الملهوف على قتلى الطفوف: تفاوت میان نسخه‌ها

گفته شده است ابن‌طاووس در تالیف کتاب‏‎هایش از حدود 500 کتاب دیگر که در اختیار داشته، سود جسته است که از جمله آنها می‌توان به نسخه‌‎ای از [[کامل الزیارات|کامل‌الزیارات]]، ابن قولویه قمی اشاره کرد که بر روی آن خط ابوجعفر طوسی وجود دارد.<ref>مهدی احمدی، اعتبار دعاهای ابن طاووس از نگاه او، صص 212- 213</ref> همچنین گفته شده دو ثلث از کتابخانة بزرگ ابن طاووس را منابع اهل سنت تشکیل می داد.<ref>رحیم ابوالحسینی، سید ابن طاووس (589-664 ق)؛ پرچم سبز حله، ص 107</ref>

«فهری زنجانی» ترجمه «اللهوف» را در 18 خرداد 1348 به پایان رسانید.<ref>ابن طاووس، اللهوف علی قتلی، ص 211</ref> او تنها به ترجمه کتاب بسنده نکرده و علاوه بر نگارش متن مناسبی در مقدمه ، برای آشنایی خوانندگان با ابن طاووس و منزلت و جایگاهش، در پاره ای موارد، نکات بیان شده در متن را هم مورد تردید قرار می‎دهد. از جمله هنگامی که ابن طاووس می‎نویسد: « معمر بن مثنی در مقتل الحسین روایت کرده است چون روز ترویه شد [[عمر بن سعد|عمر بن سعد بن ابی وقاص]] با قشون زیادی به مکه وارد شد،»<ref>ابن طاووس، اللهوف علی قتلی، صص 62و63</ref> فهری زنجانی در زیر نویس همان صفحه می‎نویسد: «آمدن عمربن سعد به مکه بعید می‎نماید و شاید روایت با عمرو بن سعید اشدق که هنگام فوت [[معاویه]] حاکم مکه بود، اشتباه شده است و او بوده که از مسافرت و یا از نزد یزید به مکه آمده است و عجب‎تر اینکه در جریان وصیت [[مسلم بن عقیل]] در مجلس [[عبید الله بن زیاد|ابن زیاد]] به عمر بن سعد، اشتباه بعکس روی داده است.»<ref>ابن طاووس، اللهوف علی قتلی، ص 63</ref>

* ترجمه «ابوالحسن میر ابوطالبی» با مقدمه «شیخ فارس تبریزیان»<ref>جلیل تجلیل، بهاء الدین محمد مختاری نخستین مترجم لهوف، صص 3-5</ref>

«ابن طاووس» در مقدمه «اللهوف» انگیزه‌‎اش برای تدوین آن کتاب را به این شرح بیان می‎کند: «گردآورنده این کتاب گوید آنچه بیش از هر چیز مرا به نوشتن این کتاب واداشت، این بود که از همراه بردن کتاب مقتلی نیز به حرم سیدالشهداء در زیارت عاشورا بی نیاز گردد. از این رو این کتاب را تهیه نمودم که به پیوست کتاب [مصباح‌الزائر و جناح‌المسافر] باشد و آنچه در این کتاب فراهم آورده‌‎ام با توجه به اینکه زوار فرصت کمتری دارند، رشته سخن را کوتاه نموده و به طور اختصار بیان کرده‌‎ام و همین اندازه کافی است که درهای اندوه را به روی خواننده باز و افراد با ایمان را رستگار سازد که در قالب این الفاظ حقایق ارزنده‌‎ای نهاده‌‎ایم و نامش را کتاب «اللهوف علی قتلی الطفوف» (آه های سوزان بر کشتگان میدان جنگ) گذاشتیم.»<ref>ابن طاووس، اللهوف علی قتلی الطفوف، صص 11-12</ref>

در خلال کتاب، ابن طاووس در بسیاری از موارد حکم کلی می‎دهد. از جمله این حکم‎ها که البته در جای خود بسیار مهم است، موضوع اطلاع امام حسین(ع) از شهادتش می‎باشد. در اوایل کتاب و پس از گفتگوی امام(ع) با مروان در مدینه و قبل از اینکه وضعیت مدینه و مسائل آن روشن شود، آمده است: «مولف این کتاب: علی بن موسی بن جعفر بن محمد بن طاووس گوید: آنچه پس از تحقیق و بررسی نزد ما روشن است این است که حسین (ع) می‎دانست که عاقبت کارش به کجا منتهی می‎شود و وظیفه‌اش همان بود که با کمال اطمینان خاطر انجام داد.»<ref>ابن طاووس، اللهوف علی قتلی، ص 25</ref> و در ادامه، «ابن‌طاووس»، دلایلش بر آن مدعا را اقامه می‎کند.<ref>ابن طاووس، اللهوف علی قتلی، صص 25- 30</ref>

