خواجوی کرمانی‌: تفاوت میان نسخه‌ها

{{ب| شه دو مملکت و شهوار نُه مضمار <ref>مضمار: میدان اسب دوانی.</ref> مه دوازده بُرج و امام شش محراب }}

{{ب| فروغ جان رسول، چراغ و چشم بتول‌بهار عترت و نوباوه‌ی دل اصحاب }}

{{ب| حدیث مقتل او گر به گوش کوه رسدشود ز خون دل اجزای او عقیق مذاب }}

{{ب| وگر سپهر برد نام آتش جگرش‌کند به اشک چو پروین ستارگان را آب }}

{{ب| به کربلا شد و کرب و بلا به جان بخریدگشود بال و ازین تیره خاکدان بپرید بدان بزرگ حسینی نوای پرده‌ی راز }}

{{م| کزو بلند شد آوازه‌ی نهضت حجاز }}

{{ب| علی ثانی و سلطان حیدری نسب‌امام رابع و کسری مملکت پرداز }}

{{ب| نشسته خامش و با چار رکن در گفتارشکسته شپهر و با هفت چرخ در پرواز }}

{{ب| اگر نه از پی ذکر مناقبش بودی‌ز کوه وقت صدا برنیامدی آواز }}

{{ب| صبا چو دم زند از گلستانِ اورادش‌ز جانِ فاخته خیزد فغان کوکو باز }}

{{ب| طراز کسوت مه بود عطف دامن اوچراغ دیده‌ی خور بود رای روشن او <ref> دیوان خواجوی کرمانی؛ ص 606.</ref> }}

{{ب| تا کی بر آستانه‌ی این شش دری سراباشم از آشیانه‌ی مألوف خود جدا }}

{{ب| وقتست کز منازل تقلید بگذرم‌و آدم به صحن گلشن تحقیق متکا }}

{{ب| من رافضی نیَم که کنم پشت بر عتیق‌یا خارجی که روی بتابم ز مرتضی }}

{{ب| کین اگر به کعبه کنم سجده یا به دیرباشد مرا به عترت پیغمبر اقتدا }}

{{ب| دانی که چیست رایحه‌ی بوستان قدس‌یک شمه از روایح انفاس مصطفی }}

{{ب| اقصی خرام بادیه پیمای شوخ موسیقی دنی <ref> اشاره به آیه 8 سوره نجم.</ref> گیتی فروز مملکت آرای و الضحی }}

{{ب| مه طلعتی که بر قد قدرش بریده‌انددیبای «قُمْ فَأَنْذِرْ» <ref> قُمْ فَأَنْذِرْ: اشاره به آیه‌ی 2 سوره مدثر. ای رسولی که خود را به لباس در پیچیده‌ای برخیز و به اندرز و پند قوم را خدا ترس گردن.</ref> و استبرق <ref> استبرق: دیبای ستبر.</ref> «دَنی» <ref> دنی: اشاره به آیه 8 سوره نجم «ثُمَّ دَنا فَتَدَلَّی»: آنگاه نزدیک آمد و بر او نازل گردید.</ref> }}

{{ب| هم بسته را شفاعت او می‌دهد نجات‌هم خسته را به کلی از او می‌رسد شفا }}

{{ب| چون هر دو کونْ روشن از انوارِ روی اوست‌صلوا علیه ما طلع البدر فی الدجی <ref> سلام بر او زمانی که ماه در تاریکی‌ها طلوع می‌کند.</ref> }}

{{ب| فرخنده روز آنک شبی بیندیش به خواب‌کالورد فی الحدیقه و الشمس فی السماء <ref> مانند گل در گلستان و خورشید در آسمان.</ref> }}

{{ب| بر لوح خاطرم ز چه معنی بود غبارچون گشته‌ام غبارِ در شاه اولیا }}

{{ب| فرمانروای ملک «سلونی» امیر نحل <ref> نحل: عطایا، بخشش‌ها.</ref> دارای دادگستر اقلیم «هَلْ أَتی» }}

