنگی عقیقِ لب آورده در دهان }}

{{ب| گر آب بسته‌اند از آن لعل لب چه باک‌جز تشنگی به لعل چه سان می‌کند زبان }}

{{ب| از بس که حرب کرد به آن جمع سنگدل‌وز بس که زخم خورد از آن قوم سخت جان }}

{{ب| جان شد به تاب از تف جانسوز تشنگی‌خون شد چو آب از بن هر تار مو روان }}

{{ب| افتاد همچو پرتو خورشید بر زمین‌چون موی خویش گشته پریشان و ناتوان }}

{{ب| آندم چرا سپهر برین سرنگون نشدوین کشتی هلال چرا غرق خون نشد  }}

{{ب| بر خاک شاهزاده چو از پشت زین فتادخورشید آسمان ز فلک بر زمین فتاد }}

{{ب| صحرای را ز خارستان در جگر شکست‌دریای را ز موج گره بر جبین فتاد }}

{{ب| آواز ناله تا فلک هفتمین رسیدفریاد ناله در فلک هفتمین فتاد }}

{{ب| برگشت روزگار و اگر گشت کار و بارشد بر فلک زمین و فلک بر زمین فتاد }}

{{ب| بنیان شرع را همه ارکان خراب شدبس رخنه‌ها به خانه‌ی دین مبین فتاد }}

{{ب| نزدیک شد که کشتی ایمان شود تباه‌از بس که اضطراب به دریای دین فتاد }}

{{ب| سیلاب تند شیهه چنان سر به دل نهادکز اضطراب رخنه به قصر یقین فتاد }}

{{ب| آمد قیامتی به نظر اهل بیت راچون چشم بر سمند شهنشاه دین فتاد  }}

{{ب| از دیده‌ی رکاب تراوید خون دردوز طره‌ی عنان ز شکن چین به چین فتاد }}

{{ب| غوغای عام گریه چنان بر سپهر رفت‌کز اضطراب لرزه به عرش برین فتاد }}

{{ب| در دشت کربلا همه از قطره‌های اشک‌تا چشم کار کرد به لعل و نگین فتاد }}

{{ب| هر یک ز اهل بیت نبی با زبان حال‌گشتند نغمه سنج به مضمون این مقال: }}  

{{ب| رفتی و داغ بر دل پرغم گذاشتی‌ما را به روز تیره‌ی ماتم گذاشتی }}

{{ب| رفتی تو شاد و در بر ما تیره کوکبان‌یک دل رها نکردی و صد غم گذاشتی }}

{{ب| رفتی ز سال و مه چو شب قدر در حجاب‌وین تیرگی به ماه محرّم گذاشتی }}

{{ب| رفتی تو جانب پدر و جدّ محترم‌ما را غریب و بی‌کس و مَحرم گذاشتی }}

{{ب| رفتی ز بحر غصه‌ی دیرینه برکنارما را غریق اشک دمادم گذاشتی }}

{{ب| رفتی تو روزگار یتیمان خویش راچون موی خویش، تیره و درهم گذاشتی }}

{{ب| جنّ و ملک ز هجر تو در گریه‌اند و سوزتنها نه داغ بردل آدم گذاشتی }}

{{ب| ما را به دست لشکر دشمن، غریب و خواربی‌غمگسار و مونس و همدم گذاشتی }}

{{ب| بود اهل بیت را به تو دل خوش ز هر ستم‌خوش بر جراحت همه مرهم گذاشتی }}

{{ب| روح رسول از غم این غصّه خون گریست‌جان بتول زار چه گویم که چون گریست }}  

{{ب| آه از دمی که فاطمه فرزند مصطفی‌آن مادر حسین و حسن سرور نسا }}

{{ب| با جیب پاره‌پاره و با جان چاک‌چاک‌در معجر مصیبت و در کسوت عزا }}

{{ب| آید به عرصه‌گاه قیامت به صد خروش‌برکف شکسته گوهر دندان مصطفی }}

{{ب| برفرق سر چو لاله شده موج زن به خون‌عمامه به خون شده رنگین مرتضی }}

{{ب| از دست راست جامه سبز حسن به دوش‌وز چپ لباس لعلی سلطان کربلا }}

{{ب| آید به وحشتی که فتد زلزله به عرش‌آید به شورشی که دَرَد صفّ انبیا }}

{{ب| افغان گرفته از سر این شیوه‌ی شنیع‌فریاد بر کشیده ازین جرم و ماجرا }}

{{ب| در بارگاه عرش درآید به دادخواست‌بر دعویش ملایک و جنّ و پری گوا }}

{{ب| انداخته به قائمه‌ی عرش دست صدق‌زانو زده به محکمه‌ی داور خدا }}

{{ب| جبریل مضطرب شود از بیم این عمل‌لرزد به خود پیمبر ازین فعل ناسزا }}

{{ب| آندم جزای این عمل زشت چون شوددر روز حشر حاصل این کشت خون شود <ref>دیوان فیاض لاهیجی؛ ص 519- 527.</ref> }}