بعضی روایات و ادعاهای مطرح شده در کتاب «اللهوف» جای تامل جدی تری دارد. از آن جمله در فرازی از مسلک ثانی و به هنگام بیان وقایع روز [[عاشورا]]، هنگامی که دو تن از نگهبانان خیمه امام حسین (ع) در حال گفتگو هستند، ابن طاووس، گفتگوی آنان را چنین نقل می کند: «در این حال [[بریر بن‌ خضیر همدانی‌|بریر]] خوشحال و خندان بود و سعی داشت که [[عبدالرحمن بن‌ عبدالله یزنی‌|عبدالرحمن]] را نیز بخنداند. عبدالرحمن به بریر گفت: ای «بریر» چرا می خندی؟ بریر گفت: شوخی این وقت من از فرط خوشحالی به سرنوشتی است که در پیش داریم. بخدا قسم فاصله میان ما و دست به گردن شدن با حوریان بهشتی، جز این نیست که ساعتی با این مردم با شمشیرهای خود بجنگیم.»<ref>ابن طاووس، اللهوف علی قتلی، صص 95و96</ref>

ابن طاووس کلیت مقتل «اللهوف» را در چهار قسمت تدوین نمود. کتاب با مقدمه مولف در باب اهمیت و مقام عزاداری و گریستن بر امام حسین (ع) آغاز می‎شود. در این رابطه او روایتی از امام صادق (ع) را نقل می‎کند که در آن آمده است: «هر کس که چون یادی از ما بنزد او شود، دیدگانش پر از اشک گردد، اگر چه به اندازه بال مگسی باشد، خداوند گناهانش را بیامرزد؛ هر چند مانند کف دریا باشد و باز از فرزندان رسول خدا روایت شده است: کسی که در مصیبت ما، خود گریه کند و یا صد نفر را گریان سازد، ما ضمانت می کنیم که خداوند او را اهل بهشت گرداند و کسی که گریه کند و یا پنجاه نفر را بگریاند، اهل بهشت است وکسی که بگرید و یا سی نفر را بگریاند، اهل بهشت است و کسی که بگرید و یا ده نفر را بگریاند، اهل بهشت است و کسی که گریه کند یا یک نفر را بگریاند، اهل بهشت است و کسی که خود را به گریه وادار کند، اهل بهشت است.»<ref>ابن طاووس، اللهوف علی قتلی، صص 10 و 11</ref>

مسلک اول اللهوف به بیان اموری اختصاص دارد که پیش از واقعه کربلا روی داد. در این قسمت ابن طاووس در مقام بیان اهمیت واقعه کربلا و شهادت امام حسین(ع) می‎نویسد: « راویان حدیث گفته‌‎اند: «که چون یک سال تمام از ولادت حسین (ع) سپری شد دوازده فرشته به حضور رسول خدا (ص) فرود آمدند یکی از آنان به صورت شیر بود و دومی به صورت پلنگ و سومی به صورت اژدها و چهارمی به صورت آدمیزاده و هشت فرشته دیگر به صورت‎های گوناگون، همگی یا صورت‎های برافروخته و چشم‎ه‌ای گریان و بال‎های گسترده. عرض کردند: یا محمد به فرزندت حسین پسر فاطمه آن خواهد رسید که از قابیل به هابیل رسید.»<ref>ابن طاووس، اللهوف علی قتلی، صص 15و16</ref>

قسمت دوم کتاب یا مسلک الثانی کتاب با عنوان «در توصیف حال جنگ و آنچه نزدیک به حال جنگ بود.» به بیان وقایع کربلا و شهادت امام حسین (ع) اختصاص دارد.<ref>ابن طاووس، اللهوف علی قتلی، صص 85- 141</ref> سومین قسمت کتاب تحت عنوان المسلک ‎الثالث پیرامون وقایعی که پس از شهادت حضرت روی داد، می‎باشد.<ref>ابن طاووس، اللهوف علی قتلی، صص 142- 210</ref> این قسمت از «اللهوف» حاوی شرح وقایع و نکاتی است که در مقاتل تالیف شده قبل از آن، کمتر به آنها توجه شده بود. از آن جمله می‎توان به خطبه های مندرج در قسمت سوم اشاره کرد.<ref>سیدمحمدکاظم طباطبایی، سیدحمید موسوی، اعتبار سنجی کتب مقاتل امام حسین (ع)، ص 5</ref>