{{ب| گر نام او کنم به مثل نقش بر زمین‌بر خاک ره فتد شه سیاره از هوا }}

{{ب| یا رب به حق آن چمن آرای «لو کَشَف»کو بود سرو خوش نظر باغ «لا فتی» }}

{{ب| یا رب به حق خُلق حسن کز شمامه‌اش‌بوئیست در نسیم روان پرور صبا }}

{{ب| یا رب به حق آن گل سیراب تشنه لب‌کو را نصیبه کرب و بلا شد کربلا }}

{{ب| یا رب به حق آن علی عالی آستان‌کو بود ممالک توحید را پادشا }}

{{ب| یا رب به حق خازن گنجینه هُدی‌باقر که بود مخزن اسرار اهتدا }}

{{ب| یا رب به حق جعفر صادق که آفتاب‌باشد چو صبح بر نفس صدق او گوا }}

{{ب| یا رب به حق موسی کاظم که چون کلیم‌بودی به طور قرب شب و روز در دعا }}

{{ب| یا رب به حق آن علی موسوی گُهرکو را نهند خسرو معموره‌ی رضا }}

{{ب| یا رب به حق آن تقی متقی که اواقطاب هفت صومعه را بود مقتدا }}

{{ب| یا رب به حق شمع سرا پرده تقی‌یعنی علی نقی صدف گوهر تقا }}

{{ب| یا رب به حق شکر شیرین عسکری‌کو بود طوطی شکر بستان اتقا }}

{{ب| یا رب به حق مهدی هادی که چرخ راباشد به آستانه مرفوعش التجا }}

{{ب| کاین خسته را که بسته‌ی بند طبیعتست‌آزاد کن ز محنت این چار اژدها }}

{{ب| گر من گنه کنم کرمت بی‌نهایتست‌شب را امید هست که روز آید از قفا <ref>دیوان خواجوی کرمانی؛ ص 559 و 560.</ref> }}

{{ب| بار دیگر بر عروس چرخ زیور بسته‌اندپرده‌ی زر بفت بر ایوان اخضر بسته‌اند }}

{{ب| چرخ کُحلی پوش را بند قبا بگشوده‌اندکوه آهن چنگ را زرّین کمر دربسته‌اند }}

{{ب| اطلس گلریز این سیماب گون خرگاه رانقش پردازان چینی نقش ششتر بسته‌اند  }}

{{ب| مهد خاتون قیامت می‌برند از بهر آن‌دیده‌بانان فلک را دیده‌ها بربسته‌اند }}

{{ب| یا ز بهر حُجة الحق مهدی آخر زمان‌نقره خنگ آسمان را زینی از زر بسته‌اند }}

{{ب| دانه ریزان کبوتر خانه‌ی روحانیان‌نام اهل البیت بر بال کبوتر بسته‌اند }}

{{ب| دل در آن تازی غازی بند کاندر غزو روم‌تازیانش شیهه اندر قصر قیصر بسته‌اند  }}

{{ب| عصمت احمد ز مطرودان بوجهلی مجوی‌قصّه‌ی حیدر به مردودان مروانی مگوی }}

{{ب| معشر المستغفرین صلوا علی خیرِ الوَری‌زمرة المسترحمین حیّوا الوفی المرتضی }}

{{ب| قلعه‌گیر کشور دین حیدرِ درنده حی‌دسته‌بند لاله عصمت، وصی مصطفی }}

{{ب| کاشف شرّ خلافت راز دار «لو کشف»قاضی دین نبی، مسند نشین «هَلْ أَتی» }}

{{ب| مالک ملک «سلونی» «باب شهرستان علم» <ref>اشاره به حدیث نبوی: «انا مدینة العلم و علیّ بابها» من شهر علمم و علی در آن شهر است.</ref> سالک اطوار «لم اعبد» شه تخت رضا }}

{{ب| سرو بستان امامت دُرّ دریای هُدی‌شمع ایوان ولایت، نور چشم اولیا }}

{{ب| معنی درس الهی خاتم دست کرم‌گوهر جام فتوّت روح شخص لا فَتی }}

{{ب| مقتدای سروران ملک دین، جفت بتول‌پیشوای رهروان راه حق، شیر خدا }}

{{ب| دیگر از برج امامت مثل او اختر نتافت‌بحر دُر درج کرامت همچو او گوهر نیافت  }}

{{ب| دیشب از آهم حمایل در بَرِ جوزا بسوخت‌وز نفیر سوزناکم کلّه خضرا بسوخت }}

{{ب| چون نسوزم کز غم سبطین سلطان رسل‌جان منظوران آن نه منظر مینا بسوخت  }}

'''منقبت و مرثیه سید الشهداء (ع):'''

