آب: تفاوت میان نسخه‌ها

آب در ادیان ابراهیمی و کتاب‌های مقدس نیز جایگاه مهمی دارد. در تورات آب تسبیح‌گوی ذات خداوندی دانسته شده و چنین گزارش شده که نخست همه افلاک را آب فراگرفته بود و خدا آسمان را ساخت تا آب‌های زیر فلک و زیر آن را از یکدیگر جدا کند<ref>کتاب مقدس. سفر پیدایش: ۱/۱</ref>. اسنی‌ها از فرقه‌های یهودی ساکن در ساحل بحرالمیت –که حدود دو قرن پیش از میلاد پدید آمدند و بعدها اکثرا جذب مسیحیت شدند- روزی چند بار غسل می‌کردند و از این رو حوض‌های بزرگی ساخته بودند. نزد صابئین مندایی نیز آب جاری اهمیت بسیاری دارد و آن‌ها معمولا در کنار رودخانه زندگی می‌کنند تا بتوانند غسل‌های مربوط به اعمال دینی خود را انجام دهند. در الهیات مسیحی، آب نخستین مرکز روح‌القدس و آفریننده زندگی است. در انجیل یوحنا آمده است: «هیچ‌کس نمی‌تواند وارد ملکوت خداوند شود، مگر آنکه زاده شود و زادگاه او آب و روح باشد». غسل تعمید مشهورترین آیین مرتبط با آب در مسیحیت است. در اسلام، آب به عنوان یکی از مطهرات اصلی ارزش بالایی دارد. در قرآن واژه «ماء» (آب) و مشتقات آن 63 بار به کار رفته و مایه و منشأ حیات<ref>قرآن. انبیا: ۳۰</ref> و وسیله رفاه و بقای بشر<ref>قرآن. ملک: ۳۰</ref> معرفی شده و از بنا شدن عرش الهی بر آب خبر داده شده است.<ref>قرآن. هود: ۷</ref> همچنین در منظومه قرآن، وحی و باران هر دو توسط خدا نازل می‌شوند و از هر دو با صفات «رحمت» و «حیات‌بخشی» یاد شده است. در منابع حدیثی به استشفا و تبرک جستن به آب باران توصیه شده است. در فرهنگ اسلامی، نماز مخصوصی برای طلب باران وجود دارد که از گذشته تا امروز هر از گاه توسط اهالی مناطق مختلف و به امامت یکی از عملای برجسته آن منطقه، اقامه می‌شود. در منابع فقهی سنی و شیعه هم مباحث مختلفی درباره آب، اقسام آن و احکام مرتبط با آن از جمله در «کتاب طهارت» و ذیل احکام تطهیر، وضو، غسل و... آمده است. در فرهنگ عرفانی و تصوف، آب به عنوان رمز، کنایه و تمثیل کاربردهای متنوع و بسیاری دارد. از جمله از آن به علم ربانی و حکمت تأویل می‌شود و نیز دمزی از انبیا و اولیای الهی، انسان کامل، عالم معنا و کلام معنوی (وحی و الهام) است. شیعیان اسماعیلی نیز برای آب معنایی مجازی قائل‌اند و آن را نشانه «علم امام و حجت» می‌دانند.

در برخی وقایع مهم تاریخ اسلام، آب نقش برجسته‌ای داشته است و به جهت محدودیت منابع آبی در مناطق تحت سکونت مسلمانان صدر اسلام، گاهی از آب به عنوان حربه‌ای نظامی در جنگ‌ها و منازعات استفاده شده است. از نمونه‌های مشهور این استفاده، محاصره عثمان، جنگ صفین و مهمتر از همه واقعه عاشورا را می‌توان نام برد. به گزارش منابع تاریخی، در سال ۳۵ ق جمعی از مخالفان عثمان بن عفان -خلیفه سوم- او را در خانه‌اش محاصره کردند و مانع از رسیدن آب به وی شدند. در جنگ صفین هم معاویه میان سپاه امام علی(ع) و چاه‌های آب مانع ایجاد کرد؛ اما امام پس از رفع آن موانع مقابله به مثل نکرد. به گزارش مقاتل، در جریان واقعه عاشورا، عبیدالله بن زیاد طی نامه‌ای به عمربن سعد دستور داد مانع دسترسی امام حسین(ع) و یارانش به آب شود و آن‌ها را تشنه نگاه دارد. در ۷ محرم سال ۶۱ ق، عمر سعد، عمروبن حجاج زبیدی را همراه ۵۰۰ سوار مامور نگهبانی از نهر علقمه –شاخه‌ای از رودخانه فرات- و ممانعت از دسترسی یاران امام حسین(ع) و یارانش بود. در روز عاشورا سپاهیان عمر سعد در رجزخانی‌های خود نیز با اشاره به ممنوعیت آب، می‌کوشیدند بر سپاه مقابل خود فشار روانی وارد کنند. از جمله از عبدالله بن حصین ازدی نقل شده که خطاب به امام حسین(ع) گفت: «آیا این آب را می‌بینی که مانند قلب آسمان صاف است؟ تو یک قطره از آن را نخواهی چشید تا آنکه از تشنگی بمیری». امام و یارانش تلاش‌هایی برای شکست محاصره آب انجام دادند و تا پیش از روز عاشورا، در مواردی هم موفق شدند. مشهورترین این تلاش‌ها عصرگاه روز عاشورا توسط عباس بن علی انجام شد که به شهادت وی انجامید.

