۹٬۵۴۶
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
امام و پیشوای بیعت می‌توان تعهد بیعت را از دوش بیعت کننده بردارد، که این امر را '''برداشتن بیعت''' می نامند. | امام و پیشوای [[بیعت]] می‌توان تعهد بیعت را از دوش بیعت کننده بردارد، که این امر را '''برداشتن بیعت''' می نامند. | ||
== معنا و مفهوم == | ==معنا و مفهوم== | ||
بیعت، بر عهدۀ بیعت‌کننده، تکلیف حمایت و یارى مى‌آورد، مگر آنکه امام و پیشواى بیعت، این تعهّد را از دوش بیعتگران بردارد و آنان را در «حلّ» قرار دهد که اگر رفتند، پیمان‌شکنى محسوب نگردد. در اینکه آیا با | بیعت، بر عهدۀ بیعت‌کننده، تکلیف حمایت و یارى مى‌آورد، مگر آنکه امام و پیشواى بیعت، این تعهّد را از دوش بیعتگران بردارد و آنان را در «حلّ» قرار دهد که اگر رفتند، پیمان‌شکنى محسوب نگردد. در اینکه آیا با «حلّ بیعت»، مسئولیّت از دوش صاحبان بیعت برداشته مى‌شود، یا آنکه تکلیف حمایت و یارى حجّت خدا همچنان بر دوش آنان باقى است، بحث است. | ||
== برداشتن بیعت از کاروان کربلا == | ==برداشتن بیعت از کاروان کربلا== | ||
امام حسین (ع) یک بار در وسط راه، پس از شنیدن حوادث [[کوفه]] و آگاه شدن از دگرگونى اوضاع آن، بیعت را از همراهان برداشت، تا هر که مى‌خواهد برود. آن هنگام عدّه‌اى رفتند. یک بار هم [[شب عاشورا]] پس از خطبه‌اى که به ستایش از وفادارى اصحابش پرداخت، فرمود: «فانطلقوا جمیعا فى حلّ، لیس لى علیکم منّى ذمام، هذا لیل قد غشیکم فاتّخذوه جملا»<ref>وقعةالطفّ، ابى مخنف، ص ۱۹۷.</ref> | [[امام حسین (ع)]] یک بار در وسط راه، پس از شنیدن حوادث [[کوفه]] و آگاه شدن از دگرگونى اوضاع آن، بیعت را از همراهان برداشت، تا هر که مى‌خواهد برود. آن هنگام عدّه‌اى رفتند. یک بار هم [[شب عاشورا]] پس از خطبه‌اى که به ستایش از وفادارى اصحابش پرداخت، فرمود: «فانطلقوا جمیعا فى حلّ، لیس لى علیکم منّى ذمام، هذا لیل قد غشیکم فاتّخذوه جملا»<ref>وقعةالطفّ، ابى مخنف، ص ۱۹۷.</ref> | ||
اینها تنها مرا مى‌خواهند، شما را آزاد مى‌گذارم که هر کس مى‌خواهد برود. از تاریکى شب استفاده کنید و بروید. | اینها تنها مرا مى‌خواهند، شما را آزاد مى‌گذارم که هر کس مى‌خواهد برود. از تاریکى شب استفاده کنید و بروید. | ||
البته آن شب کسى نرفت. برادران، پسران و برادرزادگان [[عبد الله بن جعفر|عبدالله‌جعفر]] و [[زینب (ع)|حضرت زینب (س)]] و کسانى چون [[عباس ابن علی(ع)|حضرت عباس (ع)]]، [[زهیر بن قین بجلى|زهیر بن قین]] و دیگران برخاستند و اعلام حمایت و جانبازى تا مرز شهادت نمودند و زندگى بى‌امام و حیات پس از شهادت حسین(ع) را بى‌ارزش دانستند.{{شعر}} | البته آن شب کسى نرفت. برادران، پسران و برادرزادگان [[عبد الله بن جعفر|عبدالله‌جعفر]] و [[زینب (ع)|حضرت زینب (س)]] و کسانى چون [[عباس ابن علی(ع)|حضرت عباس (ع)]]، [[زهیر بن قین بجلى|زهیر بن قین]] و دیگران برخاستند و اعلام حمایت و جانبازى تا مرز [[شهادت]] نمودند و زندگى بى‌امام و حیات پس از شهادت [[حسین|حسین(ع)]] را بى‌ارزش دانستند.{{شعر}} | ||
{{ب| گفت اى گروه، هر که ندارد هواى ما | سر گیرد و برون رود از | {{ب| گفت اى گروه، هر که ندارد هواى ما | سر گیرد و برون رود از [[کربلا]]ى ما }} | ||
{{ب| برگردد آنکه با هوس کشور آمده | سر ناورد به افسر شاهى گداى ما }} | {{ب| برگردد آنکه با هوس کشور آمده | سر ناورد به افسر شاهى گداى ما }} | ||