حسین منى و انا من حسین (ع): تفاوت میان نسخه‌ها

«حسین منّى و انا من حسین احبّ اللّه من احبّ حسینا و ابغض اللّه من ابغض حسینا، حسین سبط من الأسباط، لعن اللّه قاتله» <ref>احقاق الحق،قاضى نور الله تسترى،ج ۱۱ ص ۲۶۵،بحار الأنوار،ج ۴۳ ص ۲۶۱ ؛تاریخ‌الاسلام،ذهبى،ج ۵،ص ۹۷.</ref>  

اینگونه تعبیر (من از اویم و او از من است) نشانۀ وحدت کامل فکرى، روحى، مرامى، جسمى و خطّمشى است و رسول خدا(ص) نیم قرن پیش از حادثۀ کربلا، خواسته قیام و نهضت حسینى را تداوم راه خویش بداند و دشمنان سیدالشهدا را که دست خود را به خون او آلودند، دشمنان و قاتلان خود به حساب آورد. چرا که خشم، رضا، جنگ، صلح، یارى یا جفا بر حسین(ع) همسان با خشم، رضا، جنگ، صلح، یارى و جفا بر پیامبر خداست. چرا که این دو، یک جان در دو بدن و یک فکر و مرام، در دو زمانند. <ref>به مقالۀ ارزشمند«حسین منى و انا من حسین»از:محمد باقر بهبودى در«یادنامۀ علامۀ امینى»،مقالۀ چهاردهم، ص ۳۰۵ مراجعه کنید.</ref>  

{{ب| ان کان دین محمّد لم یستقم | الاّ بقتلى یا سیوف خذینى <ref>ین شعر،بیتى از قصیدۀ بلند شاعر و [[خطیب]] کربلایى،مرحوم شیخ محسن ابو الحبّ(م ۱۳۰۵)است و آنچه مشهور است که از سروده‌هاى سید الشهداست،بى‌اصل است.ر.ک:«تراث کربلا»،سلمان هادى طعمه،ص 86.</ref> }}

اگر دین محمد(ص) جز با کشته شدن من استوار نمى‌شود پس اى شمشیرها مرا دریابید! به تعبیر امام خمینى(ره)، «با زنده نگه‌داشتن او اسلام زنده مى‌شود. «انا من حسین» که روایت شده است که پیغمبر فرموده است، این معنایش، معنا این است که حسین مال من است و من هم از او زنده مى‌شوم.» <ref>صحیفۀ نور،ج ۱۳ ص ۱۵۸.</ref>