*الیاده، میرچا (۱۳۷۶). رساله در تاریخ ادیان. ترجمه جلال ستاری. تهران: سروش.

*جباری، محمدرضا (۱۳۸۹). تاریخ اسلام ۱. قم: دانشگاه فرهنگ و معارف اسلامی.

*خواص، امیر (۱۳۸۹). آشنایی با ادیان. قم: دانشگاه فرهنگ و معارف اسلامی.

*دهخدا، علی اکبر (۱۳۷۳). لغت‌نامه. زیر نظر محمد معین و سید جعفر شهیدی. تهران: دانشگاه تهران.

*دینوری، احمد بن داوون (۱۳۶۴). اخبار الطوال. ترجمه محمود مهدوی دامغانی. تهران: نشر نی.

*ژیران، فلیکس و لاکوئه، گ. و دلاپورت، لوئی ژوزف (۱۳۷۵). اساطیر آشور و بابل. ترجمه ابوالقاسم اسماعیل‌پور. تهران: فکر روز.

*سپه‌وندی، مسعود (۱۳۸۵). روز دهم: آیین‌ها و مراسم محرم در شهرستان ارومیه. ارومیه: سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان آذربایجان غربی.

*شعبانی اصل، فاطمه (۱۳۸۶). «بازتاب آب در فرهنگ مردم ایران». چیستا. ش ۲۴۴ و ۲۴۵ (دی و بهمن ۱۳۸۶).

*صدقه، جان (۱۳۷۷). «آب در اساطیر کهن». ترجمه محمدرضا ترکی. شعر. ش ۲۲ (بهار ۱۳۷۷).

*فروغی، اصغر (۱۳۸۲). «مسئله آب در کربلا». تاریخ در آینه پژوهش. پ 4 (زمستان ۱۳۸۲).

*قائمی،فرزاد؛ قوام، ابوالقاسم؛ یاحقی، محمد جعفر (۱۳۸۸). «تحلیل نقش نمادین اسطوره آب و نمودهای آن در شاهنامه فردوسی بر اساس روش نقد اسطورهای». جستارهای ادبی. ش ۱۶۵(تابستان ۱۳۸۸).

*لینگز، مارتین (۱۳۷۴). «نماد آب در قرآن». ترجمه سید رحیم موسوی‌نیا. هنر. ش ۲۸(بهار ۱۳۷۴).

*مدرسی، فاطمه (۱۳۸۷). «آب در باور ایرانی». مطالعات ایرانی. ش ۱۳ (بهار ۱۳۸۷).

*نصربن مزاحم (۱۳۷۵). پیکار صفین. به کوشش عبدالسلام محمد هارون. ترجمه پرویز اتابکی. تهران: علمی و فرهنگی.

*واعظ زاده خراسانی، محمد (۱۳۶۵). «آب در اسلام». مشکوه. ش ۱۲ و ۱۳ (پاییز و زمستان ۱۳۶۵)

*ویو، ژ (۱۳۷۵).فرهنگ اساطیر مصر. ترجمه ابوالقاسم اسماعیل‌پور. تهران: فکر روز.

*هدایت‌پناه، محمدرضا (۱۳۸۹). بازتاب تفکر عثمانی در واقعه کربلا. قم: پژوهشگاه حوزه و دانشگاه.

*الیاده، میرچا (۱۳۶۸). آیین‌ها و نمادهای آشناسازی: رازهای زادن و دوباره زادن. ترجمه نصرالله زنگویی. تهران: آگاه.

*بهار، مهرداد (۱۳۷۷). از اسطوره تا تاریخ. به کوشش ابوالقاسم اسماعیل‌پور. تهران: چشمه.

*بهرامی، عسکر (۱۳۹۳ الف). «آب». دانشنامه فرهنگ مردم ایران. ج۱. زیر نظر کاظم موسوی بجنوردی. تهران: مرکز دایره المعارف بزرگ اسلامی.