{{ب| خاک و خون آغشته‌ی لب تشنگان کربلاست‌آخر ای چشم بلابین جوی خونبارت کجاست؟ }}

{{ب| جز به چشم و چهره مَسپُر خاک این در، کان همه‌نرگس چشم و گل رخسار آل مصطفاست }}

{{ب| ای دلِ بی‌صبر من آرام گیر این جا دَمی‌کاندرین جا منزلِ آرام جان مرتضاست }}

{{ب| این سواد خوابگاه قرة العین علیست‌وین حریم بارگاه کعبه‌ی عزّ و عُلاست }}

{{ب| روضه‌ی پاک حسین است آنکه مشکین زلف حورخویشتن را بسته بر جاروب این جنّت سراست }}

{{ب| ز آب و چشم زائران روضه‌اش «طوبی لهم» <ref>طوبی لهم: خوشا به حال ایشان.</ref> شاخ طوبی را به جنّت قوّت نشو و نماست }}

{{ب| شمع عالمتاب عیسی را درین دیر کهن <ref> این مصرع کنایه از خورشید است.</ref> هر صباح از پرتو قندیل زرّینش ضیاست }}

{{ب| مهبط انوار عزّت، مظهر اسرار لطف‌مُنزل آیات رحمت، مشهد آل عباست }}

{{ب| ای که زوّار ملایک را جنابت مقصد است‌وی که مجموع خلایق را ضمیرت پیشواست }}

{{ب| نعل شبرنگ تو گوش عرشیان را گوشوارخاک نعلین تو چشم روشنان را توتیاست  }}

{{ب| صفحه‌ی تیغ زبانت، عاری از عیب و خلاف‌روی مرآت ضمیرت صافی از رنگ و ریاست }}

{{ب| تابی از نور جبینت شمع تابان صباح‌تاری از زلف سیاهت خط مشکین مساست }}

{{ب| ناسزایی کاتش قهر تو در وی شعله زدتا قیامت هیمه‌ی دوزخ شد و اینش سزاست }}

{{ب| بهره جز آتش چه یابد هر که بُرَد سر به تیغ‌خاصّه شمعی را که او چشم و چراغ انبیاست }}

{{ب| هر سگی کز روبهی با شیر یزدان پنجه زدگر خود او آهوی تاتار است در اصلش خطاست }}

{{ب| تا نهان شد آفتاب طلعتت در زیر میغ‌هر سحر پیراهن شب در بر گیتی قباست }}

{{ب| در حق باب شما آمد «علیّ بابُها»هر کجا فصلی درین باب است، در باب شماست }}

{{ب| تا صبا از خاک پاک عنبرینت بوی بردعاشق او شد به صد دل زین سبب نامش صباست }}

{{ب| هرکس از باطن به جایی التماسی می‌کندزان میان ما را جناب آل حیدر التجاست }}

{{ب| کوری چشم مخالف من حسینی مذهبم‌راه حق اینست و نتوانم نهفتن راه راست }}

{{ب| ای چو دریا خشک لب، لب تشنگان رحمتیم‌آبرویی ده به ما کاب همه عالم‌تر است }}

{{ب| آتش بیداد آن سنگین دلان چون شعله زدماهی اندر بحر و مه بر غرفه‌ی بالا بسوخت }}

{{ب| چون چراغ دیده‌ی زهرا بکشتندش به زهرزُهره را دل بر چراغ دیده‌ی زهرا بسوخت }}

{{ب| چون روان کردند خون از قرة العین نبی‌چشم عیسی خون ببارید و دل ترسا بسوخت }}

{{ب| دیده‌ی تر دامن آن روزش بیفکندم ز چشم‌کان نهال باغ پیغمبر ز استسقا بسوخت }}

{{ب| بسکه دریا ناله کرد از حسرت آن تشنگان‌گوهر سیراب را جان بر دل دریا بسوخت }}

{{ب| دیو طبعان بین که قصد خاتم جم کرده‌اندبغض اولاد علی را نقش خاتم کرده‌اند <ref> دیوان خواجوی کرمانی؛ ص 141- 143.</ref> }}