*پورنامداریان، تقی (۱۳۸۳). رمز و داستان‌های رمزی در ادب پارسی. تهران: علمی و فرهنگی.

*تفضلی، احمد (۱۳۷۴). تاریخ ادبیات ایران پیش از اسلام. تهران: سخن.

*خسروی، محمدباقر (۱۳۷۸). «آب در فهرنگ، هنر و معماری ایرانی». هنر. ش ۴۲ (زمستان ۱۳۷۸).

*خلعتبری لیماکی، مصطفی (۱۳۸۷). آب، آیین‌ها و باورهای مربوط به آن در فرهنگ عامه. تهران: صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران، مرکز تحقیقات.

*خوش‌منش، ابوالفضل (۱۳۸۸). «خوانش قرآنی و اسطوره‌ای: نمونه زن، آب و درخت». هفت آسمان. ش ۴۴ (زمستان ۱۳۸۸).

*ذوالفقاری، حسن (۱۳۹۴ الف). «تشت‌گذاری». باورهای عامیانه مردم ایران. با همکاری علی اکبر شیری. تهران: چشمه.

*ستاری، جلال (۱۳۷۲). مدخلی بر رمزشناسی عرفانی. تهران: مرکز.

*سجادی، سید جعفر (۱۳۷۹). فرهنگ اسطلاعات و تعبیرات عرفانی. تهران: طهوری.

*شاملو، احمد (۱۳۷۷). کتاب کوچه. تهران: مازیار.

*شوالیه، ژان و گربران، آلن (۱۳۸۴). فرهنگ نمادها. ترجمه سودابه فضائلی. تهران: جیحون.

*شیخ‌الاسلامی، اسعد (۱۳۷۴). «آب (۳: در فقه اسلامی: در فقه اهل سنت)». دائره المعارف بزرگ اسلامی. ج ۱. زیر نظر سید کاظم موسوی بجنوردی. تهران: مرکز داوره المعارف بزرگ اسلامی.

*عربستانی، مهرداد (۱۳۸۷). تعمیدیان غریب: مطالعه‌ای مردم‌شناختی در دین‌ورزی صابئین مندائی ایران. تهران: افکار.

*فربد، محمد صادق (۱۳۸۳- ۱۳۸۴). «جایگاه آب در امثال و حکم». فرهنگ مدرم ایران. ش ۵ و ۶ (زمستان ۱۳۸۳ و بهار ۱۳۸۴).

*کریمیان سردشتی، (۱۳۸۳)

*کوپر، جی. سی. (۱۳۹۲). فرهنگ نمادهای آیینی. ترجمه رقیه بهزادی. تهران: علمی.

*گرجی، ابوالقاسم (۱۳۷۴). «آب (۳: در فقه اسلامی: در فقه شیعه)». دائره المعارف بزرگ اسلامی. ج ۱. زیر نظر سید کاظم موسوی بجنوردی. تهران: مرکز دائره المعارف بزرگ اسلامی.

*لحمیان، رضا (۱۳۸۲). «آب، پیدایش و انتقال تمدن‌‌ها». کتاب ماه هنر. ش ۵۷ و ۵۸ (خرداد و تیر ۱۳۸۲).

*مدبری، محمود و خدایاری، خدیجه (۱۳۸۷). «اهمیت، تقدس و تطهیر معنوی با آب در شاهنامه». مطالعات ایرانی. ش ۱۴ (پاییز ۱۳۸۷).

*مسرت، حسین (۱۳۸۷). «بررسی وقف و نیکوکاری در آب انبارهای ایران (به ویژه یزد)». وقف میراث جاویدان. ش ۶۳ (پاییز ۱۳۸۷).

*مطهری، مرتضی (۱۳۸۴). حماسه حسینی (مجموعه آثار ۱۷). تهران: صدرا.

*مک‌کال، هنریتا و دیگران (۱۳۸۵). جهان اسطوره‌ها ۲. ترجمه عباس مخبر. تهران: مرکز.

*نیکوبخت، ناصر؛ بزرگ بیگدلی، سعید؛ وتی، تامه، فونگ (۱۳۹۱). «مقایسه ایزدان آب در اسطوره‌های ایران و ویتنام». ادبیات عرفانی و اسطوره شناختی. ش ۲۹ (زمستان ۱۳۹۱).

*هادی، سهراب (۱۳۷۸). شناخت اسطوره‌های ملل. تهران: تندیس.

*[[فرهنگ سوگ شیعی|فرهنگ سوگ شیعی. مدیر و سرویراستار محسن‌حسام مظاهری. تهران: خیمه‏‫، ۱۳۹۵.]]